บทที่ 8 ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่

"ท่านจะทำอะไร" กู้อวิ๋นซีตกใจจนรีบผลักจวินเย่เสวียนออกทันที

จวินเย่เสวียนแสดงสีหน้าเย็นชา สายตาแสดงออกถึงความไม่พอใจ "ข้ากับเสด็จพ่อ เสด็จแม่ไม่ค่อยได้พบเจอกัน แต่กับเสด็จย่าพบกันบ่อย!"

เพียงไม่กี่ประโยค กู้อวิ๋นซีก็เข้าใจได้ในทันที

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างพยายามระงับอารมณ์ เพียงครู่เดียวก็ใจเย็นลงได้

เธอพยายามทำความคุ้นชินที่จะต้องยืนอยู่เคียงข้างเขา จากนั้น เธอก็เอาแขนไปคล้องกับแขนของเขา

แต่ก่อนจะที่เดินเข้าประตูไป ก็อดที่จะกระซิบถามเขาเสียงเบาไม่ได้ว่า "ตกลงแล้วฉู่หลีไปไหนเหรอเพคะ"

"เรื่องในวัง เจ้าอยากเข้ามาวุ่นวายด้วยหรือไง" จวินเย่เสวียนจ้องตาเธอกลับไปตรงๆ

กู้อวิ๋นซีส่ายหน้า "ไม่เพคะ!"

เธอก็เพียงอยากรู้ว่าเธอจะได้เจอฉู่หลีเมื่อไร

บางที ถ้าฉู่หลีกลับมา ทุกอย่างอาจจะเรียบร้อยดีแล้วก็ได้

เธอไม่อยากอยู่กับจวินเย่เสวียนอีกต่อไปแล้วจริงๆ

ถ้าต้องอยู่อย่างหวาดกลัวแบบนี้ จิตใจเธอคงรับความกดดันนี้ไม่ไหว

ที่ในวังหนิงอัน ไทเฮารอพวกเขาทั้งคู่อยู่นานแล้ว

วันนั้นทั้งวัน กู้อวิ๋นซีรับหน้าที่เป็นคนคอยอยู่พูดคุยสนทนากับไทเฮา โดยที่จวินเย่เสวียนแทบจะไม่ได้เปิดปากพูดสิ่งใดเลย

แต่ว่า ตั้งแต่เข้ามาในวังหนิงอัน สีหน้าเย็นชาเคร่งขรึมของเขาก็ดูจะมีความอบอุ่นขึ้นมาบ้าง

บางครั้งเขาก็ยังหัวเราะออกมาอีกด้วย

ถึงแม้เสียงหัวเราะที่ออกมาจะฟังดูเย็นชาไปบ้าง แต่ถ้าเทียบกับเสวียนอ๋องผู้เสมือนเป็นก้อนน้ำแข็งเดินได้แล้ว เขาที่ปลอมตัวเป็นหลีอ๋องก็ดูจะอบอุ่นกว่ามากเลย

กู้อวิ๋นซียังสังเกตเห็นอีกว่า ทุกครั้งที่เสวียนอ๋องยิ้ม เหล่านางกำนัลที่คอยยืนรับใช้อยู่ด้านหนึ่งจะพากันหน้าแดง ตัวอ่อนกันเป็นระนาว

หน้าตาเคลิ้มฝัน เหม่อลอย ขนาดกู้อวิ๋นซียังรู้สึกเหงื่อตกแทนพวกนางเลย กลัวพวกนางจะขาอ่อนแรงจนต้องล้มลงไปนอนบนพื้นซะก่อน

ผู้ชายคนนี้ ถึงแม้จะแสนเย็นชาและน่ากลัวเพียงใด แต่ก็มีเสน่ห์เหลือล้น

ราวกับเป็นมนุษย์ฮอร์โมนเดินได้!

และแล้ววันนี้ก็สิ้นสุดลงเมื่อรับประทานมื้อค่ำเป็นที่เรียบร้อย

ไทเฮาต้องการจะกลับไปพักผ่อนแล้ว

ขณะที่กู้อวิ๋นซีเข้าใจว่าความยุ่งยากวันนี้กำลังจะสิ้นสุดลงแล้วนั้น

ไทเฮากลับตรัสขึ้นว่า "คืนนี้พวกเจ้าก็นอนค้างกันที่นี่เลยเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า ข้าจะพาซีเออร์ไปจุดธูปเคารพบรรพชนม์ที่ตำหนักไท่เหอ ขอให้เหล่าบรรพชนม์คุ้มครอง ให้ซีเออร์ได้มีทายาทสืบสกุลในเร็ววัน"

กู้อวิ๋นซีรู้สึกกระวนกระวายใจ จึงรีบพูดขึ้นว่า "เสด็จย่าเพคะ จวนอ๋องอยู่ไม่ห่างจากวังหลวงมากนัก เดี๋ยวพรุ่งนี้หม่อมฉันออกเดินทางมาเช้าหน่อยก็ได้เพคะ"

ถ้าเธอค้างคืนที่นี่กับจวินเย่เสวียนในฐานะ "สามีภรรยา" แน่นอนว่าจะต้องได้นอนห้องเดียวกันแน่

เธอกลัวว่ายังไม่ทันเวลาที่ดวงตะวันขึ้นพรุ่งนี้ เธอจะโดนจวินเย่เสวียนทำให้ตกใจตายไปเสียก่อน

แต่ไทเฮากลับพูดว่า "วันนี้ข้าสั่งให้ท่านราชครูช่วยสวดอวยพรแล้ว จะให้นำน้ำแกงบุตรหลานไปให้ หากว่าพวกเจ้ากลับไป เราจะเอาน้ำแกงนี่ไปส่งได้ที่ไหนล่ะ"

"เสด็จย่า..."

"หรือซีเออร์รังเกียจว่าที่ของข้าซอมซ่อเกินไป"

ไทเฮาไม่ได้มีท่าทีกล่าวโทษใดๆ ยังคงกล่าวต่ออย่างยิ้มๆ

"ในเมื่อตำหนักเราอุดอู้เกินไป เช่นนั้นหลีเออร์ เจ้าจงพานางไปเดินเล่นที่อุทยานอวี้ฮวาหยวนสักหน่อยเถิด แต่ว่าคืนนี้..."

ไทเฮาพูดขึ้นอย่างจริงจัง อย่างไม่ยอมให้ปฏิเสธ "จะต้องพักอยู่ที่ตำหนักของข้า เข้าใจหรือไม่"

กู้อวิ๋นซีมองไปที่จวินเย่เสวียน เธอล่ะอยากให้เขาเอ่ยปฏิเสธออกไปนัก

เมื่อกี้ตอนอยู่ต่อหน้าฮองเฮายังปากเก่งอยู่เลยไม่ใช่หรือไง

คิดไม่ถึงว่าจวินเย่เสวียนจะพยักหน้าตกลง "พ่ะย่ะค่ะ หลานทราบแล้ว"

...ดังนั้น หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จ กู้อวิ๋นซีกับจวินเย่เสวียนเลยได้มาเดินเล่นกันอยู่ในอุทยานอวี้ฮวาหยวน

ถึงวิวทิวทัศน์จะงดงามเพียงใด แต่กู้อวิ๋นซีก็เอาแต่ก้มหน้างุด ไม่มีกระจิตกระใจในการชื่นชมเลยสักนิด

ตกลงว่าฉู่หลีจะกลับมาเมื่อไรกันแน่เนี่ย

คืนนี้เธอจะต้องนอนห้องเดียวกับองค์ชายสี่จริงๆ หรือ

เรื่องโกหกนี่ ยิ่งนานก็จะยิ่งเหลวไหลขึ้นทุกที!

เธอก้มหน้าเดินตามหลังจวินเย่เสวียน โดยไม่ได้ทันสังเกตว่าผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหน้าจู่ๆ จะหยุดเดินขึ้นกระทันหัน

ตอนที่จวินเย่เสวียนหันกลับมามอง กู้อวิ๋นซีก็เลยกระแทกเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างแรง

ใบหน้าเขาเคร่งขรึม กู้อวิ๋นซีตกใจมากจนรีบลนลานถอยหลังอย่างเร็ว

แต่เธอกลับพบว่าข้อมือของเธอถูกเขาคว้าเอาไว้ ส่วนตัวเธอก็ถูกเขาลากไปด้วย

"องค์ชายสี่..." กู้อวิ๋นซีถูกเขาสะบัดออกอย่างไม่เบาไม่แรง จนตัวเธอไปชนเข้ากับภูเขาจำลองดังปึง

เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็สบเข้ากับสายตาเย็นเยียบเข้ากระดูกของเขา

จู่ๆ กู้อวิ๋นซีก็พบว่าไฝเสน่ห์ที่หางตาของจวินเย่เสวียน ได้หายไปแล้ว!

จะต้องเป็นตอนที่เดินในอุทยานอวี้ฮวาหยวนเมื่อกี้แน่ เพราะโดนความชื้นจากไอหมอกยามค่ำคืน ก็เลยทำให้มันจางหายไป!

เดิมทีก็เป็นของที่วาดขึ้นมาอยู่แล้ว ไม่ทันระวังก็เลยเผลอลบหายไป

แต่ตอนนี้เขายังเดินเล่นกับเธอในฐานะหลีอ๋อง ถ้าหากว่ามีใครเจอเข้า...

กู้อวิ๋นซีรู้สึกหวาดกลัวในใจ คิดอยากจะเตือนว่า "องค์ชายสี่ ไฝท่าน..."

คิดไม่ถึงว่าจวินเย่เสวียนจะแสดงสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะจู่โจมทาบทับมาที่ร่างของเธอ

"ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าถ้าหากเจ้าคิดไม่ซื่อกับข้าอีก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่"