เข้าสู่ระบบดวงดาว
ฉันกำลังจัดของอยู่ที่โต๊ะทำงานอยู่ส่วนคุณชัชเองก็นั่งพิมพ์หัวข้อการประชุมในวันพรุ่งให้กับคุณทศอยู่ที่โต๊ะทำงานฝั่งตรงข้าม แต่แล้วจู่ๆ ก็มีพนักงานเดินตรงมาที่ห้องทำงานของคุณทศ พอคุณชัชเห็นก็รีบเบรกเธอทันที "ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าชื่ออะไรครับ" คุณชัชรีบลุกขึ้นออกจากโต๊ะพุ่งตรงมายืนข้างหน้าเธอ "ดิฉันนิรชาค่ะ" "คุณนิรชามามาจากแผนกไหนครับ" "ดิฉันมาจากแผนกบัญชีค่ะเอาเอกสารเงินเดือนพนักงานมาให้ท่านประธานเซ็นต์รับรอง" "ครับ รอสักครู่นะครับ" คุณชัชพูดแล้วเดินไปกดโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเขา "ท่านประธานครับฝ่ายบัญชีนำเอกสารเงินเดือนพนักงานมาให้ท่านประธานครับ...ครับ...ได้ครับ" คุณชัชพูดจบก็วางสายไป "ขอเอกสารด้วยครับเดี๋ยวผมเอาเข้าไปส่งท่านประธานเองครับ ยังไงถ้าท่านประธานเซ็นต์เสร็จแล้วผมจะเอาไปส่งให้ที่แผนกนะครับ" คุณชัชพูดแล้วยื่นมือไปขอแฟ้มเอกสารจากเธอ "ฝากด้วยนะคะ" มันอาจเป็นเรื่องปกติของพนักงานที่นี่แต่สำหรับฉันมันเป็นอะไรที่น่าทึ่งมากนะกับอีแค่ส่งเอกสารยังมีขั้นตอนมากมายที่รู้สึกว่าไม่จำเป็นด้วยซ้ำเลยแต่ก็นั่นแหละฉันก็ทำได้เพียงแค่สงสัยและยอมรับไปว่านี่คือสิ่งที่ฉันต้องทำในอนาคต "แค่เข้าไปส่งเอกสารเองทำไมต้องเข้มงวดขนาดนี้ด้วย" ฉันพูดคนเดียวเบาๆ โดยไม่ทันสัังเกตเลยว่าคุณชัชเดินมาที่โต๊ะทำงานของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ "คุณดาวช่วยเอาเข้าไปให้ท่านประธานหน่อยนะครับ" "ฮะ! อ๋อ~ทำไมคุณชัชไม่เอาเข้าไปเองละคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย "คุณดาวเข้าไปเถอะครับมันเป็นหน้าที่ของเลขาน่ะยังไงซะมันก็เป็นสิ่งที่คุณดาวควรจะหัดให้ชิน" ฉันยื่นมาไปรับแฟ้มแล้วพยักหน้าให้คุณชัช "ได้ค่ะ" "สู้ๆ นะครับ ท่านประธานน่ะเขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คุณดาวคิดหรอก" คุณชัชพูด "ค่ะ" ฉันตอบแล้วเดินไปเคาะประตูห้องทำงานของคุณทศ รอจนเขาอนุญาตฉันจึงเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดประตูทันทีเพราะคุณชัชเคยบอกว่าห้ามเปิดประตูห้องของท่านประธานทิ้งไว้เด็ดขาดไม่ว่าจะเข้าไปนานแค่ไหนก็ตามเพราะมันเป็นสิ่งที่ท่านประธานไม่ชอบ "ขออนุญาตค่ะคุณทศดาวเอาเอกสารรับรองเงินเดือนของพนักงานมาให้คุณทศเซ็นต์ให้ค่ะ" "คุณทศจะให้ดาวรอเอาไปเลยหรือว่ายังไงดีคะ" "ยังก่อนผมยังไม่ว่างตรวจสอบตอนนี้" "คุณช่วยเดินไปตรงนั้นหน่อย" คุณทศพูดแล้วชี้ไปที่ตู้ล็อกเกอร์ใบใหญ่ที่อยู่ติดมุมห้อง "ตู้นี้เหรอคะ" "เปิดตู้แล้วค้นเอาแฟ้มสำเนาเอกสารเงินเดือนพนักงานออกมาที" ฉันเปิดตู้แล้วหาแฟ้มตามที่คุณทศสั่ง "เจอแล้วค่ะ" ฉันตอบจากนั้นก็ปิดตู้เดินกลับมาหาคุณทศ "อือ...คุณช่วยตรวจสอบบัญชีเงินเดือนพนักงานของเดือนที่แล้วนำมาเปรียบเทียบกับเดือนนี้ให้ผมหน่อยว่ามีของแผนกไหนเกินหรือต่ำไปไหมดูว่าเงินมันตรงกับยอดสรุปไหม ในนั้นมันจะมีฐานขึ้นเดือนไม่รวมค่าคอมของแต่ละตำแหน่งอยู่ ผมอธิบายตอนนี้ไม่ได้คุณเอาไปให้คุณชัชช่วยดูนะ ตรวจสอบเสร็จถ้ามันถูกต้องคุณค่อยเอามาให้ผมเซ็นต์แต่ถ้าไม่ถูกก็ส่งกลับไปที่แผนกบัญชีได้เลย" "ได้ค่ะ" ฉันหยิบเเฟ้มที่วางไว้ก่อนหน้านี้แล้วก็ออกจากห้องไป 11:30 น. "คุณดาวครับ" เสียงคุณชัชเรียกฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมาหาคุณชัช "พักก่อนเถอะครับได้เวลาทานข้าวแล้ว" ฉันมองนาฬิกาที่ข้อมือทันทีเพราะส่วนตัวฉันรู้สึกว่ามันเพิ่งจะผ่านไปไม่นานเอง "จริงด้วยดาวมัวแต่ตรวจเอกสารจนลืมเวลาไปเลยคะ" ฉันหยิบที่คั่นหนังสือมาเสียบไว้เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าเตรียมตัวจะลงไปทานข้าวแต่พอลุกขึ้นก็หันไปเห็นว่าคุณชัชเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม "คุณชัชไม่ไปทานข้าวหรอคะ" "อ๋อ~เดี๋ยวผมลงไปทีหลังครับ คุณดาวลงไปก่อนเลยครับ"คุณชัชตอบ "ทำไมละคะ" "ปกติถ้าเลย 11 โมงแล้วท่านประธานยังไม่ออกมาแสดงว่าวันนี้ท่านประธานจะทานข้าวที่บริษัทครับ ผมเลยมีหน้าที่จะต้องสั่งข้าวแล้วยกไปให้ท่านก่อนถึงจะสามารถลงไปทานอาหารได้เพราะท่านจะไม่ให้พนักงานคนอื่นหรือคนส่งอาหารเข้าไปส่งถึงห้องทำงานเด็ดขาด ผมเลยต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้แทน" "อ๋ออย่างนี้นี่เอง" คนอะไรเรื่องมากจริง "งั้นคุณชัชลงไปทานข้าวเถอะค่ะดาวจะอยู่เอง" "โอ้ยไม่เป็นไรเลยครับ คุณดาวลงไปทานเถอะครับเดี๋ยวผมอยู่เองดีกว่า" "ไม่เป็นไรค่ะดาวอยากลองทำทุกอย่างเองให้เป็น ยังไงซะมันก็เป็นหน้าที่ของดาวอยู่แล้ว" คุณชัชคิดแปปนึงก่อนที่จะยิ้มให้ฉัน "ก็ได้ครับงั้นคุณดาวรออยู่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวจะมีพี่รปภ.เขาเอาแาหารขึ้นมาส่งให้ส่วนเรื่องเงินผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ" คุณชัชพูด "เอ่อ! แล้วก็อีกอย่างถ้าข้าวมาแล้วคุณดาวต้องเวฟอีกครั้งเพื่อให้อาหารร้อนนะครับจากนั้นก็จัดใส่จานให้เรียบร้อยแล้วค่อยยกไปเสิร์ฟพร้อมน้ำดื่มให้ตู้เย็น 1ขวดครับ ของทุกอย่างมีพร้อมอยู่ในห้องกาแฟแล้วคุณดาวสามารถใช้ได้ทั้งหมดเลย" "ได้ค่ะ" "งั้นผมลงไปก่อนนะครับ" "ค่ะ" 10 นาทีต่อมา "ขอโทษนะครับคุณชัชวาลอยู่ไหมครับ" พี่รปภ.ถาม "ส่งอาหารใช่ไหมคะ" "ใช่ครับ" "เดี๋ยวดาวจัดการเองค่ะ" "เอ่อ~" เขามองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังลังเลอยู่ คงเป็นเพราะปกติคุณชัชเป็นคนดูแลเรื่องนี้เองมั้งยิ่งพอเป็นอาหารของคุณยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษ "งั้น...งั้นผมฝากด้วยนะครับ" เขาพูดพร้อมยื่นถุงอาหารมาให้ฉันจากนั้นก็เดินออกไป ฉันเดินเข้ามาในห้องกาแฟจัดอาหารลงจานแล้วนำไปเวฟให้ร้อนตามที่คุณชัชสั่งไว้ จากนั้นก็จัดใส่ถาดยกไปที่ห้องของคุณทศทันที ก๊อก ก๊อก ก๊อก "ใคร" "ดาวเองค่ะ" "เข้ามา" ฉันเปิดประตูหยิบถาดอาหารเดินมาวางบนโต๊ะกระจกใสหน้าโซฟาแล้วรีบเดินกลับไปปิดประตูห้องทันที "อาหารกลางวันค่ะคุณทศ" "โอเค ขอบใจมาก" คุณทศพูดแล้วพับจอโน๊ตบุ๊คลงครึ่งนึงก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา "งั้นดาวขอตัวก่อนนะคะไว้เดี๋ยวตอนบ่ายดาวจะเข้ามาเก็บจานให้ทีหลัง" คุณทศพยักหน้าตอบฉันจึงเดินออกไป จบไปอีกงานเกิดเป็นเขานี่มันสบายจริง ๆ จะกินยังมีคนเอามาให้ถึงที่หลังจากหนีเข้ามาในบ้านฉันก็รีบปิดประตูแล้วยืนยิ้มออกมาด้วยความเขิน "ผู้ชายอะไรเจ้าเล่ห์ชะมัดเลย" ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างกับคนบ้าอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะเดินไปเข้าไปที่ห้องเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำแล้วเข้านอน ในขณะที่ฉันกำลังจะถอดชุดออกก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองใส่ชุดและเครื่องประดับที่คุณทศให้ไว้อยู่ "ตายแล้วดาวเอ้ย~ ลืมขอบคุณคุณทศเรื่องชุดได้ไงเนี่ย" ฉันบ่นกับตัวเองที่หน้ากระจกอย่างรู้สึกเสียดาย "ไว้ค่อยขอบคุณเขาพรุ่งนี้แล้วกันจะได้เอาชุดกับสร้อยไปคืนด้วย" ฉันถอยหายใจแล้วพูดออกมาก่อนที่จะค่อย ๆ ถอดสร้อยเก็บใส่กล่องและถอดชุดไปซักอย่างทะนุถนอมจากนั้นก็กลับเข้าห้องไปอาบน้ำนอนทศราช Part00:30 น.ผมขับรถเข้ามาที่บ้านหลังจากไปส่งดาวซึ่งปกติแล้วผมจะนอนที่คอนโดเป็นส่วนใหญ่เพราะว่ามันใกล้และผมต้องทำงานตลอดเลยไม่อยากให้แม่ต้องมาเห็นผมนั่งทำงานหามรุ่งห่ามค่ำแล้วเป็นห่วงทีหลัง เมื่อก่อนผมไม่เข้าใจพ่อเลยว่าเขาจะบ้างานอะไรนักหนาแต่พอมาวันนี้ผมได้มาอยู่ตรงนี้แทนพ่อผมถึงได้เข้าใจว่า มันจำเป็นต้องทำจริง ๆ และผมก็เข้าใจความรู้สึกแม่ดีเพราะผมเองก็เคยอยู่ในจุดที่นั่งทุกข์ที่เห็นพ่อเป็นแบบนั้นดังนั้นผมจึงเลือกที
ผมนั่งฟังพวกผู้ใหญ่เขาคุยกันมาประมาณ 20 นาทีแล้วมันมีแต่เรื่องอวดกันไปอวยกันมาตลอดจนผมฟังแล้วรู้สึกเบื่อไปเลยแต่ก็ไม่สามารถแสดงอาการออกมาได้ ผมหันไปมองที่กลุ่มของดาวแต่ปรากฏกว่าเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้วจึงเกิดความกังวลเป็นอย่างมาก ผมกลัวว่าเธอจะกลับไปก่อนและถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ผมคงเสียดายแย่ที่ยังไม่ได้คุยอะไรกับเธอ ผมพยายามมองไปรอบ ๆ จนทั่วงานแต่ก็ยังไม่เจอเธออยู่ดี"ผมขอตัวก่อนนะครับ คืนนี้เชิญทุกคนตามสบายเลยนะถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกกับออแกไนซ์ได้เลย" ผมพูดแล้วลุกออกจากโต๊ะทันทีโดยไม่รอให้พวกผู้ใหญ่ตอบกลับอะไรมาเลยเพราะกลัวเขาจะรั้งผมให้อยู่ต่อ ผมก้าวเท้าเดินไปหาชัชเพื่อถามเขา"ชัช คุณดาวไปไหนแล้ว" ผมพูดแบบเป็นกันเองกับชัชเพราะเราค่อนข้างสนิทกันบวกกับตอนนี้มันนอกเวลางานแล้วด้วย จริงๆ ถ้าเวลาทำงานผมจะเรียกเขาว่าคุณชัชตลอดเพื่อให้เกียรติเขา"คุณดาวเหรอครับ เห็นเธอบ่นว่าเบื่อ ๆ ก็เลยอยากจะออกไปสูดอากาศหน่อยครับ""ไปคนเดียวเหรอ" ผมถามด้วยความเป็นเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วแถมทุกคนยังดื่มกันไปไม่น้อยถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยัง "ครับ ตอนแรกผมจะตามไปเป็นเพื่อนนะแต่เธอไม่ยอม" "ไม่เป็นไร" ผมรีบ
ฉันกลับมาถึงบ้านประมาณบ่ายโมงครึ่งด้วยความรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว "นอนพักเอาแรงสักหน่อยแล้วกัน" ฉันเดินขึ้นไปนอนทิ้งตัวบนเตียงทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ17:30ฉันใส่ชุดคลุมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วจากนั้นฉันก็เดินไปหน้ากระจกหยิบกล่องที่คุณทศให้ขึ้นมาเปิดดู ภายในกล่องนั้นมีชุดเดรสยาวสีแดงประกายเพชรวิบวับดูสวยมาก"แพงมากแน่เลยเนี่ย" ฉันพูดแล้วหยิบชุดนั้นออกมาดูชัด ๆ ฉันตะลึงกับสิ่งที่คุณทศเตรียมไว้ให้มากไม่คิดเลยว่าเขาจะเลือกเสื้อผ้าให้ผู้หญิงได้เก่งขนาดนี้และที่นึกไม่ถึงมากที่สุดก็คือเขาจะช่วยเตรียมมันมาให้ฉันโดยเฉพาะ ฉันค่อย ๆ วางมันลงบนเตียงแล้วหันกลับไปมองกล่องกำมะหยี่เล็กๆ ที่คุณทศเตรียมมาให้พร้อมกับชุดนี้ หลังจากเปิดออกดูฉันก็ยิ่งตกใจยิ่งกว่าเพราะว่าฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ประมาณ 2 อาทิตย์กว่า ๆ ฉันได้เอาเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของคุณทศก่อนที่เขาจะมาทำงานเหมือนปกติทุกวันแต่ว่าวันนั้นฉันแอบไปเห็นมันมีกระดาษจำนวนนึงถูกแฟ้มวางทับไว้อย่างไม่เป็นระเบียบก็เลยคิดว่าจัดให้มันเรียบร้อยแต่มันกลับไม่ใช่เอกสารงานอะไรเลยแต่เป็นแบบตัวอย่างสร้อยเพชร ยอม
"งานทุกอย่างเรียบร้อยไหมคะ" ฉันเดินตรวจเช็คงานกล่าวแล้วเดินไปถามกับหัวหน้าทีมออแกไนซ์ที่รับผิดชอบดูแลงานในวันนี้"เรียบร้อยดีค่ะคุณดาว" คุณนัทตอบ"ดีจ่ะ อย่าให้มีอะไรผิดพลาดนะคะ" ฉันพูด "ค่ะคุณดาว" เธอตอบแล้วก็เดินออกไปทำงานต่อ ส่วนฉันก็ยืนดูรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ต่ออีกนิดหน่อยเผื่อว่ามีอะไรจะได้แก้ไขได้ทันเวลา"เป็นไงบ้าง" ฉันหันไปตามเสียงมาดังมาจากด้านหลัง"เรียบร้อยดีค่ะคุณท" ฉันตอบ "ผมฝากคุณด้วยนะ รู้ใช่ไหมว่าผมไม่ชอบให้มีอะไรผิดพลาด" คุณทศพูด "ทราบค่ะ" ฉันตอบ วันงาน ฉันมาถึงบริษัทแต่เช้าเพื่อตรวจดูความพร้อมอีกครั้ง วันนี้เป็นวันสำคัญของบริษัท แขกและสปอนเซอร์ที่เชิญมาก็มีจำนวนมากไหนจะนักข่าวจากช่องต่าง ๆ อีกแถมเมื่อคืนนี้ฉันก็เพิ่งได้รับอีเมลว่าขอเพิ่มชื่อแขกพิเศษเข้ามาอีกหลายคนเลย วันนี้ฉันก็เลยต้องรีบมาจัดการดูแลตั้งแต่แต่เช้าตรู่เลย ในขณะที่ฉันกำลังหัวหมุนกับงานตรงหน้า ฉันก็หันไปเห็นคุณทศที่กำลังเดินเข้ามาหาฉัน(ซวยแล้วไงยัยดาวเอ้ย~ นี่เรามัวแต่เตรียมงานจนลืมเวลาไปเลยเหรอ) ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาคุณทศแล้วก้มหัวขอโทษเขาจากใจจริง "ดาวขอโทษนะคะคุณทศ คึ...คือดาวมัวแต่ยุ่งอยู่
คุณทศเดินไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลังให้แม่กับป้าน้อย ทั้งคู่หันมามองที่ฉันเหมือนเป็นการถามเพื่อความแน่ใจว่าขึ้นไปได้จริง ๆ ใช่ไหมฉันเลยพยักหน้าตอบเพื่อให้พวกเขาสบายใจแม้แม่กับป้าน้อยจะรู้สึกเกรงใจคุณทศมาก ๆ แต่การที่เขาเปิดประตูรอแบบนั้นก็ทำเอาแม่กับป้าน้อยไม่อาจปฏิเสธได้เลย ฉันมองดูการกระทำของคุณทศที่ปฏิบัติต่อแม่และป้าน้อยอยู่ตลอดด้วยความพอใจเพราะถึงเขาจะเป็นถึงเจ้าของบริษัทแต่ไม่มีท่าทีเย่อหยิ่งหรือทำตัวไม่ดีต่อครอบครัวที่แสนจะธรรมดาของฉันเลยแม้แต่น้อยและเพราะเขาเป็นแบบนี้เนี่ยแหละฉันถึงยิ่งประทับใจเขามากขึ้นทุกที พอแม่กับป้าน้อยขึ้นไปนั่งบนรถแล้วคุณทศก็หันกลับมามองฉัน พอสบตากับเขาอีกครั้งฉันก็ถึงสะดุ้งเลยจากนั้นฉันก็รีบเดินไปเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับทันที แม้จะไม่ได้หันไปมองหน้าเขาอีกครั้งแต่ฉันรู้สึกได้เลยว่าคุณทศต้องกำลังยืนขำท่าทางตลก ๆ ของฉันเมื่อกี้อยู่แน่ ๆ ร้านอาหารมาถึงร้านฉันก็บอกให้แม่กับป้าน้อยเข้าไปก่อนเลยเพราะฉันจองโต๊ะเอาไว้แล้ว"คุณไม่ลงเหรอ" ฉันค่อย ๆ หันหน้าไปหาเขาด้วยความตื่นเต้น "หรือว่าอยากจะกลับบ้านพร้อมกับผม" น้ำเสียงและสีหน้าทีเล่นที่จริงของเขา
"เมื่อกี้คุณทศยิ้มให้เราเหรอ" ฉันถามตัวเองเบา ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นรัวอย่างกับจะระเบิดออกมา"แล้วทำไมเราต้องดีใจขนาดนี้ด้วยละ...ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลย" หลังจากยืนคุยกับตัวเองอยู่แป๊ปนึงฉันก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานจากนั้้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่"ฮัลโหลค่ะแม่""ว่าไงจ๊ะลูก""วันนี้ช่วงบ่ายแม่กับป้าน้อยไม่ต้องทำกับข้าวออกไปขายที่ตลาดนะคะ""ทำไมล่ะลูก""ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วันนี้ประมาณห้าโมงเย็นแม่กับป้าน้อยขึ้นแท็กซี่มาหาดาวที่บริษัทนะคะ""อะไรอีกล่ะเนี่ย""ต้องมานะคะ""จ่ะ ๆ ไว้เจอกันนะเดี๋ยวแม่ต้องไปช่วยป้าน้อยแกขายของต่อแล้ว""ค่ะ ดาวรักแม่นะคะ""จ่ะ แม่ก็รักดาวนะลูก"ทศราช Partผมนั่งมองกล่องสีดำเล็ก ๆ นั่นด้วยรอยยิ้มมาอยู่สักพักหลังจากที่เธอออกจากห้องไป"ของขวัญตอบแทนเหรอ ฮึ ๆ ดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ" ผมพูดแล้วหยิบเสื้อสูทตัวโปรดที่คลุมอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาใส่จากนั้นก็ดึงปากกาด้ามเก่าที่เหน็บอยู่บนกระเป๋าเสื้อออกแล้วแทนที่ด้วยปากกาด้ามใหม่ที่เธอเพิ่งให้เมื่อกี้แทนดวงดาว Partหน้าบริษัทหลังจากเลิกงานฉันก็ออกมายืนรอแม่กับป้าน้อยอยู่หน้าบริษัท ในระหว่างที่ฉันยืนรออยู่นั้นรถของคุณทศ







