เรื่องของชัชวาล 2

"หลังจากที่ผมเรียนจบผมตั้งใจจะมาช่วยงานที่บริษัท KTK แต่เนื่องจากยังไม่มีประสบการณ์อะไรทั้งนั้นผมเลยไม่อยากเข้ามาเป็นภาระคนอื่นเขาครับ อย่างที่คุณดาวเห็นบริษัทของเรามีโครงการหมู่บ้านอยู่ในหลายๆ จังหวัดแถมยังรับงานออกแบบและหลายๆ อย่างอีกมากมาย ผผมไม่มีประสบการณ์ด้านอสังหาริมทรัพย์มาก่นกลัวว่าถ้ามาทำงานเลยจะทำให้คุณเรวัตท่านเสียหน้าได้ ผมเลยตัดสินใจไปสมัครงานที่บริษัทอื่นดูก่อนกะไว้ว่าจะหาประสบการณ์สัก 2-3 ปีแล้วค่อยกลับมาทำงานที่บริษัทนี้ ผมยื่นใบสมัครไปมากกว่า 10 ที่แต่ก็ไม่มีที่ไหนอยากเอาคนไม่มีประสบการ์อย่างผมไปทำงานด้วยเลย ป้าของผมท่านก็เลยเป็นห่วงครับกลัวผมจะหมดกำลังใจก็เลยไปขอคำปรึกษาจากคุณเรวัต หลังจากที่คุณเรวัตท่านทราบเรื่องว่าผมเป็นคนว่างงานท่านเลยบอกให้ป้าพาผมไปพบท่านผมเพื่อพูดคุยกันและสุดท้ายผมเลยได้มาลงเอยอยู่ที่บริษัทนี้หลังจากจบมาหลายเดือน" คุณชัชพูด ฉันส่งยิ้มให้คุณชัช  

"คุณป้าของคุณชัชน่ารักจังเลยนะคะท่านดูรักคุณชัชมากๆ เลย" ฉันพูด

"ใช่ครับ แต่ว่าพอผมได้เข้ามาทำงานที่นี่แทนหัวหน้าทีมการตลาดคนเก่าเพราะตอนนั้นเธอลาคลอดพอดีแต่ว่าทุกคนในแผนกไม่พอใจมากเพราะคิดว่าผมใช้เส้นสายเข้ามา พวกเขาหาว่าผมเป็นลูกของภรรยาลับๆ ของคุณเรวัตบ้าง ไม่มีประสบการณ์อะไรสักอย่างบ้าง เอาเปรียบคนอื่นบ้างเพราะในขณะที่คนอื่นเขาต้องยื่นสมัครกันตั้งหลายครั้งก็ยังไม่ผ่านแต่ผมกลับได้รับตำแหน่งนั้นมาง่ายๆ โดยไม่ต้องสัมภาษณ์อะไรเลย ผมได้ยินฟังคนอื่นนินทาผมทุกวัน เวลาคุยงานกันคนในทีมพวกเขาก็ไม่ค่อยสนใจแผนงานของผมเท่าไหร่ บ้างทีผมยังไม่ได้เสนอเลยเขาก็ตัดสินใจโหวตเลือกแผนงานของคนอื่นไปแล้วแม้ผมจะเป็นหัวหน้าพวกเขาแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมันคือเรื่องจริง ผมเข้ามาทำงานได้ที่เพราะคุณเรวัตท่านเอ็นดูผมจริงๆ แต่ผมไม่อยากทำให้คุณเรวัตกับป้าต้องมาเดือดร้อนและโดนต่อว่าเหมือนกับผม ผมเลยพยายามทำงานให้หนักขึ้นเรื่อยๆ อยากให้ทุกคนได้เห็นถึงศักยภาพและความสามารถของผมจริงๆ แต่ทุกคนอคติกับผมไปแล้วต่อให้ผมพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลหรอกครับ ไม่มีใครยอมรับผมในตัวผม ทุกคนคิดว่าที่คุณเรวัตท่านเอ็นดูผมเป็นเพราะป้าของผมเป็นเมียน้อยของคุณเรวัต ผมรู้สึกแย่นะที่ทำให้ป้าต้องถูกคนอื่นดูถูกแบบนั้นแต่ผมมันเป็นคนขี้ขลาดตั้งแต่เด็กๆ เลยไม่ได้ออกมาป้องปกศักดิ์ศรีของป้าหรือแก้ข่าวให้กับป้าเลย ป้าผมเองท่านก็คงรู้ว่าผมเป็นคนไม่สู้คนท่านเลยบอกให้ผมไม่ต้องใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง ถึงแม้จะรู้สึกแย่แต่ก็ให้ทนๆ ไปก่อนเพราะถ้าผมมีปัญหากับคนอื่นคุณเรวัตท่านจะผิดหวังเอาได้

จริงๆผมทำงานที่นี่มาได้ 2 ปีกว่าแล้วครับแต่เมื่อ 2 เดือนก่อน วันนั้นรุ่นพี่ในทีมเอาเอกสารกองโตมาวางลงบนโต๊ะของผมแล้วสั่งให้ผมทำแทนให้เขาหน่อยเพราะเขามีธุระด่วนต้องรีบไปทำแถมยังกำชับผมว่าจะต้องเสร็จภายในวันนี้เท่านั้นเพราะเขาต้องใช้พรีเซนต์ในการประชุมของวันถัดไป แต่ว่าครั้งนั้นผมปฏิเสธไปครับเพราะว่าผมมีงานที่ต้องเร่งส่งให้ทันภายในวันพรุ่งนี้เหมือนกันเขาเลยพูดว่าผมต่างๆ นาๆ 

**โธ่ อะไรว่ะแค่นี้ก็ช่วยไม่ได้อย่าลืมสิว่าพวกเราเป็นรุ่นพี่นายนะแค่ขอร้องให้ช่วยรับช่วงต่อแค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้คนอย่างนายนี่มันพึ่งพาไม่ได้จริงๆ อย่าคิดนะว่าเป็นเด็กของท่านประธานแล้วพวกเราจะทำอะไรไม่ได้ แกมันก็แค่เด็กต่างจังหวัดที่ท่านประธานเมตตาให้ข้าวให้น้ำส่งเรียนจนจบแค่นั้นแหละโว้ย! โธ่เอ้ย...ขี้ค่ายังไงมันก็ยังเป็นขี้ค่าเหมือนกันแหละ...แต่เดี๋ยวนะ...โอ้ะ!...จะพูดว่าเมตตาก็คงไม่ได้เพราะทั้งข้าวทั้งน้ำที่พวกแกใช้กันอยู่ก็เป็นป้าแกนั่นแหละที่ใช้ตัวแลกมาด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า...แบบนี้ท่านประธานจะเอ็นดูแกก็ไม่แปลกหรอกจริงไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า**

ผมจำได้ดีว่าตอนนั้นผมโกรธมากจนลุกขึ้นยืนแล้วกะว่าวันนี้จะต้องพูดอะไรสักหน่อยแล้ว แต่อยู่ดีก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนึงพูดขึ้นมาว่า  

**นั่นปากหรอที่พูดออกมา** ผมหันกลับไปดูก็เห็นผู้ชายรูปร่างสูงหล่อในชุดสูทสีน้ำเงินดำเดินเข้ามา เขาคือท่านประธานคนใหม่ของพวกเราเองครับ เขาเดินเข้ามาหาผมแล้วแล้วดันผมให้ไปยืนอยู่ด้านหลังเขา

**กล้าดียังไงมาพูดถึงพ่อผมแบบนั้น พ่อผมรักและซื่อสัตย์กับแม่ผมดีแค่ไหนพวกคุณคงไม่รู้สินะครับ คุณคิดว่าถ้าผมเอาเรื่องนี้ขึ้นไปรายงานให้พ่อผมทราบ พวกคุณจะยังมีหน้ามาทำงานในบริษัทนี้ได้อีกไหม งานที่พวกคุณได้รับมอบหมายมันเป็นหน้าที่ของพวกคุณเองยังจะเอาไปโยนให้รุ่นน้องทำอีก ทำงานน้อยแต่รับเงินเดือนเต็มไม่อายผีส่างกันบ้างหรือไงและอย่าคิดนะว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพ่อผมท่านไม่รับรู้ถึงสิ่งที่พวกคุณทำกัน หน้าไม่อาย ถ้าไม่ใช่เพราะป้าของชัชเขาขอไว้ว่าไม่ให้พ่อผมจัดการกับพวกคุณพวกคุณคงได้ออกจากที่นี่ไปนานแล้ว ป้าสายใจแกใจดีมากแม้พวกคุณจะดูถูกเขาก็ตามแต่เพราะเขาไม่อยากให้หลานชายต้องเดือดร้อนไปมากกว่านี้แกเลยเลือกที่อดทนอยู่เงียบมาตลอด แกแค่อยากให้หลานชายแกทำงานอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจแกถึงขั้นไปอ้อนวอนขอร้องพ่อผมให้ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป คนดี แบบนี้น่ะหรอที่พวกคุณเอามาพูดเล่นกันอย่างสนุกปาก ถ้าไม่รู้อะไรก็อยู่เงียบๆ ไปดีกว่า ผมหวังว่าพวกคุณจะกล่าวคำขอโทษต่อชัช ต่อพฤติกรรมอันไร้มารยาทของพวกคุณที่ได้กระทำไปเพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ผมรับตำแหน่งต่อจากพ่อผมแล้วผมจะไม่ใจดีกับคนไร้มารยาทแบบนี้แน่**

พอเขาพูดจบก็หันมาตบไหล่ผมเบาๆ แแล้วเดินออกไป ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นทุกคนยังคงนินทาผมเหมือนเดิมแต่ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้าผมอีก ท่านประธานเห็นว่าผมรู้สึกอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยก็เลยย้ายผมให้ขึ้นมาทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยชั่วคราวครับ" คุณชัชเล่าไปยิ้มไปเหมือนเป็นการบอกว่านับถือในตัวคุณทศราชจริงๆ 

"ดีจังเลยนะคะที่คุณชัชมีผู้บริหารที่เอ็นดูและก็มีป้าที่รักคุณชัชมากขนาดนี้ ฉันละอยากจะเห็นผู้หญิงแกร่งที่ทุ่มเทแรงกายและแรงใจเพื่อเด็กคนนึงทั้งที่ไม่ใช้ลูกของตัวได้มากขนาดนี้จังเลย" ฉันพูด  

"คุณดาวก็เจอแล้วนิครับ" คุณชัชตอบ ฉันทำหน้างงอีกครั้ง ฉันจะไปเจอคุณป้าของคุณชัชได้ยังไงก็ในเมื่อฉันพึ่งจะรู้จักคุณชัชวันนี้เองนะ  

"ฮ่า ฮ่า ฮ่าคุณดาวนี่ทำหน้าตลกดีนะครับ ป้าของผมก็...ผู้หญิงที่สวมชุดแม่บ้านทำความสะอาดบริษัทอยู่ที่ชั้น 1 ไงครับ" คุณชัชตอบ

"ฮะ!?" ฉันนี่อึ้งไปเลยคนในบริษัทนี่คิดได้ยังไงว่าป้าของคุณชัชเป็นภรรยาเก็บของคุณเรวัตถึงแม้เธอจะดูดีไม่น้อยถ้าเทียบกับคนในวัยนี้แต่คุณเรวัตก็ระดับผู้บริหารเลยนะ ถ้าเขาจะมีเมียน้อยจริๆ งก็คงไม่มีทางให้มาทำงานในตำแหน่งแม่บ้านหรอก ฉันก้มหน้าเล็กน้อยแล้วยิ้มแห้งๆ ส่วนคุณชัชเองก็หัวเราะกับท่าทางของฉัน

หน้าห้องประธาน

ฉันและคุณชัชกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วทำงานกันอย่างตั้งใจ จู่ๆ โทรศัพท์ที่โต๊ะของฉันก็ดังขึ้น ฉันรีบหยิบขึ้นมารับสายทันที 

"ดวงดาวพูดค่ะ" ฉันพูดกับคนในสาย  

"คุณกับคุณชัชเข้ามาพบผมหน่อย" พูดจบสายก็ตัดไปเลย ฉันบอกคุณชัชตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายแล้วจากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูเคาะ 3 ครั้งรอจนคนข้างในอนุญาตแล้วจึงเปิดเข้าไป  

"คุณทศมีอะไรให้พวกเรารับใช้หรอคะ" ฉันถาม  

"พวกคุณนั่งก่อนสิ" คุณทศพูด ฉันกับคุณชัชนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้าเขา

"ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าครับ" คุณชัชถาม  

"คุณดาวทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง" คุณทศถาม 

"ก็โอเคนะคะ ฉันกำลังเรียนรู้ทุกอย่างจากคุณชัชแล้วแต่ยังคงต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่บ้างแต่คุณทศไม่ต้องห่วงเลยนะคะ ฉันจะพยายามทำงานของตัวเองให้ออกมาดีที่สุดค่ะ" ฉันตอบ 

"ก็ดี งั้นเดี๋ยวคุณช่วยไปเตรียมเอกสารสัญญาธุรกิจไว้ให้ผม 4 ฉบับนะ ของผม 1 ฉบับ ของคุณ 1 ฉบับ ของบริษัท 1 ฉบับและสำหรับคู่ค้าที่เราจะไปเซ็นต์สัญญาด้วยพรุ่งนี้อีก 1 ฉบับ คุณต้องเตรียมตัวเด็ดขาด ส่วนเรื่องสถานที่กับเวลาผมจะส่งไปให้ที่หลัง" คุณทศพูด ฉันตอบรับคำสั่งของคุณทศทันที 

"ส่วนคุณ...คุณชัชคุณส่งงานที่จำเป็นทุกอย่างให้กับคุณดาวให้เสร็จภายในวันนี้แล้วเก็บของกลับไปที่ฝ่ายการตลาดเหมือนเดิมซะ" คุณทศพูด ฉันตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ คุณทศก็สั่งให้คุณชัชไปทำงานที่แผนกเดิม คุณทศก็รู้ดีหนิว่าคนในแผนกนั้นไม่มีใครชอบคุณชัชเลยแล้วทำไมเขายังทำแบบนี้อีก มันไม่ดีกับคุณชัชเลยนะที่ต้องไปทนอยู่กับคนแบบนั้น

"เอ่อ...ทำไมละครับท่านประธาน" คุณชัชถาม  

"ก็ตอนนั้นผมให้คุณมาช่วยเพราะผมยังไม่มีผู้ช่วยไงแต่ตอนนี้มีแล้วก็ไม่ต้องลำบากคุณมาทำให้อีกแล้วล่ะ" คุณทศตอบ  

"ไม่ลำบากเลยครับ" คุณชัชพูด 

"คุณชัช คุณตั้งใจเรียนการตลาดมาเพื่อทำอะไร...คุณตั้งใจเรียนเพราะอยากคิดแผนการตลาดดีๆ และช่วยเหลือบริษัทนี้ให้ได้มากที่สุดไม่ใช่หรอ คุณอยากตอบแทนพ่อผมถึงจะถูกต่อว่านินทาลับหลังกี่ครั้งคุณก็ยังทำงานออกมาได้อย่างดีเยี่ยมทุกครั้งไม่ใช่หรอแล้วคุณจะมาทำงานที่ตัวเองไม่ถนัดไปเพื่ออะไร" คุณทศพูดจนคุณเงียบไปเลย

"คุณอยากจัดเอกสาร เสิร์ฟข้าว ชงกาแฟให้ผมจริงๆหรอ ถ้าคุณทำเพราะอยากตอบแทนที่ผมช่วยคุณ คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้คุณเพราะแค่คุณคิดแผนการตลาดดีๆ มาเสนอผมแค่นั้นมันก็พอแล้ว ถ้าคุณมีอะไรต้องการคำปรึกษาหรือว่าจะแค่อยากขึ้นมาหาผมละก็...คุณสามารถมาหาผมได้ตลอดอยู่แล้วเพราะผมอนุญาตให้คุณมาเข้ามาหาผมได้โดยไม่ต้องนัดหรือรายงานคุณดาวก่อนล่วงหน้าเลย" คุณทศพูด

"ขอบคุณครับท่านประธานแต่คุณดาวเธอพึ่งมา ผมว่าให้ผมอยู่ช่วยท่านประธานไปอีกสักพักเถอะนะครับ ท่านประธานเองก็พึ่งจะมารับตำแหน่งได้แค่ 2 เดือนคงมีอะไรหลายๆ อย่างที่ผมอาจจะช่วยได้ ท่านประธานให้ผมอยู่ช่วยเถอะนะครับ" คุณชัชตอบด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน สำหรับเขาที่นี่คงมีแค่คุณทศเท่านั้นที่พอจะเป็นความสบายใจของเขาได้ 

"พึ่งมาก็เรียนรู้ได้ อย่าทำอะไรที่มันเหนื่อยเกินไปเลยนะคุณชัช ผมไม่หวังให้คุณต้องแบกรับทุกอย่างไว้กับตัวเองหรอกนะ คุณรู้สึกผิดได้ คุณรู้สึกท้อได้คำว่าอยากตอบแทนบุญคุณมันไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดตัวเองขนาดนั้นหรอก พ่อผมเองเขาก็คงไม่ต้องการให้คุณฝืนตัวเองมากแบบนี้หรอกเชื่อผมสิ ผมว่าคุณตอบแทนผมด้วยการเต็มที่กับงานที่ผมสั่งอย่างเดียวก็พอแล้ว" คำพูดของคุณทศทำให้ฉันมองเขาต่างออกไปอยู่บ้าง จากตอนแรกที่ฉันนึกว่าเขาจะเป็นพวกคนแปลกๆ ที่มีโลกส่วนตัวสูงเข้าถึงได้ยากเย็นชาสุดๆ แต่พอได้มองไปนานๆ ก็รู้สึกว่าจิตใจของเขาหล่อขึ้นมากกว่าเดิมอีกเป็นพันเท่าเลย ฉันเผลอยิ้มและมองคุณทศสักพัก จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรคิดจึงรีบสลัดความคิดบ้าๆ นี้ออกแล้วหันมาโฟกัสที่งานแทน คุณทศบอกให้ฉันออกไปทำงานก่อนและเขาก็นั่งพูดคุยกับคุณชัชอยู่อีกสักพักใหญ่เลย 

"คุณดาวครับ" ฉันเงยหน้ามองคุณชัช  

"คะ" ฉันตอบ  

"งานทั้งหมดผมส่งให้คุณดาวไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วส่วนอันนี้เป็นข้อมูลส่วนตัวของท่านประธานที่คุณดาวควรรู้ไว้นะครับ" คุณชัชพูดแล้วส่งสมุดโน๊ตเล่มนึงมาให้ฉัน   

"ผมทำงานเสร็จหมดแล้วหวังว่าเมื่อไรที่คุณดาวมีปัญหาคุณดาวจะนึกถึงผมเป็นคนแรกนะครับ...ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ" คุณชัชยื่นมือมาหาฉัน ฉันลุกขึ้นจับมือกับคุณชัช  

"ดาวก็เหมือนกันค่ะ ดาวขอให้คุณชัชทำงานที่ตัวเองชอบให้เต็มที่แสดงฝีมือของตัวเองออกมาให้ได้มากที่สุด คนเก่งๆ แบบคุณชัชมันต้องมีสักวันที่คนพวกนั้นจะต้องยอมรับและยกย่องคุณชัชอย่างไร้ข้อกังขาได้แน่และก็ถ้าเหงาเมื่อไหร่ก็ขึ้นมาหาดาวได้ตลอดเลยนะ" ฉันตอบ คุณชัชตอบรับแล้วยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกไป ฉันหวังว่าเขาจะได้ทำงานที่ตัวเองถนัดและเปล่งประกายในเร็ววัน เขาเป็นคนดีมากๆ ในสายตาฉันถึงแม้จะถูกมองว่าใช้เส้นสายเข้ามาแต่ถ้ามีความสามารถยังไงซะสักวันนึงเขาจะต้องเป็นที่ยอมรับของทุกคนแน่ๆ