บทที่ 4 เรามีเรื่องต้องคุยกัน

การแข่งขันตกลงกันว่าจะใช้ปืนสั้น ยิงคนละสิบนัด ใครเข้าเป้ามากที่สุดคนนั้นชนะ  ผู้ที่ร่วมแข่งคือหนุ่มๆ ทุกคนได้แก่  เมฆา  พัทธดนย์  คิรินทร์  ศิวัชและคมกริช 

“น้องออไม่แข่งเหรอครับ”  พัทธดนย์ถาม

“ไม่ล่ะค่ะ ซ้อมมาตั้งแต่เช้าแล้ว” 

ในขณะที่การแข่งขันกำลังจะเริ่ม  เสียงร้องไห้จ้าดังมาจากในบ้าน อรุณีมาลาทิ้งทุกอย่างรีบเข้าไปดูลูก  ทุกคนพากันวิ่งตาม หญิงสาวพบว่าลูกสาวหกล้มเพราะแม่บ้านทำน้ำหกไว้ยังไม่ทันได้เช็ด 

“โอ๋...เจ็บตรงไหนแม่เป่าให้ค่ะ”  เด็กหญิงล้มหน้าคะมำกับพื้นปากเป็นแผลเลือดออกนิดหน่อย แต่น่าจะเจ็บมาก

“เดี๋ยวแม่ทำแผลให้นะ  หนูมีแผลตรงไหนคะต้นข้าวให้แม่ดูหน่อย”  เธอปลอบลูกที่ยังไม่คลายสะอื้น  แม่บ้านเข้ามาขอโทษหญิงสาวโบกมือบอกไม่เป็นไร

“ไม่เป็นไรค่ะ ทีหลังก็ระวังหน่อย”  อรุณีมาลาพูดแค่นั้น เธอเข้าใจว่าไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้

“พวกพี่ออกไปเล่นเกมกันตามที่คุยไว้เถอะค่ะ  ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว”  แต่หลายคนส่ายหน้าบอกว่าไม่สนุกแล้ว

“พาลูกไปหาหมอดีกว่าไหมออ เดี๋ยวพี่ขับรถพาไปให้ก็ได้”  ศิวัชพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอไม่รีบพาลูกไปหาหมอ

แต่คำพูดของเขาทำให้ทุกคนหันมามอง  ปกติคนอย่างศิวัชแทบไม่เคยเสนอตัวเองช่วยทำอะไรให้ใคร 

“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณ”  อรุณีมาลาพูดอย่างห่างเหิน 

“แล้วต้นกล้าไปไหนล่ะออ”  อัญญานึกถึงหลานชายขึ้นมาได้

“ออกไปข้างนอกกับพิณค่ะพี่อัญ”  เธอพูดในขณะที่พี่สาวพยักหน้ารับ 

“ยังไงเดี๋ยวออพาลูกไปห้องพยาบาลก่อนนะคะ”  หญิงสาวขยับตัว  ศิวัชอาศัยความไวกว่าอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาไว้เองทันที 

“พี่จะอุ้มน้องข้าวไปให้”  เขาทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คุ้นเคยแต่ชายหนุ่มไม่สนใจ

“ส่งลูกฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”  หญิงสาวจ้อง คิรินทร์เข้ามาไกล่เกลี่ย 

“พี่ว่าให้วัชมันอุ้มไปให้ก็ได้ครับ  น้องออจะได้ขับรถถนัด” 

“นั่นสิออ คุณวัชอยากช่วยอย่าไปว่าเขาเลย”  อัญญาผู้ไม่สงสัยอะไรพูดอีกคน

หญิงสาวกัดฟัน เหมือนว่ามีคนมากมายรอบตัวแต่ไม่มีใครเข้าใจเธอเลยอรุณประภาก็ไม่อยู่เสียด้วย  แต่ความห่วงลูกที่มีมากกว่าทำให้เธอตัดสินใจเลิกต่อล้อต่อเถียง  หยิบกุญแจรถตรงไปด้านนอกโดยมีศิวัชเดินตามไปติดๆ  หญิงสาวสตาร์ทรถปลดล็อกประตูอีกฝั่ง  ศิวัชกำลังจะเปิดประตูรถ  คิรินทร์ขยับจะก้าวตามไปด้วยแต่ดร.หนุ่มพูดว่า

“นายไม่ต้องไป  ฉันมีอะไรจะคุยกับออพอดี”

ใช้เวลาเพียงสิบนาทีก็ถึงห้องพยาบาลของรีสอร์ท พยาบาลประจำห้องรับตัวเด็กหญิงไปดูแลทำแผลทันที  อรุณีมาลาเลี่ยงไปล้างมือ เมื่อออกมาเด็กหญิงทำแผลเสร็จแล้ว

“คุณออคะ นี่ยาแก้ปวดนะคะเผื่อน้องปวดแผล ถ้าไม่ปวดก็ไม่ต้องกินค่ะ” พยาบาลส่งยาน้ำสำหรับเด็กให้

“ขอบคุณมากค่ะ”  เธอรับถุงยาในขณะที่ศิวัชอุ้มตัวเด็กหญิงเตรียมกลับ  อรุณีมาลามองภาพลูกสาวที่ซบหน้ากับบ่าของเขาแล้วเธอพูดไม่ออก  ปกติน้องข้าวไม่ได้ให้คนแปลกหน้าอุ้มง่ายๆ  แบบนี้

“น้องข้าว..อายุเท่าไหร่ครับออ”  เขาตัดสินใจถามในตอนที่กลับจากห้องพยาบาล

อรุณีมาลาไม่ตอบ  เธอไม่จำเป็นต้องตอบทุกคำถามของใคร เมื่อเธอเฉยศิวัชจึงเป็นฝ่ายพูดเสียเอง

“ลูกอายุสี่ขวบครึ่งใช่ไหมออ”

หญิงสาวจอดรถเธอกำลังข่มอารมณ์โกรธ  “คุณกลับไปได้แล้ว  ลูกฉันต้องพักผ่อน” 

“ออยังไม่ได้ตอบคำถามพี่”  เขาท้วง แต่เธอสวนกลับทันที

“เมื่อห้าปีก่อนตอนที่คุณขอให้ฉันออกไปจากชีวิตของคุณ  ฉันก็ทำตามนั้นและไม่ได้ถามอะไรมากมาย   ในวันนี้ฉันขอให้คุณออกไปจากบ้านฉันไปจากชีวิตของฉัน ฉันก็อยากให้คุณทำตามด้วย”

คำพูดของหญิงสาวทำให้ศิวัชนิ่งอึ้ง

“หลังจากที่เราเลิกกัน  พี่ไปหาออที่อพาร์ทเม้นท์แต่ไม่เจอเขาบอกว่าออย้ายไปแล้ว  ไปหาที่ยูออก็ดรอปเรียนเทอมต่อจากนั้น” 

“เพื่ออะไรคะ” 

เธอถามแต่เขาตอบไม่ได้  อรุณีมาลาลงจากรถเธอก้าวเร็วๆ ไปเปิดประตูรถอีกฝั่ง  ฉวยตัวลูกสาวที่กำลังหลับซบกับบ่าของศิวัชจนเด็กหญิงร้องจ้าเพราะตกใจ  หญิงสาวก้าวจ้ำพรวดๆ เข้าบ้านท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆ ที่ยังรอดูอาการเด็กหญิง

“ออจะทำให้ลูกร้องทำไม  โกรธพี่ก็ลงกับพี่สิ”  ศิวัชก้าวตามไม่ลดละ เขาไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นๆ ที่ได้ยินจะคิดยังไง

“ไปตายซะ”  อรุณีมาลาหันมาพูดใส่หน้า เธอกัดฟันด้วยความโกรธถึงขีดสุด ก่อนจะอุ้มลูกสาวหนีหายไปชั้นบน

ทุกคนตรงนั้นตกตะลึงมองตามเธอไป และหันมาจ้องศิวัชเป็นตาเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย

อัญญาคิดไล่เรียงเหตุการณ์ตั้งแต่วานนี้  เธอมองหน้าศิวัชสีหน้าไม่บอกอารมณ์

“อัญคิดว่าเราน่าจะมีเรื่องต้องคุยกันนะคะ คุณศิวัช” 

อัญญาขอให้เมฆาพาคนอื่นกลับไปที่ตึกใหญ่  เธอขอคุยกับศิวัชเป็นการส่วนตัวที่บ้านของเธอเอง และมีอิงควัตและไอยวรินทร์เข้าฟังด้วยในฐานะพี่ชายและพี่สาวของอรุณีมาลา

“ผมยอมรับผิดทุกอย่าง  จะให้ผมทำอะไรก็ได้ให้ออกับลูก”  ศิวัชสารภาพเรื่องทั้งหมดเมื่อห้าปีก่อนให้บรรดาพี่ๆ ของหญิงสาวฟังโดยไม่ปิดบัง

อัญญาฟังอย่างสงบ เหตุการณ์ผ่านมานานจนเธอไม่รู้ว่าจะโมโหอะไรกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว  ชีวิตเป็นของอรุณีมาลาน้องสาวเธอต้องเป็นคนเลือกและตัดสินใจเอง

“อัญตัดสินแทนน้องไม่ได้หรอกค่ะ และการชดใช้ที่มาตามหลังมันก็ไม่ได้ชดเชยทุกสิ่งที่เสียไปแล้วได้เสมอไป  ออต้องแก้ปัญหาเองตั้งแต่แรก  ต้องเป็นแม่ตั้งแต่อายุ 23 มาถึงตอนนี้มันนานเกินไปแล้วสำหรับการเยียวยา”

ศิวัชฟังการปฏิเสธแบบสุภาพจากครอบครัวของอรุณีมาลาด้วยความปวดแปลบใจ  ส่วนอิงควัตและไอยวรินทร์ถึงแม้จะไม่พอใจศิวัช  แต่พวกเขายอมรับในการตัดสินใจของอัญญา  และมองว่ามันดีที่สุดแล้วสำหรับเรื่องในตอนนี้

“อัญรู้ว่าความเป็นพ่อลูกคงห้ามไม่ได้  คงจะตัดขาดหลานกับคุณไม่ได้  แต่ทุกอย่างขอให้เป็นไปบนความยินยอมของออ  ด็อกเตอร์เข้าใจใช่ไหมคะ” 

“ความจริงคุณก็แค่ลืมเรื่องที่นี่  ลืมว่าพบออที่นี่คุณก็จะได้กลับไปใช้ชีวิตที่มีความสุขของคุณได้เหมือนเดิม”  อิงควัตพูด

“ผมไม่เคยมีความสุข  ห้าปีที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยคบใครอีกหลังจากเลิกกับออ”  ศิวัชพูดทันที

“นั่นคือผลของการกระทำของคุณ เป็นสิ่งที่คุณเลือกเอง  ไม่ใช่เรื่องที่ออหรือใครจะต้องมาเห็นใจคุณ”  อิงควัตพูดเสียงห้วน  แค่นั้นมันยังน้อยสำหรับคนที่มองน้องสาวเขาเป็นของเล่น  ศิวัชควรได้รับบทเรียนมากกว่านี้

“ผู้หญิงทุกคนที่กำลังท้องต้องการพ่อของลูกอยู่ใกล้ๆ  ถ้าออผ่านช่วงนั้นมาได้โดยที่ไม่มีคุณ  ในวันนี้คุณก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกแล้วค่ะ  ให้ทุกอย่างมันผ่านไปต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด”  ไอยวรินทร์กล่าวเสริม  ยิ่งทำให้ศิวัชรู้สึกแย่แต่วันนี้เขาโทษใครไม่ได้เลย