บทที่ 5 งานล่ม

อรุณีมาลาปิดประตูห้องนอนกดล็อกแน่นหนา  เธอกอดลูกสาวคนเล็กที่กำลังร้องไห้เพราะตกใจ 

“แม่ขอโทษนะลูก”  หญิงสาวกอดลูกแล้วร้องไห้เงียบๆ  จนในอีกไม่กี่นาทีต่อมามือเล็กๆ ของเด็กหญิงจับที่หน้า  เช็ดน้ำตาให้มารดา

“แม่อย่าร้อง  หนูไม่ร้องแล้ว” 

คำพูดของเด็กหญิงทำให้น้ำตาที่เริ่มแห้ง  เพราะว่าเธอพยายามจะหยุดร้องไห้มันกลับมาอีก  หญิงสาวกอดลูกไว้แน่นพึมพำขอบคุณเด็กน้อยนาทีนั้นเธอตัดสินใจที่จะกลับบ้านดังนั้นเธอจึงเริ่มเก็บของใช้ส่วนตัวเงียบๆ 

อรุณีมาลาคิดว่าคืนนี้หากเธอไม่อยู่ในงานปาร์ตี้พี่สาวคงเข้าใจและไม่ว่าอะไร  เธอเก็บของใส่กระเป๋าทั้งของตัวเองและลูกสองคนแล้วอุ้มเด็กหญิงลงมาข้างล่าง  ในห้องโถงทุกคนไปกันหมดแล้วจึงเธอโล่งใจที่ไม่ต้องตอบคำถามใคร

หญิงสาวพาลูกขึ้นรถ  เธอถอยรถออกก่อนจะชะลอเมื่อเจอแม่บ้าน  เธอลดกระจกสั่งข้อความถึงพี่สาวว่า

“ฝากบอกพี่อัญด้วยนะว่าฉันมีธุระด่วนต้องกลับกรุงเทพฯ ก่อน  มีอะไรเดี๋ยวฉันโทรหาพี่อัญเอง” 

“ได้ค่ะคุณออ”  อีกฝ่ายรับคำไม่สงสัยอะไร

เธอขับรถออกจากบ้าน ผ่านหน้าตึกใหญ่โดยไม่แวะทักใคร  เมื่อออกพ้นประตูแล้ว  หญิงสาวโทรหาอรุณประภาคุยผ่านสมอลทอล์ค

“พิณเหรอ  ตอนนี้อยู่ไหน”

อีกฝ่ายตอบว่ากำลังจะกลับ  อรุณีมาลาจึงนัดเจออีกฝ่ายกลางทาง

“แล้วนี่จะกลับกรุงเทพฯ เลยเหรอออ”  อรุณประภาไม่ถามมาก เพราะโทรคุยกับพี่สาวคนที่สามแล้ว

“ฮื่อ  ฝากขอโทษพี่อัญด้วยนะที่ทำให้เสียบรรยากาศ แต่เจอกันในงานแต่งที่กรุงเทพฯ เลยแล้วกัน”  เธอพูดก่อนจะรับตัวเด็กชายต้นกล้าขึ้นรถ

“งั้นเดี๋ยวพิณตามไปตอนเย็น ออขับรถดีๆ นะ” 

อรุณีมาลาพยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น  “ขอบใจนะพิณ” 

สองสาวแยกกันตรงนั้น  อรุณีมาลาตรงกลับบ้านที่กรุงเทพฯ  เธอต้องการเวลาคิดและรับมือกับปัญหาที่กำลังจะตามมา

อัญญาตัดสินใจยกเลิกปาร์ตี้สละโสดในเย็นวันนั้น  เมฆาไม่คัดค้านใดๆ และไม่มีการตำหนิใคร

“ผมขอโทษนะที่ทำให้หมดสนุก”  เมฆากล่าวกับคนรัก

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิดค่ะ แต่มันเป็นปัญหาในครอบครัวของอัญเอง  อัญสิที่ต้องขอโทษที่ทำให้ทุกคนเสียเวลา”  อัญญาพูดอย่างเป็นกลางที่สุด 

เมฆาฟังด้วยความลำบากใจ  ในเหตุการณ์แบบนี้ไม่มีใครมีความสุข  แต่ในความลำบากใจเขายังหวังว่าถ้าศิวัชจริงจังอยากแก้ปัญหา  ทุกอย่างจะดีขึ้นได้ในที่สุด เด็กชายและเด็กหญิงทั้งสองจะได้มีพ่อ มีครอบครัวที่สมบูรณ์ ถึงแม้ว่าความหวังจะเลือนรางมากและเขาก็ยังไม่รู้ว่าไอ้ด็อกเตอร์มันคิดจะทำอะไรต่อไปก็ตาม

ตอนนั้นเองที่คิรินทร์เข้ามาลาสองหนุ่มสาว  เขาเองได้รับการร้องขอจากศิวัชให้ไปส่งที่กรุงเทพฯ  เมื่อได้รู้ว่างานเลี้ยงยกเลิกก็คิดจะขอตัวกลับไปพร้อมกันด้วยเลย

“ผมขอตัวกลับเลยนะฮะคุณอัญ  จะต้องไปส่งไอ้วัชที่กรุงเทพฯ ก่อนแล้วตีรถกลับใต้”  เพราะศิวัชเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เขาจึงต้องไปส่งญาติหนุ่มก่อน

“ค่ะคุณคิน  เดินทางปลอดภัยนะคะ”  ว่าที่เจ้าสาวยิ้มให้ลูกพี่ลูกน้องของคนรัก

เจ้าของฟาร์มมุกพูดต่อ  

“ขอบคุณฮะ  งั้นเอาไว้เจอกันที่งานแต่งที่กรุงเทพฯ  เลยนะครับคุณอัญ”  เมฆาเดินมาส่งญาติหนุ่มสองคนขึ้นรถ

“ขับรถกลับกันดีๆ ล่ะ  แล้วไอ้วัชมึงก็ค่อยๆ คิดว่าจะเอายังไงต่อ  กับลูกมึงเมียมึงหรือจะต่างคนต่างอยู่  แล้วแต่จะคิดแต่คิดให้รอบคอบ” เมฆาอาศัยความเป็นพี่ใหญ่ของบ้านอบรมญาติผู้น้อง  พลางถอนใจอย่างกลัดกลุ้มแทน

“ขอบใจนายมากแล้วก็ขอโทษที่ฉันเป็นต้นเหตุทำให้งานล่ม  หวังว่านายจะไม่มีปัญหากับคุณอัญนะ  ยังไงฉันก็ฝากขอโทษเธออีกครั้ง”  สิ่งที่ได้รู้และหลายอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ด็อกเตอร์หนุ่มยังคิดอะไรไม่ออกว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่เจอในตอนนี้

สีหราชมาถึงบ้านฉัตรอรุณในช่วงบ่ายวันนั้น  หลังจากที่เขาไม่ได้มาหลายปี  ชายหนุ่มเพิ่งกลับจากยุโรปหลังจากที่เขาแต่งงานไปกับแฟนสาวชาวเยอรมันและย้ายไปอยู่ที่ประเทศของฝ่ายหญิงมาสี่ปีแล้ว

“ไหนว่ามีปาร์ตี้ไง” 

เขาถามอิงควัตอย่างงุนงง  ชายหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอิงควัตและสนิทกันมากกว่าพี่น้องของตระกูลนี้คนอื่นๆ

อิงควัตตัดสินใจถามสีหราชถึงเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อน เขาจำได้ว่าอรุณีมาลาไปเรียนต่อที่เมืองเดียวกันกับญาติคนนี้

“นายรู้จัก ดร.ศิวัชไหม” 

“รู้จัก มันเป็นเพื่อนฉันที่แอลเอตอนเรียนที่โน่น”  สีหราชตอบตามตรง

“ออท้องกับมันเมื่อ 5 ปี” คำพูดนั้นของอิงควัตทำให้แก้วน้ำในมืออีกฝ่ายหลุดมือ

“นายว่าอะไรนะ  ออท้องเหรอ” เขาทวนคำพูด

“ใช่ ออท้องแต่ไม่บอกว่าใครเป็นพ่อเด็ก  แต่บังเอิญว่าหมอนั่นเป็นญาติของว่าที่พี่เขยฉันเลยมาเจอกันที่นี่  ก็เพิ่งรู้กันนี่ล่ะออหอบลูกกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว หมอนั่นมันก็ไปเหมือนกัน  งานเลยล่ม” 

สีหราชใจหายวาบเมื่อคิดว่าเรื่องนี้เขาอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย  เขาตัดสินใจบอกอีกฝ่ายว่า

“อิง นายฟังฉัน  ฉันเองเป็นคนที่บอกไอ้วัชให้มันเลิกกับออตอนนั้น” 

อิงควัตมองอีกฝ่ายเมื่อได้ยินในสิ่งที่คาดไม่ถึง  “หมายความว่ายังไง”

“ฉันเป็นคนแนะนำให้ออรู้จักไอ้วัช  แล้วมารู้อีกทีออก็คบกับไอ้วัชแต่พอถามมัน  มันบอกว่ายังไม่ได้คิดว่าออจะเป็นอะไรสำหรับมัน ยังไม่ใช่แฟน  ฉันไม่อยากให้ออมีความหวังไปเรื่อยๆ เลยบังคับให้ไอ้วัชบอกเลิกออ”  สีหราชยกมือจับใบหน้าตนเองด้วยความรู้สึกผิด 

“จริงๆ สองคนนั่นยังไม่ได้มีเรื่องอะไรที่จะต้องเลิกกัน  แต่ฉันเองที่ใจร้อน  ถ้าไม่เข้าไปยุ่งเรื่องมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้  ปกติไอ้วัชมันไม่ใช่คนไม่มีความรับผิดชอบ  ตอนนั้นมันอาจจะรักออก็ได้แต่เป็นฉันเองที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนั้น”

อิงควัตฟังคำสารภาพของญาติด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย  ทุกอย่างที่มันผิดเพี้ยนไปหมด เขาคงโทษใครไม่ได้เลยนอกจากเป็นเรื่องของชะตากรรม  ทุกคนที่เกี่ยวข้องล้วนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น 

และเมื่อทุกคนทราบเรื่องนี้ก็ได้แต่นิ่งงัน  จะว่าสีหราชก็ไม่ได้เพราะเขาหวังดีต่ออรุณีมาลา  อัญญาได้แต่ถอนใจด้วยความสงสารน้องสาวและหลานๆ 

“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ  ทุกอย่างมันเป็นแค่ความคาดหวัง  ถึงพี่สิงห์ไม่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้ สองคนนั่นก็อาจจะเลิกกันอยู่ดีก็ได้”  ไอยวรินทร์พูดปลอบใจญาติหนุ่ม