ตอนที่ 33 ความในใจ

"และเรื่องที่พี่โทรชวนไปเยี่ยมริสา... มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก... พี่แค่อยากเจอหน้าเราต่างหากล่ะ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ถึงจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ ไม่คิดบ้างเหรอ ว่าทำไมพี่ต้องโทรหาจี๊ด ถ้าพี่อยากจะไปเยี่ยมริสาจริง ๆ ทางไปบ้านธนาเพื่อนรักของพี่ พี่ก็รู้ รถพี่ก็ขับเป็น... ไม่คิดบ้างเหรอว่าทำไม"

"เพราะ... เพราะพี่อยากเห็นหน้าเรานั่นแหละ"

เมฆินทร์ ยิ้มอย่างอบอุ่น เขาโน้มตัวลงจูบริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่น จูบที่เต็มไปด้วยคำมั่นสัญญาและอ้อมกอดที่ปลอบโยน

"ก็พี่อยากเห็นหน้าเราไง... แล้วก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เราด้วย... ชอบนะ... ตั้งแต่สามปีก่อน แต่ตอนนี้... รัก... รักคนตรงนี้คนเดียวครับ"

เขาผละจูบออกเล็กน้อย สบตากับเธออีกครั้งด้วยแววตาที่ส่องประกาย "เป็นแฟนกับพี่นะ... จี๊ด"

จารวี เม้มปากอย่างน่ารัก พยายามซ่อนรอยยิ้มกว้างที่ห้ามไม่อยู่ "ไม่ช้าไปหน่อยเหรอคะ... ที่มาขอเป็นแฟนตอนนี้"

เมฆินทร์ทำท่าตกใจนิด ๆ "ทำไม... อย่าบอกนะ... ว่าเป็นเพราะไอ้คุณเบียร์นั่น! พี่ไม่ยอมนะ!" เธอแกล้งแหย่ "ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้คะ... ก็ยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนี่นา"

"พี่ก็จะขังไว้ที่นี่แหละ... ในอ้อมกอดของพี่นี่ไง"

เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นจริงจัง "ที่จี๊ดบอกว่าไม่ช้าไปหน่อย... ก็เพราะตอนนี้เราข้ามขั้นมาถึงขนาดนี้แล้ว แล้วพี่ทำอะไรกับจี๊ดไปบ้าง... แล้วมาบอกว่า ‘ให้มาเป็นแฟนกับพี่ตอนนี้’ เนี่ยนะ... มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอคะ... คุณเมฆินทร์"

"พี่ขอโทษครับ... เพราะพี่รักของพี่ไปแล้วนี่... จะให้ทำยังไง ใครจะไม่หวง...สวยเซ็กซี่น่ารักขนาดนี้"

"อย่ามาขี้ตู่นะคะ... ว่าเป็นแฟน จี๊ดยังไม่ได้ตอบตกลงเลย"

"แต่พี่ก็ยังไม่เข้าใจ... ว่าทำไมถึงไม่มีแฟน เท่าที่เห็นน่าจะมีคนเข้าหามาเยอะนะ บอกพี่หน่อยได้ไหม" เขาก้มมองหน้าเธออย่างออดอ้อน

"ไม่รู้สิคะ... อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ความรู้สึกของจี๊ด... มีเจ้าของแล้วเหมือนกัน" เธอตอบ พลางใช้ปลายนิ้ววาดบนแผงอกของเขาอย่างหยอกล้อ

เมฆินทร์ถึงกับยิ้มกว้างอย่างดีใจ "หมายความว่ายังไงครับ..."

"ไม่บอกค่ะ... ปล่อยให้คิดเอง!"

"โธ่... บอกพี่หน่อยสิครับ ขนาดพี่ยังบอกจี๊ดทุกอย่างเลย บอกหน่อยนะ... นะ... นะคนดีของพี่" เมฆินทร์อ้อนเสียงนุ่ม พลางใช้จมูกคลอเคลียข้างแก้มเธออย่างน่ารัก

จารวี หัวใจเต้นแรงกับความขี้อ้อนของเขา แต่ก็ยังเลือกที่จะเก็บคำตอบไว้ในใจ เธอยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเขี่ยเบา ๆ ที่คางของเขา เป็นการเปลี่ยนเรื่องอย่างจงใจ

"พี่เมฆคะ..."

"หืม?" เขามองตาเธอ รอคำตอบ

"จี๊ดเป็นเพื่อนสนิทกับเมย์มาตั้งหลายปี... ทำไมพี่ถึงไม่พยายามที่จะรู้เลยนะ... ว่าผู้หญิงคนนั้น... อยู่ใกล้ตัวพี่แค่นี้เอง"

เมฆินทร์พูดขึ้นมาอย่างทึ่ง ๆ แววตาเต็มไปด้วยความเสียดายที่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไป "นั่นน่ะสิ...ทำไมพี่ถึงพลาดได้นะ"

จารวีหัวเราะเบา ๆ เสียงใส "ก็นั่นสิคะ... ก็ตอนที่จี๊ดเรียนอยู่ที่นี่... พี่...พี่เมฆไม่ได้ทำงานที่นี่ไม่ใช่เหรอเน๊อะ...ว่าไหม แล้วอีกอย่างหัดบำรุงสมองหน่อยก็ดีนะ...เผื่อจะได้จำอะไรขึ้นมาได้บ้าง"

เมฆินทร์ ชะงักไปเล็กน้อย เขาก้มลงมองหน้าเธออย่างใกล้ชิด ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ

"จำอะไร!... แต่เอ๊ะ!....รู้ได้ยังไง เป็นสตอล์กเกอร์พี่เหรอครับเนี่ย... ทำไมถึงรู้ว่าพี่ไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียนปนความสงสัย

หญิงสาวสะดุ้งเหมือนโดนจับได้ มือเล็ก ๆ เผลอกำผ้าปูที่นอนแน่น "เปล่า... เปล่านะคะ! ก็... ก็... จี๊ดเป็นเพื่อนสนิทกับเมย์ เราเป็นเพื่อนกันนี่ ก็ต้องรู้อยู่แล้ว... ว่าพี่ชายเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ไปทำงานที่อื่น..." เธอรีบแก้ตัวเสียงเบา

"งั้นเหรอครับ..." เมฆินทร์ ลากเสียงยาวอย่างไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้คาดคั้นต่อ เขายิ้มอย่างกรุ้มกริ่มเพราะรู้ทัน

"แล้วทำไม... ถึงไม่บอก ตอนเจอหน้าพี่ ว่าจำพี่ได้ ว่าพี่เป็นเจ้าของเสื้อตัวนั้น"

เธอก้มหน้างุดเล็กน้อยอย่างเขินอาย เธอยื่นมือไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว

"ไม่รู้สิคะ... ก็คิดว่าพี่จำจี๊ดไม่ได้ ก็เลยไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีก..."

"พี่ไม่มีวันลืมเราหรอกครับ... " เมฆินทร์กระซิบข้างหูเธอ "จำได้ตั้งแต่แรกเห็น..."

"แน่ใจนะคะ...ว่าจำได้ตั้งแต่แรกเห็น ให้โอกาสคิดแล้วก็ตอบใหม่อีกทีค่ะ"

เขายิ้มอย่างมีความสุข สายตาจ้องมองเธอจนเกือบจะอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงจูบอีกครั้ง แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจไว้ก่อน

"ลุกขึ้นได้แล้วครับคนสวย" เขายิ้มกว้าง

"จะให้อุ้มไปอาบน้ำ หรือจะเดินไปเองดี ๆ "

"อุ้มทำไมคะ?"

"จะเดินไปเองเหรอ... ยังเจ็บข้อเท้าอยู่ไม่ใช่เหรอ?" เขาถามพลางขยับตัวจะลุกขึ้น

"ไม่เจ็บแล้วค่ะ เดินเองได้! วางลงสิคะ จี๊ดจะไปเอง" เธอรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกระโจมอกไว้แน่นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและเดินเขย่งไปอย่างทุลักทุเล

เมฆินทร์ มองตามด้วยความเอ็นดูระคนขำขัน ท่าทางงอน ๆ ที่พยายามทำเป็นเข้มแข็งของเธอน่ารักจนเขาต้องส่ายหน้า เขาปล่อยให้เธอเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าเตรียมไว้ให้เธอ

ในห้วงความคิดของจารวีในห้องน้ำ… นั่นมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกันค่ะพี่เมฆ... แต่จี๊ดเลือกที่จะจำเหตุการณ์ที่สวยงามนั้นเป็นครั้งแรกของเรา...

เธอก้มลงจับข้อเท้าตัวเองเพื่อดูรอยช้ำที่เกิดจากค่ำคืนที่ผ่านมา...

เมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอก็เห็นชุดของเธอวางอยู่บนเตียงอย่างเป็นระเบียบ เธอหยิบมันขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ

"พี่เมฆ! นี่มันชุดจี๊ดนี่คะ! ทำไมมาอยู่ที่นี่?"

เมฆินทร์เดินออกมาจากข้างตู้เสื้อผ้าด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่น่ามอง เขายิ้มกริ่ม "ก็วันนั้น... แอบหนีพี่ไปไม่ใช่เหรอ"

เขาเดินเข้ามาหาเธอ ก่อนจะเท้าแขนกับประตูห้องน้ำ มองเธอด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ "ชุดที่เราใส่มาจากเกาะล้านวันนั้นก็อยู่ที่ห้องพี่ไงครับ พี่ซักให้เรียบร้อยแล้วนะ... ครบเลยทั้งเครื่องนอกเครื่องใน"

"ทะลึ่ง! ไม่ต้องมาพูดเลย!" จารวีหน้าแดงจัด เธอรีบกอดชุดไว้แน่น "แล้วเมื่อคืนทำไมไม่บอกจี๊ด ว่ามีเสื้อผ้าของจี๊ดอยู่ที่นี่!"

"ถ้าบอกว่ามี... เราก็ทิ้งพี่ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วสิ ถ้ามีเสื้อผ้าใส่" เขาหัวเราะเบา ๆ "แล้วอีกอย่างนึง... พี่หวังดีนะ ถ้าเกิดใส่เมื่อคืน วันนี้ก็ไม่มีใส่สิ... แต่... สรุปเมื่อคืนก็ไม่ได้ใส่อยู่ดี"

<ตุบ!>

กำปั้นเล็ก ๆ ของเธอทุบลงไปที่แผงอกเขาหนึ่งที ด้วยความเขินอายที่ปนกับความหมั่นไส้

<ฟอด!>

เมฆินทร์ หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขารีบจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แล้วดึงมาจูบ "หอมอีกแล้วอ่ะ... อยากกินต่อเลยได้ไหม"

"อย่านะคะ! ไปอาบน้ำเลย สายแล้ว จี๊ดเริ่มหิวแล้ว!" เธอรีบผละออก

"พี่ก็หิวเหมือนกัน... กินตอนนี้เลยได้ไหมอ่ะ" เขาพูดพลางทำตาอ้อน

"พี่เมฆ! อย่าทะลึ่ง! จี๊ดบอกว่าที่หิวน่ะคือหิวข้าว! ไปอาบน้ำเลยค่ะ ไปเลย! ไปเลย!" เธอพูดพร้อมกับใช้มือดันเขาเข้าไปในห้องน้ำอย่างกระตือรือร้น

เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะที่กำลังแต่งตัว "หื่น... ในหัวมีแต่เรื่องนั้น!"

ไม่วาย เมฆินทร์ ยังโผล่หน้าออกมาจากประตูห้องน้ำที่แง้มอยู่ "กินเราก่อนไม่ได้เหรอครับ... หิวแล้ว..."

"เงียบไปเลยค่ะ!" จี๊ดตะโกนพร้อมอมยิ้ม พลางเขวี้ยงหมอนใส่เขาไปหนึ่งใบ