ตอนที่ 16 ความสัมพันธ์

ช่วงเย็น บริเวณระเบียงห้องอาหารของรีสอร์ทมีการจัดเตรียมพื้นที่สำหรับประชุมทีมกลยุทธ์ เมฆินทร์กำลังตรวจทานเอกสารอย่างเคร่งเครียด โดยมีทีมงานนั่งทำงานและพักผ่อนอยู่รอบๆ

จารวีเพิ่งกลับมาจากห้องปฐมพยาบาลและนั่งเงียบๆ อยู่มุมหนึ่ง ใบหน้ายังคงซีดเซียว แต่พยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติที่สุด

ในใจเธอรู้สึกโล่งอกที่อาการดีขึ้น แต่ก็อดกังวลไม่ได้ว่าคืนนี้จะถูกเมฆินทร์เรียกตัวให้เข้าไป 'ทำงาน' ส่วนตัวอีกหรือไม่

ทันใดนั้น เสียงทักทายอย่างเป็นกันเองและสดใสก็ดังขึ้นจากทางล็อบบี้

วายุก้าวเข้ามาในบริเวณด้วยรอยยิ้มสบายๆ ตามด้วยเมย์ เธอสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กและดูตื่นเต้นกับการได้มาเที่ยว

"ขออภัยที่ขัดจังหวะครับ คุณเมฆินทร์!"

วายุทักทายด้วยน้ำเสียงที่ดังพอให้ทุกคนได้ยิน เขาชูถุงใส่แล็ปท็อปขึ้น

"พอดีคอมพิวเตอร์ที่ลืมไว้ที่คอนโดถูกส่งมาถึงแล้วครับ"

ทีมงานมองไปยังวายุและเมย์อย่างปกติ เพราะรู้สถานะของเมย์ดีอยู่แล้ว เมฆินทร์ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ปรับให้กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เขายื่นมือไปรับแล็ปท็อปจากวายุ

"ขอบคุณมากครับ คุณเบียร์ ที่ให้คนเรือไปรับพวกเขานะครับ" เมฆินทร์หันไปขอบคุณเบียร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

เบียร์ยิ้มรับ "ยินดีครับ"

ก่อนที่เมฆินทร์จะได้กล่าวอะไรต่อ เมย์ก็วิ่งตรงเข้าไปหาจารวีที่นั่งอยู่มุมห้อง ทันทีที่เห็นเพื่อนรัก เมย์ก็ถลาเข้ากอดเธออย่างแน่นหนาด้วยความดีใจ

"จี๊ดดด! คิดถึงที่สุดเลยแก! ฉันอุตส่าห์ขอ พี่วายุ มาด้วยแน่ะ! ไหนดูซิ... ทำไมหน้าซีดอย่างนี้? ไม่สบายเหรอ?" เมย์พูดรัวเร็วพร้อมสำรวจใบหน้าเพื่อนด้วยความห่วงใย

จารวีถึงกับทำอะไรไม่ถูกกับปฏิกิริยาที่เปิดเผยของเพื่อนรัก แต่ในใจกลับรู้สึกโล่งและดีใจอย่างที่สุดที่เมย์มาถึง เธอคงไม่ต้องอยู่คนเดียวในห้องและต้องหาวิธีรับมือกับเมฆินทร์อีกแล้วในคืนนี้ เธอรีบยิ้มให้เมย์และพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ

"จี๊ด! แกเป็นอะไรเนี่ย! ไม่สบายเหรอ!"

"อืม...แค่แดดร้อนนิดหน่อย"

เมย์หันไปจ้องหน้าเมฆินทร์ด้วยสายตาตำหนิ

"นี่... พี่เมฆ! จี๊ดเป็นเพื่อนรักของเมย์นะ! พี่เมฆ รู้ไหมว่าจี๊ดไม่สบาย! ทำไมถึงใช้เพื่อนเมย์ทำงานกลางแดดแบบนี้! เมย์... เมย์บอกฝากให้พี่ดูแลเพื่อนเมย์ ไม่ใช่ให้เอามาทรมาณ!"

เสียงบ่นของเมย์ทำให้บรรยากาศเงียบกริบ ทีมงานทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง คำพูดที่เปิดเผยของเมย์ทำให้ทุกคนประมวลผลข้อมูล

จารวีเข้ามาฝึกงานโดยตรงกับฝ่ายกลยุทธ์ เพราะ เมย์ ขอให้เมฆินทร์ช่วยดูแลเพื่อนสนิท นั่นคือสาเหตุที่ได้ฝึกงานที่นี่! (ความคิดของพนักงานในตอนนี้)

เมฆินทร์มองน้องสาวด้วยความไม่พอใจที่มาเปิดเผยสถานะของจารวีต่อหน้าพนักงาน แต่เขาเลือกที่จะไม่โต้เถียงกับเมย์ต่อหน้าทีมงาน

"เมย์! พี่คุยเรื่องงานของบริษัทอยู่ ให้เกียรติสถานที่ทำงานของพี่ด้วย" เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงคำเตือน

"อ๋อ... กลัวลูกน้องรู้เหรอว่าเพื่อนเมย์ มีสิทธิ์ดีกว่าคนอื่น?" เมย์เชิดหน้าอย่างไม่ยอมแพ้

"เพื่อน เมย์ฝึกงานเหนื่อยขนาดนี้! พวกเขารู้ไหมว่าจี๊ดไม่ได้มาทำงานแบบงูๆ ปลาๆ แต่ถูกพี่เมฆสั่งงานหนักกว่าใคร!"

จารวีพยายามดึงเมย์ให้นั่งลง "เมย์ใจเย็นๆ ก่อน แกเพิ่งมาถึงเองนะ."

มีเพียงวายุเท่านั้นที่ยืนอยู่ข้างเมฆินทร์และมองดูฉากนี้ด้วยรอยยิ้มที่รู้ทัน เพราะเขาทราบถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนยิ่งกว่านั้น ระหว่างจารวีและเมฆินทร์

เมฆินทร์ถอนหายใจยาว แล้วหันไปพูดกับวายุ "ไอ้ยุ... พามาด้วยทำไม! ไป...เอามาแล้วก็รับผิดชอบด้วย พาไปหาอะไรทานหน่อย"

"ไอ้คุณเมฆินทร์..." วายุพึมพำเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่รู้ทัน แต่ยังคงรักษามารยาทต่อหน้าทีมงาน "เออ... กู รู้แล้วน่าว่ามึงไม่พอใจ" เขาเดินเข้ามายิ้มให้จารวีและเมย์ "ไปเถอะน้องจี๊ด น้องเมย์ ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกัน ไอ้เมฆมันคงต้องทำงานดึก"

ก่อนที่เมย์จะลุกตามไป เธอหันไปพูดกับพี่ชายด้วยสีหน้าออดอ้อนว่าอย่างลืมตัวว่าเมื่อกี้พูดอะไรไป

"พี่เมฆขา... ห้องพักยัยจี๊ดอยู่คนเดียวใช่ไหมคะ เมย์ว่าจะนอนกับยัยจี๊ดเลยนะจะได้เม้าท์กันถึงเช้า"

เมฆินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ไม่เปิดอีกห้องนึงล่ะ นี่มันงบของบริษัท แล้วส่วนของเมย์พี่จัดการเคลียร์ให้ก็ได้"

เมย์รีบตอบปฏิเสธ "ไม่เอาค่ะ ก็แค่นอนไม่กี่คืนเองทำไมต้องเปิดใหม่ด้วย อีกอย่างนึง เมย์ก็เป็นน้องพี่นะ งบบริษัทนิด ๆ หน่อย ๆ ขอนอนด้วยไม่ได้หรือไง...นะจี๊ด" เมย์หันไปหาจี๊ด

จารวีหันไปยิ้มด้วยความพอใจ "แน่นอนสิเมย์... มานอนด้วยกันนะ"

"ในที่สุดคืนนี้เธอก็รอดจาพี่เมฆแล้ว!..." ในความคิดของจารวี

ในความคิดของเมฆินทร์ "ก็แค่คืนนี้แหละ ถ้ายัยเมย์กลับเมื่อไหร่ พี่จะคิดตามจำนวนครั้ง ต่อคืนเลยแหละ"

เขาเผยรอยยิ้มมุมปากออกมา อย่างเจ้าเล่ห์

วายุพาเมย์และจารวีออกจากบริเวณนั้นไป

ในจังหวะที่เมย์นั่งคุยอยู่กับจารวี สองสาวก็คุยกันออกรส หัวเราะคิกคัก เมฆินทร์ยืนมองอยู่ โดยไม่ได้ยินเสียงบทสนทนาแต่ภาพเบื้องหน้าคือสองสาวกำลังหยอกล้อกัน

ในจังหวะที่เมย์ดันหน้าอกตัวเองไปใส่หน้าอกจารวีแล้วถูๆ ไถ แล้วก็ใช้มือขย้ำบีบไปหลายครั้ง

เขาเห็นถึงกับหัวเราะออกมาในลำคอ

ในห้วงความคิดของเมฆินทร์ "เด็กผู้หญิงสมัยนี้เขาเล่นกันแบบนี้เหรอ... ยัยเมย์เอ้ย...ทำอะไรอยู่น่ะ ที่เธอจับตรงนั้นมันของพี่นะ!"

เขาพึมพำกับตัวเองพร้อมกับอมยิ้มด้วยใบหน้าที่แสนเจ้าเล่ห์

สถานะของจารวีในสายตาของทีมงานได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากนักศึกษาฝึกงานทั่วไปที่ถูกใช้งานหนัก กลายเป็นคนวงในที่มีเส้นสายตรงถึงผู้บริหารสูงสุด

ตอนนี้สถานการณ์ความตึงเครียดไม่ได้อยู่แค่ระหว่างเมฆินทร์กับเบียร์เท่านั้น แต่ยังมีความเข้าใจผิดของทีมงาน และการปรากฏตัวของวายุและเมย์ที่ทำให้ความจริงของจารวีถูกเปิดเผย

ริมระเบียง

เมฆินทร์เดินออกมาจากห้องประชุม แล้วตรงไปยังระเบียงส่วนตัวที่ติดกับห้องอาหาร เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว

วายุเดินตามออกมา เขายืนพิงราวระเบียงอยู่ข้าง ๆ เมฆินทร์

"หน้ามึง เหมือนคนกำลังจะเสียของรักนะ ไอ้เมฆ" วายุเปิดฉากด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม

เมฆินทร์พ่นควันบุหรี่ออกมาก่อนจะตอบด้วยเสียงห้วน "กูไม่ได้มีอะไรให้เสีย"

"ไอ้เสือซ่อนลาย" วายุขำเบาๆ

"เลิกปากแข็งได้แล้วใคร ๆ ก็เห็นว่าแกหงุดหงิดเป็นบ้าตั้งแต่ไอ้ลูกเจ้าของรีสอร์ทมันมาเกาะแกะจี๊ด กูมาถึงยังรู้สึกได้เลยว่าบรรยากาศมันแปลก ๆ นี่มึงใช้จี๊ดทำงานหนักจนเป็นลมแดดจริง ๆ เหรอวะ ไอ้เมฆ?"

เมฆินทร์เงียบไปพักหนึ่ง เขาหันมาจ้องหน้าเพื่อนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

"กู... ไม่ได้ตั้งใจจะใช้งานจี๊ดหนักขนาดนั้น... กูแค่... ไม่ชอบที่ไอ้คุณเบียร์ มันมาวนเวียน! มึงเห็นไหมว่าหมอนั่นทำตัวสนิทสนมเกินไป! วันนี้ทำไมมันต้องอุ้มจี๊ดด้วยวะ!"

"นี่มึงคลั่งน้องเขาหนักมากแล้ว ไอ้เมฆ" วายุพูดอย่างรู้ทัน

"ตั้งแต่แรก มึงก็แค่ต้องการให้จี๊ดมาฝึกงานกด้วย เพื่อหาโอกาสขอโทษ กับสิ่งที่มึงทำผิดกับน้องเค้า...ต่อมาแกก็ไม่พอใจกับสิ่งที่น้องเค้าทำกับมึงเรื่อง..." วายุพยายามกลั้นขำ

"สองพันกับค่าตัวมึง จนถึงตอนนี้ ที่มึงเป็นอยู่มันคืออะไร ลองคิดดูดี ๆ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะมึงอยากใกล้ชิด อยากเป็นเจ้าของน้องเขาหรอกเหรอ? แถมยังมีไอ้คุณลูกชายเจ้าของรีสอร์ทอะไรนั่นอีกตอนนี้ "

เมฆินทร์กัดฟันแน่น "ความเป็นเจ้าของอะไรวะ... กูกับจี๊ด... มันก็แค่เรื่อง..."

"แค่ความใกล้ชิด? แต่ถึงยังไง...ก็เป็นของ...ของกูอยู่ดี...กูก็แค่..."

เขาอ้ำอึ้งพูดวงไปวนมา...ทิ้งบุหรี่ลงแล้วบดขยี้ด้วยรองเท้า เขามองออกไปที่ทะเลที่มืดมิด

"กูไม่ชอบให้ใครมาท้าทาย... โดยเฉพาะกับสิ่งที่... กูคิดว่าเป็นของกู" เขาหยุดคิด

"ตอนนี้สถานะของจี๊ดก็ถูกเปิดเผยแล้วว่าเป็นเพื่อนสนิทของเมย์... ทุกคนจะมองว่ากูให้สิทธิพิเศษกับเพื่อนสนิทน้องสาว"

"เออ... อย่างน้อยก็ดีกว่าที่ให้พนักงานเอาไปเม้าท์กันให้สนุกปากเรื่องความสัมพันธ์รึป่าววะ...หน้าต่างมีหูประตูมีตาเว้ย...เมฆ!"

"แล้วเรื่องลูกเจ้าของรีสอร์ท คุณ...ลีโอ...อะไรนั่นน่ะแกจะเอายังไง?" วายุถามต่อ

"เบียร์... เขาชื่อเบียร์"

"เออนั่นแหละ...อะไรช่างแม่งเหอะ!...หมอนั่นดูเหมือนจะสนใจจี๊ดจริงๆ นะ"

เมฆินทร์แสยะยิ้มที่มุมปาก แววตาของเขากลับมาคมกริบเหมือนเดิม

"ไอ้ยุ... มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก"

เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงอันตราย

"ในฐานะผู้อำนวยการฝ่ายกลยุทธ์ที่นี่ กูมีวิธีจัดการกับคู่แข่งทางธุรกิจอยู่แล้ว กูจะทำให้ คุณเบียร์ รู้ว่าคนที่กูอยากครอบครอง... ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง... แต่เป็นเรื่องของอำนาจเหนือทุกอย่างในชีวิตเธอ"

"แล้วจี๊ดล่ะ? มึงคิดว่าเธอจะอยู่ภายใต้อำนาจ มึงได้นานแค่ไหน?"

"นานเท่าที่กูต้องการ" เมฆินทร์ตอบอย่างเยือกเย็นและมั่นใจ "ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก... เธอต้องทำงานร่วมกับกูต่อไป"

วายุถอนหายใจยาว "แล้วมึงไม่คิดเหรอ ว่าเดี๋ยวการฝึกงานของน้องเขาก็สิ้นสุดลง... เล่นกับอำนาจกับใจคนมันไม่สนุกหรอกนะ"

คิดดูดีๆ กับสิ่งที่ฉันเตือนแกนะเพื่อน...