ตอนที่ 15 ร่างพัง

เธอตื่นขึ้นมากับความหนักอึ้ง ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ผิวของเธอมีรอยช้ำจาง ๆ และความอ่อนล้าทางร่างกายที่ยังคงอยู่เป็นเครื่องยืนยันถึงเหตุการณ์ที่เธอแทบไม่ได้พักผ่อนเลยเมื่อคืนนี้

เธอลอบมองไปยังทางเชื่อมของห้องอีกฝั่ง และพยายามจดจำความเจ็บปวดที่เพิ่งได้รับเมื่อคืนนี้ไว้เป็นเชื้อเพลิงในการต่อต้าน

ทีมงานเริ่มลงพื้นที่ทำงานที่ชายหาดและบริเวณสระว่ายน้ำเพื่อประเมินจุดถ่ายทำและโอกาสในการรีแบรนด์ เธอพยายามทำตัวเป็นมืออาชีพที่สุด และตั้งใจทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตาเมฆินทร์

เมฆินทร์ยืนอยู่ใต้ร่มเงาไม้ สวมแว่นกันแดดสีเข้มที่ซ่อนแววตาอันคมกริบของเขาไว้ เขาพยายามคุมงานอย่างมีสมาธิ แต่สายตาของเขากลับจับจ้อง ไปที่ร่างของจารวีที่ต้องเดินไปเดินมากลางแดดเพื่อจดบันทึกและถ่ายภาพ

ทันใดนั้น เบียร์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสในชุดเสื้อผ้าสบายๆ พร้อมหมวกแก๊ป เขาถือขวดน้ำเย็นจัดสองขวดตรงมาหาเธอทันที

"คุณจี๊ดครับ! แดดร้อนขนาดนี้ พักดื่มน้ำก่อนครับ"  เบียร์ยื่นขวดน้ำเย็นๆ ให้หญิงสาวอย่างใส่ใจ "คุณเมฆินทร์! ดื่มน้ำหน่อยไหมครับ?"

เมฆินทร์ถอดแว่นกันแดดออก สายตาที่เยือกเย็นของเขาจ้องตรงไปที่เบียร์  "ขอบคุณครับ คุณเบียร์ แต่ผมไม่กระหายน้ำ"

จารวีรับน้ำจากเบียร์ด้วยความรู้สึกขอบคุณ "ขอบคุณมากค่ะคุณเบียร์"

เบียร์ยืนอยู่ข้างหญิงสาว ไม่สนใจท่าทีของเมฆินทร์ "ผมเห็นคุณจี๊ดขยันมากเลยครับ นี่ขนาดนักศึกษาฝึกงานนะเนี่ย เก่งขนาดนี้..." 

เบียร์์โน้มตัวเข้ามาใกล้จารวีเล็กน้อย  

"ถ้าคุณจี๊ดเรียนจบแล้ว ไม่ลองมาทำงานกับผมที่รีสอร์ทไหมครับ? เรากำลังขยายทีมการตลาด และผมต้องการคนเก่งๆ ที่เข้าใจที่นี่อย่างคุณ"

คำพูดของเบียร์เหมือนจุดไฟ ให้ความหึงหวงในตัว เมฆินทร์ปะทุขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเริ่มเคร่งเครียด เมฆินทร์รู้สึกว่าเบียร์กำลังจีบหญิงสาวอย่างโจ่งแจ้ง และกำลังท้าทายอำนาจของเขา

เมฆินทร์ก้าวเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสองคนทันที  

"ขอบคุณในความหวังดีของ คุณเบียร์นะครับ แต่คุณจารวีเป็นบุคลากรที่มีศักยภาพสูงมาก และเธอจะเติบโตในสายงานกลยุทธ์ของบริษัทเราครับ"

เมฆินทร์หันไปมองหญิงสาวที่กำลังเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก 

"คุณจารวีครับ! เอกสารแผนผังพื้นที่ทั้งหมดที่ผมให้คุณรวบรวมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน! ผมต้องการ พิมพ์ออกมา และแยกหมวดหมู่ให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมงนี้! ไปทำเดี๋ยวนี้!"

คำสั่งของเมฆินทร์ทั้งเร่งด่วนและไร้เหตุผล เพราะงานนั้นไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้น และเธอต้องเดินกลับไปยังส่วนออฟฟิศของรีสอร์ท ซึ่งค่อนข้างไกล

"แต่ ผอ. คะ... งานนี้รอไปทำตอนบ่ายก็ได้นะคะ" เธอพยายามทักท้วง

"ไม่ได้ครับ! นี่คือการทำงานเร่งด่วนของฝ่ายเรา! ถ้าคุณไม่สามารถทำงานภายใต้ความกดดันได้... ก็ให้คุณกลับไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยได้เลย!" เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเย็นชา จนไม่มีใครกล้าโต้แย้ง

จารวีไม่มีทางเลือก เธอต้องจำใจเดินฝ่าแดดร้อนไปยังอาคารต้อนรับของรีสอร์ท

เบียร์มองตามเธอด้วยความกังวล ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับเมฆินทร์ 

"คุณเมฆินทร์ ครับ... คุณจี๊ดดูไม่ค่อยสบายนะครับ แดดแรงขนาดนี้... ควรจะให้เธอพักบ้างนะครับ"

เมฆินทร์ยิ้มเย็นชา 

"ผมเป็นเจ้านายของเธอครับ ผมรู้ว่าขีดจำกัดของพนักงานผมอยู่ตรงไหน... และผมกำลังสอนให้เธอเป็นมืออาชีพครับ"

จารวีทำงานอย่างหนักในห้องออฟฟิศชั่วคราว ร่างกายของเธอซึ่งไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ตั้งแต่เมื่อคืนเริ่มทรยศต่อเธอแล้ว 

เธอรู้สึกวิงเวียนและคลื่นไส้ จากความร้อนและอากาศที่ถ่ายเทไม่สะดวก หญิงสาวพยายามทำงานให้เร็วที่สุด แต่ร่างกายที่บอบช้ำจากภายในและภายนอกของเธอก็ไม่ไหว

ขณะที่เธอกำลังเดินถือแฟ้มเอกสารชุดใหม่กลับไปยังบริเวณชายหาด... ร่างกายของเธอก็ทรุดฮวบลง กลางทางเดินคอนกรีตที่ร้อนระอุ แฟ้มเอกสารหลุดจากมือกระจัดกระจายไปทั่ว เธอรู้สึกว่าทุกอย่างหมุนคว้าง ก่อนที่ความมืดจะเข้าปกคลุม...

เมฆินทร์ที่ยืนคุมงานอยู่ไกลๆ หันไปมองตามเสียงเอะอะ เขารู้สึกเหมือนหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อเห็นร่างหญิงสาวล้มลง ทันใดนั้นความรู้สึกผิดและตระหนกก็เข้าจู่โจมเขา เมฆินทร์กำลังจะวิ่งเข้าไปหาเธอ...

แต่โชคก็ไม่เข้าข้างเขา...

เบียร์ ซึ่งกำลังเดินกลับมาจากอาคารต้อนรับและอยู่ใกล้หยิงสาวที่สุด ก็พุ่งตัวเข้าไปหาเธอทันที!

เบียร์ประคองร่างหญิงสาวที่หมดสติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขายกตัวเธอขึ้น อุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย แล้วตะโกนสั่งพนักงานรีสอร์ทให้เตรียมห้องปฐมพยาบาล

"หลีกทางครับ!"

"คุณจี๊ดเป็นลม!"

"เร็วเข้า! ไปที่ห้องพยาบาล!"

เบียร์อุ้มจารวีเดินผ่านหน้าเมฆินทร์ ปอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย ใบหน้าของเบียร์เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างแท้จริง

เมฆินทร์ยืนนิ่งอยู่กับที่ มองภาพของเธอในอ้อมแขนของเบียร์ที่กำลังวิ่งอุ้มเธอออกไป ความรู้สึกหึงหวงปะปนกับความสำนึกผิดเล็กน้อย ที่เกิดจากความเอาแต่ใจของตัวเอง ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกลงโทษ

เขากัดกรามแน่น...

'ทั้งหมดเป็นเพราะความบ้าบอของพี่เอง! เมื่อคืนพี่ไม่น่า...ทำกับเธอแบบนั้น แล้วยังมาใช้งานเธอหนักขนาดนี้!' ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของ เมฆินทร์ อย่างรวดเร็ว 

แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยความโกรธที่เบียร์ได้สิทธิ์ในการดูแลเธอไปแทน

เขายืนกำหมัดแน่นอยู่ที่เดิม ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากมองตามเงาของเบียร์ที่อุ้ม "ของของเขา" เข้าไปในอาคาร!

เมฆินทร์เดินตามมาถึงห้องพยาบาล เขาเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและตึงเครียด ดวงตาของเขาจ้องตรงไปที่มือของเบียร์ที่ยังคงจับมือหญิงสาวอยู่

เมฆินทร์เดินตรงเข้าไปที่เตียง ดึงเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุดไปนั่งข้างเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แต่เต็มไปด้วยอำนาจ

"คุณเบียร์... ขอบคุณมากครับที่ช่วยดูแลพนักงานของผม ตอนนี้คุณกลับไปทำงานของคุณได้แล้วครับ ที่เหลือทางผมจะดูแลเอง"

เบียร์เงยหน้าขึ้นมอง เมฆินทร์ อย่างไม่สะทกสะท้าน เขายังคงไม่ปล่อยมือหญิงสาว

"ผมจะอยู่ต่อครับ คุณเมฆินทร์" เบียร์ตอบด้วยรอยยิ้มที่สุภาพแต่แฝงความท้าทาย 

"คุณจี๊ดเป็นลมแดดเพราะความร้อน และอาจจะเป็นเพราะความเครียดจากการทำงานหนักเกินไปด้วย ในฐานะเจ้าของสถานที่... ผมต้องมั่นใจว่าเธอได้รับการดูแลที่ดีที่สุด"

"ผมรู้ว่าพนักงานของผมทำงานหนักแค่ไหน" เมฆินทร์ตอบเสียงต่ำ "และผมดูแลเธอได้ ดีกว่า ใคร"

"จริงหรือครับ?" 

เบียร์ถามกลับทันที สายตาของเขามองอย่างประเมินค่า 

"ตั้งแต่คุณจี๊ดมาถึงที่นี่ ผมเห็นแต่เธอถูก กดดันอยู่ตลอดเวลา หรือว่า 'การกำกับดูแลตลอด 24 ชั่วโมง' ของ ผอ.ฝ่ายกลยุทธ์ มันหนักหน่วงเกินไปจนทำให้ร่างกายเธอไม่ไหวกันแน่ครับ?"

"คุณเบียร์ ไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์วิธีการทำงานของผม!"

"ผมแค่เป็นห่วงคุณจี๊ดครับ" 

เบียร์ตอบอย่างใจเย็น 

"และผมก็ไม่สบายใจที่จะเห็นใครบางคนใช้ อำนาจในทางที่ผิด จนทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้"

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังปะทะคารมกัน จารวีก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย

"คุณจี๊ด! คุณรู้สึกยังไงบ้างครับ?" เบียร์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"จี๊ด... ไม่เป็นไรค่ะ"  จารวีตอบเสียงแผ่ว พยายามดึงมือออกจากเบียร์ แต่เบียร์ไม่ยอมปล่อย

"ดีแล้วครับ" เมฆินทร์แทรกขึ้นมาทันที เขายื่นมืออีกข้างไปจับไหล่ของจารวีไว้แน่น  "เห็นไหม... เธอแค่พักผ่อนนิดหน่อยก็จะหายแล้ว"

จารวีสะบัดไหล่ออกอย่าง เด็ดขาด

จี๊ดพูดอย่างเย็นชา "ฉันขอพักคนเดียวค่ะ"

เมฆินทร์เจ็บปวดกับท่าทีรังเกียจของเธอ แต่สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่า คือการที่จี๊ดหันไปยิ้มให้เบียร์

"ขอบคุณมากนะคะ คุณเบียร์ ที่ช่วยจี๊ดไว้"  จารวีพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

"ไม่เป็นไรเลยครับ" 

เบียร์ยิ้มอย่างอบอุ่น ก่อนจะหันไปมอง เมฆินทร์ อย่างผู้ชนะ 

"ผมยินดีดูแลคุณจี๊ดเสมอครับ ไม่ว่าจะในฐานะเจ้าของรีสอร์ทหรือในฐานะ 'พี่ชายคนนึง' ที่นี่ครับ"

เบียร์ยอมปล่อยมือจารวีในที่สุด แต่ก่อนจะเดินออกไป เขากระซิบข้างหูเธอเบา ๆ

"พักผ่อนเยอะๆ นะครับ ถ้าทำงานหนักไม่ไหว เบื่อเมื่อไหร่... โทรหาผมได้เลยนะครับ"

เมื่อเบียร์เดินออกไปแล้ว บรรยากาศในห้องก็เงียบลง เมฆินทร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยืนริมหน้าต่าง

"พี่... พี่ ขอโทษ" คำพูดหลุดออกมาอย่างยากลำบาก "พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้"

"แต่ พี่ตั้งใจให้จี๊ด ทำงานหนักและอยู่ภายใต้ความกดดันใช่ไหมคะ?" 

จารวีถามกลับอย่างไม่ไว้หน้า ... พี่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของจี๊ดเลยแม้แต่น้อย! ร่างกายที่อ่อนแอแบบนี้ก็เพราะใครกันล่ะคะ ตอนนี้จี๊ดเกลียดพี่เหลือเกิน?" เธอพูดพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ

เขาปล่อยมือจากข้อมือของเธอช้า ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดเล็กน้อย

"พักผ่อนซะ... อย่าคิดว่าจะหนีพี่พ้น

เมฆินทร์หันหลัังเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว...