บทที่ 2 ใจแข็งให้มาก

ปัจจุบัน

ต้นยามอิ๋น[1]แล้ว ทว่าเจ้าของร่างสูงโปร่งยังคงเดินวนไปมาราวกับแมลงตัวเล็กที่ถูกขังไว้ในถ้วยชา ครอบปิดไว้บนโต๊ะไม้สลักลายสวยงาม ไร้หนทางหลบซ่อนหลีกหนี หัวคิ้วของเขาแทบชนกัน ริมฝีปากเม้มอยู่เนือง ๆ ราวกับมีปัญหาใหญ่ที่ต้องขบคิดทำความเข้าใจ

หลี่จินหมิงยามนี้ยากจะควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่าน ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาไม่ว่าเรื่องใดก็มิสามารถทำให้เขาเปิดเผยความรู้สึกของตนได้ ความสูญเสียทำให้เขากลายเป็นบุรุษที่มีสีหน้าเรียบเฉยและหนักแน่นดุจเขาไท่ซาน แต่สามวันที่ผ่านมาทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือ

‘หึ! ไม่นึกว่าเจ้าโตมาจะเป็นสตรีเช่นนี้ สวรรค์กลั่นแกล้งข้าแล้วจริง ๆ’

เขามิแน่ใจว่า ‘ภรรยาลับ’ จะตีความหมายไปในทางใด เข้าใจว่าประโยคที่หลุดออกจากปากเป็นเพราะความผิดหวังที่นางมีนิสัยต่างไปจากเดิม หรือมองลึกทะลุทะลวงและเห็นว่า ‘ท่านอา’ กำลังคิดถึงเรื่องผิดบาป ในยามเห็นดวงตาหวานซึ้งที่ซ่อนความกระวนกระวายไว้แทบมิได้

ความดื้อรั้นทว่าเย้ายวนของนางทำให้เขามิสบายใจ กลัวว่าจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับตวนอ๋องสูงศักดิ์ ถึงขั้นกล่าวโทษสวรรค์ว่ากลั่นแกล้งให้ต้องเผชิญกับความงามที่ต้านทานได้ยากยิ่ง

เสวียนหนิงอันเติบโตแล้วงดงามมากเกินไป

“ไม่ได้ เจ้าจะลืมคำพูดของตนไม่ได้!”

หลังจากถูกวางยาชีวิตของหลี่จินหมิงก็เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง เขาจำได้ดีว่าถูกศิษย์พี่ร่วมอาจารย์ทำร้ายร่างกาย ตวนอ๋องเฉินฟาหยางกระชากคอเสื้อแทบขาด ก่อนเหวี่ยงหมัดที่หนักไม่ต่างจากวันวานกระแทกกับโหนกแก้มเต็มแรง ชั่วพริบตานั้นเองที่หลี่จินหมิงฟื้นคืนสติราวแปดส่วน อีกสองส่วนยังมึนงงเพราะหมัดที่คุ้นเคย แม้ปากอยากถามว่าหาวิธีแก้ไขที่ดีกว่าการใช้กำลังมิได้แล้วหรือ แต่พอเห็นเรือนร่างบอบบางสวมเพียงเสื้อตัวในนั่งหันหลังร้องไห้สะอึกสะอื้นกับมารดาอยู่ไม่ไกล เขาจึงเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที

หลี่จินหมิงถูกเจ้าตัวเล็กเล่นงานเสียแล้ว!

หลังจากทบทวนอยู่ชั่วขณะ เขาก็บอกกับตวนอ๋องเฉินฟาหยางว่ามิได้มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น ทั้งยังเรียกร้องให้ตามหมอหลวงมาตรวจดูร่างกาย ทว่าเสียงหัวเราะและคำตอบที่เย็นชากลับทำให้เขาต้องประหลาดใจ

‘ข้ารู้ว่าไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น’

‘แล้วเหตุใดท่านจึงต่อยข้าเล่า!’

‘เพราะเจ้ามันโง่งม! รู้อยู่แก่ใจดีว่านางรู้สึกกับเจ้าเช่นไร นางมากเล่ห์แสนกลมากมายเพียงใด แล้วไยยังไม่รู้จักระมัดระวัง ปล่อยให้ตนเองตกหลุมพรางนางได้อีกเล่า!’

หลี่จินหมิงถึงกับหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ที่แท้ศิษย์พี่ลงมือเพราะเขามิรู้จักระวังตัว แต่เรื่องนี้จะโทษเขาฝ่ายเดียวได้อยู่หรือ มิใช่ว่าเสวียนหนิงอันนิสัยเจ้าเล่ห์มากแผนการเหมือนบิดาของนางหรอกหรือ

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว หลี่จินหมิงจึงไม่คิดอีก

ต่อให้มิได้เกิดเรื่องอันใดขึ้นแล้วอย่างไร นางเป็นสตรีย่อมมิอาจชิดใกล้กับบุรุษ แม้มั่นใจว่าไม่มีเรื่องเกินเลย แต่เสื้อผ้าที่อยู่บนร่างของเขานั้นไม่เรียบร้อย ตัวนางเองก็ไม่เรียบร้อย

ทว่าทุกอย่างกลับเรียบร้อยสมใจเสวียนหนิงอัน

ตวนอ๋องเหยียดยิ้มไม่น่ามอง กล่าวโทษว่านางกลายเป็นสตรีที่เอาแต่ใจเช่นนี้ก็เพราะในวัยเด็กถูกตามใจมากเกินไป หลี่จินหมิงหลับตาคิดภาพตาม พบว่ามีความเป็นไปได้ว่านางเป็นเช่นนี้เพราะเขาคือตัวต้นเหตุ

หากเขารู้จักดุด่าหรือว่ากล่าวตักเตือนนางบ้าง ยามนี้ก็คงไม่ต้องมานั่งกังวลเพราะถูกลวงให้ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตนมิได้กระทำ

‘ต้องปราบนางให้หายดื้อ แน่นอนว่าเจ้าต้องร่วมมือด้วย’

‘ท่านจะให้ข้าทำเรื่องชั่วช้าอันใดอีก’

ข้อเสนอของตวนอ๋องฟังดูแล้วมิใช่เรื่องลำบาก เพียงต้องทำให้นางตระหนักได้ว่าความรู้สึกที่มีนั้นเป็นเพียงความลุ่มหลงและต้องการเอาชนะ หาใช่ความรักลึกซึ้งแต่อย่างใดไม่ หลี่จินหมิงเห็นด้วยว่าสมควรให้บทเรียนแก่นางจึงยอมทำตามคำขอร้องที่แฝงการบังคับถึงเก้าส่วนของตวนอ๋องอย่างเต็มใจ

เต็มใจอยู่กระมัง?

เขาคิดว่าการกดดันคุณหนูที่มิเคยสัมผัสกับความลำบากมาก่อนให้ยอมแพ้นั้นเป็นเรื่องง่าย จึงยอมลงนามในหนังสือสัญญาของตวนอ๋อง เนื้อความในหนังสือฉบับนั้นสั้นกระชับ มีใจความว่าหากนางเข้าใจความรู้สึกของตนเองแล้วว่ามิได้รักใคร่ในเชิงชู้สาวก็ค่อยอธิบายทุกอย่างให้กระจ่างชัดในทันที

‘เป็นเพราะข้าตามใจนางมากไป…’

‘เรื่องเก่าไม่ต้องพูดแล้ว การแต่งงานในครั้งนี้ให้ถือว่าเป็นเพียงละครฉากหนึ่ง หากนางตระหนักได้ว่าตนมิได้รักใคร่ไยดีกับเจ้าจริง ยามนั้นค่อยเฉลยทุกอย่างต่อนาง’

‘เรื่องนี้ไม่ยาก ท่านเลี้ยงดูนางมิเคยให้ลำบาก ย่อมกลั่นแกล้งได้อย่างง่ายดาย’

‘เจ้าอย่าประมาทนางจนเกินไป หนิงเอ๋อร์อยากได้อันใดก็มิเคยพลาด เรียกได้ว่าไม่เคยยอมแพ้ ทั้งยังชอบแสดงละคร กล่าวถ้อยคำบิดเบือนโกหก…’ เขาจำได้ว่าตวนอ๋องเฉินฟาหยางกระแอมเบา ๆ เพราะตนเองก็เคยโกหกมามาก ‘หากเจ้าไม่รักบุตรสาวข้าก็อย่าให้ความหวังนางว่ารักใคร่ ห้ามผูกสัมพันธ์ลึกซึ้งทั้งทางกายและทางใจ’

‘มากความ ยุ่งยากยิ่งนัก!’

‘ยุ่งยากอย่างไรก็ต้องทำ นั่นหนิงเอ๋อร์นะ หรือว่าเจ้าไม่เอ็นดูนาง ไม่เห็นว่านางเป็นหลานสาวตัวเล็กของเจ้าแล้ว’

เมื่อถูกถามเช่นนี้หลี่จินหมิงก็พูดไม่ออก ใบหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัว พลางนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว เขาได้รับเทียบเชิญให้ไปร่วมพิธีปักปิ่น

เดิมทีก็ว่าจะไม่ไปแต่พอได้ฟังวาจากระทบกระเทียบขององค์ชายรัชทายาท ว่าเขาเป็นบุรุษที่ไม่รักษาสัญญาที่ว่าจะไปเยี่ยมนางอยู่บ่อย ๆ กอปรกับมีความทุกข์ในใจ ต้องการเปลี่ยนบรรยากาศเพื่อให้ผ่อนคลายมากสักหน่อย เขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมพิธีโดยมิได้แจ้งตำหนักเยว่ฉีล่วงหน้า

เพียงแวบแรกที่เห็นเจ้าตัวเล็ก หลี่จินหมิงก็พลันรู้สึกว่าหัวใจห่อเหี่ยวนั้นคล้ายถูกแมวข่วนจนคันยุบยิบ เขาลอบสังเกตถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างละเอียด ใบหน้าของนางอมยิ้มเล็กน้อย ดวงตาหวานซึ้งแฝงความดื้อรั้นไม่ต่างจากบิดาผู้ให้กำเนิด กลีบปากสีดอกเหมยกุ้ยดูอวบอิ่มและหวานฉ่ำ จมูกโด่งน่าหยิกรั้นขึ้นเล็กน้อยนั้นเป็นเพียงส่วนเดียวที่คล้ายกับมารดา

หลี่จินหมิงคาดเดาว่าผิวของนางต้องงดงามอย่างมาก เพราะทั้งตวนอ๋องและพระชายาล้วนแต่มีผิวขาว นึกไม่ถึงว่าจะประเมินเรื่องนี้ต่ำไป

เขาชะงักไปชั่วครู่ในยามที่นางยกแขนโบกมือ เผยผิวบริเวณข้อมือและแขนเรียวสวย เอ่ยเรียกชายหนุ่มที่ดูแล้วน่าจะอายุราวยี่สิบปีที่อยู่ไม่ไกล ทว่าหลี่จินหมิงมิได้สนใจผู้มาใหม่ เขาถูกผิวพรรณงดงามและขาวดุจเรืองแสงได้สะกดเอาไว้ในพริบตา

หลี่จินหมิงชอบสตรีที่มีผิวพรรณดี แต่กับเสวียนหนิงอันต้องใช้คำว่าผิวพรรณงดงามอย่างมาก

ทว่าเรื่องเหล่านี้สมควรคิดอยู่หรือ นางเป็นหลานสาวของเขามิใช่หรือ ถึงจะไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือด แต่ก็เคยอุ้มชูดูแล ถึงจะมิได้เจอกันนานกว่าห้าปี แต่ก็เคยหยอกล้อเอาอกเอาใจ การมองนางอย่างที่บุรุษลอบมองสตรีนับว่าเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมโดยแท้

หลี่จินหมิงพยายามเตือนสติตนเองอยู่นาน เดินห่างจากนางให้มากที่สุด แต่ทันทีที่ดวงหน้าหวานผินมองมาและยิ้มให้กับเขา ดวงตาสองคู่ประสานกัน ร่างกายของหลี่จินหมิงก็พลันเครียดแข็ง เลือดในกายสูบฉีดทั่วร่าง รีบสาวเท้าออกจากตำหนักเยว่ฉีและตรงเข้ารักษาความคิดอกุศลกับเหล่าสาวงามในหอหยวนเซียวทันที มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าค่ำคืนอันยาวนานนั้นเขาจินตนาการถึงใบหน้าของสตรีใด

‘ว่าอย่างไร เจ้าไม่เห็นนางเป็นหลานแล้วหรือ!’

‘ย่อมต้องเอ็นดูนางไม่ต่างจากวันวาน เอาเถิด เช่นนั้นก็ลองใช้เหตุผลที่ข้าอ้างกับพวกแม่สื่อดู’

หลี่จินหมิงให้คำตอบว่ายังรู้สึกกับนางเฉกเช่นในวันวาน พร้อมกับเล่าไปด้วยว่าเคยกล่าวความเท็จกับพวกแม่สื่อที่ตามตอแยให้แต่งงานใหม่ ว่าต้องการไว้ทุกข์ให้กับภรรยาและบุตรที่มิได้ลืมตามาดูโลกเป็นเวลาสามปี เขาใช้เหตุผลเดียวกันนี้มาต่อรองเพื่อให้ทุกอย่างออกมาดูสมจริงมากที่สุด

เพื่อปกปิดสถานะและรักษาเกียรติของเสวียนหนิงอันแล้ว หลี่จินหมิงต้องอ้างว่าไม่สามารถจัดพิธีอันใดได้เพราะต้องรักษาเกียรติของตนเอง มิให้ผิดคำกล่าวที่ว่าต้องการไว้ทุกข์สามปีก่อนแต่งภรรยาใหม่เข้าบ้าน

เสวียนหนิงอันจำต้องยอมรับตำแหน่งภรรยาลับ กล่าวว่ายินดีรอจนกว่าเขาจะออกจากการไว้ทุกข์ ซึ่งก็คือในอีกสิบเดือนข้างหน้า ถึงเวลานั้นแล้วค่อยจัดการทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณี โดยมิได้รู้เลยว่าเขาคิดใช้ช่วงเวลาสิบเดือนนี้พิสูจน์ว่านางมิได้รัก ทว่าเป็นความลุ่มหลงและอยากเอาชนะเท่านั้นเอง

‘หากข้าทำไม่สำเร็จ พ่ายแพ้ต่อเล่ห์กลของนางเล่า!’

‘เรื่องนี้ย่อมแก้ไขได้ไม่ยาก…’

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางทำราวกับว่าการแต่งคุณหนูที่เอาแต่ใจตนเองอย่างมากเป็นภรรยาลับนั้นเป็นเรื่องง่าย ในขณะที่หลี่จินหมิงเองแทบไม่เห็นชัยชนะ ยิ่งต้องเผชิญหน้ากับความงามที่แสนเย้ายวนด้วยแล้ว อาจเรียกได้ว่าพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังมิเริ่มต้นแผนการเลยเสียด้วยซ้ำ

“เช่นนั้นก็ต้องใจแข็งให้มาก พูดคุยให้น้อย… มองหน้าให้น้อยยิ่งกว่า”

กว่าหลี่จินหมิงจะข่มตาหลับได้ก็ยามเหม่า[2]แล้ว

‘รักมากถึงเพียงนั้นเลยหรือ’

คำถามสั้น ๆ ที่ยังตราตรึงแม้ในยามตื่นนอนทำให้เสวียนหนิงอันถึงกับต้องพ่นลมหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม นางจำได้ว่าตอนนั้นร้องไห้สะอึกสะอื้น ก้มหน้ายอมรับความจริงอย่างปวดร้าว ทั้งยังจำได้อีกด้วยว่ามารดามิได้ดุด่าว่ากล่าวเหมือนทุกครั้งที่ก่อเรื่อง บนใบหน้างดงามมีเพียงความเห็นใจ มิตอกย้ำซ้ำเติมเรื่องการกระทำที่ไม่เหมาะสม แต่นั่นกลับทำให้นางรู้สึกแย่เสียยิ่งกว่าเดิม

‘ใช้หัวใจให้มาก ใช้สมองวางแผนน้อยลงหน่อย หนิงเอ๋อร์เข้าใจที่แม่พูดหรือไม่’

‘เจ้าค่ะ ท่านแม่’

‘อย่าลืมใช้สติให้มาก เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วย่อมแก้ไขไม่ได้ อดีต... แก้ไขไม่ได้ ที่ทำได้คือการมองไปข้างหน้าและทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด แล้วทุกอย่างจะออกมาดีเอง’

เสวียนหนิงอันคิดตามคำสอนของมารดาอย่างละเอียดถี่ถ้วน เข้าใจดีแล้วว่าบุรุษมิชอบสตรีมากเล่ห์ร้อยกล แค่ถูกวางยาจัดฉากให้อยู่ในสภาพที่ไม่เหมาะสมจนต้องรับนางมาเป็นภรรยา เพียงเท่านั้นก็ยากจะกอบกู้ความสัมพันธ์ให้กลับมาดีได้แล้ว แต่กระนั้นเสวียนหนิงอันก็ยังคาดหวังว่าเขาจะยังใจดีไม่ต่างจากวันวาน ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่นางคิดผิดไป

ลืมนึกไปว่าเขามิใช่คนเดิมที่นางเคยรู้จักแล้ว...

“ท่านจะต้องรักข้า...” นางปลอบใจตนเองมิให้ใส่ใจกับถ้อยคำร้ายกาจที่เขาเอ่ยเมื่อหลายชั่วยาม[3]ก่อน ในเมื่อนางทำผิดจริงก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา และในระหว่างนั้นก็หาทางทำให้เขากลับมาเอ็นดูนาง… รักนางดังเดิม

แน่นอนว่าต้องเป็นความรักฉันสามีภรรยา มิใช่อากับหลานเช่นเมื่อหลายปีก่อน แม้หนทางมีมากมายที่จะทำให้เขาลุ่มหลงจนถอนตัวได้ยาก แต่นางกลับเลือกวิธีที่ลำบากที่สุด

เสวียนหนิงอันเลือกที่จะไม่ใช้มารยาสตรี ละวางเล่ห์กลที่คล้ายฝังอยู่ในสายเลือดมาตั้งแต่กำเนิด หมายมาดว่าจะใช้ความจริงใจไถ่ความผิด และภาวนาว่าสักวันเขาจะเห็นถึงความตั้งใจดี นางมิได้ต้องการให้เขารักตอบอย่างที่นางรักเขา ขอเพียงไม่ผลักไสหรือดุเสียงแข็งเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมาก็พอแล้ว

แต่กระนั้นนางก็ยังอดขุ่นเคืองใจมิได้

“ไม่มีสาวใช้จริง ๆ หรือนี่” นางสูดลมหายใจลึก ก่อนพาร่างบอบบางไปยังหลังฉากที่อยู่ไม่ไกลนัก

หลังจากล้างหน้าบ้วนปากด้วยน้ำเย็นเสวียนหนิงอันก็รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย เสื้อผ้าที่เป็นของเก่าสวมแล้วอึดอัดเพราะทรวงอกของนางอวบขึ้นมากแล้ว ส่วนบังทรงนั้นรัดแน่นและทำให้หายใจลำบาก ทว่านางกลับไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยพรรค์นั้น ภาพสะท้อนบนกระจกต่างหากที่สำคัญจนถึงขั้นต้องอุทานออกมาอย่างตื่นตกใจ

“แย่แล้ว!”

มีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งที่เสวียนหนิงอันยอมไม่ได้ นั่นคือเรื่องของความงาม ยามนี้ขอบตาของนางบวมเล็กน้อย ริมฝีปากไม่อวบอิ่มเพราะเมื่อวานตื่นเต้นจนแทบมิได้ดื่มน้ำ ไหนจะเรื่องที่นอนหลับไม่สนิทตลอดคืนนั่นอีก

นางค้นของในหีบใบเล็กอย่างรวดเร็ว หวาดกลัวเหลือเกินว่าท่านพ่อจะมิอนุญาตให้สาวใช้บรรจุของสำคัญลงหีบมาด้วย แต่พอเห็นเครื่องประทินโฉมและสมุนไพรบำรุงผิวยังอยู่ครบถ้วน รวมถึงยาบำรุงร่างกายที่มีมากถึงสิบสองขวด ใช้ได้นานถึงสิบสองเดือน นางก็พลันรู้สึกอุ่นวาบทั่วทั้งหัวใจ

เสวียนหนิงอันทราบดีแล้วว่าท่านพ่อมิได้โกรธเคืองถึงขั้นลงโทษด้วยการยึดข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวทั้งหมด เรื่องเสื้อผ้าเก่าที่ส่งมานางยังพอทนได้ หากของสำคัญเหล่านี้มิได้ถูกขนย้ายตามมาด้วย เสวียนหนิงอันคงปวดใจมากเป็นแน่ แต่พอนึกดูให้ดีบิดาของนางภาคภูมิใจในความหล่อเหลาของตนอย่างมาก ย่อมไม่อาจหักใจทำร้ายบุตรสาวที่มีนิสัยเช่นเดียวกัน ส่วนเรื่องยาบำรุงที่ต้องกินในทุก ๆ เช้าเป็นของที่ขาดไม่ได้ มีติดมาด้วยย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก

หลังจากกินยาที่กินมาตั้งแต่ย่างเข้าสู่วัยสาวเรียบร้อยแล้ว มือเรียวจึงหยิบตลับขนาดเล็ก ตั้งใจว่าจะป้ายสมุนไพรที่มีฤทธิ์เย็นเพื่อให้ขอบตาของนางคล้ำน้อยลงสักหน่อย แต่สุดท้ายกลับชะงักมือชั่วคราว

หรือว่าจะใช้ร่องรอยเหล่านี้เรียกร้องความสนใจดี?

“ไม่ได้ ไม่ได้เป็นอันขาด”

เสวียนหนิงอันโคลงศีรษะเบา ๆ เตือนสติตนเองว่าจงใช้ความจริงใจเข้าสู้ มิใช่วางแผนจนถูกเกลียดชังมากขึ้นไปอีกขั้น นางทาสมุนไพรบำรุงผิวชั้นดีบนใบหน้า ซ่อนความไม่สดใสไว้ได้แปดส่วน แต่มิได้สนใจแต่งแต้มเครื่องประทินโฉมเพิ่มเติมแต่อย่างใด

นางพยายามเกล้าผมเช่นสตรีที่ออกเรือนแล้ว แต่กลับทำได้ไม่ดีจึงปล่อยผมยาวสยายลงตามเดิม ตั้งใจว่าจะทำผมเรียบง่ายเพราะคงได้อยู่แต่ในเรือนเล็กหลังนี้ ทว่ายังมิได้ทำอย่างที่ใจหวัง เสียงนุ่มทุ้มที่ดังมาแต่ไกลก็เปลี่ยนความตั้งใจนางเสียก่อน

เสวียนหนิงอันผลักประตูและเดินกึ่งวิ่งไปยังเจ้าของเสียงคุ้นเคย ปรากฏว่าเขายืนสั่งงานหญิงสูงวัยและสาวใช้อีกนาง ท่าทางเคร่งเครียดราวกับมีเรื่องคอขาดบาดตาย

“ท่านอา!” เสวียนหนิงอันเห็นเขาหยุดชะงักเล็กน้อย นางจึงยิ้มกว้างและก้าวขาเร็วยิ่งขึ้น แต่สุดท้ายกลับได้ยินประโยคที่ไม่น่าฟัง

“หากไม่มีเรื่องจำเป็นก็อย่าให้นางมารบกวนข้า”

น้ำเสียงเฉื่อยชาไร้อารมณ์ทำให้เสวียนหนิงอันหุบยิ้มทันที ใบหน้าของนางแดงก่ำเพราะความน้อยใจ ทั้งยังไม่รู้ว่าต้องทำเช่นใดต่อ ควรเดินกลับเข้าห้องไปขว้างปาข้าวของระบายอารมณ์ หรือว่าทักทายสตรีสูงวัยที่เมื่อวานเปิดประตูต้อนรับนางกลางดึกดี

“ฮูหยินน้อยรับมื้อเช้าเลยหรือไม่เจ้าคะ”

“ข้ายังไม่หิว…” ทว่าสายตาตำหนิของหญิงสูงวัยทำให้เสวียนหนิงอันกลืนน้ำลายพลางทัดปอยผมหลุดลุ่ยที่ใบหู พร้อมกับเตือนตนเองว่าที่นี่ไม่ใช่ตำหนักเยว่ฉี นางจึงควรระวังกิริยาให้มาก “ท่านป้าทำตามธรรมเนียมของบ้านนี้เถิด”

“เช่นนั้นก็รับอาหารเลยนะเจ้าคะ เลยเวลามาสองเค่อแล้ว”

เสวียนหนิงอันพยักหน้า ไม่ทำตัวยุ่งยากเอาแต่ใจอีก หากต้องการใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้อย่างราบรื่น นางก็ควรหาพรรคพวกไว้สักหน่อยมิใช่หรือ?

[1] ยามอิ๋น = ๐๓.๐๐ – ๐๔.๕๙ น.

[2] ยามเหม่า = ๐๕.๐๐ – ๐๖.๕๙ น.

[3] ๑ ชั่วยาม = ๒ ชั่วโมง