ตอนที่ 32 คิดถึง

หลังจากสองสาวกดออกจากกลุ่มไลน์ คนที่เฝ้ารอการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายก็ได้เพียงความเงียบ ต่างฝ่ายต่างไม่โทรหาและไม่ติดต่อซึ่งกันและกัน หลังจากทางมหาวิทยาลัยหยุดให้เตรียมตัวสอบหนึ่งสัปดาห์

อิทธิพลเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องภายในคอนโดเหมือนหนูติดจั่น หนังสือเตรียมสอบในมือถูกม้วนเป็นท่อนกลม คอยหันไปมองโทรศัพท์จนคอแทบเคล็ด สุดท้ายก็แพ้เสียงในหัวไม่สามารถอดทนต่อไปได้อีก ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์พิมพ์ข้อความและกดส่งไปหาทันที

ดิน : “เคลียร์ห้องไว้เรียบร้อยแล้วนะเธอจะย้ายเข้ามาอยู่เมื่อไหร่?”

ดิน : “แม่ถามถึงว่าจะเข้าไปทำงานวันไหน?”

แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ

ดิน : “สอบเสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกทีนะ” เมื่อไม่มีคำตอบก็สรุปให้เธอเสร็จสรรพ

จิวารีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ พลันความนอยด์ที่ถูกสะสมไว้ก็เริ่มคลายออกบ้าง อย่างน้อยเขาก็ไม่ลืมเรื่องที่เคยคุยกันไว้

จิ๋ว : “อือ...สอบเสร็จก่อนค่อยว่ากัน”

ถึงแม้คำตอบที่ได้กลับมาเพียงสั้นๆ แต่ก็ทำให้คลายความว้าวุ่นในใจชายหนุ่มได้ในระดับหนึ่ง

“เย้” เอวากระโดดโลดเต้นเมื่อเช็คผลสอบผ่านหน้าจอมือถือ

“ฉันผ่านทุกวิชา ฉันจบแล้ว” ฉีกยิ้มกว้างอย่างลิงโลด

แต่ก็ต้องค่อย ๆ หุบยิ้มลงเมื่อมองดูหน้าเพื่อนสาวที่ตรวจเช็คผลสอบอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งข้างกัน

“จิ๋ว...ผลสอบเป็นไงบ้าง?” ถามอย่างระมัดระวัง ผู้ถูกถามไม่ตอบแต่เงยหน้ามองเพื่อนด้วยแววตาเศร้า

“ไม่เป็นไรนะยังมีสอบซ่อม ยังไงเราก็ต้องจบพร้อมกันอยู่แล้ว เดี๋ยวฉันจะพาแกไปติวก็ได้ ติดวิชาอะไร?” พูดรัว ๆ ปลอบใจเพื่อน

“ว่าไง?” เอวาจ้องหน้ารอคำตอบ

“ไม่ติว” จิวารีพูดเสียงแผ่วเบา

“ทำไมล่ะ?”

“ผ่านหมดแล้ว” เงยหน้ามองเอวา แต่ยังไม่วายทำหน้าเศร้า

“ฉัน...จบ...แล้ว”

“เย้” หัวเราะสะใจที่แกล้งเพื่อนได้ ก่อนจะกระโดดกอดกันกลมท่ามกลางเสียงหัวเราะ

“แบบนี้ต้องเลี้ยงฉลอง” สองสาวมองตากันผ่านสายตาเจ้าเล่ห์ที่ไหวระริกอย่างนึกสนุกล่วงหน้า

“ร้านไหนดี?”

ในช่วงวุ่นวายของปลายเทอมและการประกาศผลสอบ นักศึกษาที่วิ่งวุ่นชุลมุนเรื่องของตัวเอง ทั้งการเตรียมสอบซ่อม การเลี้ยงฉลองนิสิตใหม่ และการเตรียมจบ บางรายที่ หมกมุ่นอยู่กับการหางานใหม่ เพราะรอคอยการเรียนจบมาแสนนานจนกระเป๋าแบน

หลังจากสองสาวจองสถานที่สำหรับเลี้ยงฉลองกันแล้ว จิวารีก็ตั้งใจจะเข้าดูงานที่ร้านอาหารของดวงยี่หวา หลังจากพี่ที่ร้านคนเดิมยังติดต่อให้เข้าไปดูรายละเอียดของงานอยู่ตลอด โดยอ้างว่าคุณดวงยี่หวาให้โทรตาม ยังไงเสียก็เข้าไปดูสักหน่อยทำไม่ทำอีกเรื่องหนึ่ง ได้ตกลงกับผู้ใหญ่ไว้แล้วมันจะดูไม่งาม เธอบอกตัวเอง

จิวารีลงจากแท็กซี่กวาดสายตามองเข้าไปในร้าน สูดลมหายใจเข้าลึกและยิ้มน้อย ๆ ให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน แต่ก็ชะงักขาที่กำลังก้าวเมื่อตาเหลือบไปเห็นรถเก๋งคันงามคุ้นตาจอดอยู่ในลานจอดรถ

“ดิน” เอ่ยชื่อเขาในใจพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นที่ใบหน้า ทั้งก่อนและหลังสอบก็ไม่ได้คุยกันเป็นกิจจะลักษณะเลยสักวัน เขาคงมาฉลองกับแม่ที่นี่กระมัง

“สวัสดีค่ะคุณจิ๋ว” พนักงานต้อนรับทักทาย

“สวัสดีค่ะ” เธอส่งยิ้มและทักทายตอบ

“เชิญด้านในเลยค่ะ พี่ไพลินรออยู่ข้างในแล้วค่ะ” ผายมือเข้าไปในร้าน

“ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวตามเข้าไปค่ะ”

จิวารีมองสำรวจตัวเองในกระจกห้องน้ำ วันนี้เธอแต่งกายเรียบร้อยเสมือนกับการมาสัมภาษณ์งานอย่างเป็นทางการ ก็เธอเรียนจบแล้วนี่นา อาจจะใช้เวลาเรียนรู้งานแค่ระยะเวลาหนึ่งแล้วไต่เต้ามาเป็นผู้จัดการร้านก็คงไม่แปลก ยังไงเสียก็คงดีกว่าการอดตาหลับขับตานอนทำงานกลางคืนแบบเดิม ถึงแม้จะเงินดีแต่เหนื่อยโคตร ส่งยิ้มให้ตัวเองอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเดินออกมาด้านนอก เสียงสนทนาที่คุ้นหูทำให้เธอหยุดฟังอยู่มุมทางเดินออกห้องน้ำ

“ขอบคุณคุณน้ามากนะคะ พี่ดินชวนน้ำฝนหลายครั้งแล้ว แต่น้ำฝนก็ยุ่งๆ ก็เลยยังไม่มีโอกาสได้แวะมาสักที” เสียงน้ำฝนพูดกับดวงยี่หวาอย่างสดใส

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ดินกำชับหนักหนาว่าให้ดูแลหนูอย่างดี เป็นหน้าที่ของน้าอยู่แล้ว หนูไม่ต้องกังวลอะไรเลย ช่วงเวลาสำคัญกับคนพิเศษ มันก็ต้องพิเศษอยู่แล้ว” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของดวงยี่หวา

“ขอบคุณมากเลยค่ะ”

“ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ แม่ให้เด็ก ๆ เขาจัดโต๊ะไว้รอแล้วเดี๋ยวกับข้าวเย็นเสียก่อนจะไม่อร่อย”

“ค่ะ”

ก่อนที่ทั้งสามจะเดินเข้าไปด้านในโซนวีไอพี พร้อมกับเสียงสนทนากับเสียงหัวเราะสดใสไปตามทาง จิวารีนิ่งอยู่ตรงนั้นขาชาก้าวไม่ออก แต่ที่ชาที่สุดคือใบหน้า นี่เขาพาน้ำฝนมาเปิดตัวกับแม่ของเขาสินะ เขาคงจะเปิดตัวคนสำคัญในช่วงเวลาที่สำคัญกับครอบครัวของเขา

ที่แท้ดวงยี่หวาก็เอ็นดูเพื่อนของลูกทุกคนสินะ แต่เป็นเธอเองที่คิดเข้าข้างตัวเองโดยไม่ลืมหูลืมตา รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที แตกต่างกันขนาดนี้เอาอะไรมาคิดว่าแม่ของเขาจะลดตัวลงมามอง ยืนนิ่งอยู่สักครู่พาลให้สมองเบลอเสียอย่างนั้น ก่อนจะตัดสินใจหันหลังกลับเดินออกจากร้านไป ไม่ลืมส่งข้อความหาไพลิน

“พี่ไพลินคะ จิ๋วขอโทษด้วยนะคะ วันนี้จิ๋วขอยกเลิกนัดนะคะ มีเรื่องด่วนจริง ๆ”

“ขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้พี่เสียเวลา”

พนักงานสาวเสิร์ฟเดินถือถาดเครื่องดื่มไปวางที่โต๊ะอาหาร อิทธิพล ดวงยี่หวา และน้ำฝน นั่งรอที่โต๊ะแล้วพร้อมพูดคุยกันไปเรื่อย แก้วน้ำผลไม้ปั่นถูกวางตามที่นั่ง และวางตรงที่ว่างอีกหนึ่งที่

“ทำไมมีสี่ที่ล่ะมีใครมาเพิ่มเหรอ?” ดวงยี่หวาเอ่ยถามพนักงานและหันไปมองหน้าอิทธิพลและน้ำฝน

“คุณจิ๋ว...ไม่ได้ทานด้วยเหรอคะ?” เด็กสาวหน้าตาตื่น กลัวโดนเจ้านายดุ

“มีนไม่ทราบค่ะก็เลย...” หลบตา

“จิ๋วเหรอ?” อิทธิพลและดวงยี่หวาถามขึ้นพร้อมกัน

“ค่ะ”

“มีนเข้าใจว่าคุณจิ๋วมากับคุณดิน...ขอโทษค่ะ” เธอค้อมศีรษะอย่างสุภาพ

หลังจากที่ไพลินเดินเข้าไปบอกมีนในครัวว่าดวงยี่หวาให้ตั้งโต๊ะ และเข้าใจไปเองว่าหญิงสาวมาพร้อมกับอิทธิพล เพราะอยู่ในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน เธออยู่ในออฟฟิศด้านในไม่เห็นตอนจิวารีเดินเข้ามา รับรู้เพียงว่าหญิงสาวเข้ามาแล้วตามที่พนักงานต้อนรับโทรเข้ามาบอก เลยสั่งให้ตั้งโต๊ะสำหรับสี่ที่

“แล้วตอนนี้จิ๋วอยู่ไหน?” อิทธิพลลุกขึ้นทันที

“มีนไม่ทราบค่ะ” ตอบด้วยท่าทีสุภาพ

“ไม่เป็นไร” อิทธิพลพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าจะจัดการเอง มีนเก็บถาดเครื่องดื่มและเดินกลับห้องครัว ชายหนุ่มกดสายโทรออกหาจิวารีทันที แต่ปลายทางไม่รับสาย

“เดี๋ยวมานะครับ” หันไปบอกดวงยี่หวาและน้ำฝน ก่อนจะเดินออกมาด้านนอกกวาดสายตามองหาหญิงสาวทั่วบริเวณ

“คุณจิ๋วล่ะ?” ถามพนักงานต้อนรับด้านหน้า

“เพิ่งออกไปเมื่อกี้เองค่ะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ไม่รอช้าสาวเท้าวิ่งตามออกไปทันที

จิวารีกำสายสะพายกระเป๋าแน่นจนเหงื่อชุ่ม เดินไปตามทางฟุตบาทอย่างเหม่อลอย ปั่นป่วนกับคำถามที่วิ่งวนอยู่ในหัวที่ตัวเองก็ตอบไม่ได้ ว่าความอ่อนแอนี้มันก่อตัวขึ้นในใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวเองกลายเป็นคนที่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ตั้งแต่ตอนไหนกัน

 แต่ก็ดีแล้วที่ตัดสินใจมาในวันนี้และได้เห็นเหตุการณ์ในร้านเมื่อครู่ ต่อไปจะได้ไม่หลงตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญอีก เจ็บตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยนะจิ๋ว หัวเราะเยาะตัวเองในลำคอเบา ๆ เสียงแตรรถด้านหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งก่อนจะหันไปมอง

“ไปไหมครับ?”

คนขับแท็กซี่หมุนกระจกลงถาม

“ค่ะ”

อิทธิพลก้าวขายาว ๆ วิ่งออกมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านมองหาร่างคุ้นตา

“จิ๋ว” ชายหนุ่มตะโกนออกไป พร้อมกับจิวารีที่เข้าไปนั่งในรถแท็กซี่และปิดประตูลง ก่อนรถจะเคลื่อนออกไป

หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นดูสายเรียกเข้า ก่อนจะกดปิด เอนหลังพิงพนักหลับตาผ่อนลมหายใจยืดยาว รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา และหวิวในใจแปลก ๆ ยัยขี้ขลาดเอ้ย แค่นี้ก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา ด่าตัวเองในใจ

เมื่อกดโทรออกจนมือหงิกแต่ปลายทางก็ไม่รับสาย จึงทำได้เพียงส่งข้อความหาเท่านั้น

ดิน : “มาที่ร้านทำไมรีบกลับ?”

ดิน : “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ดิน : “ยังไม่ได้คุยกันเลย”

ดิน : ทำไมไม่รับสาย?”

ดิน : “มีอะไรหรือเปล่า?”

ดิน : “รับสายหน่อย?”

ลงแท็กซี่และเดินเข้าบ้านอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก เปิดประตูห้องทิ้งตัวลงนอนบนเตียง นอนมองเพดานอย่างนิ่งสงบพร้อมกับครุ่นคิดอยู่ในหัววกวนไปมา ต่างคนต่างมีชีวิตเลือกในเส้นทางของตัวเอง แค่เขาเลือกทางเดินของเขาจำเป็นต้องใจแคบไม่คุยกับเขาแบบนี้มันปัญญาอ่อนไปหรือเปล่า

เปิดอ่านข้อความเข้าและพิมพ์กลับ

“พอดีมีเรื่องด่วนน่ะ ไว้ค่อยคุยนะ” ทำดีที่สุดได้เท่านี้

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นจิวารีก็คอยหลบหน้าเขา ดีว่าไม่มีเรียนแล้ว แต่ก็มีเข้ามาติดต่องานทะเบียนวิชาการที่มหาวิทยาลัยบ้าง หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่กับความเหงาแบบแปลก ๆ ทั้งที่เคยอยู่ได้ ส่วนเอวาก็ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวสำหรับการเลี้ยงฉลองในวันสำคัญ

(“แก...ฉันมีอะไรจะเม้าท์”) ข้อความเข้าจากเอวา

“เรื่อง?”

(“วันนี้ฉันไปกินข้าวนอกบ้านกับแม่มา”)

“แล้ว?”

(“นั่งติดกับยัยน้ำฝน”)

“….” จิวารีนิ่งไปชั่วครู่เมื่อได้อ่านข้อความ

(“แต่มีพาทิชั่นกั้นนางไม่เห็นฉัน ไม่ได้แอบฟังนะแต่มันได้ยินเอง เพื่อนนางถามเกี่ยวกับบอยเฟรนด์”)

(“แล้วนางบอกว่ากำลังคบหาดูใจกับดินอยู่”)

แผลอักเสบที่ยังไม่หายดีถูกเพื่อนเอาน้ำเกลือผสมพริกเทราดลงอีกครั้ง

“อือ” จิวารีตอบสั้น ๆ ได้เพียงเท่านั้น

(“อือ...คืออะไร?”)

“ก็รู้แล้ว”

(“รู้ได้ไง?”)

จิวารีกดโทรหาเพื่อนสาวเพราะขี้เกียจพิมพ์ และถ่ายทอดเรื่องราวเหตุการณ์ในวันนั้นให้เอวาฟัง