๑๘ เด็กสาวไม่ธรรมดา

กาลเวลาผันผ่านราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ หลายเดือนนับจากการเผชิญหน้ากันครั้งล่าสุดที่ห้างสรรพสินค้าได้ผ่านพ้นไป ซูเหม่ยลี่เก็บตัวเงียบราวกับอสรพิษที่เร้นกายอยู่ในโพรงเพื่อเลียแผลใจของตนเอง ความเงียบสงบที่ได้รับมานี้เองที่เปิดโอกาสให้หลินเยว่ซินได้ทุ่มเทสติปัญญาและพละกำลังทั้งหมดให้กับการสร้างอาณาจักรของเธออย่างเต็มที่

บัดนี้ ร้านของเยว่ซินไม่ได้เป็นเพียงร้านค้าริมถนนอีกแล้ว แต่มันได้กลายเป็นแบรนด์ที่มีชื่อเสียงและเป็นที่ยอมรับมากที่สุดในอำเภอ

ความต้องการสินค้ามีมากเกินกว่าที่ร้านเล็ก ๆ แห่งเดียวจะรองรับได้ไหว ลูกค้าจากเมืองและอำเภอใกล้เคียงต่างดั้นด้นเดินทางมาเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าของเธอโดยเฉพาะ โรงงานขนาดย่อมที่หลังร้านต้องทำงานกันจนดึกดื่นทุกคืน แต่ก็ยังผลิตสินค้าไม่ทันต่อความต้องการ

วันหนึ่ง ภรรยาของนายอำเภอจากเมืองชิงหยวนซึ่งเป็นเมืองที่ใหญ่และเจริญกว่าได้เดินทางมาที่ร้านของเธอด้วยตนเอง เธอประทับใจในคุณภาพและดีไซน์ของเสื้อผ้าเป็นอย่างมาก หลังจากเลือกซื้อไปหลายชุด เธอก็ได้เอ่ยกับเยว่ซินว่า

“เถ้าแก่เนี้ยน้อยหลิน เสื้อผ้าของเธอสวยงามและมีรสนิยมมากจริง ๆ ถ้าเธอไปเปิดร้านที่เมืองชิงหยวนนะ รับรองได้เลยว่าพวกคุณนายที่นั่นจะต้องคลั่งไคล้กันอย่างแน่นอน”

คำพูดนั้นเป็นดั่งประกายไฟที่จุดชนวนความคิดอันยิ่งใหญ่ในใจของเยว่ซิน

เธอเรียกประชุมครอบครัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีแววตาแห่งความลังเลหรือหวาดกลัวปรากฏขึ้นอีกแล้ว มีเพียงความตื่นเต้นและเชื่อมั่นในวิสัยทัศน์ของผู้นำอย่างเต็มเปี่ยม

“ไปเลยเยว่ซิน!” พ่อหลินกล่าวอย่างกระตือรือร้น “บอกมาเลยว่าต้องให้พ่อทำอะไรบ้าง!”

“ฉันจะไปดูแลร้านใหม่เอง!” ต้าเฉียงอาสาทันที “ฉันเรียนรู้งานจากเธอมานานแล้ว รับรองว่าไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน!”

พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงครอบครัวอีกต่อไปแล้ว แต่ได้กลายเป็นทีมที่แข็งแกร่งที่สุด

ด้วยเงินทุนมหาศาลที่ได้จากการลงทุนอย่างชาญฉลาดเมื่อปีก่อน การขยายสาขาในครั้งนี้จึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย เยว่ซินทุ่มเงินเช่าทำเลที่ดีที่สุดในย่านการค้าของเมืองชิงหยวน ตกแต่งร้านใหม่ให้ดูหรูหราและทันสมัยยิ่งกว่าเดิม และที่สำคัญที่สุด เธอได้เดินทางไปจดทะเบียนการค้าอย่างเป็นทางการในชื่อใบไหวดีไซน์ โดยใช้แซ่หลิ่วที่แปลว่าต้นไหว ซึ่งพ้องเสียงกับแซ่เดิมของเธอ และยังเป็นสัญลักษณ์ของแบรนด์ที่ทุกคนจดจำได้อีกด้วย

เธอเริ่มว่าจ้างพนักงานเพิ่มขึ้นหลายสิบคน ทั้งช่างเย็บผ้าและพนักงานขาย โดยให้แม่หลินรับหน้าที่เป็นหัวหน้าฝ่ายการผลิต คอยควบคุมคุณภาพให้ได้มาตรฐานสูงสุด เยว่ซินให้ค่าแรงที่เป็นธรรมและสวัสดิการที่ดีแก่ลูกจ้างทุกคน ทำให้เธอได้รับทั้งความเคารพและความภักดีจากพวกเขาอย่างเต็มเปี่ยม

สถานะทางสังคมของครอบครัวหลินได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง...

จากครอบครัวชาวนาที่เคยยากจนข้นแค้นที่สุดในหมู่บ้าน บัดนี้พวกเขาได้กลายเป็นตระกูลนักธุรกิจใหม่ที่ได้รับการยอมรับและนับหน้าถือตาจากคนทั้งเมือง พวกเขาย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านทรงลานสี่ทิศหลังใหญ่ที่กว้างขวางและสวยงาม มีรถยนต์เป็นของตัวเอง และสามารถกินใช้ได้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทองอีกต่อไป

หลินเจี้ยนกั๋วในตอนนี้คือผู้จัดการหลินที่สุขุมและน่าเกรงขาม หลินต้าเฉียงก็ได้สลัดคราบเด็กหนุ่มบ้านนอก จนกลายมาเป็นผู้จัดการสาขาที่มีความสามารถ และหลินซิวอิงก็ได้เบ่งบานจากเด็กสาวขี้อายกลายเป็นผู้ช่วยดีไซเนอร์ที่มีความคิดสร้างสรรค์ เรื่องราวการจากตมสู่ดาวของพวกเขาได้กลายเป็นเรื่องเล่าที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนไปทั่วทั้งอำเภอ

แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยก็คือความรักความผูกพันอันแน่นแฟ้นภายในครอบครัว พวกเขายังคงนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกเย็น และยังคงเป็นครอบครัวหลินที่แสนอบอุ่นเหมือนเดิม...

ในขณะที่ชื่อเสียงของใบไหวดีไซน์และหลินเยว่ซินกำลังขจรขจายไปทั่วทั้งภูมิภาค เรื่องราวของเธอก็ได้เดินทางข้ามผ่านหุบเขาและแม่น้ำนับพันลี้ ไปเข้าหูของบุคคลที่ทรงอำนาจที่สุดในเมืองหลวง

ณ บ้านพักตระกูลลู่ในกรุงปักกิ่ง ภายในห้องหนังสือที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจและบารมี ชายชราผมสีดอกเลาผู้มีแววตาดุจพยัคฆ์กำลังนั่งจิบชาอยู่เงียบ ๆ ท่านนายพลลู่เจิ้งเฟิง ปรมาจารย์แห่งกองทัพผู้เกษียณอายุราชการแล้วแต่ยังคงทรงอิทธิพลอย่างสูงในแวดวงการเมืองและการทหาร

ตรงข้ามกับเขาคือภรรยาคู่ชีวิต คุณนายลู่ซูเหวิน สตรีผู้สง่างามและมีแววตาที่เฉียบคมราวกับสามารถมองทะลุเข้าไปถึงจิตใจของคนได้

“อาเฟิงส่งจดหมายมาอีกแล้วค่ะคุณพี่” คุณนายลู่เอ่ยขึ้นขณะคลี่จดหมายฉบับล่าสุดของหลานชายสุดที่รักออกมาอ่าน

ลู่เฟิงนั้นแม้จะเย็นชาและพูดน้อย แต่เขาก็เขียนจดหมายกลับมาเล่าเรื่องราวที่บ้านเกิดให้ปู่ท่านย่าฟังอยู่เสมอ

“ครั้งนี้ดูเหมือนจะมีเรื่องน่าสนใจนะคะ” คุณนายลู่ยิ้มบาง ๆ “เขาเล่าเรื่องเด็กสาวคนหนึ่งในหมู่บ้าน อืม... ชื่อหลินเยว่ซิน เขาเขียนถึงเธอเสียยืดยาวเลยค่ะ บอกว่าเป็นเด็กสาวที่น่าทึ่งมาก สร้างตัวขึ้นมาจากความว่างเปล่า แถมยังฉลาดและใจเด็ดอย่างหาตัวจับได้ยาก...”

ท่านนายพลลู่ยังคงนั่งนิ่ง แต่หูของท่านกลับตั้งใจฟังอย่างเต็มที่

คุณนายลู่ผู้ซึ่งรู้จักหลานชายของตนเองดีที่สุด เธอรู้ดีว่าการที่ภูเขาน้ำแข็งอย่างลู่เฟิงจะยอมเอ่ยปากชมใครยาว ๆ เช่นนี้ได้นั้น แสดงว่าเด็กสาวคนนั้นจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน และนี่เป็นครั้งแรกที่หลานชายของเธอเอ่ยถึงผู้หญิงคนอื่นนอกเหนือจากคนในครอบครัว

“อาเฟิงของเรา ดูเหมือนจะเจอคนที่น่าสนใจเข้าแล้วสินะคะ” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

เธอหันไปสั่งผู้ช่วยที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านข้าง “อาเฉิน ช่วยไปสืบเรื่องของเด็กสาวที่ชื่อหลินเยว่ซินจากหมู่บ้านหงซิง อำเภอหลิวอันมาให้ฉันที ขอประวัติอย่างละเอียดที่สุดเท่าที่จะหาได้”

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา รายงานฉบับสมบูรณ์ก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของท่านนายพลลู่

อาเฉินยืนรายงานด้วยความนอบน้อม “เรียนท่านนายพลและคุณนาย เด็กสาวหลินเยว่ซินคนนี้มีประวัติที่ไม่ธรรมดาเลยครับ เดิมทีเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกครอบครัวหลินรับมาเลี้ยง แต่เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะค้นพบว่าเป็นลูกสาวที่หายตัวไปของตระกูลซู แต่ที่น่าแปลกใจคือเธอกลับเลือกที่จะตัดขาดความสัมพันธ์กับครอบครัวที่แท้จริงอย่างเป็นทางการครับ”

“หืม?” ท่านนายพลลู่เลิกคิ้วขึ้นเป็นครั้งแรก

“นอกจากนี้ เธอยังสอบเทียบได้คะแนนเต็มทุกวิชาเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ของอำเภอ และได้ก่อตั้งธุรกิจเสื้อผ้าใบไหวดีไซน์ขึ้นมาด้วยตัวเองจากเงินทุนเพียงน้อยนิด จนตอนนี้ได้ขยายสาขาไปยังเมืองชิงหยวนแล้ว ชาวบ้านในพื้นที่ต่างยกย่องในความสามารถ ความกตัญญูต่อครอบครัวที่เลี้ยงดูมา และความใจสู้ไม่ยอมคนของเธอเป็นอย่างมาก และเอ่อ... ยังมีข่าวลือในท้องถิ่นว่าคุณชายลู่เฟิงของเราดูเหมือนจะให้ความสนใจในตัวเธอเป็นพิเศษด้วยครับ”

เมื่อรายงานจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องหนังสืออีกครั้ง

ท่านนายพลลู่และภรรยามองหน้ากัน เด็กสาวคนนี้ช่างแตกต่างจากหลานสาวตระกูลใหญ่ที่พวกท่านเคยหมายตาไว้ให้หลานชายโดยสิ้นเชิง ประวัติของเธอซับซ้อนเกินไป เป็นเด็กกำพร้า มีเรื่องบาดหมางกับอีกตระกูล ฐานะเดิมก็เป็นเพียงชาวนา...

ทว่า ความสำเร็จและคุณสมบัติส่วนตัวของเธอกลับโดดเด่นจนน่าเหลือเชื่อ เธอไม่ใช่แค่เด็กสาวบ้านนอกธรรมดา ๆ แต่เธอคือมังกรที่ซ่อนกายอยู่ในหนองน้ำ เสมือนเพชรที่เจียระไนตัวเองขึ้นมาจนส่องประกายเจิดจรัส

“หึ...” ท่านนายพลลู่แค่นเสียงในลำคอเบา ๆ แววตาปรากฏร่องรอยของความพึงพอใจอย่างหาได้ยาก “ตระกูลซูงั้นเหรอ? ฉันรู้จักอยู่ เป็นพวกที่ดีแต่เปลือกนอก เด็กคนนี้กล้าตัดขาดกับพวกนั้นได้ แสดงว่ามีกระดูกสันหลังที่แข็งแกร่ง มีจิตวิญญาณของทหารอยู่ในตัว”

คุณนายลู่ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่อ่านความหมายได้ยากยิ่ง “งั้นหรือคะ นี่สินะเด็กสาวที่สามารถทลายกำแพงของหลานชายพวกเราได้”

ชื่อของหลินเยว่ซินได้ถูกสลักลงในความทรงจำของสองผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลลู่แล้ว เรื่องราวของเธอได้ถูกโยนลงไปในสระน้ำอันสงบนิ่งของตระกูลทหารที่ทรงอิทธิพลที่สุด และไม่มีใครรู้ว่าระลอกคลื่นที่เกิดขึ้นในครั้งนี้จะนำพาโชคชะตาของเธอไปในทิศทางใด