บทที่ 4 แลกเปลี่ยน

            เมื่อทำอะไรไม่ได้ในเวลานี้ หนิงอวี่ก็ถือโอกาสที่ไปไหนไม่ได้เยี่ยมชมหอบุปผาที่นางเขียนขึ้นเสียเลย บรรยากาศของหอบุปผาช่างทำให้นางตื่นตาตื่นใจ หญิงคณิกาที่เชื้อเชิญเหล่าบุรุษมาร่วมดื่มกินอย่างไม่เขินอาย บ้างก็คลอเคลียกันขึ้นหอนอน เสียงเพลงที่บรรเลงสร้างบรรยากาศที่สุขสม จนทำให้หนิงอวี่รู้สึกขนลุก ‘ไม่อยากจะเชื่อว่านางจะได้มาเห็นหญิงคณิกาของตัวเป็น ๆ’

            หนิงอวี่สังเกตเห็นว่า เหล่านางโลมมองนางด้วยท่าทีหวาดกลัว เมื่อนางเดินไปทางใดสตรีเหล่านั้นกลับหลบเลี่ยงไปหมด

                “เจียลี่ ทำไมคนพวกนี้ต้องหลบข้าขนาดนี้”

                “เอ่อ...คุณหนูค่อนข้างเคร่งครัดกับพวกนางมากไปหน่อยเจ้าค่ะ”

            ใช่แล้ว นางลืมไปว่าบัดนี้คือหนิงอวี่ผู้เป็นดังความชั่วร้ายของหอบุปผา

                “ข้าเคร่งครัดอย่างไรหรือ” หนิงอวี่ถามด้วยความสงสัย

                “คุณหนูมักจะใช้เข็มจิ้มไปที่ต้นขาของพวกนางหากไม่ทำตามเจ้าค่ะ”

            หนิงอวี่ถึงกับขนลุกกับสิ่งที่ได้ยิน นี่มันทารุณกรรมชัด ๆ

                “แล้วพวกนางไม่ทำตามเรื่องอะไร?”

                “ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องปรนนิบัติแขกเจ้าค่ะ เหล่าบุรุษที่มายังหอบุปผาไม่ใช่คนดีอันใด บ้างก็รุนแรงกับพวกนางบ้างก็เหยียดหยามศักดิ์ศรีความเป็นคน บ้างก็เข้าหอนอนกับพวกนางทีละหลาย ๆ คน พวกนางไม่สามารถรับได้คุณหนูก็จะทำร้ายพวกนาง  ทำให้ทุกคนหวาดกลัวเจ้าค่ะ”

            เจียลี่อาศัยที่ตนติดตามนางตั้งแต่เด็ก เมื่อหนิงอวี่เปิดใจที่จะรับฟังเป็นครั้งแรกเช่นนี้ นางก็ไม่พลาดโอกาสที่จะพูดแทนเหล่าหญิงคณิกา

            ‘หากยังเป็นเช่นนี้อยู่ ถึงหลี่หยางจะไม่ฆ่านางก็ไม่แน่ว่าผู้หญิงเหล่านี้จะปล่อยนางไป นางต้องรีบทำให้พวกเขาเห็นว่านางเปลี่ยนไปแล้วจึงจะมีทางรอด’

            หนิงอวี่ได้แต่รับฟัง ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกไปอีก ทำให้เจียลี่ก็ไม่มั่นใจว่านางจะเห็นใจหญิงเหล่านั้นหรือไม่

                “เจียลี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณชายจ้าวทำงานอยู่ที่ใด?”

            คำถามของหนิงอวี่ ทำให้เจียลี่เกิดความวิตกกังวลในทันที นางไม่ได้เห็นด้วยกับการกระทำของหนิงอวี่ แต่นางเองเป็นเพียงสาวใช้ที่ถูกขายให้กับหอนางโลมตั้งแต่เด็ก ดีที่ฮูหยินเว่ยมารดาของคุณหนูซื้อนางไว้ ทำให้นางไม่ต้องเป็นหญิงคณิกา นางจึงจงรักภักดีกับสองแม่ลูกตลอดมา แม้บัดนี้ฮูหยินเว่ยจะเสียชีวิตแล้ว ความภักดีของนางก็ไม่เปลี่ยน

                “บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ” เจียลี่เลือกที่จะปิดบัง

                “ข้าสั่งให้เจ้าบอกมา!” หนิงอวี่พูดเสียงดังด้วยสีหน้าโหดร้าย ทำให้เจียลี่ตกใจจนตัวสั่น

                “แต่ก่อนข้ามักจะทำเช่นนี้ใช่หรือไม่”

            อยู่ ๆ หนิงอวี่ก็เปลี่ยนทีท่าและน้ำเสียง จนทำให้เจียลี่ งงงวยกับท่าทางของนาง

                “นี่คุณหนูหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

                “เจ้าวางใจเถอะ ต่อไปนี้ข้าจะไม่เป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่เจ้าต้องช่วยข้า” หนิงอวี่จับไหล่ของเจียลี่ไว้แน่น ก่อนพูดด้วยแววตาจริงใจ

                “เจ้าค่ะ” เจียลี่เมื่อรู้ว่านายหญิงน้อยจะกลับตัว นางก็รับคำอย่างเชื่อมั่น

              ‘ขอบคุณสวรรค์ หรือสิ่งใดก็ตามที่ทำให้คุณหนูล้มหัวฟาด จนทำให้นางคิดอยากจะเป็นคนดีได้’ เจียลี่ได้แต่กล่าวคำพวกนี้ในใจ

                “พาข้าไปหาคุณชายจ้าวเร็วเข้า ข้าต้องชดเชยให้กับเขา”

                “เจ้าค่ะ” คราวนี้เจียลี่รับคำอย่างว่าง่าย

            .............รถม้าของพวกนางหยุดอยู่สุดตรอกถนน ที่นี่มีแต่เหล่าคนยากไร้อาศัยอยู่ เมื่อเห็นรถม้าวิ่งเข้ามาก็พากันกรูเข้าไปขออาหาร แต่เมื่อคนในรถม้าเปิดม่านออกมา เหล่าคนยากไร้ถึงกับตกใจและพากันเลี่ยงหนีไป

            เว่ยหนิงอวี่ตกใจกับสิ่งที่นางเห็น

                “นี่ชื่อเสียงข้าโด่งดังขนาดนี้เชียว?” นางได้แต่ระอาใจกับตัวเอง

                “คุณชายจ้าวทำงานอยู่ตรงนั้นเจ้าค่ะ” เจียลี่ชี้ไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์ด้านหน้า

            หนิงอวี่มองตามมือที่เจียลี่ชี้ไป พบจ้าวหลี่หยางที่กำลังเทถังของเน่าเสียที่ทางการต้องกำจัดให้แต่ละเรือนที่จ่ายภาษีทิ้งในบ่อขนาดใหญ่ ขนาดนางยืนไกลถึงเพียงนี้ยังทนกลิ่นเหม็นนั้นไม่ไหว แล้วเขาที่ต้องทำงานแบบนี้เล่า

            หนิงอวี่รู้สึกผิดกับหลี่หยางไม่น้อย นางโทษตัวเองที่เขียนบทให้เขาต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้

                “ไปเชิญคุณชายจ้าวมา” นางสั่งคนขับรถม้า

            เพียงชั่วครู่ จ้าวหลี่หยางก็มาพบนางด้วยใบหน้าที่เย็นชาไม่เคยเปลี่ยน

                “วันนี้คุณหนูเว่ยคิดสนุก มาก่อกวนข้าด้วยตนเองเชียวหรือ”

            หลี่หยางไม่สนสีหน้าของนางที่ทนกลิ่นเหม็นจากตัวเขาแทบไม่ได้

                “ข้าไม่ได้มาหาเรื่องท่าน เพียงแค่มาเสนองานให้ท่านทำ”

            หนิงอวี่กล่าวพลางเอามือบีบจมูกไว้ นางทนกลิ่นนี้ไม่ไหวแล้ว

                “ท่านป่วยหรือไม่ ถึงคิดจะให้งานข้าทำหรือคิดจะกลั่นแกล้งข้าอีก” หลี่หยางพูดอย่างระวังตัว

                “ข้าไม่มีแผนใดทั้งสิ้น แค่คิดว่าท่านทำงานให้ข้า อาจจะได้เงินตอบแทนมากกว่างานพวกนี้”

                “ข้าไม่สนใจรับใช้สตรีเช่นท่าน” เขาตอบไม่ไยดี พลางเดินกลับไปทำงานของตน  สตรีนางนี้มีแต่ทำให้เขาอับอายและเจ็บตัว ทำไมยังต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงด้วยเล่า

                “ท่านฟังข้าก่อน งานของข้าเพียงท่านดูแลสวนในเรือนข้า ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับส่วนของหอบุปผา ข้าจะให้ท่านวันละ 2 ตำลึงดีหรือไม่” แม้นางจะให้ค่าตอบแทนมากถึงเพียงนี้ แต่หลี่หยางกลับไม่หยุดคิดเพียงน้อย

                “ท่านจะได้เฝ้าดูแลป้ายลู่เสียนอย่างใกล้ชิดแบบนี้ไม่ดีหรือ!”

            เมื่อหนิงอวี่พูดถึงลู่เสียน หลี่หยางก็หยุดเดินในทันที

                “ข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าคุณหนูเว่ยจะไม่คิดแผนการกลั่นแกล้งข้าหรือลู่เสียนอีก” หลี่หยางยังไม่คลายความระแวง

                “หากนี่เป็นแผนการที่ข้าคิดเพื่อกลั่นแกล้งท่าน ข้าจะยอมให้คนทั้งเมืองเรียกข้าว่าลูกหมา...”

                “หึ! แค่นี้เองหรือ ข้าว่ามันไม่คุ้มเสี่ยงหรอก” หลี่หยางเลิกคิ้วถามอย่างไม่เป็นมิตร

                “แล้วท่านจะเอาอย่างไรเล่า” นางไม่รู้จะทำอย่างไรให้เขาเชื่อใจแล้ว

            จ้าวหลี่หยางแปลกใจที่ทำไมเว่ยหนิงอวี่ถึงยอมลงตนถึงเพียงนี้ หากอยากได้เพียงคนสวนแค่นางบอกว่าจะให้วันละ 2 ตำลึง คนงานทั้งเมืองย่อมไปให้นางเลือกตัวถึงหน้าเรือนแล้ว

                “เช่นนั้น หากนี่คือแผนที่เจ้าคิดกลั่นแกล้งข้า ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย แบบนี้ได้หรือไม่”

หลี่หยางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นประกอบกับสายตาดำมืดที่มองมายังนาง ทำให้หนิงอวี่รู้สึกเหน็บหนาวไปถึงกระดูก