บทที่ 17

บทที่ 17

เวลานี้คนในหมู่บ้านได้ยินข่าวลือเรื่องที่หลี่เหมยไม่กลับบ้านและหายไปตั้งแต่เมื่อวาน เลยมีคนจำนวนหนึ่งรีบมาที่บ้านรองหลี่แล้วถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“รุ่ยเมิ่ง หลี่กวง พวกเธออยู่ในบ้านใช่ไหม ออกมาหาพวกเราหน่อย”

เสียงเรียกที่หน้าบ้านดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ทำให้ทุกคนในบ้านต่างก็รู้แล้วว่าไม่สามารถปิดบังเรื่องที่หลี่เหมยหายไปได้อีกแล้ว

จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกมาหน้าบ้านตามเสียงเรียก

“พวกเธอมากันทำไมตั้งเยอะแยะ มีเรื่องอะไรกันเหรอ”

หลี่กวงเป็นคนถามขึ้นมา ทั้งที่รู้คำตอบของชาวบ้านกลุ่มนี้แล้วก็ตาม

“พวกเราได้ข่าวว่าหลี่เหมยหายไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อวาน นี่มันเรื่องจริงหรือเปล่า”

“จริงไม่จริง มันก็เป็นเรื่องในครอบครัวเรา ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แยกย้ายกันกลับเถอะ พวกเราพ่อแม่ลูกมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีก”

หลี่กวงเลือกที่จะไม่ตอบตรง ๆ ใจก็หวังว่าลูกจะกลับมาด้วยความปลอดภัย แต่ถ้าหากประกาศไปตอนนี้ว่าหลี่เหมยหายไป คงมีเพียงสองกรณีที่ชาวบ้านจะคิด นั่นคือเธอเกิดอุบัติเหตุหรือถูกใครฉุดกระชากไป แต่ด้วยความคิดของคนในหมู่บ้าน น่าจะเชื่อว่าเกิดเรื่องไม่งามกับหลี่เหมยเสียมากกว่า 

“พูดแบบนี้ก็แสดงว่าลูกสาวของแกไม่อยู่ในบ้านน่ะสิ

เจ้ารอง”

หลี่โม่ที่ยืนอยู่กับคนหมู่มากเดินออกมายืนข้างหน้าแล้วพูดขึ้นด้วยความสะใจ ที่เห็นบ้านรองเจอหายนะไม่ต่างกับบ้านตัวเอง

“อยู่ไม่อยู่แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วยล่ะ นี่มันบ้านผมไม่ใช่บ้านพี่ พี่ไม่ต้องมายุ่ง แล้วนี่ไม่คิดทำงานกันเหรอถึงได้มายืนรอกันอยู่ที่หน้าบ้านฉัน”

หลี่กวงมีความไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้ว ที่พี่ชายมาพูดแบบนี้ต่อหน้าทุกคน

“ฉันเข้าใจแล้ว ตอนนี้ลูกสาวแกไม่ได้อยู่ในบ้าน และเธอน่าจะหายไปตั้งแต่เมื่อวานตามข่าวลือ ช่างเลี้ยงลูกได้ดีเหลือเกิน ไม่รู้ไปทำเรื่องน่าอายที่ไหนป่านนี้ถึงยังไม่กลับ ท้องไม่มีพ่อขึ้นมาตระกูลหลี่ของฉันก็คงจะเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่”

หลี่โม่ยังคงพูดจาดูถูกหลานสาว ด้วยคำพูดที่ไม่รื่นหู แม้กระทั่งชาวบ้านที่อยู่บริเวณนี้ยังไม่อยากจะเชื่อว่าคำพวกนี้หลุดออกมาจากปากเขา

“ฉันหายออกไปจากบ้าน หรือว่าฉันจะไปทำอะไรมันหนักส่วนไหนของลุงใหญ่เหรอ” เสียงของหลี่เหมยดังขึ้น พร้อมกับร่างของเธอที่เดินเข้ามาโดยมีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดินตามมาด้วย

“พาผู้ชายเข้าบ้านทั้งที่ยังไม่แต่งงาน น่าอายเสียจริง ตระกูลหลี่ของฉันต้องมาเสื่อมเสียชื่อเสียงก็เพราะหลานสาวอย่างเธอ หลี่เหมย!!”

“ถึงแม้ฉันจะยังไม่มีงานแต่ง แต่เราก็ได้หนังสือรับรองการแต่งงานแล้ว แล้วการที่ฉันพาใครสักคนเข้าบ้าน มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรไม่ใช่หรือ ถ้าฉันพาเข้าบ้านลุงใหญ่สิค่อยมาด่าฉัน ท่าทางจะสมองกลับกันหมดแล้ว”

พูดจบหญิงสาวก็เดินเข้ามาหาพ่อกับแม่ แล้วรีบบอกกับท่านทั้งสองว่า

“เมื่อวานตอนที่ฉันเข้าเมือง มีผู้ชายสามคนถูกว่าจ้างมาดักทำร้ายฉัน แต่ก็ได้พี่อี้ข่ายและสหายของเขามาช่วยเหลือไว้ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นกังวลนะ พี่เขาเป็นคนดี ฉันกับเขารู้จักกันมาสักพักแล้ว ก่อนจะกลับเข้าบ้านฉันกับเขาเลยไปที่สำนักงานพลเรือน เพื่อจดทะเบียนเป็นสามีภรรยากัน ส่วนรายละเอียดต่าง ๆ ฉันจะเล่าให้ฟังอีกครั้งนะคะ”

หลี่เหมยประกาศเสียงดังฟังชัด ก่อนจะหันมาปรายตามองทุกคน และสายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่ถังชุนเป้ย

เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย หลี่เหมยก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็คงจะไม่ใช่คนอื่นไกลอีกแล้ว

‘ในเมื่อเธอทำร้ายฉันก่อน อย่าคิดว่าฉันจะไม่เล่นงานคืน’

เธอคิดอย่างแค้นใจ ก่อนจะถามลี่ลี่ในใจว่า

‘มียาหรือเครื่องสำอางที่ทำให้หน้าตาอัปลักษณ์ไหม ฉันต้องการให้เธอคนนั้นตายทั้งเป็น’

‘มีค่ะเจ้านาย ฉันแลกเปลี่ยนเข้าไปในระบบให้แล้ว เจ้านายสามารถเอาสิ่งนั้นออกมาใช้ได้เลย แต่มั่นใจแล้วใช่ไหมว่าจะทำแบบนี้'

‘ฉันมั่นใจ หากเมื่อวานฉันไม่ได้พี่อี้ข่ายช่วยไว้ แล้วถูกพวกมันกระทำย่ำยีอย่างที่ถังชุนเป้ยสั่งการ เช้ามาฉันคงฆ่าตัวตายไปแล้ว แค่ทำให้เธออัปลักษณ์นี่ก็นับว่าฉันปรานีมากแล้ว’

น้ำเสียงที่ตอบกลับนั้นเย็นชาเหลือเกิน

“ตอนนี้พ่อกับแม่ผมไม่ได้อยู่ในเมืองนี้ แต่เดี๋ยวผมจะรีบส่งข่าวไปให้ท่านทั้งสองได้รับรู้เรื่องของผมและอาเหมย เมื่อถึงวันที่ท่านทั้งสองกลับมา ผมจะรีบพามาสู่ขออย่างเป็นทางการครับ”

หยางอี้ข่ายรีบบอก เพราะกลัวว่าพ่อตากับแม่ยายจะเข้าใจผิด

“ไม่เป็นไรหรอก พ่อเข้าใจ และขอบใจมากที่ช่วยอาเหมยไว้เมื่อวาน ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวเรานะลูกเขย”

ในเมื่อลูกสาวตัดสินใจเลือกแล้ว คนเป็นพ่ออย่างเขาก็ไม่คิดที่จะคัดค้าน ด้วยรูปร่างหน้าตาของลูกเขยคนนี้คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ก่อนจะหันมาพูดกับชาวบ้านที่ยืนรอกันอยู่

“ตอนนี้อาเหมยกลับมาแล้ว และกลับมาอย่างปลอดภัย ทุกคนก็แยกย้ายกลับไปทำงานกันได้แล้ว”

หลี่กวงบอกกับทุกคน เพราะต้องการเข้าไปคุยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับลูกสาวและครอบครัว

“หลี่กวง นายจะไม่บอกหน่อยเหรอว่าสิ่งที่หลี่เหมยพูด

เมื่อกี้นี้คืออะไร เธอถูกใครทำร้าย แล้วถูกช่วยมาได้อย่างไร”

ชาวบ้านคนหนึ่งถามขึ้นมา เพราะอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น

“นั่นสิ ในเมื่อถูกคนทำร้าย แล้วทำไมถึงไม่กลับบ้านล่ะ ทำไมถึงกลับมาเช้านี้ แล้วแจ้งเจ้าหน้าที่หรือยัง”

“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ฉันแจ้งความแน่นอนไม่ต้องกลัวหรอก คนที่มันกล้าคิดร้ายกับฉันมันต้องได้รับผลกรรม เรื่องบางอย่างฉันก็ไม่สามารถบอกทุกคนได้หรอกเพราะมันอยู่ในคดีความ เอาเป็นว่าฉันปลอดภัยกลับมาและพี่อี้ข่ายเป็นลูกเขยบ้านรองหลี่ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องยุ่งนะคะ”

หลี่เหมยปรายตามองไปทางที่ถังชุนเป้ยและสหายยืนอยู่ จนทำให้อีกฝ่ายสะดุ้ง และคิดในใจว่า

‘หล่อนรู้อะไรมาหลี่เหมย ทำไมถึงได้มองฉันอย่างนั้น’

ความรู้สึกหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจ

ส่วนคนบ้านรองหลี่ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็พากันเดินเข้าบ้าน โดยมีหลี่เหมยและหยางอี้ข่ายเดินตามเข้ามา

ทันทีที่เข้ามาถึงในบ้าน หลี่ซือหยวนก็รีบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ไม่คิดเลยว่าการที่น้องสาวเข้าเมืองไปคนเดียวเมื่อวานจะเกิดเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ แต่พอหันมามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องเขยตนเอง ก็รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยพบเจอที่ไหนมาก่อน

“แน่ใจนะว่าเรื่องราวทั้งหมดมีแค่ที่เล่าให้ฟัง ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ส่วนอาเหมยแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ได้ยังไง พี่ก็ต้องการคำตอบเหมือนกัน หวังว่าจะไม่มีคำใดที่โกหกนะ น้องรักของพี่”

ชายหนุ่มเน้นย้ำประโยคสุดท้ายทำเอาหลี่เหมยกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากเย็น จากนั้นจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียด

เมื่อทุกคนในบ้านได้รับรู้เรื่องทั้งหมดก็เก็บอารมณ์โกรธ

ไม่อยู่ ไม่คิดว่าคนในหมู่บ้านเดียวกันจะกล้าทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ หากเมื่อวานหลี่เหมยพลาดท่าขึ้นมา ไม่อยากจะคิดเลยว่าต่อจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น

“แล้วมั่นใจใช่ไหมว่าเป็นถังชุนเป้ย เห็นทีพ่อคงต้องไปคุยกับบ้านถังสักหน่อยแล้ว” หลี่กวงแทบจะคำรามออกมา ไม่คิดว่าหลานสาวบ้านถังจะเป็นคนแบบนี้

“อย่าเพิ่งเลยค่ะ ตอนนี้เรายังไม่มีหลักฐาน ต่อให้พ่อไปที่บ้านถัง พ่อคิดหรือว่าถังชุนเป้ยจะยอมรับว่าเธอเป็นคนทำ”

หลี่เหมยรีบห้ามพ่อ ไปบ้านถังก็มีแต่เสียอารมณ์เปล่า ๆ

“ผมเห็นด้วยกับอาเหมยครับพ่อตา สามคนที่ทำร้าย

อาเหมยเมื่อวานสหายของผมได้จับตัวไว้แล้ว รอแค่พวกมันเปิดปากว่าใครคือคนบงการ พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปสอบถามให้ ได้เรื่องอย่างไรแล้วจะรีบกลับมาบอกครับพ่อตา”

หยางอี้ข่ายอ้างว่าเป็นสหาย ทั้งที่เขาเองนั่นแหละสั่งลูกน้องไว้ เพราะต้องการให้พวกมันทั้งสามคนเปิดปาก

“ขอบใจมาก ว่าแต่จะย้ายมาอยู่ที่นี่ไหม ในเมื่อได้หนังสือรับรองแล้ว พ่อก็ไม่มีปัญหาหรอก อาเหมยว่าอย่างไรพ่อก็ว่าอย่างนั้น แต่บ้านเราไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร ก็อย่างที่เห็นนี่แหละ”

หลี่กวงยังคงพูดต่อ เขาไม่สนใจพื้นเพของลูกเขยคนนี้ เพราะเชื่อมั่นว่าหลี่เหมยมองคนไม่ผิด การที่ชายหนุ่มช่วยลูกสาวเขาแค่นี้ก็พอแล้ว

“แม่ก็เหมือนกัน ต่อจากนี้ต้องฝากดูแลอาเหมยด้วยนะ

อี้ข่าย หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน” เฉินรุ่ยเมิ่งเอ่ยสำทับ

ส่วนคนเป็นพี่ชายไม่พูดอะไร เชื่อมั่นว่าชายคนนี้ต้องดูแลน้องสาวเขาได้ แม้กระทั่งหลี่ลู่หรานเองก็ไม่สนใจว่าพี่เขยของเธอจะเป็นใครมาจากไหน ขอแค่ดูแลและปกป้องพี่สาวของเธอได้ก็พอแล้ว

เวลาผ่านไปไม่นาน ข่าวเรื่องของหลี่เหมยกลับมาแล้วก็ดังไปทั่วหมู่บ้านอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้เธอไม่ได้กลับมาเพียงลำพัง ยังพาหนุ่มหล่อคนหนึ่งกลับมาด้วย และยิ่งน่าตกใจกว่าเดิมเพราะเธอประกาศว่าเขาคือสามี

ไม่ว่าตอนนี้การทำงานจะเหนื่อยล้า และแดดเปรี้ยงแค่ไหน แต่ก็ยังไม่ร้อนเท่าเรื่องของหลี่เหมย

ซึ่งถังชุนเป้ยก็ไม่รอช้าที่จะไปบอกเรื่องนี้กับหร่วนเจินฮ่าว ชายที่เธอหมายปอง

“พี่เจินฮ่าว พี่ควรจะตัดใจจากหลี่เหมยได้แล้ว เพราะตอนนี้เธอพาสามีกลับมาด้วยหลังจากที่หายไปเมื่อวาน”

“อะไรนะ!!” หร่วนเจินฮ่าวตกใจสุดขีด เขาไม่คิดว่าข่าวที่ทุกคนพูดกันจะเป็นเรื่องจริง

“ทำไมถึงตกใจอย่างนั้นล่ะ หรือว่าพี่ยังไม่รู้เรื่องนี้ ก็แหงล่ะ พี่มัวแต่ทำงานเพื่อหาเงินชดใช้คืนเธอ เลยไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่น”

ถังชุนเป้ยมีแววตาเยาะเย้ยและถากถางออกมา ความรักความแค้นและอารมณ์ที่ถูกทอดทิ้งฉายชัดออกมาทางแววตา

มุมปากเธอกระตุกอย่างสะใจ ก่อนจะพูดต่อ

“ตอนนี้พี่รับรู้ถึงความรู้สึกของคนถูกทิ้งหรือยัง”

เธอถามอย่างสะใจ แม้ว่าจะรักเขามาก แต่เมื่อเขาเปลี่ยนใจกลับไปรักหลี่เหมย เธอก็พร้อมจะทำให้เขาเจ็บใจ

“เธอมาหาฉัน เพราะต้องการรู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรอย่างนั้นเหรอถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกให้นะ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นฉันเชื่อว่า

หลี่เหมยมีเหตุผล และเธอยังรักฉันมาก คงไม่กล้ามีคนอื่นหรอก เธออย่ามาพูดจาไม่ดีแบบนี้เลย”

แม้ปากบอกว่าไม่คิดอะไร แต่ความรู้สึกตอนนี้แทบจะพุ่งไปที่บ้านรองหลี่แล้ว