บทที่ 16

บทที่ 16

เช้าวันต่อมา....

เมื่อคืนนี้หลี่เหมยไม่ได้กลับบ้านทำให้ทุกคนเป็นห่วงมาก หลี่กวงและหลี่ซือหยวนออกตามหาทั้งคืน แม้ว่าเวลานี้ยังไม่แจ้งเจ้าหน้าที่หรือหัวหน้าหมู่บ้านก็ตาม นั่นเพราะไม่ต้องการให้ชื่อเสียงของหลี่เหมยเสียหาย

“ฉันห่วงลูกเหลือเกิน อาเหมยไม่เคยหายไปทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ ฉันไม่อยากจะคิดเลยนะพี่”

เฉินรุ่ยเมิ่งพูดออกมาทั้งน้ำตาปานจะขาดใจ เธอพยายามคิดแต่สิ่งดี ๆ และหวังว่าลูกสาวคนนี้ คงจะไปพักบ้านสหายคนใดคนหนึ่งที่รู้จัก แล้วลืมบอกกับครอบครัว

“ฉันเชื่อว่าต้องเกิดปัญหาบางอย่างค่ะแม่ พี่รองไม่เคยไม่กลับบ้านแบบนี้ แต่ฉันเชื่อว่าพี่ของฉันจะต้องแก้ปัญหาได้ และไม่ยอมให้ใครทำร้ายตัวเองแน่นอน” หลี่ลู่หรานบอกอย่างที่เธอคิด

เด็กสาวเชื่อว่าต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับหลี่เหมย พี่สาวของตัวเอง และยังเชื่ออีกว่าพี่สาวของเธอต้องผ่านทุกอย่างไปได้

พอได้ยินสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กพูด หลี่กวงก็มีความคิดไม่ต่างกันและก็เชื่อว่าหลี่เหมยต้องปลอดภัยกลับมา แต่ก็ยังพยายามนึกว่าเพราะเหตุผลอะไร เธอถึงไม่กลับบ้านเมื่อคืน 

ซึ่งทุกคนต่างก็เป็นห่วง หลังจากที่ออกตามหาทั้งคืนก็แทบจะไม่มีใครนอนหลับเลย

ส่วนหลี่เหมย ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกตัว แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมากลับพบว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง

“ที่นี่คือที่ไหนกัน” หญิงสาวพูดออกมาคล้ายกับคนที่ยัง

มึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า

“ตื่นแล้วเหรอ คุณเป็นอย่างไรบ้าง”

เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนดังขึ้นข้างหู ทำให้หลี่เหมยหันไปมอง ภาพของชายหนุ่มที่ดูเซ็กซี่กำลังขยี้ตาถามเธอ ช่างเย้ายวนเสียจริง

‘ไอ้บ้า แกอย่าเพิ่งบ้าผู้ชาย เอาเรื่องตรงหน้านี้ให้รอดก่อนอาเหมย’ หญิงสาวด่าตัวเองในใจ

“คุณ...” เธอพยายามทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น จำได้ว่าเมื่อวานนี้เธอถูกลักพาตัวและโดนวางยาปลุกกำหนัด แล้วมีใครบางคนมาช่วย จนเธอนี่แหละที่ปล้ำเขาและเริ่มเรื่องทั้งหมดก่อน

เห็นท่าทางของเธอแล้วอดถามไม่ได้

“คุณจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้หรือยัง เรื่องระหว่างเรา” เขาขยับท่านั่งมาพิงหัวเตียง แล้วจ้องเธอไม่หลบเพื่อขอคำตอบ ก่อนจะแนะนำตัวเอง

“ผมชื่ออี้ข่าย เราเคยเจอกันแล้วในตลาดมืดเมื่อเดือนก่อน ตอนนั้นคุณชนผมด้วยจักรยาน” เขาเลือกที่จะยังไม่บอกตัวตน

“ฉันหลี่เหมย อยู่หมู่บ้านไห่เฉิน” เธอแนะนำตัวกลับบ้าง แล้วสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

“เรื่องที่เกิดขึ้นฉันเป็นฝ่ายผิด ดังนั้นฉันจะรับผิดชอบคุณเอง วันนั้นที่ฉันเห็นคุณในตลาดมืด คุณไปหางานหรือเปล่า แล้วคุณมีบ้านไหม ถ้าไม่มีก็ไปอยู่ด้วยกัน แต่นั่นเราสองคนต้องไปเอาหนังสือรับรองกันก่อนแล้วค่อยกลับบ้านฉัน”

หลี่เหมยบอกในสิ่งที่เธอคิด ก่อนจะพูดต่อ

“แต่ถ้าคุณคือลูกหลานคนรวย เราสองคนก็เดินทางใครทางมัน ไม่ใช่ฉันไม่ชอบคนมีเงิน แต่ฉันไม่ชอบสังคมแบบนั้น ฉันอยากมีชีวิตที่อิสระ และที่สำคัญฉันยังมีครอบครัวที่ดูแล”

ตอนแรกชายหนุ่มจะบอกว่าตัวเองเป็นใคร แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอบอก หยางอี้ข่ายก็รีบปิดปากตัวเองทันที กลัวว่าหากบอกไปแล้วเธอจะรังเกียจและไม่ยอมแต่งงานด้วย

“ผมก็แค่คนทำงานหาใช้แรงงานทั่วไป วันนั้นที่พบคุณผมและสหายก็ไปหางานทำ ถ้าคุณยินดีแต่งงานกับคนจนอย่างผม ผมก็พร้อมจะรักคุณเพียงคนเดียว และสัญญาว่าจะไม่มีใครอื่นให้คุณช้ำใจ”

เขากล้าพูดว่ารัก ก็เพราะว่ารักเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่เวลาที่ผ่านมาเขาทำงานเยอะและไม่พบเธออีก เลยไม่ได้มีโอกาสเจอกันอีกหลังจากนั้น

 หลี่เหมยได้แต่ฟังเท่านั้น ไม่ใช่เธอไม่เชื่อเรื่องความรัก แต่เรื่องระหว่างเขากับเธอคือความสัมพันธ์คืนเดียวเท่านั้น การที่เธอบอกว่าจะรับผิดชอบเขาคือเรื่องจริงส่วนหนึ่ง เพราะต้องการลบ

ขี้ปากชาวบ้านที่เธอหายออกจากบ้านไปทั้งคืน และเพื่อที่จะได้รู้ว่าใครคือคนที่ต้องการทำร้ายตัวเอง ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยเรื่องนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือถังชุนเป้ย

“ฉันสัญญาเช่นกัน เมื่อเราสองคนได้รับใบรับรองการแต่งงานแล้ว ฉันจะดูแลคุณให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องงานคุณจะทำงานเหมือนเดิม หรือว่าจะทำงานในกองพลน้อยฉันจะไม่ห้าม เพราะต่อให้เราแต่งงานกันแล้วย่อมต้องมีเวลาส่วนตัว ส่วนเรื่องงานแต่ง ฉันยังไม่อยากสิ้นเปลืองในเรื่องนี้ ฉันไม่ใช่คนดีสักเท่าไร เลยไม่อยากเสียเงินซื้ออาหารมาเลี้ยงคนในหมู่บ้าน”

เธอหยุดพูดเล็กน้อย และดูท่าทีของเขาว่าจะตอบกลับมาอย่างไร

“เรื่องแต่งงานผมแล้วแต่คุณเลย แต่ตอนนี้พ่อกับแม่ของผมไม่ได้อยู่ที่เมืองนี้ ผมจะรีบส่งข่าวบอกท่านเรื่องที่เราแต่งงานกัน” เรื่องที่พ่อกับแม่ของเขาไม่ได้อยู่เมืองนี้ในตอนนี้นั้นเป็นเรื่องจริง เพราะท่านทั้งสองไปดูงานต่างเมือง

“ได้ค่ะ ฉันขอเรียกคุณว่าพี่อี้ข่ายนะคะ ส่วนพี่ก็เรียกฉันว่าอาเหมยเหมือนทุกคนในครอบครัวฉันก็แล้วกัน ที่บ้านฉันมี พ่อ แม่ พี่ใหญ่ที่พี่เคยพบแล้ว เสี่ยวหราน น้องสาวคนเล็กของบ้านเรา” หญิงสาวบอกอย่างยิ้มแย้ม

บางคนอาจจะมองว่านี่เร็วไปหรือไม่กับการมีใครสักคนเข้ามาในชีวิต หากเป็นยุคที่เธอจากมาคงแค่น้ำแตกแล้วแยกทาง แต่ยุคนี้มันต่างกันแม้ว่านี่จะเป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่งก็ตาม

อีกอย่างตอนนี้เนื้อเรื่องทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว

‘ว่าแต่ตอนนี้ลี่ลี่ไปอยู่ที่ไหนนะ หรือว่าระบบเสีย’ เธอคิดในใจ

‘ฉันกลับมาแล้วค่ะเจ้านาย ผู้ชายคนนี้คือคนดีคนหนึ่ง หากแต่งงานกับเขาเจ้านายอาจจะมีชีวิตเหมือนเจ้าหญิงก็ได้’

ระบบสาวตอบกลับมา ลี่ลี่รู้ตัวตนของหยางอี้ข่ายแต่เธอเลือกที่จะไม่เปิดเผย เพราะความจริงแล้วหน้าที่ของเธออีกอย่างหนึ่งก็คือจับคู่นางร้ายกับตัวร้าย ซึ่งก็คือหลี่เหมยและหยางอี้ข่ายอย่างไรล่ะ

และนั่นคือคำตอบว่าทำไมเมื่อคืนลี่ลี่ถึงไม่ให้ยาแก้พิษของยาปลุกกำหนัด ทั้งที่ในระบบมีหมวดยาต่าง ๆ ด้วย

‘ฉันก็คิดเหมือนเธอ พี่อี้ข่ายเขาไม่เหมือนคนเลวร้ายอะไร จริงสิ ฉันขอถามหน่อย เธอรู้ไหมว่าใครกันที่คิดร้ายกับฉัน’

‘คนเดียวกับที่เจ้านายคิดเลยค่ะ เจ้านายลองบอกคุณอี้ข่ายดูไหมเผื่อว่าเขาจะมีเส้นสายสืบเรื่องนี้ อย่าลืมว่าคนใช้แรงงานมักจะมีเส้นสายกันไม่น้อยเลย’

หลี่เหมยคิดตาม ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นมากับชายตรงหน้า

“พี่อี้ข่าย พี่พอจะรู้จักใครบ้างไหม พี่ตามสืบเรื่องราวให้ฉันหน่อยได้ไหมว่าใครกันที่คิดร้ายกับฉัน”

“ได้สิ เดี๋ยวพี่ลองถามกลุ่มสหายให้ น่าจะพอมีคนสืบเรื่องนี้ได้ อาเหมยไม่ต้องเป็นกังวล พี่จัดการเรื่องนี้เอง”

ใครที่มันคิดร้ายกับผู้หญิงของเขา หยางอี้ข่ายคนนี้ไม่ปล่อยให้มันมีชีวิตที่ดีแน่นอน ทว่าประโยคนี้ชายหนุ่มไม่ได้พูดออกมา

“ขอบคุณมากนะคะ อย่างนั้นฉันขอเข้าห้องน้ำก่อน เราสองคนจะได้ไปที่สำนักงานพลเรือน เพื่อเอาหนังสือรับรองการแต่งงาน ฉันมีทะเบียนบ้านติดตัวมาด้วยพร้อมกับเอกสารส่วนตัว”

พูดจบก็รีบลุกขึ้นจากเตียง ทว่าขากลับอ่อนล้าไม่มีแรง จนทำให้ร่างเซถลา

หยางอี้ข่ายรีบเข้ามารับไว้ ก่อนจะมองเธออย่างมีความหมาย สุดท้ายจึงได้ตวัดร่างบางในท่าเจ้าสาว แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งที่ร่างกายของทั้งคู่ยังเปล่าเปลือย

แม้ว่าเมื่อวานหลี่เหมยไม่รู้ว่าเธอกับเขาเกิดขึ้นไปกี่ครั้ง แต่เช้าวันนี้เธอกลับรับรู้มันอย่างชัดเจนว่าชายคนนี้มีกำลังที่เหลือล้นจริง ๆ

ทางด้านบ้านใหญ่หลี่ ตอนนี้ทุกคนต้องลงชื่อทำงานที่กองพลน้อยเพื่อหวังคะแนนที่จะแลกเอาอาหาร หลี่เฟยเฟยที่คุ้นเคยกับถังชุนเป้ยพอสมควร กำลังทำงานด้วยความไม่พอใจ ตั้งแต่ที่บ้านถูกปล้นเดือนที่แล้ว ทำให้หญิงสาวต้องลาออกจากโรงเรียนมัธยมเพื่อมาช่วยกันทำงาน

“นี่ ฉันได้ยินว่าเมื่อคืนหลี่เหมยหายไป เธอรู้เรื่องนี้ไหม”

ถังชุนเป้ยรีบกระซิบให้สหายฟัง เพราะต้องการให้หลี่

เฟยเฟยไปกระจายข่าวนี้ ที่เธอมั่นใจเพราะพวกมันทั้งสามคนไม่มีใครมาส่งข่าว เลยเชื่อว่าหลี่เหมยน่าจะยังไม่กลับมา อีกทั้งคนบ้านรองหลี่วันนี้ไม่มีใครมาทำงานเลย

“เธอแน่ใจเหรอ แล้วรู้มาจากไหนล่ะ” เธอถามกลับด้วยความสนใจ เพราะแค้นบ้านรองอยู่แล้ว หากสิ่งที่ถังชุนเป้ยพูดมาคือเรื่องจริง เธอจะรีบไปปล่อยข่าวลือนี้ทันที

“ฉันรู้มาจากไหน มันไม่สำคัญหรอก สิ่งสำคัญอยู่ที่ว่าทำไมวันนี้คนบ้านรองหลี่หายไปไหนกันหมด ทำไมถึงไม่ได้มาทำงาน

เธอว่ามันไม่น่าแปลกเหรอ” ถังชุนเป้ยไม่ยอมบอกว่ารู้มาจากไหน แต่เปลี่ยนเรื่องแทน และหันเหความสนใจไปที่คนบ้านรองหลี่

“ฉันก็คิดเหมือนกัน ทำไมวันนี้คนบ้านอารองถึงไม่มีใครมาทำงานเลย เพราะเหตุผลนี้นี่เอง นังหลี่เหมยแกเสร็จฉันแน่”

หลี่เฟยเฟยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เธอต้องการเล่นงานอีกฝ่ายให้จมดินและไม่มีที่ยืนในหมู่บ้านนี้ นั่นเพราะยังเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านเธอมาจากหลี่เหมย ก่อนจะเดินออกมาและมุ่งหน้าไปหาแม่ตัวเอง

หลี่เฟยเฟยมองสหายตรงหน้าอย่างพอใจ เชื่อว่าเรื่องที่

หลี่เหมยหายไปจะต้องกระจายไปทั่วหมู่บ้าน เมื่อคิดว่าศัตรูถูกย่ำยีจากชายที่หาดีไม่ได้ทั้งสามคน เธอก็เกือบจะหัวเราะออกมา

‘นังหลี่เหมยถูกย่ำยีไปแล้ว ฉันอยากรู้ว่าพี่เจินฮ่าวจะยังต้องการมันอีกไหม’

แม้ว่าชื่อในหนังสือรับรองจะระบุว่า

คู่แต่งงานก็คือหยางอี้ข่ายและหลี่เหมย ทว่าตอนแรกชายหนุ่มก็กลัวว่าเธอจะจับได้ว่าเขาโกหก แต่เธอก็คล้ายจะไม่สนใจสักเท่าไร และยังคงมีท่าทีเหมือนเดิม

“เราสองคนเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องกันแล้ว”

หญิงสาวยิ้มตาหยี ก่อนจะหยิบใบรับรองเก็บเข้ากระเป๋า แล้วจูงมือชายหนุ่มไปขึ้นเกวียนเพื่อกลับเข้าหมู่บ้าน

แม้ว่าคนในเกวียนจะสงสัยว่าชายที่อยู่กับหลี่เหมยคือใคร แต่ก็ไม่กล้าถามเพราะรู้ถึงความร้ายกาจของเธอดี

ซึ่งหลี่เหมยเองก็ไม่สนใจ พลางนั่งมองข้างทางโดยที่มือของเธอถูกชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีจับไว้ตลอด

‘พี่สัญญาว่าไม่นาน พี่จะบอกความจริงเรื่องตัวตนของพี่’

ชายหนุ่มคิดในใจและหวังว่าเธอจะไม่โกรธ เมื่อรู้ว่าเขาคือทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลหยาง!