บทที่ 11

บทที่ 11

ณ ร้านอาหารอเมริกันแห่งหนึ่ง...

พายอาร์สาวเท้าเดินเข้ามาภายในร้านอาหาร กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะพบเข้ากับพ่อและแม่ของตัวเองที่กำลังนั่งพูดคุยกับผู้ใหญ่อีกหลายคนอยู่กันอย่างสนุกสนาน

“นี่ไง มาพอดีเลยค่ะ” คุณหญิงวิมลหันมาเห็นลูกสาวพอดีจึงพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“สวัสดีค่ะ...” พายอาร์เดินเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้อย่างมีมารยาทและเอ่ยทักทายคนแปลกหน้าที่นั่งอยู่ทางฝั่งตรงกันข้ามกับพ่อแม่ของเธอ

แต่ทว่าในขณะเดียวกัน กลับมีสายตาอยู่คู่หนึ่งที่มองเธออย่างไม่ละสายตา ทำเอาหญิงสาวรู้สึกขนลุกซู่อย่างบอกไม่ถูก

“สวัสดีจ้ะหนูพายอาร์” หญิงวัยกลางคนพูดทักทายกลับมายิ้มๆ

“นี่คุณน้าศิลากับคุณน้าราตรี ผู้ใหญ่ของทางฝั่งขุนเขาน่ะ” แม่ของพายอาร์กล่าวขึ้นเพื่อบอกให้ลูกสาวได้รับรู้และแสดงความนอบน้อมต่อผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่เบื้องหน้า

“หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” พายอาร์ถามขึ้นอย่างสงสัย

“ก็ที่พ่อกับแม่นัดให้ลูกมาทานข้าวด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ก็เพราะจะบอกลูกเกี่ยวกับเรื่องงานหมั้นหมายของลูกกับตาขุนเขาน่ะ” คุณหญิงวิมลพูดขึ้นอีกครั้งและยิ้มแย้มแจ่มใสให้อย่างพึงพอใจ

“งานหมั้น? หมั้นอะไรคะแม่” หญิงสาวถามขึ้นพลางขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย ในหัวของเธอแทบไม่มีเรื่องนี้อยู่เลยแม้แต่น้อย ไม่คาดคิดมาก่อนว่าการนัดพูดคุยกันในวันนี้จะเป็นเรื่องงานหมั้นหมายของตัวเอง

“พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้วว่าจะให้พายหมั้นกับพี่ขุนเขา” อานนท์ที่เป็นพ่อของพายอาร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

ทันทีที่ประโยคเมื่อครู่ดังสวนขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร ไม่ใช่เพียงแค่พายอาร์ที่งุนงง แต่รวมไปถึงทางฝั่งของขุนเขาด้วยก็เช่นกัน เขาเอนตัวเข้าไปใกล้คุณหญิงจิตตรี ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามบางสิ่งบางอย่างออกไปด้วยเสียงกระซิบกระซาบ

“หมายความว่ายังไงครับแม่ ทำไมผมไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน?”

“ถ้าแม่บอกขุนก่อน ขุนก็คงไม่ยอมมาตามนัด เพราะฉะนั้นก็ตามนั้นนะลูก” คุณหญิงจิตตรีตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมทั้งยกยิ้มเล็กน้อย ขึ้นด้วยความพอใจ ดูเหมือนว่าเด็กทั้งสองคนจะยังไม่รู้เจตนาของผู้ใหญ่สักเท่าไหร่นัก ถึงได้มีอาการมึนงงแบบนี้

“แต่ว่าเราสองคนยังไม่ทันจะได้รู้จักกันเลยนะคะ จะให้หมั้นกันได้ยังไง จริงไหมคะพี่...” พายอาร์เห็นท่าทางของชายหนุ่มก็พอจะรู้ว่าเขาก็คงโดนมัดมือชกเหมือนเธอ พายอาร์จึงหันไปถามเขาเหมือนหาเพื่อน

“ก็จริงครับ ผมรู้จักน้องผ่านๆ ตามงาน แต่ก็ไม่เคยได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ แถมพ่อกับแม่ก็ยังไม่ได้ปรึกษาผมก่อนเลย จะให้หมั้นหมายกันก็ควรจะต้องปรึกษากันก่อนไม่ใช่เหรอครับ?” ขุนเขาพยักหน้ารับและหันมาพูดกับพ่อแม่ของตนเองด้วยสีหน้าจริงจัง