เหยื่อ (1)

มหาวิทยาลัย H

"พักนี้มึงไม่ออกไปสังสรรค์กับกูเลยนะ" ไต้ฝุ่น หนุ่มคณะบริหารธุรกิจมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ เอ่ยปากถามเพื่อนด้วยความสงสัย

"ป่าวนิแค่พักนี้กูรู้สึกเบื่อๆ ก็เท่านั้นเอง" อาโป หลบสายตาของเพื่อนที่หรี่มองด้วยความสงสัยก่อนตอบคำถาม

"ไม่!! กูว่ามึงแปลกๆ" ดวงตาของไต้ฝุ่นยิ่งหรี่เล็กลงจ้องเขม็งเพื่อนเพื่อกดดันพักนี้เขาว่าไอ้อาโปทำตัวแปลกๆ ไปจากทุกที เมื่อก่อนพอตนชวนไปเที่ยวมันมักจะตอบตกลงทันที แต่ตอนนี้ตนนั่งคะยั้นคะยอมันมาเป็นชั่วโมงแล้วมันก็ยังทำท่าทีบ่ายเบี่ยงเหมือนจะปฏิเสธอีกแล้ว

"เอ๊ะไอ้นี่!! มึงเอาเวลาจับผิดกูเนี่ยไปตามจีบน้องอาชิเดือนคณะแพทย์ของมึงเถอะ" อาโปพยายามบ่ายเบี่ยงความสนใจเพื่อนไปจากตัวเอง เขาเองก็ใช่ว่าไม่อยากไปเพียงแต่ว่าวันนี้มีนัดกับเพื่อนคนพิเศษก็เท่านั้น ไอ้ไต้ฝุ่นก็เซ้าซี้จับผิดกันจังวะ

"มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่องไอ้อาโป น้องอาชิอีกไม่นานกูก็ปิดดีลได้ แต่ตอนเนี้ยะเนี่ยกูอยากรู้เรื่องมึงมากกว่า ทำไมเดี๋ยวนี้มึงเปลี่ยนไป มึงไม่เหมือนอาโปคนเดิมที่กูรู้จัก อาโปคนเดิมที่กูรู้จัก กูแทบไม่ต้องเอ่ยปากชวน มีแต่มันต่างหากที่จะเป็นคนลากกูไป" ไต้ฝุ่นเดินอ้อมไปจ้องหน้าเพื่อนที่หันหันหลังหลบหน้าตัวเอง

"กะ...ก็...เปล่า กูแค่มีธุระ" อาโปพยายามหลบสายตาคาดคั้นของไต้ฝุ่น แต่ไม่วายดูเหมือนยิ่งหลบยิ่งมีพิรุธ

"เนี่ย!!! มึงแปลก!! มึงเปลี่ยนไป มึงไม่เห็นว่ากูเป็นเพื่อนมึง มีอะไรมึงถึงไม่บอกกู กูเพื่อนมึงนะเว้ย ถ้ามึงมีปัญหาเดือดร้อนอะไรก็บอกกูสิ กูพร้อมช่วยมึงเสมอนะอาโป" ในเมื่อพูดดีๆ แล้วไอ้อาโปไม่ยอมเขาเองก็คงต้องเล่นไม้แข็งกับมันแล้วล่ะ 

เฮ้ออออ.....ให้ตายสิไอ้นี่มาทางดรามาอีกแล้ว อาโปคิดในใจ

"เออๆ ไปก็ไป" อาโปเอ่ยปากตกลงตัดรำคาญอย่างอ่อนใจ พร้อมทั้งสายหน้าระอากับความเอาแต่ใจของอีกฝ่าย พวกลูกคนรวยนี่มันชอบเอาแต่ใจกันจริงๆ

"มึงพูดแล้วนะมึงห้ามกลับคำนะไอ้อาโป" ไต้ฝุ่นตาเป็นประกายด้วยความลิงโลด สองเดือนมานี้เขาพยายามชวนมันมาตลอดแต่มันก็ไม่ยอมจนกระทั่งวันนี้ตนเองถึงต้องใช้ไม้แข็งกับมัน

"เออๆ กูไปเรียนล่ะ เดี๋ยวติดเอฟ กูยิ่งไม่มีเงินลงเรียนใหม่เหมือนมึงอยู่" อาโปกัดเพื่อนตัวเองยังหมั่นไส้ก่อนจะเดินหลบหนีไป 

"สี่ทุ่มครึ่งกูไปรับมึงที่ห้องนะ!!" ไต้ฝุ่นที่กำลังไต้ฝุ่นที่กำลังยกโทรศัพท์ขึ้นกดสายหาใครบางคนตะโกนบอกไล่หลังตามอาโป อีกฝ่ายไม่หันกลับมาเพียงแค่ยกแขนขึ้นโชว์สัญลักษณ์ทำท่าว่าตกลง 👌🏻

'กูพาไอ้อาโปไปด้วยได้แล้ว คืนนี้เต็มที่โว้ยยย' เสียงแว่วๆ ของไต้ฝุ่นเอ่ยบอกปลายสายที่ตนเองกดโทรหา 

ทางด้านอาโปหลังจากเดินออกมาจากไต้ฝุ่น ใบหน้าหวานปรากฏร่องรอยของความกังวล ใช่ว่าเขาไม่อยากจะไปเที่ยวกับไต้ฝุ่น เพียงแต่ภายในใจของเขามันมีเรื่องที่หนักอึ้ง หากแต่เป็นเรื่องที่เขาเองไม่สามารถเอ่ยปากบอกกับไต้ฝุ่นได้ หากย้อนเวลากลับไปได้ตนเองก็อยากย้อนกลับเพื่อแก้ไขเรื่องราวในวันนั้นไม่ให้มันเกิดขึ้น แต่พอมันเกิดขึ้นมาแล้วเขาเองกลับไม่อยากทิ้งมันไปเสียอย่างนั้น

....สถานบันเทิง R….

เสียงดนตรีกระหึ่มไปทั่วทั้งพื้นที่ เวทีกลางร้านมีดีเจเปิดแผ่นเสียงปลุกเร้าอารมณ์นักท่องราตรี สถานบันเทิงแห่งนี้ได้ชื่อว่าเป็นสถานบันเทิงที่คัดคนเข้าระดับหนึ่ง ลานโล่งกลางร้านเป็นฟลอร์สำหรับให้นักเที่ยวทั้งหลายได้ออกมาโยกย้ายผ่อนคลาย ภายในร้านจะมีโซนโซฟาสำหรับแขกวีไอพี ซึ่งตอนนี้พวกของอาโปกำลังนั่งอยู่ที่ประจำทุกๆ ครั้งที่มา

"อ้าวชนนนนน....ฉลองที่ไอ้โปหวนคืนสู่วงการโว้ย!!" ไต้ฝุ่นลุกยืนชูแก้วตะโกนเสียงดัง สมาชิกในโต๊ะส่ายหน้ายิ้มน้อยๆ อย่างระอาก่อนจะชูแก้วขึ้นเล็กน้อยแล้วกระดกเครื่องดื่มสีอำพันลงคอจนหมดแก้ว

"เออ รู้แล้ว!!" อาโปเองก็จำเป็นต้องกรอกเครื่องดื่มในแก้วลงคอจนหมด เพราะตอนนี้ไต้ฝุ่นกำลังเอาแขนพาดบ่าตนเองและบังคับให้เขากระดกแก้วดื่มจนหมด

"มันต้องอย่างนี้สิวะ ไอ้เสือ" ไต้ฝุ่นมองเพื่อนตัวเองด้วยความพอใจ

เกร๊งง~ อาโปวางแก้วลงกับโต๊ะหลังจากกรอกน้ำในนั้นลงคอตนเองจนหมด ท้องของเขาแสบร้อนไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ดีกรีแรง ภายในโพลงปากขมปร่าแสบลิ้น จนเขาต้องหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพ่นควันออกมา

"ทางนี้โว้ยย!! ไอ้ฮิลล์!!" ไซโคลนลูกพี่ลูกน้องของไต้ฝุ่นลุกขึ้นยืนโบกมือให้ผู้ชายตัวสูงใส่เชิ้ตสีน้ำเงินกรมท่าเข้มปล่อยชายข้างหนึ่งกับกางเกงยีนสีซีด ปกติอีกฝ่ายจะใส่แว่นตา แต่วันนี้ไม่ได้ใส่มา จึงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา และดวงตาคู่คมที่กำลังเดินเข้ามาตามเสียงเรียก