ล่ามโซ่หัวใจอสูร

“อยู่กรุงเทพฯ โน่น ทั้งท่านเจ้าสัว คุณนาย คุณอาณาจักร นาน ๆ ครั้งพวกเขาถึงจะมาที่นี่สักที”

ความจริงเธอรู้เรื่องพวกนี้ดี เพราะติดตามครอบครัวนี้มาตลอด โดยเฉพาะคุณอาณาจักร วราวัฒนา นักธุรกิจวัยสามสิบห้าปีที่สื่อกำลังให้ความสนใจในฐานะ CEO คนใหม่ของกลุ่มบริษัทวนาวัฒนา อาณาจักรเป็นหนุ่มหล่อสมาร์ทและอบอุ่น จึงทำให้มีผู้หญิงมากมายเข้ามาติดพัน แต่เขากลับยอมรับว่ากำลังคบหาดูใจกับเลขาสาวแสนสวยของเขาเอง ซึ่งนามของเธอก็คือ ‘รชิดา’ หรือ ‘ดาด้า’ ซินเดอเรล่าที่ผู้หญิงอิจฉากันทั่วบ้านทั่วเมือง

“งั้นคุณคีย์ก็เหมือนตัวคนเดียวสินะ”

“อืม ใช่ คุณนายเคยพูดตัดขาดคุณคีย์ด้วยนะ เพราะท่านจะส่งคุณคีย์ไปเมืองนอก แต่คุณคีย์ไม่ยอมไป ยืนยันว่าจะอยู่ที่ไร่นี่ไปจนตาย”

 มาลินณายังคงทอดสายตาไปยังคฤหาสน์หลังสวย ราวกับว่าเธอโดนมนต์ขลังของคฤหาสน์ล่อลวงให้หลงกลจนถอนตัวไม่ขึ้น เธอยอมรับว่าเขาเป็นส่วนสำคัญที่พาเธอกลับมาที่ไร่แห่งนี้ ไร่แห่งความทรงจำอันเลวร้ายสมัยเด็กของเด็กหญิงอ้วนกลมคนหนึ่ง

“ยังไงแกก็อย่าเข้าไปใกล้แถวคฤหาสน์เด็ดขาดนะ เพราะถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา ฉันคงช่วยอะไรแกไม่ได้ แกจะโดนไล่ตะเพิดออกจากไร่ทันที”

“รู้แล้วน่า ยังไงฉันก็ใช้เวลาสิบวันที่ลาพักร้อนให้คุ้มค่าที่สุด ฉันจะเขียนนิยายเรื่องมนต์รักไร่อองุ่นให้จบให้ได้และส่งประกวดให้ทันด้วย” เธออ้างกับเพื่อนรักว่าจะเขียนนิยายเกี่ยวกับไร่องุ่นจึงขอมาพักอยู่ด้วยราวสิบวัน แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอแค่อยากกลับมายังที่ ๆ เคยอยู่ในสมัยเด็กต่างหาก สำคัญกว่านั้นก็คือ เธออยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับคุณอาคิราจอมเย็นชาคนนั้น เธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเมื่อห้าปีก่อน

“อ้อ กล้องถ่ายรูปก็เหมือนกัน แกห้ามเอาออกมาใช้เด็ดขาด เพราะมันเป็นของต้องห้ามของไร่นี้”

“ถ่ายรูปก็ไม่ได้เหรอ”

“ใช่ ห้ามถ่าย โดยเฉพาะคฤหาสน์”

“แล้วโทรศัพท์มือถือล่ะ ห้ามใช้ด้วยรึเปล่า”

“ไม่ได้ห้าม แต่ถ้ามีภาพคฤหาสน์หลุดออกไป เป็นเรื่องใหญ่แน่ อ้อ ที่สำคัญ แกห้ามบอกใครเด็ดขาดนะว่าแกเป็นนักข่าว”

“ทำไมล่ะ”

“เพราะคุณอาคิราเธอเกลียดนักข่าวที่สุด เขาไม่อนุญาตให้นักข่าวเข้ามาในไร่!”

“เกลียดนักข่าวเนี่ยนะ”

“มากเลยล่ะ แต่ที่แกเข้ามาได้ก็เพราะฉันบอกผู้จัดการไร่ว่าแกเป็นเพื่อนฉัน ตอนนี้ตกงานอยู่ ก็เลยจะมาอยู่กับฉันสักพัก”

“ขอบใจนะแก ถ้านิยายฉันได้ตีพิมพ์เมื่อไหร่ ฉันจะเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นแกหนึ่งมื้อ”

“เออ เขียนให้จบก่อนเหอะ เห็นเขียนทิ้งๆขว้างๆมาหลายเรื่องแล้ว”

“เรื่องนี้จบชัวร์ย่ะ เพราะฉันได้คาแรกเตอร์ของพระเอกที่จะเขียนแล้ว”

“อย่าบอกนะว่า...คุณอาคิรา?”

“อืม น่าสนใจมั้ย”

“ไม่อ่ะ เปลี่ยนเหอะ คุณอาคิราไม่มีความเป็นพระเอกอยู่ในตัวเลย ถ้าคุณจักรก็ว่าไปอย่าง”

“ทำไมล่ะ หรือเพราะหน้าตาของเขาเลยทำให้เขาเป็นพระเอกไม่ได้”

“ไม่ใช่อย่างนั้น” นันทร์เนตรมองซ้ายมองขวาแล้วกระซิบกระซาบ “แต่พฤติกรรมเรื่องผู้หญิงของเขาไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่น่ะสิ เขาชอบซื้อผู้หญิงมานอนด้วยบ่อยๆ แถมยังเป็นคนเซ็กส์ซาดิสม์อีกด้วย”

“แกรู้ได้ไง!”

“ก็คุณหมอตะวันฉายคุณหมอส่วนตัวของคุณอาคิราถูกเรียกให้มาที่คฤหาสน์ตอนดึกหลายครั้ง เพื่อมารักษาอาการบาดเจ็บของพวกผู้หญิง”

“แล้วผู้หญิงพวกนั้นหายไปไหน ไม่เห็นมีใครเคยออกมาแฉหรือให้ข่าวเกี่ยวกับเขาเลย”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คุณอาคิราคงฉลาดพอที่จะปิดปากผู้หญิงพวกนั้นจนแน่นสนิท”

มาลินณาทั้งอึ้งทั้งช็อค ดูเหมือนว่าความลับในคฤหาสน์แห่งนี้ มันจะมีมากกว่าที่เธอคิดไว้เสียแล้ว...

ช่วงตะวันโพล้เพล้ของวันที่อากาศหนาวจับใจ แสงสีทองที่เรืองรองไปทั่วทั้งไร่เย้ายวนใจจนเธออดไม่ได้ที่จะเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมของไร่ภูผาวนา พร้อมกับแอบบันทึกภาพผ่านโทรศัพท์มือถือไปด้วย

เธอสวมชุดทะมัดทแมงเหมือนสาวชาวไร่ พร้อมกับสะพายกระเป๋าใบโปรดติดตัว สวมรองเท้าบู๊ทหนังเดินลัดเลาะไปตามเนินเขาเหนือไร่องุ่น เพื่อจะได้เก็บภาพมุมสูงไว้เป็นที่ระลึก

“โอย สวยชะมัด แสงดีมาก” เธอตั้งใจจะนั่งเล่นบนเนินเขาจนกว่าพระอาทิตย์จะตกดิน หลังสิ้นแสงสุดท้ายแล้วถึงจะกลับลงไป

“เฮ่อ...ที่นี่ยังสวยเหมือนเดิมเลย อากาศเย็นสบายที่สุด กลางคืนก็จะมองเห็นดวงดาวเต็มท้องฟ้าเลย หรือว่าเราจะนอนดูดาวที่นี่ซะเลย”

เธอนั่งลงบนพื้นหญ้าอุ่น ๆ  วางกระเป๋าไว้บนแผ่นหินใกล้ ๆ แล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างมีความสุข

“คิดถึงตอนสมัยเด็กจัง”

เธอยิ้มให้กับท้องฟ้ากว้าง ก่อนจะหันไปมองปลายยอดคฤหาสน์ที่ตั้งตระหง่านไม่ไกลนัก สถาปัตยกรรมแนวยุโรปที่ถูกโอบล้อมด้วยกำแพงหินสูงและแนวป่าหนาทึบอีกชั้นทางด้านหลังคฤหาสน์  บริเวณโดยรอบนั้นเองที่กลายเป็นเขตหวงห้าม