32

ใช่อาจู นางสั่งให้อาจู ตามนางมาอย่างเงียบ ๆ ยามนี้อาจูน่าจะมาถึงแล้ว

"อาจู" เพียงนางตะโกนขึ้น อาจูก็พลันปรากฏตรงหน้านาง

"พระชายา" อาจูประสานมือคำนับ สายตามองหยางอ๋องที่สลบไป

"เร็วเข้ารีบไปหารถม้ามา ข้าจะนำตัวท่านอ๋องกลับ" หลี่ซินขี่ม้าไม่เป็น อาจูรับคำแล้วก็จากไป จู่ ๆ เจ้าฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมา 

หลี่ซินมองหาที่หลบฝน เรือนร้างไม่ไกลจากลำธาร นางประคองหยางอ๋องทุลักทุเล 

กว่าจะมาถึงด้านใน นางเหนื่อยแทบตาย ให้คนตัวใหญ่นอนบนกองฟาง ช่างมืดเหลือเกิน นางรีบก่อไฟโชคดีในนี้มีฟืนอยู่ไม่น้อย เรือนนี้เต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่

เสื้อผ้านางก็เปียก ทั้งลมทั้งฝนพัดหน้าต่างเสียงดังสนั่นอย่างน่ากลัว หลี่ซินปิดหน้าต่างและประตูทุกบาน 

หยางอ๋องบ่นว่าหนาว นางนั้นรีบมาดูเขา พบว่าเขาเป็นไข้ แย่แล้ว นางถอดผ้าตัวนอกเขาออกเหลือเพียงผ้าขาวบางปกปิดหน้าอกที่ขาวใหญ่ ผิวเขาช่างเนียนละเอียดนัก 

"เจ้ามองอันใด" หยางอ๋องแกล้งหลับมองการกระทำของนางทุกฉาก นางนับว่าดีไม่น้อย ที่ยอมก่อกองไฟ อีกทั้งไม่ทำร้ายเขา

หลี่ซินเมื่อถูกจับได้ นางถึงกับพูดไม่ออกเลย อ้ำอึ้งอยู่ได้ หยางอ๋องคิดในใจ มุมปากหนากระตุกยิ้ม

จะตายอยู่แล้วยังมายิ้มอีก นางด่าเขาในใจเช่นกัน

"ข้ารู้สึกว่าจะได้รับพิษไข้" พูดได้ไม่นานหยางอ๋องก็ไอออกมาอย่างแรง หลี่ซินคิดว่าต้องใช้ยาแผนปัจจุบันช่วยเขาเสียแล้ว 

"ระวัง!!!"  หลี่ซินหันไป แต่ทว่าหยางอ๋องคว้านางเข้ามากอด แขนของนางอ๋องจึงโดนงูฉกเข้าให้

"ท่านอ๋อง"

"โอ๊ย!!! งูกัดข้า" หลี่ซินมองเจ้างูมีพิษมันเลื้อยไปทางประตูแล้วลอดรูเล็ก ๆ ไป

ใบหน้าหยางอ๋องเขียวช้ำ ปากซีดหนาวสั่นเหมือนคนใกล้ตาย ชั่วยามนั้นหยางอ๋องคิดว่าเขาจะตายแล้ว

แต่ทว่านางร้ายที่เขารัก นางดูดพิษงูออกแล้วพ่นทิ้งไปตั้งหลายครั้ง หลี่ซินคิดว่าจะให้เขาตายไม่ได้ นางเป็นหมอโลกอนาคตจะต้องแย่งชีวิตเขาจากพญายมราชให้ได้

เซรุ่มกำจัดพิษงู หลี่ซินหลับตาแล้วนึกถึงกล่องยา แสงวาบขึ้นมาทันที นางลืมตาขึ้นกล่องยาลอยได้ คว้าขวดเซรุ่มเล็ก ๆ พร้อมเข็มฉีดยาออกมา นางฉีดเข้าที่แขนของเขา หยางอ๋องพยายามลืมตา แต่ทว่ามันหนักอึ้งเหลือเกิน เขารู้สึกผ่อนคลายมาก อีกทั้งนางยังให้เขากินยาแก้ไข้สมัยใหม่ด้วย 

หลี่ซินกินยาแก้ปากบวมด้วยเช่นกัน นางดูดพิษให้เขามันย่อมต้องส่งผลถึงนาง

ฝนห่าใหญ่กับลมพายุยังคงไม่หยุด หยางอ๋องบ่นว่าหนาว หลี่ซินกอดเขาไว้ทั้งคืน เขาช่วยนาง นางก็ดีใจมาก แต่นางก็ยังไม่อภัยให้เขาหลอกนะ ทุกอย่างต้องใช้เวลา

ยามเช้าของวันถัดมา ฝนห่าใหญ่ก็ยังไม่หยุดตกอีก หยางอ๋องลืมตาขึ้นมาพบว่า เขาโดนปลดผ้าออกหมด ใบหน้าเขาซุกกับทรวงอกงาม มิน่าเล่ากลิ่นหอมไปในความฝัน

"กรี๊ด!!!" หลี่ซินกรีดร้อง เมื่อเห็นหยางอ๋องดมหน้าอกนาง

"เจ้ามายั่วข้าเอง"

นางรีบหาผ้ามาคลุม

"ข้าช่วยท่านนะเมื่อคืน"

เมื่อคืนเขาทั้งเป็นไข้ อีกทั้งยังโดนงูฉก เหตุใดตื่นมายังไม่เป็นอันใด หยางอ๋องใช้สายตามองนางอย่างแปลกประหลาด

"บอกมานะ เจ้ามียาวิเศษใช่รึไม่" เขาจะจับผิดนาง 

"ข้าช่วยท่าน คำขอบคุณยังไม่มี ท่านยังจะจับผิดข้าอีก"

"ข้าช่วยเจ้านะ เมื่อคืน ป่านนี้งูกัดเจ้าตายไปแล้ว"

"เอาล่ะ ถือว่าหายกันแล้วกัน" 

"ท่านอ๋อง พระชายาพวกข้ามาแล้ว" เสียงตะโกนอยู่หน้าเรือน ทำให้ทั้งสองรีบสวมอาภรณ์แล้วเดินออกไป พบว่าอาจูพาอาหวังนำรถมาม้า อาจูรายงานว่าเมื่อคืนฝนตกหนัก ทำให้นำรถมาม้าอย่างอยากลำบาก อีกทั้งดินถล่มอีกด้วย อยากแก่การสัญจรยิ่งนัก หลี่ซินเข้าใจ 

ทั้งสองนั่งในรถม้าคนละมุม หยางอ๋องไม่คิดว่า เพียงคืนเดียวเขาจะหายไว ขนาดนี้ ยาของนางวิเศษจริง ๆ

"กลับไป ข้าจะนำยาตัวใหม่ไปช่วยชาวบ้าน"

"ดียิ่งนัก" ความมีน้ำใจของนาง ทำให้หยางอ๋องมีใจให้นางมากกว่าเดิม แบบที่เขาไม่รู้ตัว 

"ขอบคุณ" เป็นประโยคที่แสนจะเบาหวิว แต่หลี่ซินได้ยินเต็มสองหู ทำให้นางยิ้มปริ่มขึ้นมาเล็กน้อย

"ท่านว่าอันใด"

"เปล่า" เขาก็หันหน้าไปทางอื่น หลี่ซินคิดในใจพ่อคนปากแข็ง

ในยามที่นางกลับมาถึงจวน ทั้งสองคนต่างแยกย้าย หยางอ๋องรู้ต้นตอของการเป็นไข้หวัดใหญ่แล้ว สั่งชาวบ้านมิให้ใช้น้ำ ถ้าจะใช้ต้องต้มน้ำให้อุ่นเสียก่อนเพื่อจะได้ละลายพิษ 

ส่วนนายอำเภอฟูเหิงกับบุตรสาวอย่างฟูเหยา มิได้นิ่งนอนใจ ทำทีเป็นเปิดโรงทานที่หน้าจวน แจกข้าวให้กับผู้ป่วย ชาวบ้านต่างสรรเสริญว่านายอำเภอช่างเป็นคนดีเสียจริง มิเสียแรง คุ้มกับภาษีที่ชาวบ้านเสียไปยิ่งนัก

หยางอ๋องฟังหนานอ๋องเล่าเรื่องนายอำเภอฟูเหิงมือเขากำแน่น รอรักษาชาวเมืองจินให้หายดีก่อน ต่อไปถึงจะจัดการกับนายอำเภออย่างสาสม

หลี่ซินในยามนี้ นางตัดสินใจรักษาชาวบ้านด้วยตัวเองโดยการนำยาสีขาวแผนปัจจุบันไปมอบให้ชาวบ้านคนละเม็ด เพียงไม่นานไข้ยุทธภพต่างลดลง เรื่องนี้ทำให้หยางอ๋องและหนานอ๋องต่างชื่นชมนาง ว่านางคือหมอเทวดาคนใหม่ของใต้หล้านี้