33

          หลังจากเรื่องราวที่แสนจะวุ่นวายจบลง ชาวเมืองจินต่างหายจากโรคภัยที่เกิดขึ้น หลี่ซินนั่งอยู่ในเรือนสายตามองนอกหน้าต่าง จู่ ๆ นางเกิดไอเป็นเลือดขึ้นมา

"พระชายา ท่านเป็นอันใดเพคะ" อีอีเห็นแล้วตกใจไม่น้อยเลือดเต็มกระโถน หลี่ซินหวนคิดหรือว่า ร่างกายนี้โดนพิษที่หยางอ๋องวางไว้แต่แรก มันจะเพิ่งมาออกอาการ แต่นางก็กินยาต้านไว้แล้วมิใช่รึ

หลี่ซินไล่อีอีไปเคี่ยวยามาให้นาง คล้อยหลังอีอี กล่องยาปรากฏขึ้นมา นางรีบคว้ายาบำรุงร่างกายออกมากิน หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น 

ข่าวนี้ทราบไปถึงหูหยางอ๋องที่อ่านตำราให้ห้องหนังสือ เพราะสาวใช้ที่นำน้ำแกงมาให้เขาเล่าว่าอีอีกำลังเคี่ยวยาให้พระชายาอยู่ นางอาเจียนเป็นเลือดรึ หยางอ๋องรู้สึกผิดขึ้นมา เขารีบสาวเท้าไปหานางที่เรือน

ทันทีที่ก้าวเข้ามาพบว่านางนอนหลับที่ตั่งยาว อีอีเห็นหยางอ๋องเข้ามา สาวใช้ค่อย ๆ เดินออกไปจากเรือนอย่างช้า ๆ

ใบหน้างามไร้เลือดฝาด ผมยาวสยายลงมาอย่างงดงาม ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นกำยานยาสมุนไพร

หยางอ๋องรู้สึกผิดในคืนแต่งงานเขาทิ้งนางรีบมาที่เมืองจิน เหตุเพราะเมื่อก่อนนางเป็นสตรีที่น่ารังเกียจ ยามนี้นางได้เปลี่ยนไปมาก เอ็นดูรักใคร่สองแฝดด้วยความรักอย่างจริงใจ

เขาอุตส่าห์ได้ยามาจากหมอเทวดา ยามนั้นเวลาโรงครัวทำอาหาร เขากำชับให้แม่ครัวใส่ยาลูกกลอนบำรุงร่างกายในอาหารของนางตลอด เหตุใดอาการของนางถึงไม่ดีขึ้นเล่า

หรือเขาต้องไปตามหาหมอเทวดาท่านนั้น เขาจับกุมนายอำเภอได้ก่อน จะพานางออกไปตามหาหมอเทวดาท่านนั้น

มือหนาใหญ่สัมผัสที่แก้มงาม ริมฝีปากหนาประทับที่หน้าผากนูน หลี่ซินพลันลืมตาขึ้นมา

"ท่าน..." หลี่ซินไออย่างแรง

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" น้ำเสียงและเเววตาแสดงออกมาถึงความห่วงใยนางอย่างชัดเจน เพราะเขามิใช่รึ ทำให้ร่างกายนี้อ่อนแอ

"ข้ายังไม่ตายง่าย ๆ หรอกนะ ถ้ามิเพราะท่านใจร้ายวางยาข้า ร่างกายของข้าจะอ่อนแอรึ" หลี่ซินหวนคิดแล้วปวดใจ เหตุใดนางต้องมาหลงรักคนแบบนี้ด้วยเล่า 

คนเลือดเย็นที่คิดสังหารภรรยาของตัวเอง

หัวใจหยางอ๋องได้ยินนางพูดเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกปวดใจไม่น้อยกับการกระทำของตัวเองในอดีตที่ผ่านมา

"เจ้าอยู่ข้างใน คงจะรู้สึกอึดอัด ข้าจะพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง" 

นางยังไม่ได้ตอบตกลงจะไปรึไม่ไป เจ้าคนบ้าอุ้มนางไว้เสียแล้ว พานางเดินออกมานอกเรือน

"เตรียมรถม้า" สั่งการอาหวังลงไป 

ภายในรถม้าอันวิจิตร หยางอ๋องนวดศีรษะให้นาง หลี่ซินถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าเจ้าคนบ้าจะมานวดให้นาง

"เจ้ารู้สึกดีรึไม่"

"ไม่ต้องมาเอาใจข้า" 

"เมื่อไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง เจ้าจะรู้สึกชอบ เพราะช่วงนี้ เจ้าป่วยอยู่แต่ในเรือน อาจจะทำให้เจ้าไม่สบายหนักขึ้นกว่าเดิม"

หยางอ๋องมองคนงามทำเมินไม่สนใจเขา นางหลับอย่างสบาย มือหนาใหญ่ค่อย ๆ คลึงศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน นับจากนี้ต่อไปเขาจะดีต่อนางให้มาก

นางหลับไปแล้ว หยางอ๋องจึงกอดนางอย่างอ่อนโยน กลัวนางจะตื่น

อาหวังหยุดรถม้าเมื่อถึงที่หมายแล้วรีบรายงานเจ้านายทันที

ชายหนุ่มอุ้มหลี่ซินลงจากรถม้า หลี่ซินรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายความหอมและอากาศที่เย็นจัด กระนั้นนางจึงลืมตาขึ้นมา

พบว่าต้นดอกท้อสีชมพูบานสะพรั่งอย่างงดงาม ภายใต้หมอกจาง ๆ 

"วางข้าลงเถอะ" นางเดินเองได้ หลี่ซินย่างกรายไปรับกับลมหนาวที่พัดมา บรรยากาศที่นี่สดชื่นยิ่งนัก

"ชอบรึไม่" น้ำเสียงอ่อนโยนกระซิบถามนาง 

"ก็ดี" 

หยางอ๋องโอบกอดนางจากด้านหลัง ส่วนหลี่ซินไม่ได้ว่าอันใจ นางให้เขากอดอยู่เนิ่นนาน...

ยามค่ำคืนนั้น หลี่ซินก็ยังไอไม่หาย หยางอ๋องก็คอยดูแลนางทั้งคืน เขามิได้ทำการล่วงเกินนางเหมือนอย่างที่ผ่านมา...

ในยามเช้าหยางอ๋องลงมือทำข้าวต้มปลาให้นางเอง เป็นลือทั้งจวน มิน่าเชื่อว่าหยางอ๋องจะใส่ใจพระชายาถึงเพียงนี้

หลี่ซินมองชามข้าวต้มปลาตรงหน้า เจ้าคนเถื่อนสำนึกผิดเคี่ยวข้าวต้มให้นาง เกรงว่านางจะอยู่กับเขาได้ไม่นานล่ะสิ

"เรียนท่านอ๋อง พระชายา คุณหนูฟูเหยาขอเข้าพบขอรับ" อาหวังเดินเข้ามารายงาน 

หยางอ๋องกับหลี่ซินพลันสบตากัน ฟูเหยาจะมาทำไม คืนนี้หยางอ๋องจะจับตัวนายอำเภออยู่ แต่รอดูว่ามีเรื่องอันใด

"ให้นางเข้ามา" 

ไม่นานนักฟูเหยาในอาภรณ์งดงาม สีแดงลายบุปผาเบ่งบานรับแสงสุริยัน บุปผาถูกปักด้วยความประณีต

 จึงทำให้มันดูมีชีวิตชีวายิ่งนัก เมื่อคนมองมาที่อาภรณ์ของนาง ใบหน้างามเต็มไปด้วยเครื่องประทินโฉมที่หนาเตอะ ผมด้านบนม้วนขึ้นประดับด้วยปิ่นมุกอย่างงดงาม ผมด้านล่างปล่อยสยายลงมาราวกับสายธาร หยางอ๋องเห็นแล้วคล้ายหลี่ซินคนเดิมไม่ผิดเพี้ยน

"คารวะท่านอ๋อง พระชายาเพคะ" นางยอบกายคำนับอย่างงดงาม 

หลี่ซินคิดในใจสตรีผู้นี้มาแปลก ๆ ต้องมีอันใดไม่ชอบมาพากลแน่นอน

"เจ้ามีอันใดก็ว่ามาเถอะ"

"ท่านพ่อให้ข้านำเทียบเชิญมามอบให้ท่านเพคะ วันคล้ายวันเกิดบิดาอีกไม่กี่วันข้างหน้า" ฟูเหยาส่งเทียบเชิญให้หยางอ๋อง 

แต่อาหวังเป็นคนรับเทียบเชิญแทนเจ้านาย

"หมดธุระแล้วกลับสิ" คำนี้ทำให้ฟูเหยาถึงกลับไปไม่เป็นเมื่อหยางอ๋องออกปากไล่นาง ทำให้นางรีบสะบัดตูดกลับอย่างไว 

หลี่ซินถึงกับยิ้มไม่หุบ ท่านอ๋องปากร้ายยิ่งนัก กล้าไล่บุปผา 

"นางชอบท่าน ท่านไม่รับนางเป็นอนุเล่า ข้าคงใกล้ตายแล้ว"

"ไม่ เจ้าต้องไม่เป็นอันใด รอเสร็จเรื่องนี้ ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอเทวดา" 

"ท่านอย่าลืมสิ ข้าก็เป็นหมอเช่นกัน แต่ไม่สามารถรักษาตัวเองได้" รอยยิ้มของนางเป็นการยิ้มเยาะเย้ยเขา

หลี่ซินคิดว่าไม่มีประโยชน์อันใดหรอก แม้นางตายจากโลกใบนี้ อาจจะไปโผล่ที่โลกเดิมก็ได้