50

        เศษชามกระเด็นขึ้นมาบาดที่มือของเสี่ยวฮวาอิงช่างสาแก่ใจยิ่งนัก

"พระชายาท่านทำเกินไปแล้วนะเจ้าคะ" เสี่ยวฮวาอิงมีท่าทีแข็งข้อกับพระชายา

"บ่าวไม่เชื่อฟังนาย เสี่ยวจูตบสั่งสอน" เสี่ยวจูรับคำเจ้านายตบเสี่ยวฮวาอิงจนล้มลงกับพื้นแม่นมหงช่วยหลานไม่ได้ หนิงอ๋องเอาแต่นิ่ง

"ท่านอ๋องพระชายาตบบ่าว"  เสี่ยวฮวาอิงยังมีหน้ามาฟ้องหนิงอ๋องอีก

"เจ้าเป็นบ่าวมาเถียงนางก็สมควรแล้วที่นางจะสั่งสอนเจ้า เจ้าไสหัวไป"

แม้แต่หนิงอ๋องยังเข้าข้างนังแพศยานั่นทำให้เสี่ยวฮวาอิงปวดใจยิ่งนัก แม่นมหงทำได้เพียงรีบตามหลานสาวไป ในใจของถังลีรู้สึกดีไม่น้อยที่หนิงอ๋องเข้าข้างนาง

เค่อจ้าวรู้ว่าท่านอ๋องเอาใจนางเนื่องจากพระชายารักษาโรคพิษอีกทั้งขาของหนิงอ๋องได้ กระนั้นเค่อจ้าวต้องคล้อยตามเจ้านายอยู่แล้ว

"ขอบคุณท่านอ๋องมากที่ช่วยข้า ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนักเจ้าค่ะ ข้าขอตัวลาเพื่อจะไปหาสมุนไพรปรุงยาให้ท่าน" หนิงอ๋องไม่รั้งนางหรอกในเมื่อนางอยากไปหาสมุนไพร ถังลีไม่ต้องหายาใด ๆ แล้วเพราะเมื่อเช้านี้ก่อนนางจะไปที่เรือนท่านอ๋อง

ห้องยาได้ทะลุมิติมากับนางด้วยถังลีเข้ามาในเรือน นางแปลกใจอย่างมากที่เครื่องปั่นในห้องยาด้วยช่วงนี้อากาศร้อนพอดี หากนางขายเครื่องทำน้ำปั่นคงจะดีไม่น้อย

เงินของนางแค่ยี่สิบหีบคนชั่วพวกนั้นจงใจเอายักยอกสินเดิมของนาง ในวันที่กลับบ้านเดิมนางจะต้องทวงคืนให้หมด

ถังลีพาเสี่ยวจูออกมาเดินเล่นแคว้นต้าโจวมีตลาดมืดด้วยถังลีสนใจตลาดมืดอย่างมาก นางต้องการยอดฝีมือมาคุ้มครองนาง

"คุณหนูพวกเรามาที่ตลอดมืดทำไมเจ้าคะ" มาหาคนสิถามได้

"ข้าต้องการองครักษ์คุ้มครอง" ถังลีได้คนที่เข้าตาแล้ว เขาชื่ออาหยวนเป็นชายรูปร่างกำยำมาจากชนเผ่าซย่งหนู นางซื้อตัวเขาสิบตำลึงทอง 

"ข้าอาหยวนยินดีรับใช้นายหญิงขอรับ" อาหยวนรู้ความอย่างมาก 

"ดีตามข้ากลับจวนอ๋อง เจ้าต้องเป็นคนเลี้ยงมาแล้วกัน"

"ขอรับนายหญิง" ถังลีให้อาหยวนเข้ามาทางช่องลอดหมา จากนั้นให้เสี่ยวจูติดสินบนบ่าวเลี้ยงม้าให้อาหยวนไปอยู่นั้น

วันนี้นางก็เหนื่อยมากพอแล้ว วันพรุ่งนางต้องต้มยาอาบน้ำให้หนิงอ๋องนั่นอีก ถังลีเปลี่ยนผ้าแล้วเข้านอนไม่ลืมให้เสี่ยวจูกลับไปที่ห้องคนใช้

ภายในค่ำคืนอันมืดมิดลมกระโชกเข้ามาทางหน้าต่างถังลีรู้สึกว่ามีคนยืนข้างเตียงนางลืมตาขึ้นมาพบว่าเป็นบุรุษใบหน้ามีขนคล้ายสุนัขจิ้งจอก

นางใช้เข็มจิ้มไปที่ชายผู้นั้น แต่ชายผู้นั้นแรงมหาศาล นางไม่เคยหวาดกลัวอะไรเช่นนี้มาก่อนเลย

"ออกไปนะ เจ้าครึ่งคนครึ่งปีศาจ" ชายปีศาจผู้นั้นค่อย ๆ ถอดผ้าถังลีออก หญิงสาวกรีดร้องแต่ทว่าโดนชายปีศาจจุมพิตอย่างเร่าร้อน

จูบแรกของนางนางเสียให้กับคนชั่ว นางรับไม่ได้ นางนึกถึงของในห้องยา เหตุใดห้องยาไม่ปรากฏเล่า 

ถังลีกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ประกอบกับเสียงฝนห่าใหญ่ตกลงมาเมื่อเช้ายังอากาศร้อนอยู่เลย เหตุใดตอนกลางคืนถึงฝนตกไปได้ หนึ่งชั่วยามผ่านไปถังลีลืมตาขึ้นพบว่าปีศาจตนนั้นได้หายไปแล้ว

"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง" เค่อจ้าวเข้ามาพบว่าร่างกายท่านอ๋องเต็มไปด้วยเลือดนอนที่พื้น ฉินเหยาได้สติมองลูกน้องคนสนิท

"พิษหมาป่ากำเริบอีกแล้ว เดือนนี้เป็นช่วงฤดูร้อน ข้าไม่คิดว่ามันจะกำเริบ ปกติพิษนี้กำเริบข้าจะออกไปที่บ่อน้ำในจวน แต่ครั้งนี้เหมือนมันจะมียาปลุกกำหนัดมาด้วย ข้าไปที่ห้องของนาง เค่อจ้าวเจ้าอย่างแพร่งพรายเรื่องนี้เป็นอันขาด" หนิงอ๋องให้เค่อจ้าวประคองขึ้นเตียงพิษนี้อยู่ในร่างกายเขามาสามปีแล้ว นานๆ ทีจะกำเริบ เหตุใดครั้งนี้ถึงได้มียาปลุกกำหนัดมาด้วย

เรื่องนี้ทำให้หนิงอ๋องคิดหนักจริง ๆ เวลาพิษกำเริบเขาจะเดินได้กลายเป็นคนละคนผู้ใดกันวางยาพิษเขากันแน่

หนิงอ๋องรู้สึกผิดต่อถังลีอย่างมาก เขาจะให้นางรู้ไม่ได้ว่าเขาเป็นคนทำร้ายนาง

เช้าวันถัดมาถังลีอยู่ในอาการหวาดกลัว นางสวมผ้าเรียบร้อยแล้วอีกทั้งเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเอง สัตว์ประหลาดตัวนั้นได้พรากพรหมจรรย์ของนางไปแล้วอีกทั้งนางจะให้ผู้ใดรู้ความลับนี้ไม่ได้ หรือว่าตอนที่นางไม่มีสติห้องยาจะไม่ปรากฏ

เหตุใดสวรรค์ถึงไม่เข้าข้างนางเล่า เสี่ยวจูถืออ่างทองคำเข้ามาให้นางล้างหน้า

"เสี่ยวจูนำยาไปให้เค่อจ้าวต้มให้ท่านอ๋องอาบ บอกว่าข้าไม่สบายวันนี้คงจะไปหาเขามิได้หรอก" เสี่ยวจูรับคำสั่งเจ้านายทันที

หนิงอ๋องได้รับเทียบยาแล้วอีกทั้งได้ข่าวจากสาวใช้ว่าถังลีไม่สบาย เขาพอจะเข้าใจเสี่ยวจูรายงานแล้วรีบออกไป

"ต้มยาอาบน้ำให้ข้า" หนิงอ๋องสั่งเค่อจ้าว ทางด้านชิงหนิงนอนซมที่เตียงด้วยพิษไข้ นางกินยาลูกกลอนลงไปแล้วอีกไม่นานก็คงจะหายดี

เสี่ยวจูเป็นห่วงเจ้านายจึงมาในครัวเพื่อทำข้าวต้มไปให้เจ้านาย

"แม่นางเสี่ยวจูมีอะไรรึ" พ่อบ้านต้าฝูมองสาวน้อยคนนี้

"ข้าจะทำข้าวต้มให้พระชายา" ทุกคนในที่นี้ไม่ชอบพระชายาอย่างมาก

"ถ่านหมดแล้วไว้วันหลังเถอะ" เสี่ยวจูโมโหมาก ถ่านหมดก่อไฟไม่ได้

"ดียิ่งนักข้าจะฟ้องท่านอ๋อง แม้แต่ถ่านหมดจวนอ๋องยังไม่มีปัญญาซื้อ" เสี่ยวจูมุ่งหน้าไปที่เรือนท่านอ๋องไม่สนสี่แปดอะไรแล้ว