บทที่ 13 วันเปิดการศึกษาของศิษย์หน้าใหม่

วันที่สำนักเทียนหยางกลับมาเปิดการฝึกฝนใหม่อีกครั้ง ยามนี้ศิษย์ระดับสูงอย่างชิงซิ่วและลิ่วเฉียงที่อยู่ในระดับแปดซึ่งตอนนี้ก็ต่างแยกย้ายกันไปเก็บตัวเพื่อฝึกฝนพลังปราณให้แข็งแกร่งกว่าเดิม ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใครจะทะลวงเข้าสู่ระดับเก้าก่อนกัน 

ฟางหรงคนงามตอนนี้ก็ออกเดินทางไปรวบรวมสมุนไพรที่เหลืออยู่อีกสิบเจ็ดชนิด เมื่อมีเหตุด่วนเหตุร้ายเมื่อไหร่จึงค่อยกลับมายังสำนักเทียนหยาง ส่วนเรื่องการฟื้นฟูรักษาก็เป็นหน้าที่ของศิษย์สายตรงของนางที่รับไว้ ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในระดับสองและระดับหนึ่งเป็นผู้ดูแลศิษย์ที่บาดเจ็บหรือเจ็บป่วย

ในเวลานี้ศิษย์ระดับเจ็ดอย่างเฉินเจิ้งเป็นผู้มีระดับปราณสูงสุดในสำนัก 

ส่วนเจ้าสำนักกู่เจิ้งไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน หากเขาอยากมาก็จะมาเอง

ในยามนี้ฟ่านหวงและเจียงเยว่ก็ทำหน้าที่เฝ้าสำนักเช่นกัน จากเหตุการณ์เมื่อหนึ่งปีก่อนที่เหลือจางอี้หมิงเฝ้าเมืองแค่คนเดียวทำให้จำเป็นต้องหาแนวทางป้องกันใหม่ที่ไม่เสี่ยงมากเกินไป

ทางด้านจางอี้หมิง แม้จะมีสถานะเป็นศิษย์ระดับห้า แต่ในเวลานี้ก็นับเป็นศิษย์ไร้ประโยชน์ มีหรือไม่มีนับว่าไม่ต่างกัน ต่อให้ปีศาจระดับล่างบุกมาในเวลานี้ก็ยากจะสู้ได้

เหล่าศิษย์หน้าใหม่ที่ผ่านการทดสอบ ต่างทยอยเดินทางกันเข้ามาในเขตสำนัก หลินหนิงดรุณีแรกรุ่นวัยเพียงสิบหกปีร่างกายเพรียวบาง ผู้มีใบหน้างดงาม ตาโต ผิวขาวราวหยก เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม เข้าไปยังโต๊ะลงทะเบียนที่ศิษย์ระดับหนึ่งกำลังตั้งโต๊ะลงทะเบียนอยู่

เมื่อลงทะเบียนแล้ว หลินหนิงได้ผลัดเปลี่ยนชุดเป็นชุดคลุมสีขาวซึ่งเป็นสีประจำสำนัก ผิวขาวของนางเมื่ออยู่ภายใต้อาภรณ์สีขาวแล้วยิ่งส่องสว่างมากขึ้นกว่าเก่า

ไม่นานนักหวงจื่อรั่วก็เดินเข้ามาในชุดสีดำพร้อมหอกยาวสะพายหลัง เป็นที่ชัดเจนว่านางเป็นผู้ฝึกยุทธ์มาก่อน ซึ่งก็ไม่แปลกอะไร เพราะสำนักเทียนหยางนั้นรับทั้งผู้ฝึกยุทธ์และบัณฑิตเข้ามาฝึกฝนอยู่แล้ว

ผู้ฝึกยุทธ์จะมีโอกาสก้าวหน้ามากกว่าในสายต่อสู้ อย่างลิ่วเฉียง เฉินเจิ้ง และฟ่านหวง ต่างเป็นผู้ฝึกตนในสายพลังยุทธ์ ส่วนบัณฑิตมีโอกาสก้าวหน้าในสายพลังเวท เฉกเช่น ชิงซิ่ว ฟางหรง เจียงเยว่ 

ส่วนจางอี้หมิงนั้นนับเป็นศิษย์ที่มีคุณสมบัติพิเศษที่เจ้าสำนักหมายมั่นปั้นมือเป็นอย่างมาก เพราะมีความก้าวหน้าทั้งด้านพลังยุทธ์และพลังเวท เพียงแต่บัดนี้เขาหมดสภาพไปแล้ว และไม่รู้เมื่อไหร่จะฟื้นฟูสำเร็จ

หวงจื่อรั่วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีขาว นางยังคงเลือกแต่งกายคล้ายบุรุษอยู่ แม้ว่าใบหน้าของนางจะงดงามหมดจดไม่แตกต่างอันใดกับเทพธิดาก็ตาม

“หวงจื่อรั่ว เจ้ามาแล้หรือ”

เสียงใสๆ ของหลินหนิงดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มอันสดใสแสนเป็นมิตร

หวงจื่อรั่วหันมองตามเสียงนั้น “เจ้ามาเร็วนี่”

ทั้งสองคนรู้จักกันและสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วตั้งแต่วันสอบ ซึ่งก็คือเมื่อวานนี้ อาจเป็นเพราะพลังพิเศษหรืออะไรบางอย่างของหลินหนิงที่สามารถดึงดูดคนที่ไม่น่าจะเป็นมิตรกับใครได้แบบหวงจื่อรั่ว นับเป็นความแตกต่างที่ลงตัว

“เอะอะ เสียงดัง ไร้คุณสมบัติผู้ดี”

เสียงปริศนาของชายคนหนึ่งดังขึ้น สตรีทั้งสองเหลียวหันตามเสียงนั้น เป็นบุรุษหน้าตาดีผู้หนึ่งเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่คล้ายกำลังเหยียดหยามผู้หนึ่งเดินเข้ามาพร้อมพัดในมือ

เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้เป็นคุณชายสูงศักดิ์จากตระกูลขุนนางใหญ่ จากท่าทางก็น่าจะเป็นบัณฑิตด้วย

“สตรีนางหนึ่งก็เสียงดังทักทายผู้คนไปทั่ว อีกคนก็ถืออาวุธ ช่างไร้การศึกษายิ่งนัก”

“เจ้าว่าอะไร?”

เสียงอันสดใสของหลินหนิงแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง

“คุณชายซุนว่าอะไรก็เรื่องของคุณชายซุน เจ้าไม่คู่ควรได้รับคำตอบ”

สมุนน้อยคนหนึ่งของคุณชายสูงศักดิ์ผู้นี้กล่าวขึ้น คุณชายสูงศักดิ์ผู้นี้มีคนสนิทที่ผ่านการสอบติดตามมาด้วยสองคน ซึ่งก็น่าจะเป็นบุตรของขุนนางระดับต่ำลงมา ซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้อารักขาเพื่อเลียแข้งเลียขาแทนบิดาของเขา

“คุณชายอันใด ข้าเห็นเพียงแค่สุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น”

หนิงหนิงเหมือนถูกกระตุ้นโทสะจนมิอาจควบคุมวาจา จากนิมิตในภวังค์เมื่อวันสอบ ไม่แปลกที่นางจะไม่ชอบพวกคุณชายสูงศักดิ์ที่อวดเบ่งใส่ผู้คน

“จับตัวนางไว้!”

คุณชายแซ่ซุนผู้นั้นสั่งสมุนทั้งสองเข้าล้อมจับหลินหนิง แต่ทันใดนั้นเองหวงจื่อรั่วก็กระแทกหอกลงพื้นเสียงดัง

ปัง!

หวงจื่อรั่วไม่มีคำพูดอันใด มีเพียงสายตาอันแข็งกร้าวเย็นชาของนางเท่านั้นที่สะกดสร้างความกลัวให้แก่ทั้งสามคนนั้นยับยั้งการลงมือ

แปะ! แปะ! แปะ!

เสียงด้ามพัดกระทบมือดังมาแต่ไกล ท่ามกลางศิษย์หน้าใหม่ที่ล้อมวงดูการทะเลาะเบาะแว้งก็ปรากฎชายผู้หนึ่งเดินฝ่าวงล้อมเข้ามา ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือจางอี้หมิง

จางอี้หมิงแต่งกายด้วยชุดสีขาวของสำนักคล้ายกับศิษย์ระดับศูนย์คนอื่น มือถือพัดคล้ายกับบัณฑิต แต่หลังของเขาสะพานดาบไว้สองด้ามคล้ายกับนักยุทธ์ ท่าทางแปลกตาไม่เหมือนคนทั่วไป

“มีมหรสพให้ชมตั้งแต่วันแรกที่เข้าศึกษาช่างดีจริงๆ”

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า?” คุณชายซุนผู้นั้นยังคงไม่ลดละที่จะหาเรื่อง  

จางอี้หมิงเปิดตำราเล่มหนึ่งออกมาก่อนจะโยนเข้าไปกลางวง “พวกเจ้าไม่อ่านคู่มือนักศึกษากันหรือ กฎข้อสิบแปด ห้ามศิษย์ในสำนักต่อสู้กัน หากจะต่อสู้ต้องไปที่ลานประลองเท่านั้น”

หวงจื่อรั่วหยิบตำรามาดูก่อนจะเก็บหอกเก็บไว้ที่หลังของนางตามเดิม

ทันใดนั้นก็มีเสียงจากบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น “แยกย้ายกันได้แล้ว”

เขาผู้นั้นคือศิษย์ระดับสามของสำนักนามว่า ถัวเค่อชี ซึ่งเขาจะต้องทำหน้าที่เป็นอาจารย์ ในสำนักเทียนหยางแห่งนี้ผู้ที่ทำหน้าที่เป็นอาจารย์ของพวกระดับศูนย์คือพวกระดับสาม ส่วนพวกระดับสองกับหนึ่งจะเป็นผู้ช่วยสอน

ถัวเค่อชีหันไปทางคุณชายซูนผู้นั้นแล้วกล่าวอย่างนอบน้อม “ขอเชิญคุณชายเข้าห้องเรียน”

เมื่อคุณชายซุนผู้นั้นเดินจากไปแล้ว ถัวเค่อชีก็กล่าวลอยๆ ขึ้นว่า “ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง สวะไร้ประโยชน์!”