กรรม

ฉันคือบล็อกเกอร์สาวชื่อดังที่ไลฟ์สดเฉพาะบุคคลพิเศษบางคน…

สามปีที่แล้ว ข้าเป็นน้องสาวที่รักที่สุดของซูเฉิงหมิง เสนาบดีกระทรวงยุติธรรม สามปีต่อมา ข้ากลายเป็นหญิงผู้ทรยศที่ต้องหลบหนีจากความผิด และยังเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อข้าต่อหน้าเขา แต่ไม่มีใครรู้ ว่าก่อนหน้านี้สามปี ข้าได้ตายไปแล้ว ร่างของข้าถูกยิงด้วยลูกธนูหลายร้อยดอก เลือดถูกดูดออกจนแห้งเหือด แม้กระทั่งศพยังถูกสุนัขป่ากัดและทิ้งลงจากหน้าผาสูง จนกระทั่งเดือนก่อนพิธีบรรลุนิติภาวะของน้องสาวต่างสายเลือดที่พี่ชายได้เลี้ยงดู ข้าจึงถูกค้นพบว่าเหลือแต่กระดูก ……

ในวันแต่งงาน เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของคู่หมั้นฉันปรากฏตัวในงาน สวมชุดเจ้าสาวแบบเดียวกับที่ฉันสั่งตัดไว้เฉพาะตัว มองดูพวกเขายืนต้อนรับแขกอยู่ด้วยกัน ฉันยิ้มพลางชมว่าทั้งคู่ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันราวกับสวรรค์สร้างมาให้เลยจริง ๆ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาอับอายจนหนีออกจากงาน คู่หมั้นของฉันกลับต่อว่าฉันต่อหน้าทุกคนว่าฉันหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผล หลังงานเลี้ยงแต่งงาน เขากับเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาไปสถานที่ฮันนีมูนที่เราจองไว้ด้วยกัน ฉันไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวาย แต่โทรหาทนายทันที

“คุณกู้ครับ ผลตรวจแสดงว่าคุณเป็นมะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้าย สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าคุณปฏิเสธการรักษาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณแน่ใจนะครับว่าจะไม่รับการรักษา? สามีของคุณเห็นด้วยแล้วใช่ไหมครับ?” “ฉันแน่ใจค่ะ... เขาจะเห็นด้วย” หลังจากวางสายจากหมอ ฉันมองไปรอบ ๆ บ้านที่ว่างเปล่า ความรู้สึกขมขื่นก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจ ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่โรคกระเพาะเก่าที่กำเริบ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นมะเร็ง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่รูปถ่ายบนโต๊ะ ในรูป เสิ่นเจิงในวัยสิบแปดปีกำลังมองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ เวลาผ่านไปหลายปี ฉันยังคงจำวันนั้นได้ดี วันที่เกล็ดหิมะโปรยปรายลงบนเส้นผม เสิ่นเจิงยิ้มแล้วถามฉันว่า แบบนี้จะเรียกว่าเราได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้ไหม

ตอนที่ฉันถูกคนใช้มีดเฉือนซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้น ก็ได้พยายามโทรหาพี่ชาย จนกระทั่งสติของฉันใกล้จะดับลง เขาถึงจะรับสาย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “มีอะไรอีกแล้ว?” “พี่ ช่วย......” คำพูดของฉันยังไม่ทันจบ เขาก็ขัดขึ้นทันที “ทำไมวันๆก็มีแต่เรื่องอยู่ได้? สิ้นเดือนนี้เป็นงานฉลองบรรลุนิติภาวะของเสี่ยวเยว่ ถ้าเธอไม่มา ฉันจะฆ่าเธอ!” พูดจบ เขาก็วางสายอย่างไม่ลังเล ฉันทนความเจ็บปวดไม่ไหว หลับตาลงอย่างตลอดกาล ตรงหางตายังคงมีน้ำตาไหลลงมาอยู่ พี่ไม่ต้องฆ่าฉันตายหรอก ฉันได้ตายไปแล้ว

พ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งของฉันคือนักการกุศลที่มีชื่อเสียงไปทั่วประเทศ ทว่าฉันมีค่าใช้จ่ายเกินยี่สิบห้าบาทจำเป็นต้องขอเงินจากพวกเขา หลังจากวันนั้นที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันขอเงินห้าร้อยบาทจากพวกเขา กลับถูกด่าว่านานถึงสามชั่วโมง “อายุแค่นี้จะป่วยอะไรกัน? อยากได้เงินก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยสิ” “แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน น้องสาวแกยังรู้ความมากกว่าแกอีก” ฉันลากร่างกายที่ป่วยหนักของตัวเองเดินกลับไปยังห้องใต้ดินเล็กๆ ที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร ทว่ากลับเห็นภาพที่พ่อแม่ตัวเอง ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลปิดดิสนีย์แลนด์เพื่อน้องสาวบุญธรรมปรากฏบนจอภาพขนาดยักษ์ในห้างสรรพสินค้า น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา ห้าร้อยบาทมันไม่พอสำหรับค่าทำเคมีบำบัดด้วยซ้ำ ฉันก็แค่อยากซื้อชุดใหม่สักชุดเพื่อที่จะได้จากไปอย่างมีเกียรติเท่านั้นเอง

“อ๊า... เบาหน่อย สามีฉันโทรมา” ฉันรับโทรศัพท์มาเปิดวิดีโอคอลทั้งที่ใบหน้าแดงก่ำ ปลายสายนั้น สามีของฉันเอาแต่จ้องเขม็งพร้อมกับออกคำสั่งกับฉันไม่หยุด โดยไม่รู้เลยว่านอกจอภาพนั้นมีศีรษะของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังซุกไซ้อยู่ระหว่างขาของฉันไม่หยุดหย่อน

“ฟินไหม... ได้เล่นกับหญิงสาววัยกำลังสวยแบบฉันครั้งแรก... คงจะฟินน่าดูเลยใช่ไหม?” ในห้องที่มืดสลัว ฉันซ่อนใบหน้าไว้ใต้ผ้าห่ม เปลือยเปล่าทั้งตัว คุกเข่าคว่ำหน้าอยู่บนเตียง พยายามแอ่นบั้นท้ายเพื่อรองรับผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง แม้จะไม่ต้องจงใจเปรียบเทียบ ฉันก็สามารถสัมผัสได้ถึงความแตกต่าง ร่างกายของพ่อสามีแข็งแกร่งกว่าลูกชายของเขามากนัก...

“อืมม... ฟินจัง... อืมม... อร่อยจัง...” ในห้องที่มืดสลัว ร่างของฉันเปลือยเปล่า คุกเข่าอยู่บนเตียง เชิดบั้นท้ายขึ้นสูง ถูกหนีบอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มร่างกำยำสองคน ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง กำลังที่มหาศาล และพละกำลังที่น่าทึ่งของพวกเขา ทำให้ฉันลุ่มหลงจนแทบบ้า...

กู้เวินเหยียนกับเสิ่นเจียรุ่ยไม่กินเส้นกันมาตั้งแต่เด็ก บังเอิญในปีนั้น คนที่เหมาะสมจะจับคู่แต่งงานกันในวงการก็เหลือแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น กู้เวินเหยียนประกาศหนักแน่นว่าต่อให้ตายก็จะไม่มีวันแต่งงานกับเสิ่นเจียรุ่ย เสิ่นเจียรุ่ยเกิดสนใจขึ้นมาทันที “งั้นฉันก็ตัดสินใจแต่งกับนายแล้วล่ะ นายรีบไปตายซะเถอะ” ในวันแต่งงาน กู้เวินเหยียนปล่อยไก่นับสิบตัวออกมาเพื่อทำให้เสิ่นเจียรุ่ยอับอาย เธอทำหน้าไร้อารมณ์ คว้าไก่ตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วเรียกมันว่า “สามี” กู้เวินเหยียนหมดอารมณ์ล้อเล่นลงไปทันที มองดูเสิ่นเจียรุ่ยที่ดื้อดึงจะมาแต่งกับเขา เขาก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเสียดแทงเยาะเย้ย “เธอจะต้องเสียใจทีหลังแน่” แต่งงานกันมาได้สามปี เสิ่นเจียรุ่ยจับกู้เวินเหยียนคาหนังคาเขาอยู่บนเตียงเป็นครั้งที่เก้าสิบเก้า จนถึงตอนนี้เอง เธอถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริง ที่ว่าความเสียใจตามที่กู้เวินเหยียนพูดไว้มันคืออะไรกันแน่