บทที่ 2

“เป็นอะไรไป ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็เห็นว่าปากกล้าอยู่ได้ตั้งเป็นนาน ไฉนตอนนี้องค์หญิงรองผู้เก่งกาจ กลับหวาดกลัวขึ้นมาเสียแล้วเล่า” เขาเอ่ยกึ่งเยาะ

เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร หนิงซินเลือกใช้ความเงียบเป็นคำตอบ

แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์สาวเท้าเข้าหา นางก้าวขาถอยหนี

ยิ่งแววตาเขาดูสนุกมากขึ้นทุกที นางก็ยิ่งหายใจลำบากยิ่งขึ้น

“หึ องค์หญิงศักดิ์สิทธิ์แคว้นป๋ายก็กลัวเป็นเสียด้วย” เขาก้าวขาเร็วขึ้น ทั้งน้ำเสียงและแววตาคุกคามทำเอาหนิงซินเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

หนิงซินกัดริมฝีปากตัวเองแน่น พยายามตั้งสติ

ไม่ทันที่นางจะได้พูดอะไร เพียงเห็นนางเหลียวมองทางออกที่อยู่ไม่ไกล บุรุษผู้นี้ก็คล้ายจะหมดความอดทนเฉียบพลัน

“ข้าจะไม่เล่นไล่จับกับเจ้า หนิงซิน” บอกเพียงเท่านั้น แม่ทัพใหญ่ก็คว้าข้อมือนาง แม่นยำเหมือนอสรพิษฉกกัด

ร่างบอบบางโดนโยนลงบนฟูกในชั่วอึดใจนั้น

ก่อนที่หนิงซินจะได้ทันหวีดร้อง ร่างสูงใหญ่ก็โถมทับลงมา ตรึงข้อมือที่ยังโดนมัดไว้ของนางขึ้นเหนือหัว แล้วกดริมฝีปากแข็งกระด้างลงปิดปากนางอย่างไม่ปรานีปราศรัย

“อึ...อื้อ!”

จู่ๆ...จู่ๆ ก็ถูกทำแบบนี้...!

หนิงซินทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวจนประคองสติเอาไว้ไม่ไหว ร่างเล็กๆ ดิ้นขลุกโดยอัตโนมัติ คิดแต่ว่าจะต้องดิ้นรนให้หลุดจากการกระทำอันหยาบคายต่ำช้านี้ให้ได้ ไม่รู้ตัวสักนิดว่าการโต้ตอบนั้นกลับยิ่งทำให้ร่างกายนุ่มละมุนหอมละไมบดเบียดเสียดสีกับร่างกายที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงแกร่งกร้าวราวเหล็กกล้า

“ฮึก...ฮื้อ...อื้อ...” หนิงซินแทบลืมไปแล้วว่าต้องหายใจอย่างไร

ไหนจะปัญหาเรื่องสรีระ

ร่างกายที่แตกต่างกันนี้ รวมถึงไรหนวดอันแข็งกระด้างบนใบหน้าของคนผู้นี้ ทำให้นางทั้งอึดอัดไม่สบายตัว ทั้งเจ็บแสบที่ริมฝีปากและใบหน้าบริเวณที่ถูกไรหนวดนั่นครูดเนื้อถูไถอย่างไร้ปรานีเป็นที่สุด

นางพยายามผลักเขาออก

“ปละ...ปล่อย...!” พูดได้เท่านั้น ริมฝีปากนางก็โดนครอบครองอีกหน

องค์หญิงที่ได้รับคำพยากรณ์ว่าเป็นที่รักของเทพเซียน จนได้รับความรักสูงสุดจากคนทั่วหล้าอย่างนาง นับตั้งแต่แรกคลอดก็ได้รับการทะนุถนอมจากผู้คน ถูกประคองเอาไว้บนฝ่ามือราวกับไข่มุกอันล้ำค่า แม้แต่เสื้อผ้าเนื้อแข็งสักหน่อยก็ยังไม่เคยได้สัมผัส ยามนี้กลับต้องถูกไรหนวดแข็งๆ เช่นนี้ครูดเนื้อหนังทำร้าย นาง...นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าการถูกของแข็งครูดผิวจะเจ็บแสบเช่นนี้ ไม่ถูก...นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเส้นขนของสิ่งมีชีวิตเองก็ใช้เป็นอาวุธได้ด้วย!

“...อย่า...” ถูกบดริมฝีปากปล้นจูบหยาบคายและรุนแรงเช่นนี้...ตอนนี้นางแทบจะหายใจไม่ทันแล้ว!

คนไม่เคยคิดร้ายต่อผู้ใด จะอย่างไรก็ไม่ทำร้ายใครทั้งนั้น

แม้จะตกใจและหวาดกลัวแค่ไหน นางกลับมิได้ทุบตีหรือจิกข่วนทำร้ายเขาสักนิด ที่นางทำก็มีเพียงพยายามดิ้นรน ดุนดัน แล้วก็เบี่ยงหน้าหลบการกระทำหยาบคายนั้นไปมา

แม้รู้ดีว่ายิ่งขัดขืนเช่นนี้ก็จะยิ่งถูกไรหนวดนั่นครูดผิวทำร้าย ทว่านางไม่อาจทอดกายปล่อยให้บุรุษผู้หนึ่งกระทำย่ำยีเอาตามใจเช่นนี้ ไม่มีวัน!

ราวกับอีกฝ่ายจะเกรงว่า ถ้านางขาดใจตายไปเสียก่อนเช่นนี้ ตนจะได้ทรมานสตรีตัวเล็กๆ ไม่หนำใจ...เขาเริ่มเปลี่ยนวิธีการ

ตอนนี้เขาไม่เพียงบดริมฝีปากปิดปากนางไว้ แต่ยังขบกัดริมฝีปากนาง เลียไล้เล็มลิ้มชิมรสชาติความหวาดหวั่นสั่นเทิ้มบนใบหน้า กกหู และลำคอขาวผ่อง

หนิงซินพยายามเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสอันน่ารังเกียจนั่นและร้องห้าม แต่ทุกครั้งที่เปล่งเสียงออกมาได้สักคำครึ่งคำ ริมฝีปากบางๆ ก็โดนครอบครองวนซ้ำจนนางแทบจะไร้สิ้นเรี่ยวแรงต่อต้าน

จังหวะนี้เอง จู่ๆ นางก็รู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมอุ่นร้อนบางอย่างที่รุกล้ำลอดผ่านริมฝีปากเข้ามา นางพยายามใช้สิ่งเดียวที่มีอย่างลิ้นของตนเองดันสิ่งแปลกปลอมส่วนนั้นออกไป คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับไม่เพียงไม่สะทกสะท้าน ยังครางฮืออย่างพึงพอใจ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกแล้วขบกัดริมฝีปากนางอย่างไรสาเหตุ

ครั้งนี้มันไม่ใช่การขบเม้มแค่พอให้เจ็บระบมเท่านั้น แต่มันเป็นการขบกัดที่รุนแรง...รุนแรงมากพอที่จะทำให้นางสัมผัสได้ว่ามีของเหลวเย็นๆ ไหลออกมาจากบริเวณนั้น

“อึก...” หนิงซินเจ็บจนน้ำตาเล็ด ไม่นานนักก็รู้สึกได้ถึงรสคาวของ...เลือด?

“อย่าบังอาจมายั่วยวนข้า” เขาบอกเสียงลอดไรฟัน