บทที่ 4

เขาใช้มือข้างหนึ่งกดร่างนางไว้ เพียงใช้มืออีกข้างกระชากแรงหน่อย ชุดผ้าเนื้อดีสีนวลตาบนกายนาง ถึงกับหลุดขาดวิ่นคามือ!

“อ๊ะ!!! ต่ำช้า ท่านมันต่ำช้าที่สุด!” หนิงซินตกใจกลัวจนแทบไม่รู้ตัวแล้วว่าพูดอะไรออกมา

“อ้อ ข้าต่ำช้า!” คราวนี้เขาแค่นหัวเราะ ก่อนกดศีรษะลงไซ้แก้ม กราม ซอกคอ ไล่ลงมาจนถึงเนินอกอิ่ม แล้วกระชากเสื้อตัวยาวที่สวมเอาไว้อย่างหลวมๆ ของตัวเองทิ้งอย่างรวดเร็ว

หนิงซินโกรธจนลืมกลัวไปแล้ว

“เป็นแค่แม่ทัพผู้หนึ่ง ไม่ทันถวายรายงานต่อต้าอ๋องของตนก็กล้าแตะต้ององค์หญิงศักดิ์สิทธิ์ที่เดินทางมาเป็นทูตสงคราม หัวของแม่ทัพใหญ่อย่างท่าน ยังสมควรมีอยู่หรือไม่!”

แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ไม่แยแสสักนิด

“นั่นต้องดูว่ายังมีผู้ใดมีความสามาถมากพอจะบั่นคอข้าได้หรือไม่!”

เขาฉีกกระชากชุดนางซ้ำ เผยให้เห็นเรือนร่างส่วนที่ยังคงถูกปกปิดไว้แทบทั้งหมดทันที

หนิงซินสะอื้นค้าง รู้แน่แล้วว่าคงขัดขืนคนตรงหน้าไม่ได้ แต่ไม่อยากโอนอ่อนผ่อนตาม นางพยายามดิ้นรนสุดกำลัง หารู้ไม่ว่าการกระทำนั้นทำให้ส่วนกลมกลึงกลางหน้าอกกระเพื่อมไหว ดึงดูดให้ผู้ที่แท้ที่จริงแล้วก็เพียงอยากกลั่นแกล้งรังแกหยามเกียรตินาง บังเกิดความปรารถนาอย่างรุนแรงจากเบื้องลึกของจิตวิญญาณ

“ร่างกายปีศาจ...” แม่ทัพทมิฬประณามเสียงแหบพร่า ก่อนจับร่างน้อยๆ ในเงื้อมือหันหลัง

ขืนปล่อยไว้เช่นนี้ เขาคง...

ผู้ที่ไม่รู้อะไรเลยก็คือหนิงซิน

นางพยายามขัดขืนสุดกำลัง นางออกแรงดิ้นมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ แต่แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์กลับไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด

ไม่เพียงการดิ้นรนของนางจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น มันกลับปลุกบาง อย่างกลางหว่างขาของคนผู้นี้ให้ตื่นตัวขึ้นมา

นะ...นี่...

นี่มัน...สิ่งนี้มัน...

ถึงแม้องค์หญิงศักดิ์สิทธิ์อย่างนางจะเป็นหญิงพรหมจรรย์ในหมู่หญิงพรหมจรรย์ ทว่าของสิ่งนี้...ในตำราแพทย์ ณ อารามศักดิ์สิทธิ์ก็มีเขียนบันทึกไว้ นางจึงพอจะรู้ว่าของสิ่งนี้คือสิ่งใด

ของสิ่งนี้...

ของสิ่งนี้...ของที่อยู่กลางหว่างขาบุรุษเช่นนี้...

หนิงซินหน้าแดงซ่าน นางหาใช่สตรีไร้การศึกษา ย่อมรู้ว่าของสิ่งนี้คืออะไร...ทว่า...ทว่าเหตุใด...เหตุใดของสิ่งนี้ของคนผู้นี้ จึงได้ทั้งยาวและใหญ่โตจนน่ากลัวถึงเพียงนี้! นี่มัน...นี่มันขนาดพอๆ กับท่อนแขนคนเลยด้วยซ้ำ!

หนิงซินสั่นสะท้าน ยามนี้นางทั้งหูอื้อตาลาย ทั้งหวาดกลัวทั้งอับอาย ทั้งโกรธ ทั้งอยากร้องไห้ สับสนปนเปไปหมด

ไม่นานนัก บุรุษต่ำช้าที่คร่อมทับอยู่ด้านบนก็เลื่อนมือที่จับข้อมือขาวนวลของนางลงยึดเอวเล็กๆ ด้านล่างไว้มั่น

ไม่...ไม่นะ หากของที่ทั้งใหญ่โตทั้งแข็งเกร็งเช่นนี้เข้ามาในกายนาง...

ในชั่วขณะที่หนิงซินคิดว่ากำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญ แม่ทัพจิตใจต่ำทรามกลับเปลี่ยนใจ

“แบบนี้ไม่สนุกหรอก...จริงไหม” เขากระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนเลื่อนมือขึ้นคลายเชือกที่มัดข้อมือให้

ช่างหัวความตั้งใจแรกแล้ว! ในเมื่อนางชอบยั่วยวนบุรุษนัก ครั้งนี้ก็ยังบังอาจใช้ร่างกายปีศาจนั่นกับท่าทีเสแสร้งแกล้งขลาดกลัวแบบนั้นล่อลวงปั่นหัวบุรุษเช่นเขา เขาก็จะสั่งสอนให้นางได้รู้เอง ว่าผลลัพธ์ของการกระทำเช่นนั้น คือสิ่งใด!

เขาหาใช่บุรุษโง่งมคนอื่นๆ ที่กระทั่งโดนหลอกปั่นหัวจนสูญบ้านเสียเมือง สิ้นชีพเพราะสตรีอย่างนาง ก็ยังไม่เคยได้แตะต้องหญิงแพศยาอย่างนางแม้แต่ปลายเล็บ!

อีกฝ่ายโดนคลื่นความคิดมากมายถาโถมเข้าใส่ ฝ่ายหนิงซินที่รู้แล้วว่าแม่ทัพโฉดผู้นี้กำลังขาดสติถึงขีดสุดก็ไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น

ทันทีที่สองมือเป็นอิสระ หนิงซินก็ออกฤทธิ์ออกเดชทันที

นางออกแรงผลักจนแม่ทัพทมิฬที่ไม่ทันระวังหงายหลังลงฟูก จากนั้นก็รีบผุดลุก ตั้งใจว่าจะวิ่งไปหาอาวุธสักชิ้น คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับดีดตัวขึ้นช้อนดึงเอวนาง เหวี่ยงให้ร่างเล็กๆ ของนางกลับลงนอนอยู่เบื้องล่างอีกครั้ง จากนั้นก็ซุกไซ้สูดดมไปทั่วเหมือนคนคลั่ง มือข้างหนึ่งคลึงเคล้นหน้าอกสล้างใหญ่ อีกข้างเลื่อนไล้ลงต่ำ ทั้งจับทั้งจูบไปทั่ว ไม่ใส่ใจสักนิดว่านางพยายามใช้สองมือน้อยๆ ประทุษร้าย จิก ข่วน ทุบตีต้นแขนและแผ่นหลังกร้าวแกร่งของตนเองอย่างไรบ้าง

ยิ่งนางจิกเล็บข่วน ทุบตี เขาก็ยิ่งดูพอใจ

ยิ่งนางดิ้นรนให้พ้นภัย เขาก็ยิ่งจาบจ้วงล่วงล้ำ

ครั้งนี้แรงผลักของนางช่างไร้ค่า...มันช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย...

คนด้านบน เดี๋ยวก็กอบกำขยำเคล้นคลึงหน้าอกนาง เดี๋ยวก็ใช้มืออีกข้างลูบไล้ขยำบั้นท้ายกลมกลึงอย่างเมามัน หนักเข้าหน่อยก็ใช้มือหนึ่งรวบตัวนางไว้ แล้วใช้มืออีกข้างลูบไล้ต้นขาและหน้าท้อง บางครั้งก็เลื่อนมือลงไปที่เนินสามเหลี่ยมทองคำ พยายามจะสอดแทรกปลายนิ้วชำแรกผ่านบริเวณที่ยิ่งนานเข้านางก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความอึดอัดแน่นตึง

การกระทำเหล่านี้ แม้จะเป็นการคุกคามที่ทั้งหยาบคายและน่าหวาดหวั่น ทว่ากลับก่อให้เกิดความรู้สึกประเดี๋ยวก็วาบหวาม ประเดี๋ยวก็ร้อนรุ่ม ประเดี๋ยวก็หวิวโหวงแปลกประหลาดที่นางเพิ่งจะเคยรู้จัก

หนิงซินหนีบขาไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ

ทว่าเพียงเผลอแข้งขาอ่อนแรงเพียงนิด แม่ทัพใจทรามที่กอดรัดพัวพันก็ใช้ขาสองข้างเกี่ยวเกาะข้อเท้าซ้ายและขวาของนาง บังคับง้างแยกขาสองข้างออกจากกันอย่างรวดเร็วและช่ำชอง แล้วไม่นานนักปลายนิ้วยาวๆ อันหยาบกระด้างก็ชำแรกผ่านเยื่อพรหมจรรย์อันบอบบางเข้ามาในกายนางจนได้

“อ๊ะ!” หนิงซินหวีดร้องด้วยความเจ็บและความกลัว

มีด สิ่งที่ทะลวงเข้ามาในกายนางก็ไม่ต่างอะไรไปจากมีด มีดที่เพียงพริบตาเดียวก็ถูกกดเข้าลึกจนมิดด้าม!

“ปล่อย...ต่ำช้าที่สุด ปล่อยนะ—อื้อ—” คนต่ำช้าเลื่อนริมฝีปากขึ้นปิดปากนาง ขยับปลายนิ้วอุ่นร้อนที่ประสบความสำเร็จในการแทรกสอดชอนไช ซอกซอน สำรวจไปทั่วพื้นที่คับแน่นของนางอย่างอุกอาจ

หนิงซินพยายามจะดึงมือที่ชั่วร้ายของแม่ทัพต่ำช้าบนร่างออก

คาดไม่ถึงว่าคนผู้นี้ไม่เพียงไม่ยอมหยุด กลับยิ่งกอบโกยเคล้นคลึงเนินเนื้ออันตูมเต่ง ทั้งยังบดบี้ราวกับจะขยี้ยอดปทุมถันของนางให้แหลกคามือ ปลุกคลื่นความเสียวซ่านอันน่าพิศวง ขับให้ร่างกายของนางสั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

ในตอนแรกที่ปลายนิ้วของอีกฝ่ายเข้ามา มันค่อนข้างจะอึดอัดระคายเคือง ทว่าตอนนี้ ตอนนี้มัน...ทำให้นางแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วสักนิด ทั้งยัง...ทั้งยังคล้ายจะทำให้หัวใจเต้นแรง รู้สึกวาบหวามเสียวซ่านแปลกประหลาดมากขึ้น...มากขึ้นทุกครั้งที่คนผู้นี้ขยับปลายนิ้วไปมา จนนางบังเกิดความคิดชั่ววูบอันน่าอับอายขึ้นในหัว นึกอยากให้คนต่ำช้านี่ขยับปลายนิ้วนั่นรุนแรงยิ่งขึ้น รวดเร็วยิ่งขึ้น เพื่อให้หัวใจนางเต้นแรงกว่านี้ เพื่อให้นางได้รู้สึกมากกว่านี้ เพื่อให้นางได้เสพและซึมซับรสสัมผัสอันแปลกใหม่นี้ให้มากขึ้น...มากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ

ชั่วขณะนั้นนางถึงกับเผลอขยับเอวรับปลายนิ้วชั่วร้ายนั่นด้วยซ้ำ!

“อ๊ะ...!” นึกไม่ถึงว่าเสียงแรกที่หลุดลอดออกมาจากริมฝีปาก ทันทีที่ปากนั้นเป็นอิสระ กลับเป็นเสียงน่าอายเช่นนี้

ไม่...ไม่นะ...

นี่นาง...นางกำลังคล้อยตามโจรขืนใจผู้นี้!