22

นิโคลัสยืนอยู่ที่ประตูห้อง เขาจ้องมาที่ภิณไลย์ญาซึ่งต้องหยุดชะงักและโซอี้ซึ่งมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงสืบเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้าทั้งสอง ปื้นคิ้วหนาเหนือดวงตาสีบรูเน็ตเข้มขมวดเข้าหากัน

“เนเน่...คุณทำอะไร”

“อ้อ...เอ้อ...ฉันแต่งหน้าให้โซอี้...ฉันแค่...อ๊ะ!”

หญิงสาวร้องตกใจเมื่อจู่ ๆ นิโคลัสก็ฉวยพาเล็ตลิปสติกในมือของเธอเขวี้ยงไปอีกทางก่อนหันไปทางเด็กหญิง ร่างสูงย่อตัวลงและจับไหล่บอบบางของหนูน้อย

“โซอี้...แดดี๊เตือนลูกแล้วใช่ไหม แดดี๊บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ลูกแต่งหน้าแต่งตาแบบนี้”

“แดดี๊...”

โซอี้เม้มปากเข้าหากันแน่น เห็นได้ชัดว่าหนูน้อยหน้าตื่น ออกอาการตกใจและตัวสั่น ภิณไลย์ญาเองก็ตระหนกต่อท่าทีของนิโคลัสไม่แพ้กัน

“นิค...อย่าว่าอะไรโซอี้เลยนะคะ เรื่องนี้ฉันผิดเอง ฉันเองที่...”

“นี่แหละคือสิ่งที่ผมไม่ชอบ!”

เขาลั่นเสียง นั่นเองทำให้เด็กหญิงถึงกับน้ำตาไหลแต่กลับไม่มีเสียงร้องลอดออกมาจากปากหนูน้อย ภิณไลย์ญานั่งนิ่ง เธอเองเริ่มชินแล้วกับอารมณ์ร้อนร้ายของนิโคลัสแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเดือดดาลนัก ตอนนี้คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือโซอี้เพราะเธอเห็นเด็กหญิงหน้าซีดหากก็น่าแปลกใจที่ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมา มีแต่แววตาไร้เดียงสาแดงก่ำคู่นั้นที่เหลือบแลกล่องพาเล็ตแตกกระจายบนพื้นก่อนเลื่อนกลับมามองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าคร้ามเข้มเครียดจัด เขาเค้นเสียงต่ำๆ

“จำไว้นะโซอี้ คราวหลังอย่าทำอะไรแบบนี้อีก ในเมื่อแดดี๊บอกลูกแล้วว่าไม่ชอบลูกอย่าทำมันอีก”

“หนู...ไม่รักแดดี๊แล้ว”

“โซอี้...”

เสียงเขาเบาลงฉับพลัน เป็นวินาทีที่ภิณไลย์ญาได้เห็นสีหน้าสำนึกผิดของนิโคลัสเป็นครั้งแรก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากคำพูดสั่นเครือของหนูน้อย แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้น

“นิค...อาหารเช้าเรียบร้อยแล้วนะคะ”

เลลานียืนอยู่ที่ประตูห้อง ร่างสูงจึงพูดว่า

“เลลานี...พาโซอี้ไปทานอาหารก่อน เดี๋ยวผมตามไป”

เขาลุกขึ้นและปล่อยให้หนูน้อยวิ่งไปหาแม่บ้าน นิโคลัสยังกล่าวสำทับอีกว่า

“เลลานี...ช่วยเช็ดลิปสติกออกจากหน้าของโซอี้ด้วย”

“อ้อ...ค่ะๆ”

แม่บ้านรับปากอย่างงงก่อนจูงมือเด็กหญิงออกไป จากนั้นนิโคลัสก็ออกไปจากห้องนั้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ภิณไลย์ญาไม่รีรอที่จะรีบตามออกไป ร่างเล็กวิ่งตามร่างสูงใหญ่ที่เดินออกจากบ้านและมุ่งตรงลงไปยังชายหาด หญิงสาวตัดสินใจวิ่งไปขวางหน้าเขาไว้

“นิค...เราต้องคุยกันก่อนนะคะ”

“ผมไม่มีอะไรคุยกับคุณ”

“แต่ฉันอยากคุย”

ภิณไลย์ญาขวางร่างใหญ่ที่กำลังจะเดินไปข้างหน้า เธอจับแขนหนาทั้งสองของเขาไว้

“ทำไมคุณต้องโกรธโซอี้มากขนาดนั้น รู้ไหมคะว่าแกน่าสงสารขนาดไหน”

“ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟัง นี่มันเป็นเรื่องระหว่างพ่อลูก”

“อย่าบอกว่าคุณไม่เห็นลูกสาวของคุณร้องไห้นะคะนิค!”

ร่างเล็กตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงคลื่นและทำให้นิโคลัสชะงักงัน ใบหน้าของเขายังเคียดขึ้งและคราวนี้เขาจับไหล่ของเธอไว้บ้าง

“นั่นเป็นบทเรียนที่โซอี้ต้องเข้าใจ มันจะเป็นไรไปถ้าเด็กคนหนึ่งแค่ร้องไห้เพราะถูกทำโทษ”

“ถ้าคุณมีเหตุผลมากพอลูกสาวของคุณจะไม่ร้องไห้”

“อย่าทำเป็นรู้ดีได้มั้ย คุณมันคนนอก!”

นิโคลัสสวนกลับและลืมตัวเหวี่ยงร่างเล็กจนล้มคะมำลงบนพื้น เขาก้าวไปได้เพียงสองสามก้าวก็ต้องหยุดชะงักและหันกลับไปเมื่อได้ยินเสียงครางของภิณไลย์ญาขณะเธอทรงตัวลุกนั่งแต่ดูเหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้น

“เนเน่...”

ร่างสูงใหญ่เดินกลับไปดูก็ต้องตระหนกเมื่อเห็นขาของเธอโชกเลือด ข้าง ๆ ภิณไลย์ญาเป็นตอไม้แหลมชันโผล่ขึ้นมาจากผืนทราย มันครูดขาหญิงสาวจนเป็นแผลยาวเลือดอาบ เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“โอย...โอย...”

“เนเน่...ให้ตาย!”

นิโคลัสสบถออกมาก่อนเข้าไปประคองร่างเล็กที่ใช้มือจับขาอาบรอยเลือดแดงเถือก

“นิค...ฉันเจ็บ”

ภิณไลย์ญานิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดและทำให้นิโคลัสตกใจเพราะนึกไม่ถึงว่าเขาจะลืมตัวทำให้เธอบาดเจ็บได้ขนาดนี้ ร่างสูงรีบช้อนตัวเธอขึ้นและอุ้มกลับไปที่บ้าน เลลานีเดินออกมาที่ระเบียงพอดีเมื่อเห็นก็ร้องออกมาว่า

“นิค! เกิดอะไรขึ้นคะนั่น ทำไมขาของคุณเนเน่เลือดออกมากอย่างนั้น”

“เธอล้มลง...เอ้อ...ผมทำให้เธอล้มเอง...ช่วยไปหยิบสำลีกับยาใส่แผลมาให้หน่อย แล้วโทรเรียกหมอมาให้ผมด้วย”