เขื่อนขุนเขา 6

หลังจากวันนั้น ทุกๆ วันก็เหมือนมีภาพซ้ำที่ขุนเขาต้องทนเห็น — ปานวาดเข้ามาเล่น พูดคุย และนั่งทานข้าวกับเขื่อนแทบทุกมื้อ

สหัสวรรษเพียงอธิบายสั้นๆ ว่า “คนนี้รู้จักกันมานานแล้ว พึ่งกลับจากเรียนต่อในเมืองหลวง” ขุนเขาไม่เคยปริปากถามอะไรอีก แค่ยิ้มรับเงียบๆ แม้ในใจจะเจ็บทุกครั้งที่เห็นภาพสองคนนั้นหัวเราะกันอย่างเป็นธรรมชาติ

ปานวาดจะโผล่มาเฉพาะเวลาที่เขื่อนอยู่บ้านเท่านั้น หากเขื่อนไม่อยู่ เธอก็จะไม่เข้ามา

กระทั่งวันหนึ่ง —

ขุนเขากำลังกวาดพื้นและทำความสะอาดอยู่ที่ห้องครัวอย่างเงียบเชียบ มือเล็กๆ กำลังจับไม้กวาด ปัดฝุ่นที่เกาะตามพื้นไม้อย่างตั้งอกตั้งใจ

เสียงสั่งการก็ดังขึ้นจากโซฟา

“นี่! เอาน้ำมานี่ที หิวจะแย่แล้ว!”

ขุนเขาเงยหน้าขึ้น ก็พบปานวาดนั่งหันหลังให้ ก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์มือถืออย่างไม่ใส่ใจสิ่งรอบตัว

“นี่!! ฉันบอกให้หยิบน้ำมา!!”

เสียงตะคอกดังขึ้นอีกครั้ง ขุนเขาขบกรามแน่น ก่อนจะวางไม้กวาดกับที่ตักขยะลงแรงๆ จนมันล้มดัง กึก

ร่างบางเดินอย่างเอื่อยเฉื่อยไปหยิบเหยือกน้ำและแก้ว ก่อนจะเดินกลับมาวางมันลงบนโต๊ะไม้หน้าสุดของโซฟา อย่างแรง จนน้ำในเหยือกกระเพื่อม

ปานวาดกำมือแน่น สีหน้าเริ่มขุ่นเคือง เธอเทน้ำใส่แก้วจนเกือบล้น แล้วเดินตรงไปหาขุนเขาที่ก้มหน้ากวาดพื้นไม่สนใจ

พรึ่บ!

ปานวาดกระชากแขนขุนเขาให้หันมา แล้วสาดน้ำเย็นเฉียบใส่ใบหน้าขาวเต็มๆ

เสียงน้ำกระเซ็นดังชัดเจนในความเงียบ

ปานวาดยิ้มเยาะ เอ่ยอย่างเหยียดหยัน

“เป็นแค่คนใช้… ก็อยู่ส่วนคนใช้ซะ”

“ใครสั่งใครสอนให้ปีนขึ้นเตียงไปอ่อยท่านายกันล่ะ?”

ขุนเขายืนนิ่ง มือเล็กกำแน่นจนสั่น แต่ไม่ตอบโต้อะไร เพียงแต่มองปานวาดด้วยแววตาเย็นชา

จากนั้น ขุนเขาก็เดินตรงไปที่แจกันดอกไม้บนโต๊ะกลาง ลากมันออก โยนดอกไม้ทิ้งพื้นอย่างไม่ใยดี แล้วอ้อมไปหยิบเหยือกน้ำอีกใบ

พรึ่บ!

เขาสาดน้ำคืนใส่ร่างปานวาดที่นั่งอยู่บนโซฟาเต็มแรง

เสียงกรี๊ดลั่นบ้านทันที

ขุนเขาเอ่ยเสียงเย็นชา

“คิดว่าปาหินมา แล้วผมจะส่งดอกไม้คืนงั้นเหรอ?”

ทันใดนั้น สหัสวรรษที่กำลังคุยงานกับลูกน้องอยู่บริเวณเยื้องๆ บ้าน ก็รีบเร่งฝีเท้าเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เขาเบิกตากว้าง เมื่อเห็นปานวาดเปียกชุ่มทั้งตัว

“ทำอะไร!!”

เสียงตะคอกดังลั่น

เขื่อนรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาให้ปานวาด แล้วกึ่งพยุงกึ่งประคองเธออย่างห่วงใย

ปานวาดสะอึกสะอื้น ร้องไห้อย่างน่าสงสาร

“ขุนเขาค่ะ…” เธอเรียกชื่ออีกฝ่ายทั้งน้ำตา

“วาดแค่บอกให้ไปหยิบน้ำให้เฉยๆ แต่ขุนเขากลับเอาน้ำมาสาดวาดแบบนี้…”

เสียงสะอื้นบีบหัวใจคนฟัง

เขื่อนหันมาตะคอกใส่ขุนเขาอย่างหมดความอดทน

“ออกไป!! แค่ปานวาดเธอใช้นิดใช้หน่อยไม่ได้หรือไง!!”

“ถ้าไม่พอใจนัก… ทำไมไม่เรียกผมให้ไปเอาน้ำให้เธอเองวะ!!”

“ทำไมต้องรังแกกันขนาดนั้น”

ขุนเขายืนนิ่ง ขอบตาแดงร้อนผ่าว ก้มหน้าจนคางแทบชิดอก

หัวใจบอบบางถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ความปรานี…

สุดท้าย เขื่อนชี้นิ้วใส่หน้าของขุนเขาพร้อมไล่เสียงดัง

“ออกไปจากตรงนี้เดี๋ยวนี้!!”

ขุนเขากลั้นใจไม่ให้น้ำตาร่วง เดินจากไปอย่างเงียบๆ เหมือนเศษใบไม้ที่ถูกลมพัดปลิวหายไปในอากาศ

หลังจากที่ปลายขอบฟ้าเสร็จงานบ้านและตากผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินไปตามชายหาดเล็กๆ ก็พบว่าแถวนี้มีตลาด ชาวบ้านต่างมาจับจ่ายซื้อของกันในตลาดเล็กๆ สภาพแวดล้อมรอบตัวเขาเต็มไปด้วยทรายและต้นไม้ขนาดย่อม

ในขณะที่ขุนเขาก็ได้ยืนมองท้องฟ้าตอนเย็น เขาไม่แน่ใจว่าจะกลับบ้านดีไหม เขาชั่งใจอยู่สักพัก แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถหนีจากความเป็นจริงได้ เขาตัดสินใจเดินกลับบ้าน…

เลือกเดินเข้าทางหลังบ้านแทน เพราะเห็นว่าอีกคนยังนั่งอยู่ข้างหน้า เขาไม่อยากเจอหน้าเลยในตอนนี้ ขุนเขาพยายามเปิดประตูเบาๆ แล้วเดินขึ้นบันไดไปห้องน้ำข้างบน แต่ยังไม่ทันที่จะเป็นแมวย่องเบา ขุนเขาก็ถูกกระชากจากด้านหลังเสียงเข้มของเขื่อนดังขึ้น

“ไปไหน? ไปขอโทษปานวาดเขาเดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มของสหัสวรรษมันดุและดังจนขุนเขารู้สึกตัวเล็กลงไปมากโข

ปลายขอบฟ้าที่ยืนอยู่หันมาและร้องตะโกน

“ปล่อย! ผมจะไม่ไปขอโทษเขา!” น้ำเสียงของปลายขอบฟ้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ขุนเขาก้าวขึ้นไปเพียงสองก้าว แต่ก็ถูกกระชากกลับลงมาอย่างแรงจนขาพลิก ล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดแล่นขึ้นไปทั่วร่าง และน้ำตาที่เขากำลังกลั้นไว้ก็แทบจะหลั่งออกมา

“ขุนเขา…” เสียงของสหัสวรรษดังขึ้นด้วยความตกใจ

“เป็นอะไรไหม?” เขาถามด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นไร ปล่อยผม…” ขุนเขาพยายามบอกเสียงแผ่วๆ ทั้งๆ ที่พยายามกลั้นน้ำตา เขาพยายามไม่ให้ใครรู้ว่าเขากำลังร้องไห้

สรรพนามที่เคยใช้เรียกแทนตัวเองว่า “หนู” และเรียกเขาว่า “พี่” หายไปหมด เหมือนกับว่าเราสองคนไม่เคยสนิทกันเลย สหัสวรรษรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หน้าอก

เขื่อนหายจากความตกใจและรีบอุ้มขุนเขาอย่างอ่อนโยน ท่าอุ้มของเขาก็คือท่าเจ้าสาว สองมือประคองร่างบางแนบอกแน่น แต่ก็ยังมีเสียงเอ็ดตะโรจากปลายขอบฟ้าที่ตะโกนว่าให้ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้! เสียงทุบหลังของเธอก็ยังไม่ทำให้เขื่อนปล่อยมือ

แมวดื้อตัวนี้ฤทธิ์เยอะเสียจริงๆ

เขื่อนพาขุนเขาไปยังห้องนอนแล้วบอกให้เขานั่งบนที่นอน ขุนเขานั่งนิ่งๆ ใบหน้าบึ้งตึงและกอดอกแน่น ปากเยลลี่เบะออกมาเล็กน้อย น้ำตายังหลงเหลืออยู่บนใบหน้า

เขื่อนออกไปแล้วกลับเข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล เขานั่งลงข้างๆ ขุนเขา ทายาให้และพูดเสียงแผ่ว “พี่ขอโทษครับ”

เพียงเท่านั้นเสียงสะอื้นของขุนเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงร้องไห้หนักหน่วงดังกว่าครั้งไหนๆในความคิดของสหัสวรรษ

“พี่รู้ไหม… หนูเจ็บแค่ไหนอะ?”

“หนูก็โดนเขาสาดน้ำใส่เหมือนกัน ทำไมไม่มอง? พี่ไม่ฟังหนูเลย แถมยังตะคอกใส่หนู พี่รู้ว่าหนูไม่ชอบเสียงดัง แต่พี่ก็ยังทำ”

“ ทำไมพี่ไม่เข้าใจหนู? พี่ไล่หนูออกไป หนูถามหน่อย… พี่จะให้หนูไปไหน? ให้หนูลงทะเลแล้วว่ายกลับไปให้พวกนั้นทำร้ายใช่ไหม?”

“พี่เอาหนูมา แต่พี่ไม่รักหนูเลย…”ประโยคตัดพ้อประโยคสุดท้ายแผ่วเบา เสียงสูดน้ำมูกเสียงร้องไห้ดังไม่ขาดสาย

สหัสวรรษถูกก้อนกลมๆกระจุกอยู่ที่คอ เมื่อได้ยินคำพูดของขุนเขา เขาลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นเพียงคนเดียวที่รางบางมี เหลือแค่เขาเท่านั้น

สหัสวรรษเอ่ยคำขอโทษซ้ำๆ จนเสียงแหบ และรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าจะหายไปจากเขา

กว่าที่ขุนเขาจะหยุดร้องไห้ก็กินเวลานานเกือบสองชั่วโมง ร่างบางซบอยู่ในอกของเขา หลับไปในที่สุด สหัสวรรษเอ่ยขอโทษอีกครั้งอย่างอ่อนโยน พร้อมกับจัดท่านอนให้เขา ทิ้งหมอนหนุนให้อย่างระมัดระวัง และห่มผ้าให้ร่างบาง