เขื่อนขุนเขา 4

ริมฝีปากเขื่อนสัมผัสกับของขุนเขาอีกครั้ง—อ่อนโยนเหมือนสายลมยามเช้า ละมุนละไมจนแทบทำให้ร่างบางละลายอยู่ตรงนั้น จูบนั้นเริ่มจากเพียงแค่แตะเบาๆ กลายเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ… เสียงจูบเปียกชื้น,ลิ้นร้อนตวัดหาความหวานของกันและกัน น้ำรักที่เปรอะออกมาจากริมฝีปากของขุนเขา สหัสวรรษดูดเม้มราวกับว่านี่คือน้ำผึ้งเดือนห้า สลับกับลมหายใจที่ถี่กระชั้นทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม

เสียงเบาๆ จากห้องข้างๆ ดังลอดมาเป็นจังหวะที่ไม่ควรได้ยิน… กลับยิ่งกระตุ้นให้ทุกการสัมผัสของเขื่อนทวีความรุนแรงในแบบทนุถนอม ร่างสูงคร่อมเหนือคนตัวเล็ก มือหนาที่เคยจับพวงมาลัยเรือ แกร่งแต่ก็แฝงด้วยความอ่อนโยน ลูบผ่านแผ่นหลังบางจนเจ้าของร่างสะดุ้งเล็กน้อย ลูบไล้ผ่านเอวบาง สหัสวรรษคิดว่าอีกคนว่าเอวเล็กแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเล็กถึงขนาดที่ตนรวบมือเดียวยังได้

“ตรงนี้…ได้ไหม” เขื่อนกระซิบเบา มือข้างหนึ่งลูบไล้ทั่วร่างขาวไปจนหยุดตรงตุ่มไตสีสวยบนอก ปากก็ว่ามือก็ลูบไล้ เสียงแหบพร่าข้างใบหู ทำเอาร่างใต้ร่างใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ขุนเขาพยักหน้าเบาๆ แม้อีกคนจะขออนุญาตเขาหลังจากที่มือนั้นไปหยุดอยู่ตรงเนินเล็กของขุนเขา ดวงตาฉ่ำเยิ้ม ทั้งคู่ยังไม่ถอนจูบออกจากกัน แม้แต่ตอนที่มือของพวกเขาเริ่มปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกช้าๆ ทีละชั้น… เหงื่อบางๆ เริ่มผุดบนแผ่นอกและลำคอ เสียงฝนตกลงมาเมื่อครู่หนักขึ้นอีกครั้งเหมือนบรรยากาศโลกภายนอกก็คล้อยตามหัวใจทั้งคู่

“เอวเล็กแค่นี้…” เขื่อนกระซิบพลางบีบเบาๆ ที่บั้นเอวขุนเขา “แทบจะรวบได้ด้วยมือเดียว…” สหัสวรรษผละออกจากรังน้ำหวานและซุกไซร้ไปยังซอกคอหอมกรุ่น

“เขื่อน…” เสียงเรียกชื่อเบาๆ จากริมฝีปากสีชมพูซีดในตอนนี้ราวกับเวทย์มนตร์ ร่างสูงโน้มลงแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย

“จะไม่เจ็บแน่นอน ฉันสัญญา”

เขื่อนเบี่ยงตัวไปทางกางเกงที่ตนถอดทิ้งไว้ด้านข้างเตียง เขาควานหาถุงยางอนามัยและใช้มือแกะมันอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าสหัสวรรษหยุดทำกิจกรรมเมื่อครู่และหันมาสนใจคนใต้ร่าง ดวงตาฉ่ำวาวนอนมองตน ปากเล็กขบเข้าหากัน ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจกันแน่

ปลายขอบฟ้าอ้าขาเรียวเสลาออกจากกันเป็นรูปตัวเอ็ม เผยให้เห็นรูสวยที่แดงฉ่ำจากการบดเบียดเมื่อครู่ น้ำรักที่รอล้นออกมาอยู่ปลายทางทำเอาสหัสวรรษหยุดทำการแกะถุงยาง และเอ่ยขออีกคน หนูคะ พี่ขอชิมได้ไหม ปากว่าไปแต่มือที่ซุกซนกลับไปจ่ออยู่ทางปากอ่าวเสียอย่างนั้น นิ้วยาวแตะไปที่ปลายทางเข้า ทำเอาร่างบางสะดุ้งให้กับความเสียวนั้น

มือสองข้างที่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับความเสียวซ่านนั้นก็นำไปนวดคลึงหน้าอกของตนเอง สหัสวรรษใช้นิ้วให้กับอีกคนเริ่มที่1นิ้ว 2นิ้ว จากนั้นก็3นิ้ว จากที่เป็นจังหวะนุ่มนวลก็โดนเร่งเครื่องจากเสียงครางหวานๆนั่น เขื่อนชักนิ้วออกและก้มไปฉกชิมความหวานและน้ำรัก ปลายลิ้นแหย่และวนอยู่ปากทางทำเอาร่างบางสั่นจนแทบจะเสร็จ มือข้างหนึ่งกุมและเค้นคลึงอกของตัวเองส่วนอีกข้างกดหัวอีกฝ่ายลง

“อ๊ะ…เร็ว..เร็วได้ไหม…ห…หนูจะเสร็จ” ปลายขอบฟ้าเอ่ยครางกระสัน เสียงครางหวานระงมทั่วห้องของสหัสวรรษ ทำเอาคนที่ใช้ลิ้นละเลงความหวานใต้รูเยิ้มนั้นอยากเอาชนะด้วยการพาอีกคนไปขึ้นสวรรค์

เพียงไม่นานร่างบางก็กระตุกเสร็จครั้งแรก สหัสวรรษเงยหน้าขึ้นมามองร่างสวยที่ตอนนี้แดงไปแทบทั้งร่างกาย เขื่อนยิ้มมุมปากกับผลงานของตน ก่อนจะสวมเครื่องป้องกัน

กายหนาก้มลงและมองแก่นกายของตนที่ตีอยู่ปากรูอีกคนให้เสียวซ่านเล่น

“อ..อย่าแกล้ง”ปลายขอบฟ้าเอ่ยขึ้น คนเสียวจะตายอยู่แล้วยังมาแกล้ง เขื่อนยิ้มกริ่มก่อนจะบอกอีกคนว่าจะเอาเข้าไปแล้วนะ ถ้าเสียวก็ครางเรียกผัวขาดังๆล่ะ แก่นกายขนาดมาตรฐานค่อยๆไสเข้าไปในทางปากรูสีแดงนั่น แต่เข้าไปไม่ทันไรก็แทบจะเสร็จเพราะร่างสวยเสลาคนนี้ตอดเขาไว้แน่นจนแอบซี๊ดเพราะความแน่นกว่าเก่า

เตียงสีเทาเข้มเริ่มส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ จากการขยับที่ไม่ได้รุนแรง แต่เต็มไปด้วยความรู้สึก ร่างสูงเคลื่อนไหวอย่างมีจังหวะ ไม่เร่งเร้า ไม่รีบร้อน เขาปรนเปรอร่างบางในอ้อมแขนเหมือนกำลังถนอมของรักที่เปราะบางที่สุด คอยถามไถ่ว่าเจ็บตรงไหนไหม อยากเอาแรงกว่านี้อีกหรือเปล่า คนใต้ร่างก็ได้แต่นอนครางและร้องขอบางอย่างเพียงเท่านั้น

“อ๊ะ…เ…เอาให้แรงกว่านี้ได้ไหม”

เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นปะปนกับเสียงฝนตกด้านนอก ริมฝีปากเขื่อนยังคงเวียนวนอยู่ที่ลำคอเรียวของอีกฝ่าย… ทะนุถนอมทุกสัมผัส ราวกับอยากให้ค่ำคืนนี้เป็นสิ่งที่ร่างบางจดจำไปตลอด

หลังจากร่วมกิจกรรมรักมาจนฟ้าสร่าง สหัสวรรษยิ้มให้กับผลงานร่วมรักของตนที่ตอนนี้พึ่งนอนหลับไปได้ เพียง30นาที เขื่อนลุกขึ้นและอุ้มร่างบางไปยังห้องน้ำในห้องนอน เขาทำการอาบน้ำและเช็ดคราบคาวรักออกจากตัวอีกคน แม้ขุนเขาจะร้องไห้งอแงเพราะถูกรบกวนเวลาการนอน แต่ก็ยอมนั่งให้อีกฝ่ายทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อยอยู่ดี เขาพาก้อนนุ่มไปนอนที่โซฟาปลายเตียงก่อนจะทำการเปลี่ยนชุดผ้าปูที่นอนและอุ้มอีกฝ่ายมานอนที่เตียงเช่นเคย

หลังจากเก็บของเรียบร้อยและโยนเหล่าเสื้อผ้าไปที่ตะกร้าผ้าตนก็กลับมานอนกอดขุนเขาที่ตอนนี้หลับไปก่อนตนแล้ว เสื้อยืดสีดำที่พอดีตัวกับเขื่อน…แต่หลวมสำหรับขุนเขามันทำเขายิ้มและเอ็นดูเด็กตรงหน้ามากขึ้นกว่าเก่า ก่อนจะถือวิสาสะจูบและมอบรอยสีแดงไว้ที่ซอกคอหวาน และดึงเข้ามากอดจนจมอกและหลับตามกันไป….

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านสีขาวนวล ร่างบางที่นอนแนบอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนค่อยๆ ขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วส่งเสียงอู้อี้ออกมาเบาๆ

“อื้อ… เจ็บ…”

เสียงอ้อนเล็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับมือที่ดันอกคนตัวโตกว่าเบาๆ อย่างไม่จริงจังนัก เขื่อนที่ตื่นก่อนอยู่แล้ว ลืมตาขึ้นมามองคนในอ้อมแขนแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบเรือนผมนุ่มของขุนเขาอย่างแผ่วเบา

“รู้ว่าเจ็บ แต่เมื่อคืนใครกันนะที่บอกว่า ‘เอาแรงกว่านี้ได้ไหม’” เขาพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ

“เขื่อน… ฮือออ อย่าพูดสิ” คนตัวเล็กงอแงเบาๆ หน้าขึ้นสี ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกแกร่งเพื่อหลบซ่อนความอาย

“โอเคๆ ไม่แซวแล้ว” เขื่อนหัวเราะในลำคอ ลุกขึ้นนั่งแล้วอุ้มอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน “ไปล้างหน้า แล้วไปกินข้าวกัน ฉันหาของโปรดไว้ให้”

“อีกแล้ว ‘ฉัน’…” ขุนเขาพึมพำเสียงเบา ทำหน้างอทันทีที่ได้ยินแทนตัวแบบเดิมจากเขื่อน

“อะไรอีกล่ะ”

“ไม่ชอบ… ทำไมต้องแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ ด้วย พี่อายุมากกว่าตั้งเยอะ แทนตัวว่า ‘พี่’ ไม่ได้เหรอ”

“มันไม่ถนัดอะ มันฟังดูแปลกๆ สำหรับฉัน—เอ๊ย… สำหรับ ‘พี่’” เขื่อนแกล้งเน้นเสียงก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นอีกคนเบะปากอย่างน่าเอ็นดู “โอเคๆ เดี๋ยวจะลองนะครับ”

“ไม่เอาแค่ลอง ต้องพูดจริง”

“ก็ได้ครับ…พี่จะพยายามนะครับคุณขุนเขา”

หลังจากนั้นเขื่อนพาขุนเขาลงมาทานอาหารเที่ยงที่ครัว —เขาสั่งมากินที่บ้านเพราะแม่ครัวที่นั่นทำรสชาติได้เหมือนกับอาหารจากบ้านเก่าของเขา ขุนเขายอมกินข้าวแต่โดยดี แม้จะเดินช้ากว่าปกติเพราะยังระบม ร่างสูงก็จัดแจงทั้งจานข้าว น้ำ และยาพร้อมสรรพ

“กินเสร็จแล้วก็กินยานะครับ เดี๋ยวคืนนี้จะได้…หายไวๆ” เขื่อนพูดยิ้มๆ ยื่นยาแก้ปวดให้

“อย่าพูดนะ เดี๋ยวตีเลย” ขุนเขาทำหน้ายู่ ยกมือขึ้นทำท่าจะตี แต่ก็ยอมกินยาแต่โดยดี

ช่วงบ่ายที่ทั้งสองคนทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ความสงบเริ่มแปรเปลี่ยน เมื่อเสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังขึ้น เขื่อนเปิดประตูออกไปแล้วพบกับชายหนุ่มใบหน้าสวย หุ่นดี สูงโปร่ง ที่ดูจะรู้จักเขาเป็นอย่างดี

“เขื่อน~ คิดถึงจังเลย” เสียงแหลมใสทักทายด้วยท่าทีสนิทสนม มือเรียวยกขึ้นแตะไหล่เขื่อนอย่างคุ้นเคย

ขุนเขามองภาพตรงหน้าอย่างพูดไม่ออก ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ ก็รู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้คือ “อดีต” ที่เขายังไม่เคยรู้จักดีนัก

“ข..ขึ้นห้องก่อนนะ” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้น ขุนเขาไม่รอฟังคำอธิบาย รีบก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเขื่อน—ที่ตอนนี้เหมือนเป็นเซฟโซนที่เดียวของเขา

เขื่อนหันไปมองแผ่นหลังของขุนเขาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปทางแขกไม่ได้รับเชิญด้วยสีหน้าเย็นเฉียบ

“มาทำไมอีก”