ตอนที่ 70 ความรักที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งใด

ตอนที่ 70 ความรักที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งใด

คืนนั้นหลังจากงานเลี้ยงเฉลิมฉลองความสำเร็จของโปรเจกต์ที่ยิ่งใหญ่สิ้นสุดลง อลิสาและคีรินทร์ก็กลับมาที่คอนโดของพวกเขา บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกโล่งใจและความสุขที่เอ่อล้นออกมาจากหัวใจของคนทั้งสอง แสงไฟจากเมืองยามค่ำคืนส่องเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและโรแมนติก

ทั้งคู่ถอดรองเท้าสบายตัวขึ้นเล็กน้อย แล้วพากันไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง อลิสาเอนตัวซบกับอกแกร่งของคีรินทร์อย่างอ่อนโยน เขากอดเธอไว้แน่น ราวกับไม่อยากปล่อยให้เธอห่างไปไหน

พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันอย่างนั้น ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะหนึ่ง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าและความตึงเครียดตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาค่อยๆ คลายตัวลง

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะพี่คี ว่าเราจะผ่านเรื่องราวทั้งหมดมาได้” อลิสาเริ่มต้นบทสนทนาด้วยเสียงแผ่วเบา เธอนึกย้อนไปถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้น

คีรินทร์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันลิซ ตอนแรกที่รู้เรื่องทั้งหมด พี่ก็ตกใจและกังวลมาก”

พวกเขานั่งทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่ความไม่เข้าใจกันเล็กน้อยในช่วงแรก ความกังวลที่เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อแผนร้ายของแพรไหมและภูริชเริ่มปรากฏ การเผชิญหน้ากับศัตรูที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม และการเปิดโปงความจริงที่ต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมหาศาล ทุกอุปสรรคที่ผ่านมาเป็นบททดสอบที่โหดร้ายแต่ก็มีคุณค่า ทำให้ความรักของพวกเขามั่นคงและแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

“ลิซยังจำได้เลยค่ะ ตอนที่พี่คีบอกว่าแพรไหมกับภูริชกำลังทำอะไรกัน ลิซช็อกมากจริงๆ” อลิสาพูดพลางถอนหายใจ “ไม่คิดว่าคนที่เคยไว้ใจจะทำกันได้ลงคอ”

“พี่ก็ไม่คิดว่าภูริชจะกล้าทำถึงขนาดนั้น” คีรินทร์ตอบ “แต่สุดท้าย ความจริงก็คือความจริง”

พวกเขาทั้งสองต่างตระหนักว่าไม่ว่าจะมีปัญหาใดๆ เข้ามา ความรักและความเชื่อใจที่พวกเขามีให้กันคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ทำให้พวกเขาก้าวข้ามทุกสิ่งมาได้ ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด การได้อยู่เคียงข้างกัน การได้ให้กำลังใจกันและกัน คือสิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขายืนหยัดและสู้ต่อไปได้

“ลิซเชื่อในตัวพี่คีเสมอค่ะ” อลิสาเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักและความซาบซึ้งใจ “ตั้งแต่ตอนแรกที่พี่คีเข้ามาในชีวิตลิซก็ทำให้ลิซรู้สึกปลอดภัยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร พี่คีอยู่เคียงข้างลิซเสมอ”

คีรินทร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาจูบลงบนหน้าผากเธอเบาๆ “ก็เพราะลิซคือคนสำคัญที่สุดของพี่ไงครับ”

พวกเขาพูดคุยกันถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึง ทั้งเรื่องงาน เรื่องโปรเจกต์ใหม่ๆ ที่น่าสนใจ และเรื่องราวส่วนตัวที่จะสร้างสรรค์ร่วมกัน ความสุขที่แท้จริงกลับมาอยู่กับพวกเขาอีกครั้งอย่างสมบูรณ์ เป็นความสุขที่ไม่ได้มาง่ายๆ แต่เกิดจากการฝ่าฟันอุปสรรคและการพิสูจน์ความรักที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งใด

ขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่ด้วยกันบนโซฟา มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นแสงไฟระยิบระยับของเมืองยามค่ำคืนที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา เป็นภาพที่สวยงามและเงียบสงบอย่างยิ่ง คีรินทร์โอบกอดอลิสาจากด้านหลังอย่างอบอุ่น เขาซบหน้าลงกับไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน ปล่อยให้ลมหายใจอุ่นๆ รินรดต้นคอของเธอ

“พี่รักลิซนะ” คีรินทร์กระซิบคำหวานๆ ข้างหูเธอ เสียงทุ้มนุ่มนวลเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง “รักมากกว่าที่เคยเป็นมา รักในทุกสิ่งที่ลิซเป็น รักในความเข้มแข็ง ความอดทน และความซื่อสัตย์ของลิซ”

อลิสาจับมือของเขาที่โอบกอดเธอไว้แน่น เธอรับรู้ได้ถึงความรักและความจริงใจที่เขาส่งผ่านเข้ามา เธอหันหน้าเล็กน้อยเพื่อสบตากับเขา ดวงตาของเธอฉายแววความสุขและอบอุ่น “ลิซก็รักพี่คีค่ะ รักมากที่สุดในโลกเลย”

ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน แววตาที่สื่อถึงความเข้าใจ ความผูกพัน และความรักที่ไม่มีวันจางหาย ก่อนที่คีรินทร์จะก้มลงจูบอลิสาอย่างดูดดื่ม เป็นการจูบที่เต็มไปด้วยความสุข ความผ่อนคลาย และการยืนยันถึงความรักที่มั่นคงนิรันดร์ มันคือการจูบที่ปลดปล่อยทุกความเครียด ทุกความกังวลที่สะสมมาทั้งหมด เป็นการจูบที่บอกว่า “เราปลอดภัยแล้ว” “เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ลิ้นของพวกเขากเกี่ยวพันกันอย่างอ่อนโยน สัมผัสถึงความรักและความเสน่หาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ขณะที่พวกเขากำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม เสียงโทรศัพท์ของคีรินทร์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เขารับสายพร้อมกับระบายยิ้มออกมา

“ฮัลโหลปกรณ์เหรอวะ” คีรินทร์พูดพลางมองไปที่อลิสาที่กำลังอมยิ้ม

เสียงของปกรณ์ดังมาจากปลายสาย “คีรินทร์ แกกับลิซถึงคอนโดแล้วเหรอวะ! เป็นไงบ้าง ลิซเมื่อคืนสวยมากนะ”

คีรินทร์หัวเราะเบาๆ “เออ ถึงแล้ว ตอนนี้ลิซสบายดี”

แล้วเสียงของมิ้นท์ก็ดังขึ้นมาอีกคน “จริงด้วยลิซ! เมื่อคืนแกสวยมากจริงๆ แถมยังดูมีความสุขแบบสุดๆ ด้วยนะ! ฉันกับพี่ปกรณ์ยังคุยกันอยู่เลยว่าเมื่อไหร่จะได้กินข้าวเลี้ยงฉลองของแกสองคนสักที”

อลิสาที่ได้ยินเสียงมิ้นท์ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอโบกมือให้คีรินทร์เป็นเชิงบอกให้เปิดลำโพง คีรินทร์กดเปิดลำโพง ทำให้เสียงของมิ้นท์และพี่ปกรณ์ดังชัดเจนขึ้นในห้อง

“แหมรู้ดีกันจังเลยนะคะมิ้นท์ พี่ปกรณ์” อลิสาแซวกลับด้วยรอยยิ้มสดใส “ไว้จะเลี้ยงฉลองแน่นอนค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่ช่วยกันมาตลอด”

“ไม่เป็นไรเลยลิซ” มิ้นท์ตอบกลับ

“เพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว ว่าแต่เมื่อกี้ฉันเห็นนะคีรินทร์กับลิซไปแอบจูบกันตอนท้ายงานด้วยอ่ะ หวานไม่เกรงใจใครเลยนะจ๊ะ!”

คีรินทร์กับอลิสามองหน้ากัน แล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขและความผ่อนคลาย หลังจากผ่านเรื่องราววุ่นวายมามากมาย การได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและมีคนที่รักอยู่เคียงข้าง คือรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

“โอเคครับปกรณ์ มิ้นท์ ไว้ฉันกับลิซจะหาเวลาไปเจอนะ วันนี้พวกเราขอพักผ่อนก่อน” คีรินทร์บอก

“ได้เลย! พักผ่อนเถอะจ้า! หวานกันให้เต็มที่เลยนะจ๊ะ!” มิ้นท์แซวปิดท้าย ก่อนที่ทั้งสองจะวางสายไป

อลิสาและคีรินทร์มองหน้ากันแล้วยิ้มอีกครั้ง เสียงหัวเราะจากเพื่อนสนิททำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ความสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การเอาชนะศัตรู แต่อยู่ที่การได้อยู่เคียงข้างคนที่รัก และมีมิตรภาพที่ดีงามรายล้อม

พวกเขาหันกลับมามองแสงไฟระยิบระยับของเมืองยามค่ำคืนอีกครั้ง คีรินทร์กระชับอ้อมกอด อลิสาซบหน้ากับอกเขา ทั้งคู่จูบกันอีกครั้งอย่างเนิ่นนาน เป็นการจูบที่มั่นคงและเปี่ยมไปด้วยความรักที่ไม่มีวันจางหาย ความรักของอลิสาและคีรินทร์ได้ผ่านบททดสอบที่หนักหน่วงที่สุดมาแล้ว และบทสรุปของความวุ่นวายทั้งหมดก็คือ ความรักที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งใด และพร้อมที่จะก้าวเดินต่อไปในอนาคตอันสดใสที่รออยู่เบื้องหน้า