บทที่ 9 เป็นดรุณีผู้อ่อนหวานนางหนึ่ง

เมื่อครั้งที่พระสนมไป๋หวังเยี่ยนเสด็จข้ามแคว้นมาอภิเษกสมรสกับจักรพรรดิหยางไท่ซาน เพื่อเจริญสัมพันธไมตรีของแคว้นไป๋และหยางให้แน่นแฟ้นยิ่งกว่าเคย ทรงมีคนผู้หนึ่งติดตามมาจากแคว้นไป๋ด้วย

นางเป็นดรุณีผู้อ่อนหวานนางหนึ่ง ทั้งใบหน้าอมยิ้มสุขุม นัยน์ตากลมโตสุกใส ผมน้ำตาลเข้มจัดทรงสุภาพเรียบร้อยยาวถึงกลางหลัง และอาภรณ์สีเขียวน้ำทะเลปักดิ้นทองทับเสื้อขาวดูสะอาดตา

นางอาจมิใช่สตรีที่งดงามที่สุดในแปดแคว้น แต่นางคือสตรีผู้งดงามที่สุดในสายพระเนตรขององค์จักรพรรดิหยางไท่ซาน

นั่นคือ หลี่ถงฮว่า นางข้าหลวงผู้ติดตามพระสนมไป๋มาจากต่างแดน

เชื่อว่าทรงไม่อาจรักใครได้อีกตั้งแต่พระมเหสีองค์แรกลาจากโลกไป ไม่ดำริว่าเพียงหนึ่งยิ้มสดใสที่ได้เห็นจากที่ไกลจะทำให้พระหทัยโหดเหี้ยมดุจหินผาสั่นสะท้าน ราวกับสิ้นพระทัยแล้วประสูติใหม่

กับหลี่ถงฮว่า หยางไท่ซานราวกับทรงกลับไปเป็นเด็กหนุ่มแรกรักอีกครั้ง เด็กหนุ่มผู้กระทำตนไม่ถูกยามอยู่ใกล้นางในดวงใจ และเพราะเป็นเช่นนั้น ทุกครั้งที่ทรงมีโอกาสได้พบเจอหลี่ถงฮว่า พระองค์จึงทรงเลือกที่จะกระทำตนสุขุมปั้นปึ่งเคร่งขรึมไม่ทักทาย แม้ทุกครั้งที่เสด็จแยกจากนางบนทางเดินจะแอบทอดพระเนตรแผ่นห