บทที่ 6 : ความเร็วระดับปีศาจ!

แดดยามสายซัดเปรี๊ยงแผดเผาหนังศีรษะ เช้านี้อากาศดีไม่เบาไร้ซึ่งเค้าฝนบนฟ้าท้องฟ้าแจ่มใส โดยหารู้ไม่ว่าที่ใต้นภาดังกล่าวกำลังมีลานประลองเพลงแข้งที่เข้มข้นที่สุดในยุคสมัย "หน้ากระดานเรียง 3 หาข้าพเจ้า!" คือถ้อยคำที่เฮดโค้ชสั่งให้ลูกศิษย์วัยเจริญพันธุ์ตั้งแถว เหล่านักฟุตบอลร่วม 30 ชีวิตกรูกันออกมาจากห้องแต่งตัว วิ่งปรี่ลงสู่สนามพร้อมชุดแข่งเต็มยศ งานนี้ไม่ใครก็ใครไม่ฉันก็แกเพราะท้ายที่สุดแล้วจะเหลือแค่ 11 คนที่เป็นตัวจริงให้สำนักกีฬาลี่ฮือหลวงเท่านั้น

.

"เยสโค้ช!"

ตะเบงเสียงพร้อมเพรียงกันราวกับแม่ครัว ที่กำลังแข่งขันครัวนรก Hell Kitchen

.

ตบเท้าโรมรันตั้งศอกจัดระยะ ระหว่างนั้นผู้ช่วยโค้ชก็ได้นำกรวยยางขนาดเล็กไปตั้งเป็นระยะ เพื่อให้นักกีฬาได้ทดสอบการเลี้ยงบอลภายในเวลาที่กำหนด ทิศทางการเลี้ยงมีทั้งเลี้ยงไปตรง ๆ และการเลี้ยงสลับฟันปลาซิกแซ็ก เรียกได้ว่ามีแค่สปีดต้นคงไม่พอ งานนี้ผู้เข้าทดสอบจะต้องมีความพริ้วไหวจากระดับบั้นเอวลงไปด้วย ใครเป็นสายกระเด้าคงได้เปรียบ สะโพกที่ปลิดปลิวจะทำให้พวกเขาผ่านด่านนี้ได้โดยปริยาย ในขณะที่หลายคนก็ตกม้าตายเพราะดันวิ่งเร็วกว่าลูกบอลก็มี

.

ทั้งจางอี้เฟิงและรุ่นพี่หลิงห่าวล้วนแต่ผ่านไปได้อย่างสบายเอว เข้าสู่เซสชั่นที่สองก็ยังเป็นการทดสอบทักษะการเล่นกับลูกบอลอยู่ นั่นก็คือการผ่านบอลในระยะใกล้และไกล ความยากของการส่งบอลใกล้ไม่ใช่การใช้ข้างเท้าแปกระทบ หากแต่เป็นการเล่นชิ่ง 1 - 2 ทลายทำนบกองหลัง ที่ทั้งต้องเร็วและต้องแม่น น้ำหนักพลาดนิดเดียวคู่แข่งอาจฉกบอลไปยิงได้เลย

.

ส่วนบอลไกลก็เป็นเรื่องของการให้น้ำหนัก การเปิดบอลให้ไซส์โค้งหนีคู่แข่ง การเปิดบอลไปยังพื้นที่ว่างที่คนเปิดจำเป็นจะต้องมีภาพในหัวและคิดข้ามช็อตให้เป็น ควบรวมไปถึงการเปิดแบบกำหนดจุดตก กล่าวคือจะเปิดยังไงให้บอลตกพื้นแล้วปักแช่อยู่แบบนั้น เปิดแล้วบอลติดสกรูม้วนถอยหลัง หรือเปิดแล้วบอลสปริ้นท์หมุนต่อไปข้างหน้า เอาเป็นว่าถ้าโค้ชสั่งให้ทำแบบไหนนักเรียนจะต้องทำได้ตามนั้นทั้งหมด ใครทำไม่ได้ก็กระเด็นออกจากทีมไป

.

เคราะห์ดีที่ 3 สิ่งนี้ก็หาได้คณามือของจางอี้เฟิง กับ หลิงห่าวแต่อย่างใด คิดเอาเถอะว่าขนาดโค้ชเอาถังน้ำมันมาวางไว้ แล้วบอกให้พวกเขาเตะลงถังให้ได้ 3 ลูกติดจากระยะ 40 หลา , 45 หลา และ 50 หลา พวกเขาก็ส่งบอลซวบปากถังได้ราวกับชู๊ตบาส ไกลขนาดนี้เปิดบอลแบบ Inswing หรือ Early cross ได้สบายบรื๋อ

.

ติดก็แต่หลิงห่าวที่อาจจะต้องเหยียบบอลให้นิ่งซะหน่อย เขาเป็นศูนย์หน้าและบอลต้องแต่งเข้าเท้าข้างถนัดจริง ๆ เขาถึงจะมีความแม่นยำ ต่างจากจางอี้เฟิงที่เล่นเป็นปีกขวา รายนั้นมีสปีดความเร็วที่จัดจ้านมาก กระชากแปดแสนตะบึงควบมายังไงเจ้าตัวก็ตวัดเปิดบอลได้หมดทุกเหลี่ยมมุม แถมยังโจมตีเข้าจุดยุทธศาสตร์คู่แข่งได้อย่างตรงเผง

.

"Nice pass! เปิดสวยมากพี่หลิงห่าว! , เยี่ยมไปเลยพี่! , พี่หลิงห่าวเก่งที่สุด!"

เสียงแอลลีตะโกนเชียร์มาจากข้างสนาม มีกันกว่า 30 ชีวิตแต่เหมือนสาวเจ้าจะเห็นแต่ศูนย์หน้าพ่อเทพบุตรของเธอเพียงคนเดียว

.

"เฮ่ย! ยัยแอลลี่นี่น่าหมั่นไส้ชะมัด! ของเราทำยากกว่าเห็น ๆ เธอมันพวกไร้มาตรฐาน"

"คอยดูตอนลงทีมล่ะกัน ฉันจะทำให้เธอหันมามองฉันให้ได้! , คอยดู!"

.

"ตึบ! , ตึบ! , ตึบ! , ตึบ!"

"ปรี๊ดดด!!!"

(เสียงนักกีฬาคนอื่น ๆ เตะลูกบอลเพื่อทดสอบ สลับกับเสียงนกหวีดของเฮดโค้ชที่ดังอยู่เป็นระยะ)

.

เวลาผ่านไปราวสามก้านธูป ข้อมูลสถิติพร้อมทั้งคลิปวีดีโอการวิเคราะห์ต่าง ๆ ก็ถูกบรรจุลงในไอแพดของทีมงานเรียบร้อย พวกเขาเริ่มจะมีภาพนักเตะ 11 คนแรกในใจลาง ๆ ขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ครบถ้วนกระบวนความ เพราะต้องผ่านกรรมวิธีลงทีมกันก่อน ฟุตบอลเป็นกีฬาประเภททีมแม้ความสามารถเฉพาะตัวจะจุดประกายไฟแห่งชัยชนะได้ แต่จากประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาถ้าคุณไม่ใช่ "ดิเอโก มาราโดน่า" ก็อย่าคิดบ้า ๆ ไปท้าทดลอง

.

"ปรี๊ดดด!!!"

นกหวีดยาวเป่าเรียกรวมพล

.

การแบ่งทีมถูกจัดตามความเหมาะสม 2 ฝั่งประกอบด้วยนักเตะฝั่งละ 15 คน มีผู้เล่นเกมรุกเกมรับที่สมดุลไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ คนที่คะแนนดีจะถูกเลือกให้ลงเป็นตัวจริงก่อน ส่วนอีก 4 คนที่เหลือจะกลายเป็นตัวสำรองที่ต้องได้ลงแน่ ๆ ทีม A กับ ทีม B คือชื่อที่โค้ชเรียกขาน โดยแบ่งพวกเขาออกเป็นสองด้านผ่านทางเสื้อกั๊กสีเขียว กับ สีส้มสะท้อนแสง

.

และแน่นอนว่าไอ้คนที่บ้ามูเตลูเชื่อเรื่องโชคลางอย่างจางอี้เฟิงก็มีปัญหาขึ้นมาอีก!

.

"ไอ้เหี้ยเอ๊ย! สีเขียวเหนี่ยวทรัพย์ไหมล่ะมึง! ว่าแล้วเชียวตอนเช้าก็ดันมาเจอยัยตัวซวยอย่างแอลลี่ พอต้องแบ่งทีมดันได้อยู่สีเขียวหำเหี่ยวนี่อีก มันจะไม่เหนี่ยวบอลเข้าประตูตัวเองเหรอวะ! ซวย ๆ ๆ ! ซวยชิบเป๋ง!"

"แล้วไม่ใช่อะไรนะ! ทำไมเราต้องมาอยู่ทีมเดียวกับพี่หลิงห่าวด้วยอ่ะ! เมื่อกี้เราก็เพิ่งพูดไปหยก ๆ ว่าจะโชว์เหนือใส่ทีมพี่เขาให้ยัยแอลลี่หน้าชาไปเลย แบบนี้ก็เท่ากับว่าต้องเล่นเพื่อซัพพอร์ตพี่เขาที่เป็นศูนย์หน้าอ่ะดิ! โห! โคตรไม่ชอบอ่ะโค้ช!"

จางอี้เฟิงคิดทุกอย่างนี้ในใจ เขาบ่นขมุบขมิบแบบไม่มีเสียง มือก็จับเสื้อกั๊กสีเขียวมาสวมใส่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับชะตากรรมว่าโดนความอยุติธรรมข่มขืน

.

"ฮู่ววว! เอาวะเป็นไงเป็นกัน! มาเด้! เข้ามาเล๊ยยย!"

.

.

นักกีฬาทั้ง 2 ทีมวิ่งพรวดลงสู่สนาม งานนี้น่าจะถึงช่วงทดสอบท้าย ๆ กันแล้ว คนที่พลาดอาจจะไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีก มีตำแหน่ง 11 ตัวจริงของสำนักลี่ฮือหลวงเป็นเดิมพัน พวกเขาเข้ายืนประจำที่ตรงตำแหน่งของใครของมัน ทีมสีเขียวมีหลิงห่าวยืนเป็นศูนย์หน้าตัวเป้า คนอื่น ๆ ที่เหลือลดทอนกันลงมา โดยมีจางอี้เฟิงเล่นตำแหน่งปีกขวาที่เจ้าตัวถนัด

.

เริ่มเกมตั้งแต่เขม่าธูปผงแรกโปรยปลิว รูปเกมก็ถูกชักนำโดยทีมสีเขียวแทบทั้งสิ้น กลีบเหมยหมื่นลี้ยังไม่ทันร่วงหมดต้น ความเร็วดั่งอัสนีของจางอี้เฟิงก็พุ่งทะยานขึ้นหน้านำไปแล้ว ทุกสายตาในสนามล้วนจ้องจับเพียงเงาร่างนั้น ทว่าชั่วพริบตาเดียวแสงเงากลับสับสน สายตานับร้อยพลันมืดบอด เขาเร็วเกินกว่ามนุษย์จะตาม เยือกเย็นราวภูตเงาในลมหนาว แม้พันปักษาเหินบินพร้อมกันก็ยังไม่อาจเทียบรอยก้าวแห่งจางอี้เฟิงได้

.

ส่วนหนึ่งคงเพราะตำแหน่งที่เขาสถิตอยู่ ในฐานะปีกที่ยืนอยู่ชิดเส้นข้าง ฟ้าดินเบื้องหน้าเปิดโล่งกว่ามิดฟิลด์กลางสนาม ตัวประกบมีน้อย หากพลาดเพียงนิด ก็ยังมีทางขับลูกออกเส้นข้างประวิงเวลาให้พวกพ้องลงมาช่วยซ้อนทัน ต่างจากผู้ที่ยืนเป็นมิดฟิลด์โดยกำเนิด เขาเหล่านั้นต้องเผชิญกับคู่แข่งถึงแปดทิศ พอสิ้นพันธะทั้งปวงเหล่านี้ ฟอร์มของจางอี้เฟิงก็แจ่มชัดดุจคมกระบี่ที่ผ่านไฟ ลีลาสับขาหลอกว่องไวประหนึ่งพยัคฆ์เล่นเงา ซ้ายขวาซิกแซ็กจนฝ่ายตรงข้ามกลืนฝุ่นมิทัน ไม่มีใครหยุดจางอี้เฟิงได้ และตัวเขาเองก็เริ่มรู้ดีถึงความต่างชั้นของเพลงแข้งระหว่างตนกับผู้อื่น ชั่วเสี้ยวหายใจ จิตภายในจึงไพร่คิด

.

"เอ๊ะ! หรือนี่จะเป็นโอกาสให้เราเล่นงานพี่หลิวห่าวกันนะ?"

"ทีมสีส้มอ่อนหัดขนาดนี้เราจะเปิดบอลจากตรงไหนก็ได้ในสนาม ซึ่งถ้าเราเปิดดีพี่หลิวห่าวก็จะได้ซีน"

"แต่ถ้าเราเปิดห่วย โค้ชก็จะไม่เรียกเราติดทีมตัวจริงเช่นกัน.."

.

สับขาหลอกตวัดลูกส้นกระดกข้ามหัวคู่แข่งที่เสียบกระโจนเข้ามา จางอี้เฟิงวาร์ปหายไปพร้อมกับความเร็วอีกครั้ง ก่อนจะโผล่ฟุบขึ้นมาอีกทีที่ระยะราว 28 หลาเยื้องไปทางฝั่งขวาของกรอบเขตโทษ เวลาในการคิดอกุศลของเขาใกล้ได้ข้อสรุปแล้ว

.

"ไม่! ๆ ๆ , ไม่ได้! เราจะแกล้งเตะอัดคานหรือเตะออกหลังไม่ได้เด็ดขาด!"

"มีแต่ต้องเปิดให้ตรงพี่หลิวห่าวสถานเดียว ถ้างั้นก็เอาแบบนี้ล่ะกัน.. ขอโทษนะพี่แต่ผมยอมให้พี่เด่นเกินหน้าเกินตาผมไม่ได้จริง ๆ"

"จงรับไป! ลูกเปิดที่ไม่มีหมาตัวไหนพักบอลลงได้จากผม! , ฮึ่ยยย~!"

.

"ตึบ! , ตึบ! , ตึบ! , ตึบ!"

.

สาบานต่อหน้าเทพเทวาฟ้าดิน ว่าหลังจากคิดชั่วกับตัวเองในใจเสร็จ บอลทุกลูกที่ออกจากตีนจางอี้เฟิงแม่งมีแต่ลูกแรง! ๆ แรงชนิดที่ว่าโดนท้องต้องมีจุก โดนขาต้องมีซ้น โดนหัวต้องมีหนังหัวเถิกกันบ้าง มันจึงเป็นยิ่งกว่าการเจตนากลั่นแกล้ง พี่หลิงห่าวแกไม่รู้สี่รู้แปดอะไรด้วยเลย แกก็แค่ศูนย์หน้าคนหนึ่งที่มีหน้าที่จบสกอร์ ซึ่งแกก็ทำได้อย่างยอดเยี่ยม

.

"ซึบ! , ซึบ! , ซึบ! , ซึบ! "

คุณพระช่วย! สะบัดคออย่างสวยสี่ดอกเน้น ๆ ตุงตาข่ายหมด ซึ่งต่อให้จางอี้เฟิงจะจัญไรเปิดบอลอุบาทว์ขนาดไหน เขาก็แก้ไขให้เป็นประตูได้ทุกสถานการณ์

.

แอลลี่นี่กระโดดดีใจอย่างกับถูกล็อตเตอรี่ ดูเหมือนว่าหลิงห่าวจะเก่งกว่าที่จางอี้เฟิงประเมินไว้เยอะ และสุดท้ายจากที่ตั้งใจจะทำให้คนอื่นเขาอับอาย กลับกลายเป็นสองแข้งสองขาของตัวเองที่สั่นเทิ้มไปหมด เฮดโค้ชกับทีมงานเดินลงมาในสนามหลังเป่านกหวีดจบการแข่งขัน หลิงห่าวถูกขานชื่อว่าเป็นตัวจริงของทีมเป็นคนแรก จนกระทั่งไล่เรียงมาถึงคนที่อยู่ลำดับสุดท้าย ทว่าชื่อ "จางอี้เฟิง" กลับไม่ถูกขานขึ้นมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว "ไห่ เหริน จง ไห่ จี่ (害人终害己)" นักเตะหนุ่มควรค่าแก่คำสุภาษิตนี้ เพราะมันแปลเป็นไทยได้ว่า "ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว" นั่นเอง