บทที่ 5 : เธอที่เขาหลงรัก

เหลือบมองนาฬิกาหน้าปัดชี้ไปที่ตัวเลข 16.30 น. เขากินความสายเป็นอาหารเช้า ความป่วยหรือไม่สบายก็กัดกินร่างกายของนักฟุตบอลหนุ่มอนาคตไกลอย่างเขาไม่ได้ จางอี้เฟิงมาถึงห้องแต่งตัวก่อนสมาชิกคนอื่นเหมือนเช่นทุกครั้ง เขาไวสมดังชื่อ ตู้ล็อคเกอร์ประจำตัวถูกเปิดออกและจัดแจงหยิบเครื่องแบบนักเลงเพลงแข้งมาสวมใส่ ราวกับผ้ายืดพวกนี้เกิดจากเซลล์รูขุมขนเดียวกับหนังกำพร้าบนเรือนร่างของเขา

.

ชั่วเคี้ยวหมากแหลกทุกอย่างก็เรียบร้อย ยูนิฟอร์มพร้อมสนับแข้งบรรจุเข้าประจำที่ เปิดก่อนได้เปรียบจางอี้เฟิงแทบจะเดินลงสนามและเริ่มวอร์มอัพก่อนใคร ๆ ซึ่งกว่าเพื่อนร่วมทีมคนอื่นจะทยอยมา เขาก็น่าจะเครื่องร้อนจนนำหน้าทุกคนไปหลายพลวัต ด้วยความสัตย์จริงว่าสถานการณ์ ณ ปัจจุบันทีมฟุตบอลของสำนักลี่ฮือหลวงนั้น ยังหาผู้เล่น 11 ตัวจริงไม่ได้ มีเด็กในโรงเรียนให้เลือกมากมายแต่คนที่ใช่นี่สิ ที่จำเป็นจะต้องได้รับการเคี่ยวเข็ญจนแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจซะก่อน

.

"เอาล่ะ! ตามกำหนดการที่โค้ชบอกวันนี้คือวันคัดตัวจริง 11 คนแรกสินะ!"

"เราจะพลาดไม่ได้โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น! , สู้โว๊ยยย!"

"เฮ๊ยยยย!!!"

.

"โครมมมม!"

ต่อยประตูล็อคเกอร์เข้าไปเต็มแรง ตะโกนดังลั่นสนั่นห้องเพื่อเป็นการปลุกใจ

.

อยู่คนเดียวจะทำอะไรก็ย่อมได้ แต่ใช่ซะที่ไหนล่ะ! เพราะทันทีที่ประตูตู้ล็อคเกอร์กระแทกอัดกลับเข้าที่ ใบหน้าของสาววัยรุ่นหุ่น ม.ปลายนางหนึ่งก็ได้ปรากฏขึ้นมา แก้มนวลของเธอเฉียดรอยบุบบนประตูตู้ไปแค่ไม่กี่เซ็น! ผมหน้าม้าแตกกระพือ! พลังลมจากแรงหมัดเป่าปอยผมปลิวฟุ้งราวกับโดนข่มขืน ซึ่งนั่นก็มากพอแล้วที่จะทำให้เจ้าหล่อนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

.

"ไอ้จาง! , ไอ้บ้า! , ใครใช้ให้ทำลายข้าวของมิทราบ!"

"ตู้ล็อคเกอร์เหล็กนี้ราคา 12,000 หยวน แบ่งเป็น 12 ช่องบนล่าง การที่นายทำบุบไปช่องหนึ่งคิดเป็นเงิน 1,000 หยวน"

"คูณด้วยอัตราค่าเสื่อม และต้นทุนค่าเสียโอกาส ฉะนั้นค่าเสียหายที่เกิดขึ้นจึงเป็น 50,000 หยวน!"

"ผ่อนได้ 3 งวด ดอกเบี้ย 25% รับเป็นเงินสดไม่รับเงินโอน..โอเค๊!"

.

ร่ายยาวเป็นฉาก ๆ พูดฉอด ๆ เป็นหมีกินผึ้ง แถมในมือก็กดเครื่องคิดเลขในจอไอแพดราวกับร่ายเวทมนตร์ ประหนึ่งว่าในหัวสมองเธอนั้นจะเต็มไปด้วยศาสตร์แห่งการบริหารจัดการ ซึ่งก็แน่ล่ะเพราะเธอคือผู้จัดการของทีมฟุตบอลทีมนี้นี่นา

.

เธอมีชื่อว่า "แอลลี่ หลิน" เป็นเด็กสาวลูกครึ่งจีน - อเมริกัน ที่หน้าตาหนักไปทางฝรั่งมากกว่าอาหมวย ตาโตผมดำสัดส่วนสูงยาวราวกับนางแบบที่ขาดเพียงโอกาสเดินบนแค็ทวอร์ค ดูผ่าน ๆ แล้วเธอละม้ายคล้ายกับ น้องแอลลี่ ไอดอลชื่อดังลูกสาวของพี่ อ่ำ อัมรินทร์ อยู่ไม่น้อย ผิวขาวอมชมพูอาบออร่า ย่างเท้าเดินไปมาหอมฟุ้งราวกับภูตสวรรค์ตัวน้อย ๆ ในดงเกสร

.

"อ่าวเงียบ! , เงียบทำแมวอะไรล่ะคะไอ้คุณจาง!"

"กล้าทำก็ต้องกล้ารับผิดชอบด้วย ฉันอุตส่าห์เตรียมเสื้อผ้าชุดแข่งไว้ให้ทุกคน"

"นายดันมาทำล็อคเกอร์พังแบบนี้ คนอื่นเขาก็เดือดร้อนหมดสิ คิดสิ! คิด! เป็นนักบอลอย่าใช้แต่แรง!"

.

สวยแต่รูปจูบสักทีไม่รู้จะหยุดปากเธออยู่รึเปล่า นี่แหละคือตัวตนของ แอลลี่ หลิน ความจู้จี้ขี่บ่นมาเป็นอันดับหนึ่ง ในชุดวอร์มแขนยาวที่เธอสวมอยู่ไม่เหลือเค้าความเซ็กซี่แม้แต่น้อย ทุกอย่างถูกอำพรางไว้ด้วยเสื้อคลุมตัวโคร่ง นาฬิกาจับเวลาห้อยอยู่บนคอ กางเกงวอร์มตัวโตแถมยังผูกเชือกซะแน่น ประหนึ่งล่วงรู้ว่าสักวันต้องโดนกระตุกกลั่นแกล้งจากเพื่อนนักบอล

.

จางอี้เฟิงจึงเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ขี้หูเขาเต้นระบำบึ้มบ้ำชูบีดูวับ! คนเหี้ยอะไรพูดได้น้ำไหลไฟดับแล้วแต่ละคำก็หยาบโลนย้อนแย้งกับคาแร็คเตอร์สุด ๆ จนสุดท้ายเขาก็เลยต้องเลือกที่จะตัดบทผ่านการพูดจี้ใจดำแอลลี่ออกไปตรง ๆ

.

"หยุดแพล่มได้แล้วยัยจอมจุ้น! , ฉันรู้หรอกน่า!"

.

"รู้อะไรของนาย!?"

.

"เอ้า! เธอคิดว่าตัวเองเป็นไต้ซือหรอ? ฝอยน้ำลายเธอมันรดหัวฉันจนแทบจะเป็นน้ำมนต์หลวงพ่ออยู่แล้ว!"

"เดี๋ยวฉันซ่อมให้! กะอีแค่รอยบุบแค่นี้เตะบอลอัดสักป๊าบก็เด้งกลับคืนรูปตามเดิมแล้ว!"

"เธอต่างหากที่จะทำให้ฉันซวยในวันคัดตัว ฉันไม่น่าเจอเธอเป็นคนแรกเลยบอกตรง ๆ !"

"อุตส่าห์มาถึงคนแรกแท้ ๆ ดันมาเจอตัวซวยให้พรเข้าให้ แย่ชิบเป๋ง! แม่งเอ๊ย!"

.

"ไอ้คุณจางเมิงพูดดี ๆ พูดแบบนี้หมายความว่าไง?!"

ชักเริ่มมีน้ำโหแอลลี่เก็บไอแพดใส่กระเป๋า พลางเปลี่ยนท่าเป็นยืนเท้าสะเอวเอาแผ่นหลังพิงกับตู้ล็อคเกอร์

.

"ได้! ถ้าอยากให้พูดนักฉันก็จะพูด..!"

.

ลักษณะเหมือนเตรียมจะปะทะทั้งที่เพิ่งจะปะทุ เพราะความจริงของเรื่องนี้ก็คือแอลลี่นั้นก็มีความฝันจะเป็นนักฟุตบอลหญิงของสำนักลี่ฮือหลวงแห่งนี้เช่นกัน เธอเข้ามาฝึกฟุตบอลและเก็บตัวอยู่ในทีมหญิงหลายเดือน แต่ทว่าพอถึงช่วงทดสอบฝีเท้าเจ้าหล่อนกลับไม่สามารถผ่านการคัดตัวได้สำเร็จ เธอกลายเป็นหนึ่งคนในกลุ่มขี้แพ้ ไม่มีที่ยืน ไม่ได้เป็นแม้แต่ตัวสำรอง แต่ด้วยพระเดชพระคุณของคุณพ่อที่เป็นถึงเฮดโค้ช แอลลี่ก็เลยได้รับอานิสงษ์ให้เข้ามาทำงานเป็นผู้จัดการของทีมชายแทน

.

เธอได้รับโอกาสให้ใกล้ชิดกับฟุตบอลอีกครั้ง ได้แอบฝึกแอบเรียนแบบครูพักลักจำ เพื่อที่วันหนึ่งแอลลี่จะได้ลาออกจากที่นี่แล้วก็นำวิชาความรู้ที่ได้กลับไปสมัครเรียนกับสำนักอื่น ไม่ว่าจะเป็น หลงเซียงถื่อ หรือ ซิงเหอจิ้งจี้ ที่นั่นจะกลายเป็นแหล่งพำนักใหม่ของเธอในสักวัน ความฝันของเธอไม่เคยหมดอายุ เพียงแต่ต้องรอฟูมฟักและอยู่ให้ถูกที่ถูกทาง ไม่ได้ที่นี่ไปที่อื่นเธออาจจะกลายเป็นเทพไปเลยก็ได้

.

หลักฐานก็คือมีหลายคืนมากที่จางอี้เฟิงมักจะเห็นแอลลี่ซุ่มฝึกฟุตบอลอยู่คนเดียว เสียงลูกบอลกระทบผนังดังครั้งแล้วครั้งเล่า เธออาศัยความเป็นผู้จัดการที่ถือกุญแจเข้าออกสนามได้ตามใจ เธอมีโค้ดพิเศษในการทำบัญชีเบิกใช้อุปกรณ์การฝึกซ้อม บรรดากรวยยาง , อุปกรณ์มาร์คกิ้ง , กระดานวางหมากตำแหน่ง ฯลฯ ทุกศาสตร์ที่พวกทีมชายถูกสอนเธอจะทำการจำลองมันขึ้นด้วยตนเอง พลันแอบฝึกซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้นโดยไม่ให้ใครเห็น

.

ฟุตบอลของแอลลี่จึงเป็นบอลในเงามืด เธอไม่เคยเล่นบอลในสนามที่มีแดดหรือแสงสว่างเลย แต่นั่นก็แลกมาซึ่งทักษะชั้นเชิงที่อุโฆษจนถึงขั้นหลับตาเล่นได้! ทุกจุดมาร์คอยู่ในหัว ทุกตำแหน่งของเพื่อนไม่ต้องมองเธอก็ส่งบอลไปถึงได้ แถมแตะยิงได้เลยโดยไม่ต้องง้าง ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากตัวแอลลี่เองกับจางอี้เฟิงทีแอบดูเธออยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งวันนี้มาถึง วันที่ฝ่ายชายเริ่มจะหมดความอดทนไปกับความปากมากขี้บ่นของเธอ เขาจึงพูดสิ่งเหล่านี้ออกไปหมดเปลือก และนั่นก็ทำให้แอลลี่ถึงกับอึ้งแดกไปเลย!

.

"นะ..นี่ นายรู้เหรอ?!"

.

"รู้ดิ! ฉันเองก็รักฟุตบอลมากไม่ต่างจากเธอ ฉันซ้อมเยอะพอ ๆ กับเธอนั่นแหละ"

"แต่ฉันแค่ไม่อยากจะอยู่ในหมวดขี้แพ้ ที่ไม่ผ่านการตัดตัวเหมือนเธอ!"

"เพราะงั้นได้โปรดหุบปากพล่อย ๆ ของเธอซะ! มันจะทำให้ฉันซวยไปด้วย! ยัยหลอดไฟ!"

.

"What หลอดไฟ?! , หลอดไฟอะไรวะ???"

.

"ก็ผิวเธอมันขาวซะขนาดนั้น ตอนเธอซ้อมฉันถึงเห็นเธอในเงามืดไง!"

.

"ไอ้บ้า! ตรรกะปัญญาอ่อนอะไรของนายเนี่ยะ! ช่างเถอะ! ฉันเข้าใจแล้ว"

"เอาเป็นว่าฉันจะหยุดบ่นให้แล้วกัน ฉันรู้ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญพยายามเข้าล่ะ"

"ทุกคนเลย.. ฉันอยากให้ทุกคนได้เป็นส่วนหนึ่งของทีม.."

"จริง ๆ นะ.. จริง ๆ.. "

ยิ้มอ่อนยกขึ้นที่มุมปาก แอลลี่เผลอยิ้มออกมาผ่านแววตาที่ซึมเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

.

เธอนั่งย่อตัวลงโดยมีตู้ล็อคเกอร์ของนักกีฬาทุกคนอยู่ตรงหน้า ป่ายปัดฝ่ามือลากไปตามป้ายชื่อของทุกคนยกเว้นตู้ของจางอี้เฟิงที่มีรอยบุบ ก่อนจะมาหยุดกึกอยู่ตรงชื่อที่เขียนว่า หลิงห่าว (凌昊) หมอนี่น่าจะได้ชื่อว่าเป็นกัปตันทีมคนต่อไป หน้าตาหล่อเหลาเอาการ กล้ามท้องแขนขาแน่นตับน่าฟัดน่าเคี้ยว แถมยังฉลาดเป็นกรดมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามเพศเดียวกันรวมทั้งหมาตัวผู้และตัวเมีย แอลลี่ หลิน ไม่เก็บอาการแม้แต่นิดเดียว แค่ดูก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ประตูล็อคเกอร์ของหลิงห่าวจึงถูกไขเข้าไปด้วยกุญแจพิเศษที่ไขได้ทุกประตู

.

"แกร๊ก!"

(เสียงกุญแจเสียบเข้ารูแล้วบิดหมุน)

.

"เฮ้! แอลลี่ไม่เอาน่า! นั่นมันพื้นที่ส่วนตัวของพี่หลิงห่าวเขานะ!"

"เธอกำลังทำในสิ่งที่เสียมารยาท สิ้นเกียรติยศศักดิ์ศรีของเรดี้แผ่นดินใหญ่!"

จางอี้เฟิงทักขึ้นกึ่งประชด

.

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันก็แค่จะตรวจเช็คดูเป็นครั้งสุดท้าย ว่าเสื้อผ้ายูนิฟอร์มที่ฉันเตรียมไว้ให้พี่เขายังอยู่ดีรึเปล่า?"

"ฉันกลัวว่ามันจะมีรอยพับ ตอนที่พี่เขาใช้สปีดออกตัววิ่งตะเข็บจะได้ไม่บาดผิวพี่เขาให้เป็นรอย.."

ราวกับได้รับหยดน้ำทิพย์ให้ฟื้นคืนสู่รอยยิ้ม ฝ่ามือเรียวลากเข้าไปตบ ๆ ลูบ ๆ จัดชุดแข่ง ถุงเท้า สนับแข้ง ให้เข้าที่ทั้งที่มันก็ดูดีสวยงามอยู่ก่อนแล้ว

.

ใครเห็นก็ต้องหมั่นไส้ และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็คือจางอี้เฟิงที่ถึงกับทนไม่ไหว "แกร๊ก!" เขาเปิดประตูล็อคเกอร์ที่บุบบี้ของตัวเองออกเช่นกัน! จากนั้นก็ล้วงมือสากเข้าไปตะกุย ๆ คุ้ยเขี่ยอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนจะได้ของบางอย่างติดมือออกมา เขาหันไปถามแอลลี่ด้วยคีย์เสียงสุดประชด!

.

"เธอไม่ดมกลิ่นพี่หลิงห่าวเข้าไปด้วยเลยล่ะ ถ้าจะลวนลามเสื้อผ้าเขาขนาดนั้น!?"

.

"ทำได้หรอ? , ฟุดฟิด ๆ ๆ !"

แอลลี่ประชดคืน

.

"เปล่าสักหน่อย! เอ้านี่รับไป! รับไว้ดมเผื่อเธอจะชอบอิ ๆ !"

.

"หมับ!"

.

หลับตาเตะบอลยังได้ประสาอะไรกับของแค่นี้ที่ฝ่ายชายเขวี้ยงมาให้ ในท่านั่งยองแอลลลี่เปิดมือออกดู ก่อนจะพบว่าผ้าผืนจิ๋วที่รับมานั้น แท้จริงแล้วก็คือ "กางเกงในใช้แล้ว" ที่จางอี้เฟิงหมกไว้ในล็อคเกอร์!

.

"อี๋! , อีฟาง! , อีเหี้ย! , อีผู้ชายสกปรก! , อีเลวอีชั่ว!"

"อี๋! มือฉันจะเป็นผื่นไหมเนี่ยะ! ขยะแขยงต้องใช้แสง UV ฆ่าเชื้อ! แหวะ!"

"ไปเลยนะไปสนามโน่นเลยไป ถือกระติกน้ำแข็งกับถังใส่เครื่องดื่มเกลือแร่ที่ตั้งอยู่ข้างนอกไปด้วย!"

"นายนี่มันเลวไม่มีลิมิตชีวิตเกินร้อยซะจริ๊งงงง! , อี๋!!!"

.

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ !"

ได้ยินแต่เสียงหัวเราะของฝ่ายชายดังสะท้อนมาไกล ๆ จางอี้เฟิงจัดแจงยกกระติกนำหน้าลงสนามไปตั้งนานแล้ว ใจหนึ่งเขาก็ขำแอลลี่แบบเต็ม ๆ แต่ใจหนึ่งเจ้าตัวก็ต้องยอมรับอยู่เหมือนกันว่า แอลลี่เป็นผู้หญิงที่เขาแอบชอบ เขาจะกล้ายืนตัวงอเก๊กหล่อต่อหน้าเธอที่นั่งยองอยู่แทบเท้าได้ยังไง ในเมื่อท่านั่งในชุดวอร์มแบบนั้นมันคือท่านั่งโม๊คควยของพวกนางเอก AV ชัด ๆ

.

"ไม่ไหว ๆ แค่คิดก็ขาอ่อน ถึงเธอจะไม่เคยคิดอะไรกับฉัน"

"แต่ฉันก็จะให้เธอรู้ความลับเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน.."

"ว่าฉันใช้เธอเป็นแบบในการชักว่าวอยู่แทบทุกคืน.."

.

"แกร๊กกก!!!"

"อึก! , อึก! , อึก! , อึก! , อึก! , อึก!"

.

บิดฝากระดกเครื่องดื่มเกลือแร่ทั้งที่ยังไม่เสียเหงื่อสักหยด รองเท้าสตั๊ดย่ำลงสนามหญ้าด้วยความมั่นใจ และบางทีจางอี้เฟิงอาจจะเข้าใจผิดไปว่าน้ำเหงื่อที่เสียให้กับการเล่นกีฬา กับน้ำกามที่เสียให้สาวในจินตนาการ นั้นควรจะชดเชยด้วยเครื่องดื่มคนละชนิด