ถูกลงโทษ

ตำหนักใหญ่ โถงรับรอง

สตรีนางหนึ่งมองกาน้ำชาและขนมในจานที่ตั้งบนโต๊ะด้านหน้าตนหลายครั้ง “ข้ากินจนอิ่มแล้วอิ่มอีก ท่านเทพหย่วนเฉินไปไหนหรือ”

“เทพธิดาอย่าร้อนใจไป ท่านเทพแค่เอ่อ อยู่กับสตรีของตนเท่านั้น” ชิงสวินตอบน้ำเสียงราบเรียบ เมื่อครู่เขาเดินผ่านหน้าห้องสรงน้ำ ได้ยินเสียงร้องครางของบุรุษสตรีสลับไปมา

ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของผู้ใด

“สตรีอย่างนั้นหรือ ไหนว่าท่านเทพยังไม่มีคู่บำเพ็ญเพียร” สตรีเอ่ยถามด้วยใบหน้าตกใจ

“ตอนนี้ยังไม่มีสถานะ แต่อีกไม่นานคงมี” มู่จวินเดินเข้ามาพอดีจึงตอบคำถามนี้

“ข้ารักของข้ามานาน เป็นแบบนี้ได้อย่างไร” สตรีบ่นพึมพำเสียงเบาจนไม่มีผู้ใดได้ยิน สายตามองไปยังประตูทางเข้าด้วยความหวัง

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม หย่วนเฉินก็เดินเข้ามาพร้อมกับเทพเต๋ออันและนางเซียนซิงเหวิน

“ข้าเห็นความสัมพันธ์ของเจ้ากับแม่นางตู้ก็พลันนึกขึ้นได้ว่า ข้าเองอายุก็ไม่น้อยแล้ว ควรมีคู่บำเพ็ญเพียรบ้าง เลยตกลงกับซิงเหวินไว้ว่าจะอยู่ร่วมกัน” เต๋ออันพูดกับหย่วนเฉินสีหน้าสดใส

ทว่าซิงเหวินกลับสีหน้าเรียบเฉย นางมองเต๋ออันแล้วพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย “เจ้าก็ไม่ใช่เด็กแล้ว มีอายุหลายพันปี ยังจะทำตัวดั่งมนุษย์หนุ่มอยู่อีก”

“ก็ข้าคิดดูแล้วว่าการทำเช่นนี้ส่งผลให้จิตใจผ่องแผ้วสดใส” เต๋ออันแย้งพร้อมกับยิ้มกว้าง จากนั้นก็หุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นสตรีที่นั่งจ้องมองพวกเขาอยู่

“นางคือผู้ใดหรือ” เขาเอ่ยถามหย่วนเฉิน

“ตงฟางอันนั่ว ธิดาของเจ้าทะเลตงไห่” หย่วนเฉินเอ่ยปากแนะนำ “เพิ่งกลับมาจากการฝ่าด่านเคราะห์บนโลกมนุษย์จึงอยากอยู่บนสวรรค์สักพัก”

“เทพธิดาตงฟางอันนั่ว” เต๋ออันกล่าวทักทายเมื่อทราบชื่อสตรี ทว่ายังไม่ทันจะกล่าวสิ่งใดเพิ่ม ซิงเหวินก็รีบพูดแทรกแล้วดึงแขนเขาจากไปอย่างรวดเร็ว

“หย่วนเฉินก็เพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์ไม่นาน เทพธิดาตงฟางคงอยากหาคนคุยด้วย แต่แม่นางตู้ก็มาจากโลกมนุษย์เช่นเดียวกัน คงมีเรื่องพูดคุยอยู่มาก เต๋ออัน พวกเราไปกันเถอะ ปล่อยให้เขาสามคนมีเวลาพูดคุยกัน”

...

“เจ้าดึงข้าออกมาเช่นนี้ มีอะไรอย่างนั้นหรือ” เต๋ออันถามซิงเหวินหลังจากออกมานอกกำแพงตำหนักหย่วนเฉิน

“เทพธิดาผู้นั้นก็เพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์ ทั้งสายตาของนางที่มองหย่วนเฉินก็เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ข้าว่านางคงมีความสัมพันธ์กับหย่วนเฉินตอนอยู่บนโลกมนุษย์ ได้ยินมาว่ามนุษย์เพศชายมีสามภรรยาสี่อนุ หย่วนเฉินก็อาจเป็นหนึ่งในนั้น” ซิงเหวินวิเคราะห์ให้เต๋ออันฟัง

“บุรุษมากสตรีมักจะหาความสงบสุขไม่เจอ ขนาดตายจนกลับสวรรค์ก็ยังมีปัญหา พวกเรารอฟังสถานการณ์ข้างนอกดีกว่า” เต๋ออันถอนหายใจ มือหนาจับมือเรียวของซิงเหวิน

“ไปนั่งเล่นที่ตำหนักข้ากันเถอะ อยู่ถัดไปเอง”

...

“ท่านเทพ ท่านจะพาข้าไปเดินชมส่วนอื่นของสวรรค์หน่อยได้หรือไม่” ตงฟางอันนั่วพูดเสียงหวานกับหย่วนเฉิน

“ขออภัย สวรรค์ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว เจ้าอยู่แค่ภายในตำหนักนี้เถอะ” หย่วนเฉินกล่าวปฏิเสธท่าทางเย็นชา “เจ้าพาเทพธิดาตงฟางไปที่พักได้แล้ว” เขาสั่งมู่จวินก่อนหายวับไป

“ขอรับ” มู่จวินรับคำ จากนั้นก็ผายมือเชิญตงฟางอันนั่วอย่างนอบน้อม

เมื่อเดินมาถึงสวนหย่อมกลางตำหนัก ตงฟางอันนั่วก็หยุดฝีเท้า “ช้าก่อน” นางส่งเสียงบอกมู่จวินก่อนหันมองข้างสระน้ำที่มีภูเขาจำลอง

“ตู้ชิงชิง” ตงฟางอันนั่วเผลอพูดชื่อของสตรีที่ยืนอยู่ข้างสระน้ำไกลๆ ออกมา

“ท่านเทพพานางผีสาวกลับมาด้วยอย่างนั้นหรือ ผีที่ฆ่าคนตั้งมากมายเนี่ยนะจะมาเป็นคู่บำเพ็ญเพียร ข้าไม่ยอม” ตงฟางอันนั่วกล่าวพึมพำหลังจากนั้น

“ท่านว่าอะไรนะ” มู่จวินที่เดินนำหลายก้าวหยุดเท้าแล้วหันกลับมาถามนางด้วยสีหน้างุนงง

“ไม่มีอะไร” ตงฟางอันนั่วตอบ นางหลุบตามองลงพื้นแล้วเดินตามมู่จวินต่อไม่ให้เขาสงสัย

........

กลางดึกคืนนั้น ขณะที่ตู้ชิงชิงกำลังหลับลึก จู่ๆ อาภรณ์ที่สวมปกคลุมร่างกายก็อันตรทานหายไป ขาเรียวขาวทั้งสองข้างถูกจับกางออกกว้าง จากนั้นไม่นานก็มีแก่นกายยาวใหญ่ถูกสอดเข้าไปในร่องรักด้วยความรวดเร็ว

“อื้อ” ตู้ชิงชิงส่งเสียงแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา นางกำลังฝันถึงครั้งยังอยู่ที่โลกมนุษย์ ถูกจางอวิ๋นอวี้ซึ่งก็คือหย่วนเฉินจับขย่มจนเสียวซ่านไปทั้งตัว

“คับแน่นเหมือนเดิม” บุรุษกล่าวเสียงเบา พูดจบก็ไม่รอช้า ค่อยๆ ขยับเอวสอบกระแทกโพรงเนื้อจนเกิดเสียงน่าอาย

ปัก ปัก ปัก ปัก

“ได้ทั้งไอสวรรค์พิสุทธิ์และน้ำอมฤตแล้ว ทั้งยังไปรับน้ำรักของข้าทุกวัน ไม่เกินอาทิตย์นี้ร่างกายของนางก็ไม่ต่างกับเทพเซียนแล้ว” บุรุษที่พูดก็คือหย่วนเฉิน เขาเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ ทำภารกิจที่จำเป็นอย่างต่อเนื่อง

“ขนาดหลับยังตอดดีเช่นนี้ เหมาะสมกับเป็นสตรีของข้าหย่วนเฉิน” เขากล่าวชมทั้งที่รู้ว่าสตรียังคงนอนหลับไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

เสียงท่อนเอ็นตอกร่องคับแน่นเข้าออกเป็นจังหวะจนเกิดเสียงดังทั่วห้อง มีเสียงครางหวานเคล้าคลอเบาๆ ทำให้ในตำหนักเกิดบรรยากาศบางอย่าง

ชิงสวินกับมู่จวินนั่งหลับตาทำสมาธิ ปกติแล้วหย่วนเฉินจะเสกม่านกันเสียง เสียงภายในห้องจะไม่ดังมากนัก แต่วันนี้นางเซียนซิงเหวินไม่อยู่แล้ว หย่วนเฉินจึงไม่เสกม่านกันเสียงอีก

เขาคงลืมไปว่าตอนนี้ในตำหนักมีแขกคนใหม่เพิ่มหนึ่งคน

ตงฟางอันนั่ว

........

ตำหนักเล็กฝั่งขวา

“ตู้ชิงชิงมีดีอะไรกัน หย่วนเฉินถึงหลงหัวปักหัวปำ ขนาดกลับขึ้นสวรรค์ยังต้องพานางกลับมา นี่เขาละกิเลสของมนุษย์แล้วนี่” ตงฟางอันนั่วนั่งบ่นบนเตียง หูทั้งสองข้างได้ยินเสียงกิจกรรมอันน่าอายอย่างชัดเจน

“ข้าก็อยากลองบ้าง บนโลกมนุษย์ข้าตายลงทั้งที่ยังเป็นสตรีพรหมจรรย์ กลับทะเลตะวันออกจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นสตรีพรหมจรรย์ ข้าไม่ยอม” ตงฟางอันนั่วใบหน้าบูดบึ้ง แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องครางอันแผ่วเบาของตู้ชิงชิงใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน

“ข้าจะไม่ให้เจ้าได้ครอบครองหย่วนเฉินแน่” ตงฟางอันนั่วกัดฟันพูดก่อนจะปลดเสื้อผ้าด้านล่างของตนแล้วใช้นิ้วเรียวเล่นกับร่างกายโดยเฉพาะจุดอ่อนไหว

“อืม ข้าอยากได้ใหญ่กว่านี้จัง”

........

วันถัดมา

ตำหนักไห่ถัง

“ฮองเฮาเพคะ สตรีที่อยู่กับท่านเทพหย่วนเฉินนางเป็นผีร้าย ตอนอยู่ที่โลกมนุษย์ได้สังหารผู้บริสุทธิ์ไปมากมาย ฮองเฮาต้องจัดการนางนะเพคะ” ตงฟางอันนั่วรายงานพร้อมกับปั้นสีหน้าเป็นกังวล

“จริงหรือ” ฮองเฮาแดนสวรรค์ใบหน้ากังวลไม่ต่างกัน นางยกฝ่ามือขึ้นสูงเล็กน้อยเพื่อเรียกเทพที่รับใช้ข้างกายให้เข้ามาหา

“ไปนำตัวนางมา”

“ขอรับ” เทพผู้รับใช้ประสานมือรับคำสั่งก่อนจากไปอย่างรวดเร็ว

เวลาผ่านไปสองก้านธูป เทพรับใช้ก็พาตู้ชิงชิงมายังตำหนักไห่ถัง ตู้ชิงชิงกวาดสายตามองโดยรอบ ในใจรู้สึกหวั่นไหว ทว่าก็ไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด

“คารวะท่านเทพ” นางคุกเข่าคารวะด้วยความนอบน้อม

“อืม” ฮองเฮาตอบสั้นๆ แต่ไม่ได้สั่งให้ตู้ชิงชิงลุกขึ้นยืน ปล่อยให้สตรียังคงอยู่ท่านั้น

“แม่นางผู้นี้หรือคือสตรีที่หย่วนเฉินพึงใจ”

เสียงทรงอำนาจดังขึ้น ทุกสายตาหันมองจากนั้นก็ยอบกายคำนับพร้อมกัน

“คารวะเทียนจวิน”

ตู้ชิงชิงเห็นดังนั้นก็รีบค้อมกายก้มศีรษะไปทางบุรุษท่าทางน่าเกรงขาม “คารวะเทียนจวิน”

“อืม นับเป็นสตรีงดงามผู้หนึ่ง เพียงแต่เรือนกายยังไม่ได้เป็นเซียนอย่างสมบูรณ์ อีกทั้งเคยเข่นฆ่าผู้คนจำนวนมาก ลงโทษส่งตัวนางไปเกิดใหม่เป็นเดรัจฉานเสีย” บุรุษร่างสูงท่าทางทรงอำนาจเอ่ยวาจาหนักแน่น

“เทียนจวิน ทำโทษข้าน้อยด้วยวิธีอื่นได้หรือไม่เจ้าคะ” ตู้ชิงชิงหน้าตาตื่นตระหนก วันนี้หย่วนเฉินไม่อยู่ตำหนัก นางอยากเจอหน้าเขาสักครั้งก่อนจะต้องรับโทษ

หากต้องไปเกิดใหม่คงไม่ได้ลากันเป็นครั้งสุดท้าย

“เทียนจวิน เทียนจวิน” สตรีร้องขอความเห็นใจ ทว่าผู้ที่ถูกขอร้องกลับเมินเฉยไม่สนใจ

“ข้าเป็นประมุขเก้าชั้นฟ้า จะให้คนเช่นเจ้าเป็นเซียนเสวยสุขโดยไม่ต้องรับโทษได้อย่างไร” เทียนจวินกล่าว สายตาคมกริบหันมองทหารเซียนเป็นคำสั่งให้นำตัวตู้ชิงชิงไป

“ข้าน้อยขอเขียนจดหมายถึงเทพหย่วนเฉินก่อนได้หรือไม่” สตรีอ้อนวอนน่าสงสาร

“อนุญาต” เทียนจวินพยักหน้าเมื่อเห็นฮองเฮาของตนใจอ่อน ทำท่าจะเอ่ยปากให้ตู้ชิงชิง “นำกระดาษพู่กันมาให้นาง”

“ขอบคุณเทียนจวิน ขอบคุณฮองเฮา” ตู้ชิงชิงก้มศีรษะขอบคุณสามครั้งแล้วจึงรับกระดาษมารีบเขียนคำบอกลาสั้นๆ

คราก่อนที่จางอวิ๋นอวี้สิ้นชีพโดยไม่ได้บอกลาก็ทำให้จิตใจของตู้ชิงชิงเศร้าหมองจนหมดอาลัยตายอยากไปพักใหญ่ แม้ว่าจะได้เจออีกครั้งในฐานะเทพหย่วนเฉิน แต่นางก็ยังไม่เคยได้บอกความในใจเลยสักครั้ง

ทำเหมือนตนเองเป็นแค่สตรีอุ่นเตียงเท่านั้น ความผูกพันใดๆ ล้วนหาได้มีไม่

ครั้งนี้จึงไม่อยากมีสิ่งใดให้ค้างคาใจอีก

เขียนเสร็จตู้ชิงชิงก็พับกระดาษก่อนส่งให้คนของฮองเฮาเป็นผู้นำไปส่งที่ตำหนักของเทพหย่วนเฉิน