บทที่36

“จริงๆข้ามีเรื่องสำคัญที่อยากจะมาปรึกษาท่านลุงน่ะเจ้าค่ะ” เธอเอ่ยจบ ก็เงยหน้ามองท่านลุงที่ตอนนี้หันมาจ้องหน้าเธอเรียบร้อยแล้ว

“สำคัญมากเลยหรือ? เกี่ยวกับอะไรเล่า”

“จริงๆก็เกี่ยวกับพวกเราทุกคน แล้วก็คนในหมู่บ้านด้วยเจ้าค่ะท่านลุง”

“เกี่ยวกับคนในหมู่บ้านหรือ?” ลี่คุนจ้องมองเด็กสาวตรงนี้ด้วยแววตาที่ฉงนใจ มันเรื่องอะไรกันแน่ถึงขั้นเกี่ยวข้องกับทุกคนในหมู่บ้านเสียด้วยนี่สิ

“…” เธอไม่ได้เอ่ยอะไรทำเพียงพยักหน้ารับเบาๆ

“เป็นเรื่องอันตรายมากหรือไม่เล่าอาเมิ่ง? รีบบอกลุงมาเถิดตอนนี้ลุงเดาไม่ถูกแล้วว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรกันแน่”

เธอทอดถอนลมหายใจก่อนจะเอ่ย “เฮ้อ… เกี่ยวกับเรื่องพายุหิมะที่จะเกิดขึ้นเจ้าค่ะ สหายของข้าที่อยู่ในเมืองส่งจดหมายมาเตือนให้ข้าระมัดระวังตัว” เธอเงยหน้ามองท่านลุงที่ตอนนี้มีท่าทีตกใจเสียแล้ว “แต่ข้าก็รู้สึกไม่ดีหากจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้และเอาตัวรอดเพียงลำพัง ข้าเลยอยากจะมาปรึกษากับท่านลุงว่าควรทำอย่างไร ข้าไม่รู้ว่าควรจะช่วยพวกชาวบ้านอย่างไรดีน่ะเจ้าค่ะ”

“นะ นี่มันเรื่องจริงใช่ไหมอาเมิ่ง?!”

“จริงเจ้าค่ะท่านลุง ตอนแรกข้าก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่พอกลับมาคิดๆดูอีกทีแล้วว่าถ้าหากเกิดเรื่องเลวร้ายแบบนั้นขึ้นจริงๆก็อาจจะทำให้มีผู้คนล้มตายไม่น้อย ข้าเป็นห่วงพวกชาวบ้านน่ะเจ้าค่ะ”

“อืม จริงของเจ้า แม้จะไม่เกิดขึ้นแต่อย่างน้อยเตรียมตัวเตรียมพร้อมเอาไว้ก็ไม่เสียหายนี่” เขาเอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ “เรื่องนี้เอาไว้ลุงจะลองเอาไปคุยปรึกษากับท่านผู้นำหมู่บ้านดูก่อน เจ้าสบายใจเถอะอาเมิ่งอย่างน้อยเราก็ได้เตือนพวกเขาแล้วล่ะนะ”

“ข้ารู้เจ้าค่ะท่านลุง”

“กำลังคุยอะไรกันอยู่งั้นหรืออาเมิ่ง ตาแก่?” นางลี่จูที่ใส่เสื้อคลุมเสร็จแล้วก็รีบเดินออกมาหาสามีที่ระเบียง ปรากฏว่าเห็นทั้งสองคนกำลังนั่งคุยเรื่องอะไรกันด็ไม่รู้อีกมากทั้งยังทำหน้าตาเคร่งเครียดกันอีกด้วย

“ไม่มีอะไรหรอกยายแก่ แค่สหายของอาเมิ่งส่งข่าวมาเตือนเรื่องพายุหิมะน่ะ ข้าก็เลยว่าจะลองนำเรื่องนี้ไปคุยกับท่านผู้นำหมู่บ้านให้ช่วยเตือนชาวบ้านอีกที” ลี่คุนเอ่ยอธิบายภรรยาฟังอย่างใจเย็น

ทว่านางลี่จูตอนนี้กับอ้าปากค้างด้วยความตกใจไปเสียแล้ว “ระ เรื่องจริงงั้นหรือ?!”

“จริงเจ้าค่ะท่านป้า”

“เจ้า เจ้ารีบไปคุยกับท่านผู้นำหมู่บ้านเถอะตาแก่ หากเกิดเรื่องร้ายแรงแบบนั้นจริงๆจะแย่เอา อย่างน้อยพวกชาวบ้านก็จะได้หาวิธีเตรียมรับมือได้ทัน”

“ได้ได้ได้”

คล้อยหลังท่านลุงไปแล้วเวลาผ่านไปเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น ไม่นานพายุหิมะก็โหมกระหน่ำตกอย่างรุนแรงเรื่อยๆจนทำให้บ้านของชาวบ้านบางครอบครัวได้พังลง จนตอนนี้เรือนหน้าบ้านของผู้นำหมู่บ้านเต็มไปด้วยผู้คนที่หนีเอาตัวรอดจากความตาย

แต่ก็นับว่าชาวบ้านที่เชื่อเรื่องคำเตือนจึงทำให้เตรียมตัวรับมือได้ทัน จะมีเพียงบางครอบครัวเท่านั้นที่ไม่ยอมเชื่อฟังคำเตือนและยังคงคิดว่าคำเตือนเหล่านั้นเป็นเพียงเรื่องตลกขบขันด้วยซ้ำ จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่บ้านได้พังลงมาเสียแล้วกว่าจะคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว ซึ่งหนึ่งในกลุ่มคนเหล่านี้ก็มีครอบครัวของนางเจียวซิ่งด้วย

“ตาแก่ฝั่งนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?” นางลี่จูรีบช่วยสามีเปลี่ยนเสื้อคลุมที่เต็มไปด้วยหิมะออก พร้อมกับเอ่ยถามถึงพวกชาวบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เฮ้อ นับว่าโชคดีไม่น้อยที่ตอนนี้หมู่บ้านของเรายังไม่มีคนเสียชีวิต แต่ก็ได้รับความเสียหายกันไม่น้อย” ลี่คุนทอดถอนหายใจด้วยความเห็นใจ และไม่เว้นแม้แต่บ้านเก่าของเขาเองที่ตอนนี้พังทะลายเสียหายเช่นเดียวกัน

“อย่างนั้นหรือ? แล้วเก็บข้าวของมีค่า อาหารอะไรออกมากันได้บ้างหรือไม่?”

ลี่คุนพยักหน้ารับนางลี่จู “ก็เป็นส่วนมากน่ะนะที่ยอมฟังคำเตือน เลยทำให้ช่วยกันยกของใช้จำเป็นออกมาได้ทันท่วงที ส่วนคนที่ไม่ยอมฟังคำเตือนก็เอาแต่นั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่เรือนบ้านของผู้นำหมู่บ้านนั่นแหละ”

เธอที่เตรียมน้ำขิงมาให้ท่านลุงดื่มก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเพียงยืนฟังพวกท่านทั้งสองคนคุยกันเงียบๆ

“แค่ไม่มีใครเป็นอะไรมากก็เพียงพอแล้วล่ะ รีบเปลี่ยนเสื้อคลุมอุ่นๆเข้าเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” เธอที่เห็นว่าท่านลุงสวมเสื้อคลุมตัวใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบยื่นแก้วน้ำขิงให้

“น้ำขิงอุ่นๆเจ้าค่ะท่านลุง ดื่มให้หมดนะเจ้าคะร่างกายจะได้อบอุ่น”

“ขอบใจเจ้ามากนะอาเมิ่ง ไม่เห็นต้องต้มนำขิงอะไรแบบนี้มาให้ลุงเลยลุงน่ะแข็งแรงจะตายไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”

“เฮอะ! อาเมิ่งทำให้ก็กินๆไปเถอะน่าเจ้านี่พูดมากจริงๆเลยนะตาแก่ เกิดป่วยขึ้นมาจริงๆข้าจะปล่อยทิ้งให้ดู” เธอที่ได้ยินคำข่มขู่ของท่านป้าก็อดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา

“โธ่เมียจ๋า! อย่าพูดแบบนั้นซี่”