บทที่ 10

              เครื่องพ่นไฟที่ฝ่ายหัวหน้านักเรียนเอามาแจกมีสองส่วน  ส่วนหนึ่งเป็นทรงกระบอกสำหรับปล่อยให้ไฟออกมา  มีด้ามจับทำมาจากหนังเทียมกันความร้อน  อีกส่วนหนึ่งสามารถสะพายได้  เป็นทรงกลมเอาไว้เก็บแก๊สข้างใน  มีชายคนหนึ่งออกมายืนหน้าห้องประชุมเพื่อสาธิตอุปกรณ์ให้ดู

              "ถ้าผมเป็นคุณ  ผมจะเปิดแก๊สตรงนี้"  เขาเปิดวาล์วให้ดูด้วยการบิดไปทางขวา  "แล้วก็กดไกตรงนี้สำหรับจุดไฟให้ติด    ถ้าผมเป็นคุณ  ผมจะไม่หันกระบอกส่งไฟเข้าหน้าตัวเอง  เพราะไกค่อนข้างอ่อนทีเดียว  มันอาจจุดไฟขึ้นมาโดยบังเอิญได้ 

              เรื่องที่ผมอยากจะบอกอีกอย่างหนึ่งก็คือ  เนื่องจากเพื่อให้พกพาเครื่องได้สะดวก  เราเลยออกแบบให้ที่บรรจุแก๊สมีขนาดเล็ก  ดังนั้นถ้าเปิดไฟเต็มแรงก็จะใช้เครื่องพ่นไฟได้ราวหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น  แล้วคุณก็ต้องกลับมาเติมแก๊สใหม่ที่นี่นะครับ   อย่าเพิ่งทำหน้าไม่พอใจครับ  ถ้าแก๊สเยอะไป  คุณก็จะหลบตั๊กแตนตำข้าวไม่สะดวกนะครับ  เพราะงั้นเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว

              สัญญาณไฟสีแดงจะขึ้นตรงที่บรรจุแก๊ส  ถ้าเหลือแก๊สให้ใช้อีกไม่เกินสิบห้านาทีนะครับ  ถ้าผมเป็นคุณผมจะรีบวิ่งกลับมาที่โรงเรียน  เอาล่ะเดี๋ยวผมจะลองจุดไฟให้ดูนะครับ"

              เด็กหนุ่มสำรวจหน้าห้องประชุมอีกครั้ง  แน่ใจว่าบริเวณนั้นไม่มีอะไรที่ติดไฟได้จึงเริ่มสาธิตเครื่องมือ  เขาเปิดวาล์วแก๊สแล้วกดไกปืน  จากนั้นลำเพลิงก็พุ่งออกมาเมตรกว่า  อัศวินทำเสียงทึ่งในพลังของไฟ  เขารีบปิดวาล์วแก๊สแล้วหัวเราะแห้งๆ ประตูเป็นรอยไหม้เกรียม

              "ขอโทษทีครับ"

              "ขอบคุณสำหรับการสาธิตครับ"  เทพทัตเอ่ยกับช่าง    การซ่อมประตูไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่ากับว่าเวลานี้อัศวินมีขวัญและกำลังใจที่เกิดจากอาวุธดีๆ  "เวลามีไม่มากแล้ว  เราแยกย้ายกันเลยดีกว่า"

              อัศวินลุกขึ้นพร้อมๆกัน  ชูครีมและมนสิชาเดินไปรับอาวุธ

              "เธอไม่ควรปล่อยให้มนสิชาไปคนเดียวนะชูครีม"  ครูดวงใจเตือน  "เธอยังเป็นมือใหม่อยู่  เพราะฉะนั้นคอยดูเพื่อนด้วยนะ"

              "เข้าใจแล้วค่ะครู"  ชูครีมรับคำสั้นๆ  ก่อนออกวิ่งไปพร้อมมนสิชา

              "พวกเราไปตามบ้านคนก่อนเถอะ  ฉันเห็นพวกมันชอบเกาะตามบ้านคน"  มนสิชาบอก  พวกเธอวิ่งไปที่หมู่บ้านใกล้โรงเรียน  ตั๊กแตนตำข้าวกลุ่มหนึ่งเกาะอยู่บนทาวน์เฮาส์ที่เรียงกันเป็นแถว  เธอเห็นตั๊กแตนตำข้าวคู่หนึ่งกำลังผสมพันธุ์กัน  แต่ตัวโตกว่ากำลังกินตัวเล็กกว่า

              "มันกินพวกเดียวกันด้วย"  ชูครีมรู้สึกสะอิดสะเอียน  ส่วนตั๊กแตนตำข้าวตัวอื่นก็กำลังสู้กัน  ใช้หมัดหาจังหวะต่อยอีกฝ่าย    เข้าคลุกวงในกัน  ตัวเล็กกว่าใช้ขาหน้าฟันขาอีกฝ่ายจนขาด  ชูครีมเปิดวาล์วจนสุดแล้วกดไกปืน  ไฟพุ่งปรี๊ดใส่  เพียงสามวินาทีมันก็ตกลงมาตาย  ทั้งสองคนช่วยกันย่างสดมอสเตอร์จนพวกมันร่อยหรอ

              มนสิชาเผาตัวแล้วตัวเล่า  จนแก๊สโชว์ไฟสีแดงนานแล้ว

 เธออยากจะรีบกลับไปโรงเรียนแต่ชูครีมกำลังติดพัน  มนสิชาเข้าไปช่วยชูครีมอย่างลืมกลัว  จนตั๊กแตนตายไปอีกสองโหล 

              "ต้องไปจริงๆแล้วนะ"  มนสิชาบอก  รับรู้ได้ถึงน้ำหนักแก๊สที่เบาหวิว

              ตั๊กแตนตำข้าวพุ่งเข้าใส่มนสิชาตอนเธอหันหลังให้  มันกัดเข้าที่ซอกคอหญิงสาว  แล้วใช้เคียวที่ขาหน้าตัดคอเธอ  แต่เจ้าตัวปัดออกอย่างรวดเร็ว  เธอหันกลับมาหวังจะแผดเผามัน  แต่แก๊สหมดพอดี  มนสิชาเหวี่ยงมันลงพื้นแล้วใช้เท้าบี้  สายตาตั๊กแตนตำข้าวจ้องมองเธออย่างว่างเปล่าจนหมดลมหายใจ  หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อย

              "ทางนี้ค่ะคุณมน"  ชูครีมตะโกนเมื่อเห็นหญิงสาวยังอยู่ที่เดิม

              "เธอใช้บลูฮาร์ทดีไหมชูครีม"  มนสิชาถามเมื่อเห็นว่าจำนวนมอสเตอร์ไม่ได้น้อยลงเท่าใดนัก

              "จำนวนเยอะขนาดนี้บลูฮาร์ทเอาไม่อยู่หรอกค่ะ  เก็บแรง

ไว้ใช้ยามจำเป็นดีกว่า  อีกอย่างถ้าให้บลูฮาร์ทพ่นไฟ  มีหวังหลังคาบ้านไหม้หมดแน่"

              "จริงด้วย"  มนสิชารับ  เอามือถูแผลที่ต้นคอ  โชคดีที่แผลไม่ลึกนัก

              "สวัสดีครับ  ผมหัวหน้านักเรียน  เทพทัตนะครับ"  เสียงตามสายดังขึ้นในตัวเมือง  มนสิชาเงยหน้าขึ้นเห็นลำโพงติดตั้งตามเสาไฟฟ้า  "ตอนนี้เราต้องการอาสาสมัครช่วยกำจัดตั๊กแตนตำข้าวด้วยเครื่องพ่นไฟ  หากท่านใดมีกำลังและความสนใจ  สามารถมาเจอพวกเราได้ที่โรงเรียนนะครับ"

              ชูครีมกับมนสิชาเดินมาถึงโรงเรียนในเวลาอันสั้น  มีป้ายชี้ไปโรงยิมแทน  เนื่องจากจำนวนคนเพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ  ประชากรของโรงเรียนทิศเหนือมีอยู่สองร้อยสี่สิบเก้าคน  อาสาสมัครกลับมารวมกันที่โรงยิมกว่าสองร้อยคนเข้าไปแล้ว  ลึกๆแล้วทุกคนก็อยากเป็นฮีโร่ช่วยเหลือเมืองที่ตัวเองอยู่ทั้งนั้น  พวกเธอมองหาปุยฝ้ายอยู่นาน  จนในที่สุดก็เจอเธอเดินมาพร้อมเครื่องพ่นไฟ

              "โย่  สาวๆ"  เธอทักทายสีหน้าดูลำบากไม่น้อย  "ทำไมเครื่องมันถึงได้หนักจังนะ"

              "คุณปุยฝ้ายอย่าออกไปเลยนะคะ  รอพวกเราอยู่ในนี้ดีกว่า"  ชูครีมขอร้อง

              "ใช่  มันโจมตีเร็วมากเลยนะ  เธอน่ะช่วยเติมแก๊สให้อาสาสมัครในนี้ดีกว่านะ"  มนสิชาเห็นด้วย

              "ฉันก็อยากผจญภัยกับเขาบ้างนี่นา"  ปุยฝ้ายเริ่มน้อยใจ  "ยังไงก็จะไปล่ะ  ถ้าพวกเธอไม่อยากไปกับฉัน  ฉันไปคนเดียวก็ได้"

              มนสิชาจับแขนปุยฝ้ายไว้ก่อนที่เธอจะเตลิดไปไกล

              "เข้าใจแล้ว  เราไปกันเถอะ"  มนสิชายิ้มให้  ปุยฝ้ายดูพอใจเป็นอย่างยิ่ง  เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตลอดทาง  ตั๊กแตนตำข้าวเริ่มเรียนรู้ว่าศัตรูอันดับหนึ่งของพวกมันคือมนุษย์นั่นเอง  ดังนั้นเมื่อมีคนเดินเข้าไปใกล้มันจะโจมตีทันที  ปุยฝ้ายเห็นพวกมันบินมาทางด้านหลังของชูครีม  เธอจึงพ่นไฟใส่  ไหม้เกรียมและตกลงบนพื้น  เธอไม่ได้สังเกตว่าข้างหลังตัวเองก็มี

บางตัวบินมา  มันจึงบินมาเกาะหัวปุยฝ้าย

              "กรี๊ด  มันมาเกาะหัวฉัน  ช่วยด้วยๆ"

              ชูครีมและมนสิชาวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาช่วย  มนสิชาเล็งไฟไปที่หัวของปุยฝ้าย

              "อย่านะ  เธอแม้แต่อย่าคิดเลยนะ"  ปุยฝ้ายทั้งร้องทั้งสั่งเสียงหลง

              "ใช้มือหยิบมันออกมาเถอะค่ะ"  ชูครีมบอกมนสิชา

              "แต่ว่า..ถ้ามันทำร้ายฉันล่ะ"  มนสิชาไม่มั่นใจ

              "เร็วเข้าสิ  มันน่าขยะแขยงจะตายไป"  ปุยฝ้ายร้องกรี๊ดๆ

              "เข้าใจแล้วๆ"  มนสิชาร้องบอก  หยิบตั๊กแตนตำข้าวออกมาทั้งที่กลัว  มันเกาะเกี่ยวผมของปุยฝ้ายเอาไว้แน่น  จนกลายเป็นตัดผมปุยฝ้ายเข้า  มนสิชาโยนตั๊กแตนไปไกล  ชูครีมเผามันทันที

              "เซฟ"  ชูครีมร้อง

              ตอนนี้พวกเธอเดินอยู่ในย่านร้านอาหาร  มีคนใช้ระเบิดกับตั๊กแตนที่บินกันเป็นฝูง  พวกมันจึงบินมาทางที่สาวๆอยู่อีกฝูงใหญ่ 

              "มันมาแล้ว"  ปุยฝ้ายตะโกนบอกเพื่อนๆ  ชูครีมกับมนสิชายืนเรียงหน้ากระดานต่อจากปุยฝ้าย  แล้วยิงลำเพลิงใส่ตั๊กแตนตำข้าวทั้งฝูง  พวกมันร่วงหล่นบนพื้น  ไร้พิษสง  และส่งกลิ่นไหม้  ตอนนี้ทั้งเมืองมีแต่คนถือเครื่องพ่นไฟ  มอสเตอร์ก็ทยอยตายไปเรื่อยๆ  จนแทบหาพวกมันไม่เจอแล้ว

              "จะเกิดอะไรขึ้นกับมอนสเตอร์ที่ไม่ตาย"  มนสิชาถาม

              "มันก็หลบอยู่ในธรรมชาติค่ะ  แล้วก็อาจจะแพร่พันธุ์ได้"  ชูครีมตอบ

              "งั้นเราก็ต้องกำจัดให้หมดให้ได้"  ปุยฝ้ายที่เหงื่อท่วมตัว ชูมือขึ้นไฟในมือเธอเฉียดตาของชูครีมไปนิดเดียว

              "เดี๋ยวเถอะปุยฝ้าย"  มนสิชาแหว

              "ขอโทษทีจ้า"  เด็กสาวลดมือลงอย่างระมัดระวัง

              พวกเธอเดินหาตั๊กแตนกันทั้งคืน  ชูครีมหายไปเพราะหลับไม่ฝัน  เมื่อกลับมาอีกทีก็พบว่าทุกคนมารวมตัวที่โรงยิมกันอีกครั้งเพื่อคืนอาวุธ  เธอเดินเข้าไปหาเพื่อนๆที่นั่งอยู่มุมหนึ่ง  ท่าทางอิดโรย

              "สรุปว่าเราหาทางออกจากฝันไม่ได้  จากนี้ก็ควรอยู่ที่นี่ตลอดไปสินะ"  มนสิชาเอ่ยกับเพื่อนทั้งสอง

              "ก็ไม่เชิงว่าไม่มีทางออกหรอก  เพราะความจริงแล้วฉันได้ยินข่าวลือมาว่ามีคนตื่นขึ้นจากฝัน  แต่เราแทบไม่รู้อะไรจากพวกนั้นเลย"  ปุยฝ้ายเป็นคนเอ่ย  "บางทีพวกครูคงมีข้อมูลมากกว่าเราละมั้ง"

              "ครูรู้อะไรที่เธออยากรู้หรือ  ปุยฝ้าย"  ดวงใจเดินผ่านมาพอดี

              "รู้ว่าคนที่ตื่นจากฝันเขาทำได้ยังไงคะ"  ปุยฝ้ายตอบ

              "เป็นคำถามที่ดีมาก  แต่คนที่ตอบได้คงเป็นหัวหน้านักเรียน  เพราะพวกเขาทั้งสี่คนเป็นคนติดต่อกับผู้สร้าง  ผู้สร้างก็คือคนที่สร้างเมืองนี้ขึ้นมา  แถมหัวหน้านักเรียนยังรับภารกิจดูแล

นักเรียนมาจากผู้สร้างด้วย"

              แผนผังความสัมพันธ์เริ่มปรากฏชัดในใจของพวกเด็กสาว  เรื่องนี้ลึกลับกว่าที่พวกเธอคิดไว้  ตอนแรกพวกเธอคิดว่าพวกเขาทำงานนี้เพราะจิตอาสา  แต่กลายเป็นว่ายังมีเรื่องราวเบื้องลึกที่น่าสืบสาวเข้าไปให้รู้ยิ่งขึ้นอีก

              "แล้วพวกเราจะเข้าถึงหัวหน้านักเรียนได้ยังไงคะ"  มนสิชาถาม

              "เร็วๆนี้จะมีการเลือกตั้งประธานนักเรียน  และคนที่ชนะจะได้รับรางวัลพิเศษจากผู้สร้าง  เป็นการดูแลร่างเนื้อจากทีมแพทย์ด้วย  นอกจากนี้ครูคิดว่าอาจจะไม่ใช่แค่การดูแลเพียงอย่างเดียว  น่าจะทำให้หัวหน้านักเรียนเข้าถึงข้อมูลที่ผู้สร้างมีด้วย  ทำไมเธอไม่ลองไปถามหัวหน้านักเรียนทิศเหนือของพวกเราดูล่ะ"

              มนสิชารู้สึกแปลกใจกับข้อมูลที่ดวงใจบอก

              "แล้วผู้สร้างรู้วิธีตื่นจากฝันหรือเปล่า  รู้สินะคะ  แต่ทำไมเขาถึงไม่บอกอะไรพวกเราเลย"  มนสิชาถามเมื่อตั้งสติได้แล้ว

              "ผู้สร้างอาจจะรู้หรือไม่รู้ก็ได้  ถ้ามีโอกาสพวกเธอควรเข้าไปคุยกับเทพทัตดูนะ"  ดวงใจบอก  "งั้นครูขอตัวนะ"