Driver : 5 (จบ)

ความรู้สึกฉันคือมืดแปดด้านไปหมด ผู้ชายที่ฉันเพิ่งมีอะไรด้วยคือน้องชายของเมียน้อยพ่อที่ฉันเกลียด ที่แย่กว่าก็คือฉันเผลอไปมีใจให้เขาทั้งๆที่เราเพิ่งเคยเจอกันซะงั้น

“วีร่า..ใจเย็นๆแล้วฟังพี่ก่อน”

“ต้องฟังอะไรอีก ทำไม...คุณต้องเป็นน้องของผู้หญิงคนนั้นด้วย”

ฉันยังคงตีโพยตีพายในโชคชะตาของตัวเอง ก่อนจะเดินหนีเข้าห้องเขาเพื่อไปหาเสื้อผ้าของฉันเพื่อจะแต่งตัวกลับบ้าน

“ทำไมวีถึงเกลียดพี่ภามากขนาดนั้นวีบอกพี่ได้ไหม”

ก็เพราะว่ามันมาแย่งพ่อฉันไปไงแล้วทำให้แม่ฉันตรอมใจจนตาย!

“ต้องให้ฉันบอกอีกหรอ...ผู้หญิงที่เข้ามาทำลายครอบครัวคนอื่นฉันควรจะชื่นชมเธองั้นสินะ”

“แล้วถ้าพี่ภาไม่ได้เป็นคนเข้าไปทำลายครอบครัวคุณล่ะ ถ้าเป็นพ่อคุณที่พยายามเข้าหาจนพี่ภาตั้งท้องทั้งๆที่ไม่ได้เต็มใจคุณคิดว่ายังไงหรือ”

เขารั้งแขนฉันให้หันมาหาเขาแล้วพูดกับฉันน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ฉันไม่เชื่อ...พ่อฉันจะทำแบบนั้นทำไมพี่สาวคุณต่างหากที่ไปให้ท่าเขาก่อน”

“วีร่า!!” เขาขบกรามกัดฟันกรอดเรียกชื่อฉันเสียงเย็นเชียว

ก็ฉันพูดความจริงนิ

“งั้นผมมีอะไรจะให้คุณฟัง”

“อะไร”

เขาเดินเข้าไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาเป็นแผ่นดิสก์แล้วเขาก็เสียบเข้ากับเครื่องเล่นซีดีแล้วก็ปรากฎเสียงดังออกมาจากเครื่องเล่นนั้น

“คุณเม...ผมขอโทษ” เสียงนี้คือพ่อฉันจำได้

“ขอโทษเมเรื่องอะไรคะ” ส่วนเสียงนี้ก็เสียงแม่ฉันแน่นอน

“ผะ..ผมไม่อยากรู้สึกผิดต่อคุณถึงต่อให้คุณจะไม่อยู่แล้วแต่ผมก็อยากจะสารภาพความผิดบาปนี้ไว้ขอให้คุณยกโทษให้ผู้ชายเลวๆคนนี้”

“...”

“คืนนั้นผมเมาแล้วเผลอไปล่วงเกินคุณภาเข้า ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องลูกของผมได้สองเดือนกว่าแล้ว...ผมขอโทษผมผิดไปแล้ว”

“ภะ..ภาขอโทษจริงๆค่ะที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“ไม่เป็นไรค่ะเมไม่ถือโทษโกรธพวกคุณหรอกค่ะ ดีซะอีกเมจะได้สบายใจว่าต่อไปจะมีคนดีๆอย่างคุณภามาช่วยดูแลยัยหนูของเมแทน”

“พูดอะไรอย่างนั้นคะเราต้องช่วยเลี้ยงพวกเขาไปด้วยกันสิคะ”

“คนเป็นมะเร็งอย่างเมไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง ถ้าหากเมเป็นอะไรไปพวกคุณสัญญาได้ไหมว่าจะช่วยดูแลยายหนูให้ฉันเป็นอย่างดี”

“ครับผมสัญญา”

“ค่ะภาสัญญา”

หลังจากนั้นเสียงสัญญานก็ขาดหายไปพร้อมกับใจที่แตกสลายของฉัน ที่ผ่านมาเข้าใจมาตลอดว่าแม่โกรธและก็เสียใจที่พ่อปันใจให้ผู้หญิงคนอื่นจนถึงขึ้นตรอมใจ แต่ไม่เคยคิดว่าสุดท้ายแล้วท่านจะเป็นมะเร็งและมันก็คร่าชีวิตท่านไปจากฉันหาได้มาจากผู้หญิงที่ฉันด่่าได้ทุกวันปาวๆไม่

“....”

จุกหัวใจไปจนถึงลิ้นปี่ถ้าที่ผ่านมาผู้หญิงเป็นคนไม่ดีทำร้ายฉันต่างๆนานาๆมันก็คงจะไม่รู้สึกอะไรมาก แต่ทว่าหลังจากที่สูญเสียแม่ไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ดูแลฉันมาตลอดเหมือนกันแม้จะถูกฉันด่าทอสาดเสียเทเสียก็ตาม

“ทีนี้คุณเข้าใจรึเปล่าว่าทำไมพี่สาวผมถึงต้องกลายมาเป็นแม่เลี้ยงคุณแบบนี้” เขาถามสีหน้าไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไร

“ฉะ..ฉันเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรอ”

“แต่ตอนนี้คุณสามารถแก้ไขมันได้”

“พะพาฉันกลับบ้านที”

“ได้สิ”

ช่วงนั้นน่าจะราวๆตีสองตีสามเห็นจะได้ ถนนว่างรถโล่งทำให้เรามาถึงบ้านฉันไวกว่าที่คิด ป่านนี้ทุกคนก็คงจะหลับกันหมดแล้วล่ะมั้ง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงอยากกลับบ้านมาในเวลานี้ อาจเป็นเพราะฉันไม่เคยหายไปไหนนานๆหรือทำตัวเหลวไหลแบบนี้ล่ะมั้ง

ตั้งแต่ออกจากบ้านฉันก็ปิดมือถือเอาไว้ยังไม่ได้เปิดเครื่องและฉันก็สั่งให้เขาปิดเครื่องเอาไว้เหมือนกันในตอนที่เรานั่งรถไป

น่าแปลกที่พอเดินก้าวเข้ามาถึงในบ้านไฟที่ห้องรับแขกยังคงเปิดสว่างจ้าเอาไว้อยู่

“คุณคะทำยังไงดีคุณวียังไม่กลับมาเลยเราไปแจ้งความไว้ก่อนดีไหมคะเปื่อตำรวจจะได้ช่วยเราตามหา”

เสียงนี้...คุณเยาวภาเมียใหม่ของพ่อที่ฉันเคยเกลียด

แต่ตอนนี้ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงที่ได้ยินคำห่วงใยจากปากของเธอเองแบบนี้

“ใจเย็นๆน่าคุณภาลูกเรามันโตแล้วไม่เป็นอะไรหรอกน่าอีกอย่างยัยวีก็ไปกับตาพี ไม่มีอะไรต้องน่าห่วงหรอกคุณขึ้นไปนอนเถอะเดี๋ยวผมจะรอลูกเอง”

เสียงคุณพ่อพยายามพูดปลอบใจให้เธอหายกังวล

“ไม่เอาค่ะภาเป็นห่วง ภาจะรอแกกลับมาก่อนดีกว่าไม่อย่างงั้นคงนอนไม่หลับแน่ๆ”

ไม่เคยคิดว่าการที่ฉันทำตัวแย่ๆเอาแต่ใจตัวเองสารพัดเที่ยวใช้เงินเป็นว่าเล่นขนาดนี้จะมีคนที่รักและเป็นห่วงฉันจริงๆอย่างนี้ แล้วหลายปีที่ผ่านฉันมัวทำอะไรอยู่ถึงไม่เคยเห็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองคนแสดงออกแบบนี้มาตลอดเลย

“คุณพ่อขา...”

“ยัยวี...เราไปไหนมาทำไมกลับดึกแบบนี้ฮะรู้ไหมพ่อกับน้าภาเป็นห่วงเรากันมากแค่ไหน”

“ฮึกๆ..คุณพ่อขาวีขอโทษ น้าภาขาวีกราบขอโทษ...ขอโทษที่ทำตัวไม่ดีมาตลอด ขอโทษที่ล่วงเกินน้าภาต่างนานาๆขอโทษที่มองข้ามความห่วงใยที่มอบให้วีมาตลอด”

อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลใจคิดยังไงปากมันก็พูดไปแบบนั้นเลย ฉันก้มลงกราบผู้ที่รักและหวังดีกับฉันทั้งสองคนอย่างรู้สึกตื้นตัน ฉันรู้อยู่เต็มอกว่าที่ผ่านมาที่น้าภาทำดีกับฉันก็เพราะอยากทำจริงๆไม่ใช่เพราะเสแสร้งอย่างที่ฉันพยายามคิดมาตลอด แต่คนหัวแข็งอย่างฉันที่ไม่ยอมรับความจริงเอง

“ไม่เป็นไรลูกไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องนะ” น้าภาลูบหน้าลูบผมฉันพลางเช็ดน้ำตาให้ ในขณะที่คุณพ่อก็กอดฉันและน้าภาไปด้วย

“แต่เดี๋ยวก่อนนะ...พีพาคุณวีไปไหนมาทำไมกลับมาป่านนี้แล้วทำอะไรไม่ดีกับน้องรึเปล่า คุณลพนะคุณลพภาบอกแล้วว่าอย่าให้ตาพีพาคุณวีไปคุณก็ไม่เชื่อภา”

“เอาน่าคุณลูกกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้วขึ้นไปนอนกันเถอะนะผทชักง่วงแล้ว”

“เดี๋ยว...แล้วนี่รอยอะไรที่คอคุณวี ตาพีแกล่วงเกินคุณวีไปใช่ไหมมานี่เลยนะไอ้น้องบ้าแกทำอะไรลงไปห๊ะ”

น้าภาตีไปที่แผงอกของพี่พีเต็มแรงจนคุณพ่อต้องมาช่วยห้าม ไม่อย่างนั้นต้องช้ำในเป็นแน่...สม!

“น้าภาอย่าไปว่าพี่พีเลยค่ะ...วีเต็มใจเองแหะๆ”

“โอ๊ย...อกอีแป้นจะแตก”

“ผมจะรับผิดชอบคุณวีเองครับพี่ลพแล้วก็ขอโทษที่ล่วงเกินน้องไปแล้ว”

“เอาเถอะๆไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวก็ได้ตบได้แต่งกันแล้วนี่”

“ห๊ะ...อะไรนะคะคุณพ่อ”

“ก็พ่อน่ะทาบทามพี่พีเค้าไว้มาปราบพยศหนูนี่ล่ะกะว่าจะให้มาแต่งกับหนูจะได้ช่วยดูแลและปรามเด็กดื้ออย่างหนูได้บ้าง ไม่คิดว่าพี่พีเขาจะจัดเต็มตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยนะเนี่ย”

“คุณลพ...พูดแบบนี้ได้ไงคะคุณวีเป๋นผู้หญิงนะคะใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดี”

“ครับๆไม่พูดแล้วครับขอตัวไปนอนก่อนนะง่วงล่ะ”

คุณพ่อหันเดินโอบไหล่น้าภาแล้วโบกมือให้ ส่วนฉันก็ถูกอุ้มขึ้นห้องจามไปบ้าง

“นี่พี่พีรู้ก่อนแล้วใช่ไหมว่าคุณพ่อวางแผนอะไรไว้”

“อื้ม...แต่แผนนี้ก็ดีนะพี่ชอบ”

“หืออ...เจ้าเล่ห์นักนะคะ”

“ต่อไปวีไม่ต้องไปหัดขับรถแล้วล่ะ”

“อ้าวทำไมล่ะคะ?”

“ถ้าวีขับรถเป็นแล้วเดี๋ยวก็หนีเที่ยวอีกพี่ขี้เกียจไปตาม เอาเป็นว่าพี่จะเป็นคนขับรถให้วีไปตลอดชีวิตเลยดีไหม วีอยากไปที่ไหนขอแค่ให้บอกพี่มา คนขับรถคนนี้พร้อมรับใช้คนสวยคนนี้เสมอในฐานะสามี”

“...”

“แต่งงานกับพี่นะ”

นี่เราเพิ่งเจอกันแต่วันเดียวเอง เราข้ามขั้นกันไปไกลถึงขั้นขอแต่งงานกันแล้วหรอ ถึงแม้เราจะฟิจเจอริ่งกันแล้วก็ตามเถอะ...แต่มันเร็วไปไหม

“ค่ะ...แต่งค่ะ”

แต่ก็อย่างว่าบางคนคบกันเป็นสิบๆปีอยู่กันไม่ได้ก็มี แต่งแล้วเลิกก็มี บางคนรู้จักกันแค่เวลาสั้นๆแต่สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาอย่างยาวนานก็มีถมไป

ชีวิตคนเราไม่ได้อยู่ค้ำฟ้าขนาดนั้น ตอนนี้ทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำตามนั้นแหละ แล้วฉันก็รู้ว่าตัวเองมีความสุขทุกครั้งที่มีเขาคอยอยู่ใกล้ๆ หัวใจยังสั่นไหวทุกทีที่เขาเข้ามาคลอเคลีย แล้วก็เสียวทุกครั้งที่เขาลากลงสนามรักทุกทีเหมือนอย่างตอนนี้...

“อ่าาาห์...พะ..พี่พีขาดูดแรงๆเลยค่ะวีชอบ อ๊ะอ๊าา”

แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ แผล่บ แผล่บ

เสียงนิ้วกระทบเนื้อในซอกหลืบคับแคบผสมกับเสียงลากลิ้นเลียของเหลวสีใสจากติ่งกระสันใจกลางกลีบเนื้อชุ่มฉ่ำดังขึ้นนานนับหลายที โดยที่มีเสียงหวานๆครวญครางร้องกระเส่าเสียงแหบพร่าในยามที่สะโพกผายร่อนพลิ้วรับแรงกระแทกกระทั้นจากนิ้วและริมฝีปากหยัก

“ซี๊ด..หวานที่สุด อ๊าา”

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา”

แสงแดดยามเช้าเคลื่อนมาแล้วหลายชั่วโมงภายในห้องนอนหรูยังไม่มีใครเปิดประตูออกมาทานข้าวเช้ากันสักคนเลย

.

.

.

(จบ)