บทที่ 17

นับตั้งแต่กลับจากงานเลี้ยงระดมทุนสงครามที่คฤหาสน์วิลส์ตัน กิจการอัญมณีและแพรพรรณของไซรัสก็ยิ่งโด่งดัง มีลูกค้าเดินเข้าร้านมากกว่าเก่าเป็นเท่าตัว            

ความวุ่นวายย่อมๆ บังเกิดขึ้นทันที บรรดาลูกค้าผู้เรียกตัวเองว่า ‘คนมีระดับ’ ล้วนมากเรื่อง พวกเขาไม่เพียงต้องการสินค้าที่ดี ยังต้องการการบริการดุจราชินีและราชา รวมถึงการเยินยออย่างมีศิลปะ น่าประทับใจ

หากมีเรื่องร้านเพียงเรื่องเดียวให้ใส่ใจ ไซรัสคงลงมาบริหารจัดการทุกอย่างภายในร้านด้วยตัวเองอย่างใกล้ชิด แต่เป็นเพราะช่วงนี้เจ้าของกิจการหนุ่มวุ่นวายอยู่กับเรื่องยากง่ายหลายๆ อย่าง หน้าที่การบริหารจัดการทั้งหมดภายในร้านจึงถูกโอนไปที่ลูคัสซึ่งดูจะคุ้นชินกับวิถีผู้มีอันจะกินที่สุดในบรรดาพี่ๆ น้องๆ โดยมีพี่ใหญ่อย่างอารีคอยเป็นผู้ดูแลความสงบเรียบร้อยภายในร้านอยู่อีกชั้น

ต้องขอบคุณบรรดาผู้ติดตามซึ่งทำงานกันอย่างแข็งขันและรู้หน้าที่ ในช่วงเวลาเช้าตรู่ซึ่งเจ้าของกิจการควรยุ่งอยู่กับการขนถ่ายสินค้าเข้าร้านและสั่งให้คนงานหยิบนั่นจัดนี่อย่างช่วงเวลานี้ ไซรัสจึงมีเวลาปลีกตัวมานั่งดีดลูกคิดภายในห้องทำงานติดผ้าม่านหนาทึบ เพื่อคำนวณส่วนต่างระหว่างผลกำไรที่จะได้รับจากการจับมือร่วมลงทุนกับพ่อค้าแต่ละราย

เจ้าของกิจการหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการเปลี่ยนข้อเสนอทั้งหมดเป็นตัวเลข เมื่อเห็นว่าพอหักลบส่วนได้ส่วนเสียทั้งหมดแล้ว ไม่เพียงตัวเองจะได้ผลตอบแทนไม่มาก อีกทั้งตัวเลขผลกำไรจากทุกใบยื่นข้อเสนอขอร่วมลงทุนจากพ่อค้าแต่ละรายก็ยังดูไม่แตกต่างกันแม้แต่น้อย คนซึ่งตอนนี้เป็นพ่อค้าอัญมณีและแพรพรรณรายใหญ่ของอาณาจักรก็มองออกทันที ว่าดูเหมือนตอนนี้ พวกพ่อค้ารายย่อยจะเริ่มฉลาดขึ้นแล้ว

พวกพ่อค้ารายอื่นๆ พยายามจะสร้างอำนาจต่อรอง

ไม่ต้องรอให้ใครมาบอก เขาก็พอจะเดาออก ว่าทันทีที่คนพวกนี้รู้ตัวว่าโดนเขาสร้างโครงข่ายโยงใยควบคุมให้หันมาค้าขายด้วยการ ‘ยื่นใบเสนอราคาเพื่อประมูลสิทธิการเป็นคู่ค้า’ ตามกติกาที่เขาวางไว้ พวกพ่อค้าที่ไม่อยากรู้สึกเหมือนต้องตกเป็นเบี้ยเป็นรองเหล่านี้ จึงพลิกกระดานด้วยการจับมือกันอย่างลับๆ

ข้อตกลงเรียบง่ายที่ผูกมัดไว้ด้วยผลประโยชน์และอำนาจต่อรองถูกก่อร่างสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว ราคากลางที่พวกเขาพึงพอใจเกิดขึ้นในวินาทีนั้น แล้วพวกเขาก็ไม่รีรอที่จะจับมือกันยื่นข้อเสนอค้าขายกับพ่อค้ารายใหญ่อย่าง ‘ไซรัส’ ด้วยราคากลางที่ว่า เพื่อโยกย้ายผลประโยชน์ที่ควรเป็นของไซรัสมาตัดแบ่งกัน ทำราวกับผลประโยชน์ส่วนนั้นเป็นขนมอบรสโอชาอันเป็นของพวกเขาโดยชอบธรรม

...ดัดหลังวิธีการ ‘ยื่นซองประมูลการร่วมลงทุน’ ที่ไซรัสเลือกใช้อย่างหน้าด้านๆ

“ยังเลือกผู้ร่วมลงทุนไม่ได้อีกรึ” เสียงเคร่งเครียดที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงอารี ดึงให้ไซรัสละความสนใจจากลูกคิดและเอกสารตรงหน้า

“ทุกรายเสนอผลตอบแทนมาเท่ากัน ก็เลยไม่รู้ว่าจะเลือกใคร”

“เป็นไปได้ยังไง?”

“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลนักหรอก” ไซรัสเก็บเอกสารทั้งหมดลงลิ้นชัก สีหน้าเรียบเฉย เหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยเกินกว่าจะใส่ใจ “ทุกคนมาพร้อมกันแล้วใช่ไหม”

อารีพยักหน้าตอบ ท่าทีขึงขัง “ทุกคนยกเว้นลูคัสที่ต้องเฝ้าหน้าร้านรอท่านอยู่”

ได้ยินเพียงเท่านั้น ไซรัสก็ลุกเดินออกจากห้องนำหน้าชายผิวสีไปโดยไม่พูดอะไรอีก

เจ้าของกิจการหนุ่มเดินนำผู้ติดตามไปตามทางเดินกว้างขวางในตัวอาคาร

ตั้งแต่หน้าห้องทำงานเขาซึ่งเป็นสุดทางเดินของชั้นนี้ ไปจนถึงสุดทางเดินอีกฝั่ง ก่อนหน้านี้ทุกตารางนิ้วเคยปูด้วยอิฐธรรมดาๆ ที่ไม่ถึงกับเก่าคร่ำคร่า แต่ก็เต็มไปด้วยร่องรอย

ไซรัสไม่ชอบรอยกระดำกระด่างที่ขัดถูไม่ออก เขาสั่งให้ช่างมาปรับปรุงทางเดินในอาคารเสียใหม่โดยใช้แผ่นหินตัดชนิดบางพิเศษกรุพื้นและผนัง

เป็นงานใหญ่ เป็นงานหนัก

แต่สุดท้าย ด้วยเส้นสายและอำนาจเงินตรา ภายในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ พื้นและผนังก็เปลี่ยนเป็นสีดำที่ชวนให้รู้สึกถึงบรรยากาศขึงขังสมใจเจ้าของอาคารคนใหม่

นั่นทำให้ทุกคนที่มีโอกาสเดินผ่านโถงที่เปิดเป็นร้านค้าขนาดใหญ่ขึ้นบันไดมาพบสิ่งเหล่านี้ตระหนักว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร

“ไซรัสไม่ใช่เพียงพ่อค้าธรรมดา...เส้นสายที่มีก็ไม่ธรรมดา...” ทุกรายที่เคยเยื้องย่างบนพื้นหินสีดำสนิทต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน

เขาไม่เคยคิดข่มขู่ใคร แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าอาจต้องเชื้อเชิญบรรดาพ่อค้ารายย่อยที่กล้ารวมหัวกันเล่นตลกกับเขาเข้ามาพูดคุยปรับทัศนคติเสียบ้าง