ผัวฝรั่ง [1]

“โอกาสหน้าอุดหนุนร้านของเราใหม่นะคะ” พิมพ์วิไล กล่าวขอบคุณส่งลูกค้า ซึ่งมาทานในร้านอาหารมีชื่อแห่งหนึ่ง เธอมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ เหมือนกับพนักงานทั่วๆ ไป

หน้าตาไม่ได้สละสลวย ตัวไม่ได้สูง ค่อนข้างจะผอมบางเนื้ออวบแค่ไม่กี่แห่ง ผมยาวแค่กลางหลังรวบหางม้า มองโดยรวมแล้วเธอจัดว่าเข้าข่ายขี้เหร่ แบบผู้ชายไม่อยากแลสายตามองให้เสียอารมณ์

พิมพ์วิไล เหลือบหันมองนาฬิกามันบอกเวลาให้เธอเลิกงานกะแรก หลังจากเข้ามาทำงานในช่วงเช้า และเลิกในช่วงเย็น หญิงสาวเดินเข้าไปด้านหลังเพื่อถอดชุดผ้ากันเปื้อน และเก็บอุปกรณ์ไว้ในล็อคเกอร์

พลางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าและไปคว้าเสื้อคลุมแขนยาวมาทับฟอร์มวันนี้ หน้าตาเธอราบเรียบปกติ สำหรับสาวขี้เหร่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว โดยจะถูกเพื่อนร่วมงานแอบหัวเราะเยาะในความขี้เหร่ของเธอ

พิมพ์วิไลมิได้ยี่หระใดๆ นอกจากย่างก้าวออกมา เพื่อพาตัวเองไปยังร้านฟาสฟู้ด ทานอาหารยามเย็นคนเดียวตามปกติ ช่างเป็นชีวิตที่แสนโดดเดี่ยวและเหงามาก

หญิงสาวโบกมือเรียกแท็กซี่เพื่อจะขอใช้บริการ แม้ว่าบางครั้งแท็กซี่จะว่าง ยังไม่อยากจอดรับผู้โดยสารหน้าตาไม่สวยแล้ว ยังจะผิวคล้ำดำดีสีไม่ตก เธอขบฟันกรามด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ พิมพ์วิไลรู้ตัวอยู่แล้วว่าเธอไม่สวย

จึงเดินตบเท้ากลับบ้านเองก็ได้ จนกว่าจะได้รถแท็กซี่สักคนเพื่อพากลับบ้าน เพราะถึงยังไง เธอคงไม่ทำงานแบบนี้นานแน่นอน หากว่าเธอจะเบื่อมันสักวัน...

******

ระหว่างเดินเท้าไปเรื่อยๆ เธอพบคนจรจัด นอนอยู่ในป้ายรถเมล์ ไหนๆ ก็ไม่ค่อยมีใครอยากจะคบเธออยู่แล้ว พิมพ์วิไลแค่อยากจะรู้ว่า ทำไมเขามานอนทำอะไรแถวนี้ เนื้อตัวก็สกปรก เสื้อผ้าก็ส่งกลิ่นเหม็น แต่ว่า...

เพียงแค่เธอเอื้อมมือพลิกตัวชายผู้นอนหลับสนิท หน้าตาเขาหล่อเหลาราวเทพบุตร อีกทั้งยังเป็นชาวต่างชาติ เพราะดูจากสีผมแล้ว ไม่นาจะสกปรกอย่างเดียว แต่มันเป็นสีธรรมชาติ...

หญิงสาวต้องชักมือกลับเข้าหาตัว กำลังชั่งจิตชั่งใจว่า ควรจะช่วยเหลือเขาหรือโทรแจ้งไปดี...และในที่สุดแล้ว พิมพ์วิไลจึงพยายามปลุกเขา เพื่อขอให้เขาตามมากับเธอ... ตั้งใจว่าอยากจะช่วยเหลือเขา เพื่ออยากจะขอให้เขาช่วยเหลือเธอบ้าง อย่างน้อยก็อยากจะจ้างเขาเพื่อทำงานให้เธอ...

ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว... พิมพ์วิไลมิได้เป็นคนฐานะยากจนค้นแค้นอะไร... เธอเป็นคนมีฐานะดีมากๆ เลยทีเดียวเชียวล่ะ เพียงแต่ว่า ชาติกำเนิดทำให้เธอไม่ได้เป็นคนสละสลวยอะไร จะคบหากับใครก็ค่อนข้างยาก เพราะทุกคนสนใจแต่เปลือกสวย และเงินทองที่มีอยู่...

พิมพ์วิไลอยากจะทำอะไรอย่างที่ตัวเองต้องการเสมอ รวยล้นฟ้ามากมายเพียงใด อยากจะนึกสนุกเป็นคนฐานะธรรมดา มาลองทำงานแบบลูกจ้างทั่วไป... ถึงจะต้องมาลองลำบากอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ยังต้องมาเจอกับพวกลูกจ้างชอบแกล้งคนอื่น แอบซุบซิบนินทา หัวเราะเยาะในความขี้เหร่ของเธอ

พิมพ์วิไลจึงได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง หลังจากมาลองเล่นบทเด็กเสิร์ฟในร้านอาหาร การใช้ชีวิตก็ว่ายากแล้ว เวลามาทำงานยังจะต้องมาเจออุปสรรคจากเพื่อนร่วมงาน เธอพอจะเอาออกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป กับการหาเนื้อคู่ดีๆ สักคน

******

“พ่อหนุ่ม ตื่นเถอะ... มีบ้านมั๊ย ให้ไปส่งมั๊ย?” พิมพ์วิไลทักทายภาษาไทย ซึ่งเขาตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ พร้อมทั้งปัดมือขับไล่เธอไปให้ไกลจากเขา อีกทั้งหลบเรือนหน้าหล่อเหลานั้นออกไปให้ห่างจากเธอ

“ไปอยู่บ้านฉันมั๊ย? ฉันเลี้ยงได้ ดูแลได้นะ แค่เธอรับจ้างงานฉันก็พอ” พิมพ์วิไลทรุดกายนั่งอยู่บนหัวเขา พร้อมตอบกลับภาษาอังกฤษอย่างชัดเจน

สีหน้าชายหนุ่มซึ่งกำลังพยายามหลับโดยไม่สนใจใคร ต้องหันมาสนใจคำพูดของเธอ ซึ่งเป็นหญิงสาวผิวคล้ำหน้าตาขี้เหร่ แต่หากจะใจดี เพื่อรองรับชีวิตเขา ด้วยการไปอยู่บ้านเธอ...

“จริงรึ? ผมใช้เงินเยอะนะ” เขาลุกขึ้นถามหญิงสาวขี้เหร่กลับ ดูไปดูมา เธอก็ช่างน่ารักมีน้ำใจ ที่จะชวนเขากลับไปกับเธอ ท่าทางเธอหุ่นดี ตัวขนาดไม่ใหญ่ ไม่รู้เลยว่าคนที่บ้านจะคัดค้านหรือเปล่า หากได้พบว่าเขาตามเธอกลับไป

“ฉันเลี้ยงไหวอยู่แล้วล่ะ เธอตัวคนเดียวสินะ” พิมพ์วิไลกล่าวยิ้มแย้ม ซึ่งทำให้ชายต่างชาติเร่ร่อน เนื้อตัวสกปรก เริ่มจะนอนไม่หลับ ต้องยันกายลุกขึ้นมานั่งคุยภาษาอังกฤษกับเธอ ท่าทางหญิงสาวเบื้องหน้า จะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ที่แล้งน้ำใจและพูดภาษาต่างชาติไม่ได้

“ผมถูกหลอกหมดตัว ติดอยู่ในเมืองไทย เมียผมก็ทิ้ง หอบลูกหนีอีก บ้านก็อยู่ไม่ได้ คุณดูแลผมได้จริงรึ?” เขาถามกลับอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่า สิ่งที่เธอยื่นเสนอไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

“ดีจริงๆ ... อายุเท่าไหร่แล้ว?” อย่างน้อยของสอบถามข้อความเสียบ้างก็ดี ว่าคนที่จะมาอยู่ด้วยเป็นคนที่ควรรับมาใช้งานดีมั๊ย?

“สามสิบแปด คุณล่ะ?”

“ฉันชื่อ พิมพ์วิไล อายุยี่สิบสาม ยินดีที่จะรับคุณมาอยู่บ้านด้วยกัน เพราะว่าฉันโสด ไม่มีแฟน แต่ที่บ้านฉันมีคนดูแลมากมายนะ”

หญิงสาวยังคงชักชวนเขาต่อไป ทำให้ชายหนุ่มเริ่มจะตะขิดตะขวงใจบ้าง จะมีคนแบบไหนชวนคนเร่ร่อนอย่างเขาไปอยู่บ้านด้วย หน้าตาชื่นบานเช่นนี้ แต่จัดว่า เธอเองก็คงปรารถนาดี และเมตตาต่อความโชคร้ายของเขาอยู่บ้าง

“ที่ว่าจะจ้างผมไปทำงานน่ะ งานแบบไหนรึ?” ชายต่างชาติสนใจคำเชิญชวนของพิมพ์วิไล เพราะเธอเป็นฝ่ายเริ่มชักชวนเขา สิ่งที่หญิงสาวต้องการมีมากมาย ตามประสาคนมีเงิน และยิ่งไปกว่านั้น เธออยากจะสร้างชีวิตใหม่ให้แก่เขา

เพื่อให้เขาทำงานเพื่อเธอ และบันดาลฝันของเธอให้เป็นจริง...

******

หลังจากได้แท็กซี่เพื่อเดินทางกลับบ้าน พิมพ์วิไลโบกแท็กซี่ได้แล้ว จึงบอกให้ชายต่างชาติคนนี้ไปกับเธอ สีหน้าคนขับรถไม่ค่อยพอใจเมื่อหญิงสาวในชุดฟอร์มเด็กเสิร์ฟ พาคนเร่ร่อนสกปรกขึ้นมาด้วย พิมพ์วิไลจึงถือโอกาสแต่งเรื่องบอกคนขับแท็กซี่ใหม่

“เขาเป็นญาติที่หายสาบสูญไปหลายปีของฉัน วันนี้ฉันโชคดีมากๆ ที่ได้พบเขา จึงจะพากลับบ้าน หวังว่าคุณลุงจะใจดีและเข้าใจ พาพวกหนูกลับบ้านนะคะ” พิมพ์วิไลแต่งเรื่องสั้นนิดหน่อย เพื่อขอร้องให้คนขับรถแท็กซี่สีขาวฟ้า พาเธอไปยังจุดหมาย

ชายต่างชาติไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรไป แต่อย่างน้อยทำให้คนขับรถแท็กซี่ยอมให้เขาขึ้นรถ และติดตามไปกับเธอ เขาจึงถามเธอให้ละเอียดเสียหน่อย...

“บอกอะไรเขาไปรึ?” เขาถามเป็นภาษาอังกฤษ โดยที่คนขับรถแท็กซี่รู้สึกสงสัยต่อว่า เป็นญาติกันแบบไหนที่ไม่ได้พูดภาษาไทยเหมือนกัน

“บอกว่านายเป็นญาติฉันไง” เธอตอบภาษาอังกฤษชัดๆ สำเนียงใกล้เคียงกัน คนขับรถจึงไม่ได้สงสัยต่อ...

“บอกผมสิ ว่าจะให้ผมทำงานอะไร?”

“รับจ้างงานของฉันทุกอย่าง... ขอย้ำว่า รับจ้างทุกอย่างและทุกเรื่อง” พิมพ์วิไลยิ้มกรุ่น เพราะเธอจะเสกชีวิตใหม่ บันดาลให้เขากลายเป็นเทพบุตรภายในข้ามคืน... เพื่อเธอจะมีโอกาสใช้งานเขาได้ทุกๆ โอกาส ในอีกกลุ่มสังคม...

******