บทที่ 33 เทพธิดาแห่งการปรุงอาหาร

บทที่ 33

เทพธิดาแห่งการปรุงอาหาร

            ตงตงอึ้งกับความช่างสังเกตของจางไคเฮ่อ

            ถึงกระนั้น นางก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไร เพราะทั้งสองคนเป็นพ่อลูกกัน

            นิสัยเดิมของของตงตงเป็นอย่างไร มีหรือที่จางไคเฮ่อผู้เป็นพ่อจะไม่รู้

            “อยู่ๆ ข้าก็เปลี่ยนไป ท่านพ่อจะสงสัยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” 

            หลังจากอาการตะลึงปลิวหายไป ตงตงพูดด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่นไปด้วยความหวั่นใจ

            บอกตามตรง ตงตงไม่อยากถูกมองว่าเป็นตัวแปลกประหลาด  

            จางไคเฮ่อเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดขึ้นมาว่า “ตงตงคิดเลขช้า ขี้อาย ซ้ำยังพูดไม่เก่ง นางมักจะหลบหลังกุ้ยฉินและข้าอยู่เสมอ”

            นิสัยเหล่านั้นตรงข้ามกับตงตงในปัจจุบันอย่างสิ้นเชิง

            แค่ข้อสังเกตเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ก็ทำให้รู้แล้วว่านางคือตัวปลอม!

            แต่ถึงอย่างนั้น… 

            “ท่านพ่อ ท่านเชื่อเรื่องการเกิดใหม่หรือไม่”

            คำพูดของเด็กสาวทำเอาจางไคเฮ่อขมวดคิ้วมุ่น มองนางด้วยสายตาระแวง

            ตงตงรีบโบมือ แก้ตัวว่า “ท่านพ่ออย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้ายังไม่ตาย!”

            “แล้วหมายความว่ายังไง”

            “คำว่า ‘เกิดใหม่’ ข้าแค่เปรียบเปรยเจ้าค่ะ ข้ายังเป็นลูกสาวของท่านพ่ออยู่นะ”

            “เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”

            “จำตอนที่ท่านพ่อเก็บตัวอยู่ในห้องได้หรือไม่”

            พูดถึงเรื่องนี้ จางไคเฮ่อพลันแสดงสีหน้าเศร้าสลด

            “จำได้”

            “ตอนนั้นข้าออกมาซื้อแป้ง แล้วถูกโจรวิ่งราวผลักตกน้ำ ถึงจะถูกช่วยขึ้นมาได้ แต่ข้าก็ไม่สบายหนัก หลายวันที่ข้านอนซมเพราะไข้หวัด ข้าหลับๆ ตื่นๆ แล้วก็ฝัน”

            “ฝันหรือ”

            ตงตงพยักหน้ายืนยัน

            “ในฝันของข้ามีสตรีนางหนึ่งปรากฏตัว นางบอกว่าตัวเองเป็นเทพธิดาแห่งการปรุงอาหาร ในความฝันนางสอนข้ามากมาย อาหารที่พวกเราไม่รู้จัก อาหารที่ไม่มีในยุคนี้ รวมถึงวัตถุดิบด้วย นางสอนข้าทุกๆ อย่าง และนางยังมอบกล่องใบหนึ่งให้กับข้าด้วย”

            หากบอกออกไปทื่อๆ ว่าที่อยู่ในร่างนี้คือตงตงที่มาจากศตวรรตที่ 21 จางไคเฮ่อต้องมองว่านางเป็นตัวประหลาดแน่นอน 

            หากแต่งเรื่องให้เหลือเชื่อ ยิ่งไม่สมเหตุสมผล คนกลับฟังเข้าใจ

            อาจเพราะคนในยุคนี้เชื่อเรื่องเทพเซียนกระมัง

            “กล่องหรือ กล่องอะไร”

            “เจ้าค่ะ” ตงตงตอบแล้ววาดมือตรงหน้า เพราะรู้ว่ามีนางคนเดียวที่มองเห็น นางจึงเปิดหน้าต่างระบบร้านค้า ทั้งยังอธิบายจางไคเฮ่อด้วยแววตาใสซื่อ “กล่องใบนี้มีของขายมากมายเลยเจ้าค่ะ ราคาถูกกว่าร้านข้างนอกตั้งเยอะ”

            แน่นอนว่าจางไคเฮ่อมองไม่เห็นหน้าต่างระบบ

            เขาย่นหัวคิ้ว

            “ท่านพ่อมองไม่เห็นหรือ”

            จางไคเฮ่อส่ายหน้า

            “ข้าไม่ได้โกหกนะ จริงสิ ข้าจะเอาของออกมาให้ท่านพ่อดู แต่…ตอนนี้เราอยู่หน้าบ้านคนอื่น ถ้ากลับบ้านแล้ว ข้าจะพิสูจน์ให้เห็น”

            “ที่เจ้าเอาของแปลกๆ ออกมา ล้วนมาจากกล่องใบนั้นหรือ”

            “เจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นข้าเชื่อ”

            อะไรน่ะ!

            บทจะเชื่อก็เชื่อง่ายๆ เลยหรือ

            ตงตงเอียงหัว หน้าตาสงสัย

            จางไคเฮ่อยิ้มแล้วลูบหัวลูกสาว

            หลังจากนั้น สงพ่อลูกก็เดินไปบนถนนเมืองอู่เฉิง เพียงครู่หนึ่ง จางไคเฮ่อพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

            “เจ้าคือลูกสาวข้า ไม่มีทางโกหกอยู่แล้ว”

            ตงตงหันมองจางไคเฮ่อ ความอบอุ่นผุดขึ้นมาเต็มอก

            อันที่จริงแล้ว นางเองก็รู้สึกว่าจางไคเฮ่อเป็นพ่อของตนจริงๆ

            เด็กสาวคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข 

            “ว่าแต่ว่า เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าจะส่งเหยียนหลิ่วออกนอกเมือง” จางไคเฮ่อถามตงตง

            “เพราะข้าเป็นลูกสาวของท่านพ่อยังไงล่ะ!” ตงตงตอบพลางหัวเราะเสียงใส

            จางไคเฮ่อส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อ

            “จริงๆ แล้ว เจ้าเห็นจดหมายกับแผนที่บนโต๊ะในห้องข้าใช่หรือไม่”

            ตงตงหัวเราะแห้งๆ เมื่อเห็นว่าจางไคเฮ่อเดาถูก

            นางเห็นกระดาษแผ่นนั้นจริงๆ

            “ตอนเข้าไปทำความสะอาดในห้องท่านพ่อ ข้าบังเอิญเห็นกระดาษบนโต๊ะ ถ้าจะแอบทำเรื่องเสี่ยงอันตราย ท่านพ่อควรระวังมากกว่านี้” ตงตงตอบตามจริง ทั้งยังเตือนเขา

            “นั่นเพราะข้าไม่คิดจะปิดบังเจ้าต่างหาก”

            นั่นสินะ อดีตหัวหน้ากอง จะไม่ระวังตัวได้ยังไง

            “ถ้าเราไม่อยู่เมืองอู่เฉิง เหยียนหลิ่วก็ตัวคนเดียว ข้าคิดว่าให้เขาลองเสี่ยงออกจากเมืองอู่เฉิงอาจเป็นวิธีที่ดีกว่า” จางไคเฮ่อเว้นคำพูด ก้มหน้ามองลูกสาว “บอกตามตรงว่าแผนของข้ายังไม่รัดกุมพอ เหยียนหลิ่วอาจถูกกู้อวี้ชุนจับได้ก่อนที่จะหนีไปถึงเมืองซินหยาน แต่ถ้ามีคุณชายต้วนเซียวช่วยเหลือ ข้าเชื่อว่าเขาต้องไปหาแม่ทัพเสวี่ยได้แน่ๆ ขอบใจเจ้ามาก”

            “ข้าไม่เข้าใจ ในเมื่อคนบ้านกู้เกลียดเหยียนหลิ่วขนาดนั้น ทำไมถึงรั้งเขาไว้ที่เมืองอู่เฉิง” ตงตงถาม

            “เพราะเกลียดถึงขั้นไม่อยากให้ได้ดิบได้ดีกระมัง” จางไคเฮ่อตอบ

            “เห?”

            “เจ้าก็เห็นศักยภาพของเหยียนหลิ่วแล้ว คนอย่างนั้นมีพรสวรรค์ตั้งแต่เกิด พวกคนบ้านกู้คงเห็นความสามารถของเขาก็เลยกดข่มเขาไว้ไม่ให้ได้ดิบได้ดี”

            “สารเลวกันจริงๆ”

            “ทั้งเมืองอู่เฉิง ไม่มีหน่วยงานไหนกล้ารับเหยียนหลิ่ว มีก็แต่ต้องลองเสี่ยงส่งเขาไปหาแม่ทัพเสวี่ย”

            แม่ทัพเสวี่ยคืออดีตหัวหน้าของจางไคเฮ่อ

            เห็นแก่ที่เคยเป็นอดีตลูกน้องคนสำคัญ ก็ได้แต่หวังว่าแม่ทัพเสวี่ยจะยอมรับเหยียนหลิ่วเข้ากอง

            “เอาละ พวกเราจะไปบ้านตระกูลถังกับบ้านตระกูลหานต่อใช่หรือไม่” จางไคเฮ่อถามบุตรสาว

            “ใช่แล้วเจ้าค่ะ” ตงตงตอบใบหน้ายิ้มแย้ม

            …..

            …..

            หลังจากที่ตงตงกับจางไคเฮ่อนำสินค้าไปขายให้กับเป้าหมายเสร็จ สองพ่อลูกก็กลับมารวมกับทุกคนที่โรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            ทันทีที่มาถึง หยูฮูหยินเตรียมกับข้าวง่ายๆ ไว้สำหรับทุกคนเรียบร้อย 

            ทุกคนนั่งกินข้าวพร้อมกับพูดคุยกัน

            เริ่มจากจิ่งฝางที่ไปเช่ารถม้าตามคำสั่งของตงตง ตอนนี้รถม้าจอดอยู่หลังร้านเตรียมขนของขึ้นรถได้ทุกเมื่อ 

            หยูฮูหยินที่นำเครื่องเทศไปขาย หยิบถุงเงินใบใหญ่ออกมายื่นให้กับตงตง พร้อมรายงานว่าเถ้าแก่ร้านเครื่องเทศไม่ต่อรองราคา แถมอยากรับซื้อเครื่องเทศของตงตงเพิ่มด้วย หากว่ามีมาขายอีกละก็

            แน่นอน หยูฮูหยินบอกกับเถ้าแก่ร้านเครื่องเทศตามคำสั่งของตงตงไปอีกว่า โรงเตี๊ยมตระกูลจางจะเปิดกิจการที่เมืองหลวง หากต้องการวัตถุดิบก็เดินทางมาขอซื้อได้เสมอ

            ตงตงฟังแล้วก็พยักหน้ายิ้มๆ

            เมื่อทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อย กินข้าวกันอิ่มแล้ว ต่างก็แยกย้ายกลับบ้าน เตรียมตัวเดินทางไปเมืองหลวงในอีก 3 วันข้างหน้า