บทที่ 32 เจ้าใช่ลูกสาวข้าจริงๆ หรือ?

บทที่ 32

เจ้าใช่ลูกสาวข้าจริงๆ หรือ?

            เช้าวันต่อมา

            ตงตงกับจางไคเฮ่อ และทุกคนมารวมตัวกันที่โรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            ตงตงทำการแบ่งออกเป็น 3 กลุ่มและบอกหน้าที่ของทุกคน 

            อันดับแรก ตงตงกับจางไคเฮ่อจะนำของไปขายให้กับคุณชายต้วนเซียวที่จวนเจ้าเมือง

            จิ่งฝางกับอาฉีหาร้านเช่ารถม้า เช่ารถม้า 2 คัน และนัดวันเวลาออกเดินทาง

            กลุ่มสุดท้าย หยูฮูหยิน เสี่ยวซินและเสี่ยวกวาง เอาเครื่องเทศไปขายที่ร้านเครื่องเทศ 

            พอมาถึงจวนเจ้าเมือง ตงตงบอกกับพ่อบ้านว่าขอพบคุณชายต้วนเซียว

            หลังจากพ่อบ้านหายไปเข้าจวน สักพักหนึ่ง คุณชายต้วนเซียวก็ออกมาต้อนรับตงตงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

            ภายในห้องโถงอันกว้างขวาง จางไคเฮ่อขนลังไม้ขนาดใหญ่เข้ามา

            ทันทีที่วางลังไม้ลง คุณชายต้วนเซียวรีบเข้ามาเปิดด้วยความอยากรู้อยากเห็น คงเพราะว่ามีกลิ่นหอมของเครื่องเทศโชยออกมาจากลังไม้นั่นเอง

            พอเห็นของในลังปุบ ชายหนุ่มพลันเบิกตาโต ร้องอย่างตื่นเต้นว่า “โอ้โห ของเยอะมาก อะไรเป็นอะไรบ้างหรือ!”

            ตงตงรีบอธิบายอย่สงฉะฉาน “ก้อนเล็กๆ ในห่อกระดาษเป็นซุปก้อนหมาล่าแบบสำเร็จ ใส่หนึ่งก้อนลงในน้ำเดือดก็ได้หม้อไฟหมาล่าแล้ว…หากอยากได้รสเข้มข้นกว่าเดิม ท่านก็เติมเครื่องเทศพวกนี้ลงไป ทีนี้ก็จะได้น้ำซุปหมาล่าเผ็ดร้อนแล้วเจ้าค่ะ ส่วนที่อยู่ในโหลแก้วคือขนมอบกรุบกรอบกับผลไม้อบแห้งห้าชนิด ท่านลองชิมดูได้นะเจ้าคะ”

            นิสัยของคุณชายต้วนเซียวคือชื่นชอบของอร่อย แค่เห็นก็รู้ทันทีว่าของพวกนี้อร่อยกว่าท้องตลาดทั่วไป

            เขากลืนน้ำลงคออยู่หลายครั้งเมื่อกลิ่นหอมของอาหาร

            “เถ้าแก่เนี้ยน้อยต้องการจะเอาของพวกนี้มาขายอย่างนั้นหรือ” คุณชายต้วนเซียวถาม จากนั้นก็คาดเดาต่อ “ว่าไปแล้ว เจ้าเอาของพวกนี้มาขายให้ข้า ทั้งยังมีเครื่องเทศ ไม่ต่างอะไรกับการเปิดเผยสูตรหม้อไฟหมาล่า หากข้าคิดไม่ซื่อ เอาสูตรพวกนี้ไปเปิดเผยต่อ ร้านเจ้าก็ลำบากแล้ว!?”

            ตงตงฉีกยิ้มแล้วตอบ “โรงเตี๊ยมตระกูลจางปิดกิจการแล้วเจ้าค่ะอยากทำอะไรก็ทำ”

            “หา!?”

            “แต่จะไปเปิดที่เมืองหลวง”

            “ฮู่ว์!” คุณชายต้วนเซียวถอนหายใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่เพียงครู่ สีหน้าโล่งใจก็เปลี่ยนเป็นสับสนงุนงง “เปิดกิจการที่เมืองหลวงหรือ ไหนอธิบายมาหน่อยสิ”

            “พอดีว่าเกิดเรื่องนิดหน่อยเจ้าค่ะ”

            คุณชายต้วนเซียวกะพริบตาปริบๆ

            เกิดเรื่องนิดหน่อย!?

            ‘นิดหน่อย’ ในความความของนาง แต่ถึงขั้นต้องย้ายร้านไปเมืองหลวง หมายความว่าอย่างไรกันแน่

            เห็นสีหน้าสับสนของชายหนุ่ม ตงตงจึงอธิบาย “เมืองอู่เฉิงจะว่าใหญ่ก็ใหญ่ จะว่าเล็กก็เล็ก ตอนนี้แทบไม่มีใครไม่รู้จักหม้อไฟหมาล่า แต่ว่า ข้าเป็นคนโลภเจ้าค่ะ ข้าอยากทำให้อาหารของข้าเป็นที่รู้จักในคนกลุ่มมาก แค่เมืองอู่เฉิง ไม่ทำให้ข้าพอใจได้ อีกอย่างเป้าหมายของข้าคือการเป็นเถ้าแก่เนี้ยที่ร่ำรวย”

            ไม่รู้ทำไม พอได้ฟังคำพูดของเด็กสาว คุณชายต้วนเซียวถึงเชื่อว่านางทำอย่างที่พูดได้อย่างแน่นอน

            เป็นเถ้าแก่เนี้ยที่ร่ำรวย เช่นนั้นควรเข้าเมืองหลวง!

            “เมืองหลวงอยู่ไม่ไกล แล้วข้าจะไปอุดหนุน”

            ตงตงยิ้มตอบว่าเจ้าค่ะ

            “ร้านข้ายังคงเป็นร้านตระกูลจางเหมือนเดิมเจ้าค่ะ”

            “เหตุผลของเจ้า คงไม่ใช่สร้างชื่อเสียงและร่ำรวยหรอกใช่หรือ” คุณชายต้วนเซียวถามต่อ

            ปัญหาคงมาจากโรงเตี๊ยมตระกูลฉิน

            โรงเตี๊ยมตระกูลฉิน หากหมายตาอะไรแล้ว ก็พร้อมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาไว้ในมือ แม้วิธีการนั้นจะสกปรกก็ตาม

            พวกเขาคงต้องการสูตรหม้อไฟหมาล่า และคงใช้แผนสกปรกที่ทำให้เถ้าแก่เนี้ยตัวน้อยคนนี้ปฏิเสธไม่ได้

            แม้นางใจแข็งปฏิเสธไปเรื่อยๆ คนพวกนั้นก็จะหาวิธีกลั่นแกล้งนางไปเรื่อยๆ เช่นกัน อยู่ที่ว่านางจะอดทนได้นานแค่ไหน

            แต่…การหนีไม่ใช่ประเด็น

            หากต้องการหนีจริงๆ นางคงไม่เลือกย้ายไปที่เมืองหลวง

            เมื่อกี้นางบอกว่าจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยผู้ร่ำรวย การไปสร้างตัวที่เมืองหลวงเป็นวิธีที่ถูกต้อง

            ตระกูลต้วนนับว่าเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง แต่ว่า ฮูหยินของแม่ทัพกู้เหว่ยเป็นถึงท่านหญิง ต่อให้ตระกูลต้วนเป็นถึงเจ้าเมืองก็ไม่กล้างัดข้อกับเชื้อพระวงศ์

            พอคิดจบ คุณชายต้วนเซียวก็บอกตงตงว่า “คิดถูกแล้วที่ไปเมืองหลวง ด้วยฝีมือของเจ้า ไม่นาน โรงเตี๊ยมของเจ้าต้องโด่งดังยิ่งกว่าโรงเตี๊ยมของตระกูลฉิน”

            “ขอบคุณคุณชายต้วน”

            “ว่าแต่ ของทั้งหมดนี้เท่าไรหรือ ข้าจะเหมาทั้งหมดเลย เรื่องราคาไม่เกี่ยง”

            ในขณะที่ถาม คุณชายต้วนเซียวประเมินราคาไปด้วย

            ทั้งก้อนน้ำแกงแบบสำเร็จ เครื่องเทศที่ห่อมาเป็นชุดๆ และของกินเล่น แค่เห็นก็ทำให้น้ำลายสอ เดาว่าคงไม่ต่ำกว่า 3 ตำลึงทอง!

            (หมายเหตุ ราคาสินค้าในร้านค้าระบบถูกกว่าข้างนอกหลายเท่า)

            แต่ทว่า….

            “ข้ายกให้ท่านทั้งหมด ไม่คิดเงินเจ้าค่ะ”

            “หา!”

            คำพูดของตงตงไม่เพียงทำให้คุณชายต้วนเซียวตะลึง แม้แต่จางไคเฮ่อก็ตกใจไปด้วย

            “ไม่คิดเงินหรือ ทำไมเล่า!?”

            “เช่นนั้นเจ้าคงมีเรื่องขอร้องอย่างอื่น?” คุณชายต้วนเซียวถามอย่างรู้ใจ

            ตงตงยิ้มแฉ่ง

            “ว่าแล้วเชียว เดาถูกสินะ”

            เด็กสาวหัวเราะแห้งๆ

            คุณชายต้วนเซียวกางมือตรงหน้า ก่อนที่ตงตงจะบอกจุดประสงค์ออกมา “ขอบอกไว้ก่อน ข้าไม่ชอบยุ่งเรื่องยุ่งยาก ปรารถนาแค่อยากกินของอร่อย โปรดอย่าใช้ชื่อข้าในทางที่ผิดล่ะ!”

            “ข้าไม่มีอะไรลึกซึ้งขนาดนั้น แค่อยากให้ท่านซ่อนคนและพาออกจากเมืองอู่เฉิงเจ้าค่ะ”

            คุณชายต้วนเซียวได้แบบนั้นก็ขมวดคิ้ว

            จางไคเฮ่อเองก็มองตงตงด้วยแววตาเหลือเชื่อ 

            ย้อนกลับมาที่คุณชายต้วนเซียว

            เขาถามนางว่า “คนคนนี้มีคดีติดตัวหรือไม่”

            “ไม่มีเจ้าค่ะ”

            “เขาเป็นคนอย่างไร”

            “เป็นคนน่าสงสาร”

            “ต้องการหนีออกเมืองเร็วแค่ไหน”

            “เร็วได้ยิ่งดีเจ้าค่ะ ข้าเองก็จะย้ายออกภายใน 3 วัน”

            “แบบนี้เอง”

            คุณชายต้วนเซียวกอดอกครุ่นคิด ผ่านไปสักครู่ เขาก็รับปากว่าจะช่วยพาคนออกจากเมือง หากก็ถามว่าคนคนนั้นเป็นใคร

            ตงตงตอบ “เหยียนหลิ่ว ท่านคงเคยได้ยินชื่อนี้ใช่หรือไม่”

            ชายหนุ่มอึ้งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะดังลั่น

            “เจ้าไปพัวพันกับกับคนยุ่งยากเข้าให้แล้วนี่เอง ทางนั้นรู้เรื่องลับๆ ระหว่างเจ้ากับเหยียนหลิ่วก็เลยใช้เขาเป็นเครื่องมือต่อรองแลกกับสูตรหมาล่า?”

            “ทำไมรู้สึกว่าคำพูดท่าน เหมือนข้ากับเหยียนหลิ่วทำเรื่องงามหน้า”

            จางไคเฮ่อฟังบุตรสาวพูดประโยคนี้ก็ย่นคิ้วไม่พอใจ

            คุณชายต้วนเซียวหัวเราะชอบใจ ก่อนจะกล่าวหนักแน่น “ได้ เข้าใจแล้ว!”

            ไม่ใช่เรื่องยากที่จะพาคนหนีออกจากเมือง

            เรื่องนี้เข้าทางฮูหยินของแม่ทัพกู้เหว่ยพอดี เพราะถือเป็นการกำจัดลูกนอกสมรส แต่กู้อวี้ชุนที่เห็นเหยียนหลิ่วเป็นกระสอบทรายคงยากหน่อย ทางนั้นคงตามหากระสอบทรายให้ควัก

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ” ตงตงขอบคุณคุณชายต้วนเซียวอีกครั้ง

            “ยังไงก็เถอะ สินค้าทุกชิ้นล้วนมีต้นทุน ยังไงข้าก็ต้องจ่ายทุนคืนเจ้า ว่ามาเถอะ ทั้งหมดนี้เท่าไร”

            จริงๆ แล้วไม่ถึงสิบตำลึงเงินด้วยซ้ำ

            แต่ในเมื่อเขาอยากให้เงิน ถ้าตงตงไม่รับไว้ถือเป็นการเสียมารยาท!

            “สองตำลึงทองเจ้าค่ะ”

            “ถูกจัง!”

            ถึงจะพูดแบบนั้น คุณชายต้วนเซียวให้เงินตงตงมา 5 ตำลึงทองเพื่อเหมาสินค้าทั้งหมด ทั้งยังย้ำนักหนาว่าหากเข้าเมืองหลวงจะอุดหนุนร้านของตงตงแน่นอน

            …..

            …..

            ระหว่างเดินออกจากจวนเจ้าเมือง จางไคเฮ่อมองตงตงด้วยสายตาเรียบนิ่งตลอดเวลา

            ทันทีที่เดินพ้นประตูใหญ่ออกมา

            จางไคเฮ่อหยุดยืนนิ่ง

            ตงตงรู้สึกถึงความผิดปกติ นางจึงหันหลับกลับมาถาม

            “ท่านพ่อ พวกเราต้องไปขายสินค้าให้กับถังเหวินและหานเจียเอ๋อร์อีกนะ หากมันแต่เหม่อเดี๋ยวก็ค่ำกันพอดี”

            จางไคเฮ่อไม่ได้ตอบ หากมองตงตงด้วยแววตาสงสัย สักครู่ก็หรี่ดวงตาพร้อมขยับปากถาม

            “เจ้าใช่ลูกสาวของข้าจริงๆ หรือ?”