ตอนที่ 18 องฮองเฮาหลี่หวงซินผู้เปลี่ยวเหงา nc

ค่ำคืนนี้ที่จวนของแม่ทัพฉินเย่เหวินอาบไปด้วยแสงระยิบระยับของหมู่ดาวบนท้องฟ้า พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า ประกายแสงสีเงินของมันสะท้อนลงมาบนพื้นดิน ทำให้ภาพบรรยากาศยามค่ำคืนดูงดงามและสวยงามอย่างยิ่ง

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่กระพริบเหมือนเพชรเม็ดเล็กๆ ประดับอยู่เหนือศีรษะ สร้างความรู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยาย ขอบฟ้าถูกประดับด้วยแสงสว่างอันละเอียดอ่อนจากพระจันทร์ที่กระจ่างเจิดจ้า

ภายในจวน การดื่มสุราในค่ำคืนนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเพลิดเพลิน ผสมผสานกับเสียงลมพัดเบาๆ เสริมสร้างบรรยากาศของความสุขและความผ่อนคลาย

ในค่ำคืนนี้ ขณะที่แม่ทัพฉินเย่เหวินกำลังเพลิดเพลินกับการดื่มสุราตามลำพัง ทหารผู้ทำหน้าที่เฝ้าจวนได้เข้ามารายงานว่า มีคนต้องการพบแม่ทัพในช่วงเวลากลางดึกเช่นนี้ แม่ทัพฉินเย่เหวินรู้สึกสงสัยและรู้สึกแปลกใจเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีผู้ใดมาหาตนในยามนี้

รถม้าหรูหราเคลื่อนผ่านประตูเข้าสู่จวนมาอย่างเงียบเชียบ ขบวนรถหยุดลง และคนที่ลงมาจากรถม้านั้นสวมชุดคลุมปิดบังเรือนร่างและใบหน้า ทำให้ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นใครหรือเป็นเพศใด ความสงสัยและความสงบเงียบของค่ำคืนเพิ่มความลึกลับให้กับสถานการณ์นี้

แม่ทัพฉินเย่เหวินซึ่งทราบดีว่าผู้ติดตามของเขาเป็นทหารที่ประจำอยู่ที่ด้านหน้าประตูวัง จึงมั่นใจว่าผู้มาเยือนในค่ำคืนนี้ไม่น่าจะเป็นภัยร้ายแรง เขาจึงตัดสินใจเชิญแขกที่มีความลึกลับนี้มาที่ห้องพักรับรองเพื่อพูดคุย

“ท่านดื่มสุรากลางดึกเช่นนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่แฝงความเย้ายวนใจ แม่ทัพฉินเย่เหวินรู้สึกถึงแรงสั่นสะท้านที่ร่างกาย เขาจดจำน้ำเสียงนี้ได้ มันเป็นเสียงที่เขาฝันถึง น้ำเสียงนั้นเป็นของหญิงสาวที่เขาแอบหลงใหลองค์ฮองเฮาหลี่หวงซิน

ในขณะที่แม่ทัพฉินเย่เหวินหันมองไปที่หญิงสาวที่ยังคงสวมชุดคลุมอย่างมิดชิด เขารู้สึกถึงความตื่นเต้นและความประหลาดใจที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน

“องค์ฮองเฮาหลี่หวงซิน... ท่านเป็นท่านเองหรือ? ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร และหวังเจียเหอ ฮ่องเต้ เขาไม่ว่าอะไรท่านใช่ไหม?”

แม่ทัพฉินเย่เหวินพูดออกมาอย่างล้นหลามด้วยความตื่นเต้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความรู้สึกที่ซับซ้อน

องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินยิ้มอย่างอ่อนโยนและปลดชุดคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามและสง่างามของนาง แม้ว่านางจะมีอายุ 48 ปีแล้ว ความงามของนางยังคงไม่ลดลงเลย นางยังคงสวยสดงดงามเหมือนวันแรกที่แม่ทัพเห็น

“ท่านแม่ทัพฉินเย่เหวิน” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ายวน “ท่านดื่มสุราคนเดียวกลางดึกเช่นนี้ไม่เหงาบ้างหรือ สนใจให้ข้าดื่มเป็นเพื่อนรึไม”

แม่ทัพฉินเย่เหวินรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจปฏิเสธได้เมื่อองฮองเฮาหลี่หวงซินปลดชุดคลุมออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่มีเสน่ห์และเย้ายวนใจ แม้ว่าจะสวมเสื้อผ้าที่บางเบาและโปร่งใส แต่นางยังคงรักษาความสง่างามและความงดงามอย่างไร้ที่ติ

แม่ทัพหนุ่มจ้องมองไปที่เรือนร่างของนางอย่างไม่สามารถละสายตาได้ สัมผัสของเสื้อผ้าบางเบาที่เผยให้เห็นความงามของนางทำให้เขารู้สึกถึงความร้อนผ่าวในอก ความเย้ายวนของเรือนร่างที่ซุกซ่อนอยู่ภายในทำให้เขาหายใจติดขัดและรู้สึกถึงความรู้สึกที่ท่วมท้น

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้เต็มไปด้วยความตึงเครียดและความปรารถนาในเวลาเดียวกัน ทำให้แม่ทัพฉินเย่เหวินรู้สึกถึงความหนักหน่วงในใจ เขาหายใจลึกๆ เพื่อพยายามควบคุมอารมณ์และปกปิดความรู้สึกที่แผ่ซ่านอยู่ในตัวของเขา

แม่ทัพฉินเย่เหวินรู้สึกถึงความร้อนแรงที่ไหลเวียนในร่างกาย เขาวางมือบนท่อนขาที่อวบอิ่มขององค์ฮองเฮาหลี่หวงซิน สัมผัสอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความหลงใหล มือของเขาลูบไล้ไปมาบนผิวเนียนนุ่ม ล้วงลึกเข้าไปทีละนิดทีละหน่อยด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นในใจ

องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินไม่ขัดขืน ไม่แม้แต่จะต่อต้าน นางปล่อยให้แม่ทัพหนุ่มทำสิ่งที่ต้องการอย่างไม่ต้านทาน น้ำเสียงของนางที่เปล่งออกมานั้นแฝงความเศร้าและความเหงาอย่างเห็นได้ชัด

"หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ไม่เคยให้เวลากับข้าเลยสักนิด วันทั้งวันเขาเอาแต่หมกตัวอยู่ในตำหนักผีเสื้อ ที่นั่นเต็มไปด้วยเหล่านางสนมที่คอยปรนนิบัติเขานับร้อย แต่ข้ากลับถูกละเลย ค่ำคืนนี้ข้ารู้สึกเปลี่ยวเหงา จึงมาหาเจ้าแทน"

คำพูดของนางเต็มไปด้วยความน้อยใจและความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้ง แม่ทัพฉินเย่เหวินได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกถึงความผูกพันและความเห็นใจที่มีต่อนางมากขึ้น เขารู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ภายในตัวของนาง ความเศร้าและความเหงาที่แฝงอยู่ในคำพูดทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว

"องค์ฮองเฮา..." แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใย "ท่านไม่ควรต้องทนทุกข์เช่นนี้ ข้าไม่อยากเห็นท่านรู้สึกโดดเดี่ยว ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ท่านรู้สึกถึงความสำคัญและความรักที่ท่านควรได้รับ"

เขาโน้มตัวเข้าใกล้นางอีกนิด สัมผัสที่มือของเขายิ่งลึกซึ้งมากขึ้น และสายตาของเขาจ้องมองนางด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่าคำพูดใดๆ องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินตอบสนองต่อสัมผัสนั้นด้วยรอยยิ้มที่แฝงความเศร้า แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธสิ่งใดที่เขาทำ

ในความเงียบสงัดของค่ำคืน องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินตัดสินใจเป็นฝ่ายกระทำก่อน นางลุกขึ้นและเคลื่อนตัวเข้าหาแม่ทัพฉินเย่เหวินอย่างรวดเร็ว สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความรู้สึกที่อดกลั้นมานาน ลึกซึ้งจนไม่อาจปฏิเสธได้

ริมฝีปากของนางประกบเข้ากับริมฝีปากของแม่ทัพหนุ่มอย่างร้อนแรง ลิ้นของนางพลิ้วไหวเข้ามาในปากของเขาอย่างชำนาญและเต็มไปด้วยความเร่าร้อน ทั้งสองคนรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้ ความใกล้ชิดที่สร้างความรู้สึกที่ท่วมท้น

ขณะเดียวกัน ร่างกายของแม่ทัพฉินเย่เหวินก็เริ่มตอบสนองต่อความปรารถนานั้นอย่างรวดเร็ว บริเวณกลางลำตัวของเขารู้สึกถึงความร้อนแรงที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว มันตั้งชูชันอย่างรุนแรงในช่วงเวลาที่เกิดความเร่าร้อนระหว่างทั้งสอง

แม่ทัพหนุ่มรู้สึกถึงความร้อนที่แล่นผ่านไปทั่วร่าง ความใกล้ชิดของนางทำให้เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นได้ สัมผัสที่รุนแรงและร้อนแรงของนางทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างในเวลานี้ ทั้งสองอยู่ในสภาวะที่ไม่มีคำพูดใดสามารถบรรยายความรู้สึกที่พวกเขามีต่อกันได้

องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก แต่สายตาที่เธอส่งให้กับแม่ทัพหนุ่มนั้นยังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาและความต้องการที่ยังไม่ถูกเติมเต็ม