All Chapters of ศึกเทพชิงพิภพ : Chapter 21 - Chapter 30

เสียงคางคกร้องดังขึ้นมา เป็นเสียงที่ดังมากจนทำให้หลายคนสะดุ้ง แต่กลายเป็นเป็นว่า คางคกเจ้าของเสียงตัวขนาดเท่าฝ่ามือเท่านั้น มีดวงตาโตสีแดง “อีหยังขี้คักคากตัวเท่าฝ่ามือ มึงคิดสิเอามาขู่กูบ่ กูบ่ใช้เด็กน้อยเด้ สิได้กลัวขี้คักคาก กูน่ะจับมาเฮ็ดผัดเผ็ดกินบ่อย ๆ โวย” อุมปา กระโดดสูงและพ่นน้ำสีดำออกมาโดนเข้าที่หน้าของเสือขาม มันรู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั้งหน้า จนล้มลงไป และยังไม่ทันไร เจ้าคางคกก็โดนเข้าไปปากของเสือขามและหลังจากนั้นไม่นาน เสือขามก็นอนตายน้ำลายฟูมปาก เจ้าคางคกกระโดดออกมา พวกโจรเมื่อเห็นหัวหน้าตายแล้วก็วิ่งหนีไปกันหมด ห้าวเอามาคนมาล้อมดิสมัสเอาไว้ “แกจะทำอะไรอีกวะเนี่ย” ดิสมัสพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ตะกี้ มึงเรียกนกแสกออกมา แถมยังสั่งขี้คักคากผีออกมาได้อีก สิเอามึงไว้ได้จั๋งได๋ ตอนนี้นายฮ้อยคำแหงก็บาดเจ็บหนัก ข่อยสิดูแลแทน” “มึงบอกว่าไผเจ็บหนักหา”เสียงของนายฮ้อยคำแหงดังขึ้นมา ห้าวสะดุ้งโหย่ง เขาเห็นนายฮ้อยคำแหง ไม่ได้บาดเจ็บเลย “นายฮ้อยบ่เป็นอีหยังบ่” “ก็เอ่อสิวะ บักห่านี่ ได้อีผีน้อยรักษา

“เจ้าจะไม่ช่วยเหรอ” “ไม่ล่ะอยากเห็นเหมือนกันว่าสองคนนี้สู้ยังไง” อสูรเยียตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาและเหวี่ยงขาหมายจะเตะคำพูนแค่ว่า เขาหลบและยกสองแขนทั้งสองข้างขึ้น ให้ศอกโดนเข้าที่ขาของอสูรเยียทันที “ปักลูกทอย”เจ้าอสูรเยียตัวนั้นถึงกับล้มลงไป มีอีกตัวกำลังเล่นเขาโดนการถีบแต่งถูกคำพูนจับฝ่าเท้าเอาไว้และบิดจนมันร้องลั่นก่อนจะกระแทกเข่าใส่ไปที่ข้อเท้าของมันเต็มแรง “นาคาบิดหาง”วิชามวยของคำพูนไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ส่วนคำแพงนั้นค่อยสนับสนุนจากระยะไกลแต่เธอประมาท เลยพลาดถูกถีบล้มลงไป และโดนอสูรพเยียเอาเท้าเหยียบเอาไว้ที่กลางหลังถ้าถูกอสูรเยียเหยียบล่ะก็หายนะแน่ เพราะให้นึกถึงเวลาไก่มันจับเหยื่อนั่นล่ะ คำพูนหันไปมองน้องเลยเป็นการเปิดช่องว่างทำให้โดนเหยียบไปอีกคน “ดูไว้ซะ อย่าทำตัวคนดีมาช่วยคนอื่นไม่งั้นจะ...” พศุตณ์พูดยังไม่ทันจบเขาถูกโกเล็มชกกระเด็น “ใครเสือกอีกวะเนี่ย แล้วพวกมึงจะยืนดูหาพระแสงอะไรวะนั่น เล่นมันเลย” พวกอสูรเยียเข้าโจมตีทันทีแต่โกเล็มไม่มีความรู้สึกแถมยัง ผิวของมันยังเป็นดินเป็นหิน ทำให้พวกอสูรเยียถึงกับบาดเจ

“ ก็ให้มันตายไปกับข้าก็แล้วกัน ” เขาตอบเสียงเรียบเฉย เช้าวันต่อมาทัพควายเดินทาง ทุกคนภาวนาในใจว่าอย่าเจอไอ้พวกคนดงเลย ตลอดทางทุกคนจะเจอซากวัวซากควายถูกชำหละทิ้งเอาไว้“ซุ้มมันขนไปเท่าที่จะเอาไปได้ ที่เหลือก็ทิ้งเอาไว้ บักห่านี่ แดกได้น่ากลัวหลาย ๆ เน้นแดกเครื่องในแถมกินดิบ ๆ อีก” มิ่งพูดขึ้นมา และเจอศพแบบนี้แทบจะตลอดทาง ดิสมัสเลยคิดตามว่าเจ้าพวกนี้คงเลี้ยงสัตว์ไม่เป็นหรือไม่ก็ที่ที่มันนั้นไม่สะดวกที่จะเอาวัวควายเป็น ๆ ไป เลยต้องฆ่ากินและทิ้งซากไว้แบบนี้ หลังเดินทางมาได้พักใหญ่ควายก็เริ่มมีอาการกระสับกระส่าย เนื้อจากอากาศที่ร้อน พวกทัพควายเลยพาควายไปที่แม่น้ำ เพื่อให้แช่น้ำดับร้อน คำแพงเห็นบรรยากาศรื่มรื่นเลยนึกอยากจะไปอาบน้ำขึ้นมา เธอเลยหยิบผ้าถุง กำลังจะแอบหลบไป เบต้าเห็นนางเข้าพอดี “จะไปไหนเหรอ คำแพง” “คือ ข่อย อยากสิไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวจักหน่อย เบ่งน้ำมันใสคัก ๆ” คำแพงพูด “อ๋อ งั้นข้าไปด้วยก็แล้วกัน จะได้คอยดูต้นทาง” “ดีหลาย ๆ ข่อยบ่ค่อยอยากให้ผู้บ่าวไปเฝ้า” เบต้าพูด และเดินไปทันที น้ำตกใสไหลเย็นชวนให้ลงไปว

คำแพงโดนจับตัวมาที่หมู่บ้านของพวกคนดง มันเป็นหมู่บ้านขนาดกลาง เต็มไปด้วยกระต๊อบที่สร้างด้วยไม้ไผ่อย่างง่าย ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ให้คำแพงเริ่มกลัวที่นี่จะมีหัวคนถูกปักอยู่เต็มไปหมด นั่นทำให้เธอตัวสั่นและอาเจียรออกมา มันพาเธอมากระต๊อบหลังหนึ่งมีผู้หญิงชาวดงนั่งอยู่เต็มไปหมด พวกนางจับนางแต่งตัวใหม่แม้ด้วยชุดกระโปรงยาวสีเทาที่ทอขึ้นมาอย่างหยาบ ๆ ดูแล้วไม่ต่างอะไรกับกระสอบเลย แม้จะไม่เต็มใส่ใจแต่ก็ไม่มีทางเลือก เสื้อผ้าชุดนี้ทำให้คันไปทั้งตัว และพวกมันยังเอามาลัยดอกไม้สวมคอของนางเอาไว้ด้วย และพยายามเอาสีมาทาตัวนาง แต่ก็ถูกคำแพงต่อยหน้าแหกกันถ้วนหน้าเกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย แต่ทุกอย่างก็สงบลง เมื่อมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา นั่นทำให้คำแพงตะลึง เขาเป็นชายร่างสูงกำยำ ผิวเกือบจะสีแดง มีดวงตาสีดำ เขาทาตัวเป็นลายเหมือนเสือ แต่ที่หน้าเขียนเป็นรูปงู ยังมีสัตว์ประหลาดตามมาด้วย มันมีร่างเป็นงูหัวเป็นเสือ มีลายเสือทั้งตัว ขนาดตัวของมันใหญ่ขนาดที่จับวัวทั้งตัวกินได้อย่างไม่ยากเย็น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งทำให้เธอตกใจที่สุด เพราะสิ่งที่ทำให้เธอตกใจนั้นคือหูที่แหลมเชิดของผู้ชายตรงหน้าต่างหาก พวกคนดงต่างก้มลงกราบ มี

“จังสั้นเจ้าเฮ็ดเลยคำพูน ข่อยสิล่อมันเอง”ห้าวเสกมนตร์ ใส่ร่างของโตเว็น มันเลยมาสนใจเขาแทน สองพี่น้องช่วยกันจับดาบหอก และวิ่งไปและแทงเข้าไปที่รูก้นของโตเว็น มันร้องด้วยความเจ็บปวดและล้มลงไปแบบไม่เป็นท่า ทั้งสองกดจนมิดด้าม เจ้าโตเว็นตายคาที่ ดิสมัสมองอย่างรู้สึกสมเพชเวทนา เขาไม่คิดเลยเอลฟ์จะต้องมาตายทุเรศแบนี้ จริงอยู่เจ้านี่อาจไม่ใช่เอลฟ์เผ่าเดียวกับเขา แต่ก็เป็นเอลฟ์เหมือนกันจริงเห็นแบบนี้ก็คงจะอดที่จะหดหู่ไม่ได้ เขาเลยกระชากดาบหอกออกมา และดิสมัสเรียกอุมปากลับไป “ชาร์ล็อต” เขาเรียกแมงมุมยักษ์ออกมา ให้มันพ่นใยคลุมร่างของโตเว็นเพื่อกันไม่ให้มีอะไรมากินศพ และเอาดาบหอกปักข้าง ๆ เขาหันไปบอกกับคนดงว่า “อยากจะทำอะไรกับร่างของมันก็ทำไปซะนะ ข้าทำได้แค่นี้” เมื่อเจ้าหัวหน้าตาย พวกคนดงก็มองทุกคนอย่างหวาดกลัว ดิสมัสเดินนำไป พวกเขารีบหลีกทางให้ มีบางคนคิดจะเล่นงานเขาแต่ก็ชะงักไปเพราะว่าเกิดคิดได้สู้ไปก็เหมือนฆ่าตัวเปล่า ๆ “เฮดหยังต้องเฮดศพให้มันหน่ำ” คำแพงถามขึ้นมา “เขาตายแล้วนะ ข้าไม่อยากให้เขากลายเป็นเหยื่อแร้งกาหรอก อีกอย่างเขาก็ต่อสู้อย่างสมศัก