Lahat ng Kabanata ng เด็กกำพร้ากับมาเฟียคลั่งรัก: Kabanata 11 - Kabanata 20

ตอนที่11 หลบหน้า“มึงจะมาจ้องจับผิดอะไรกูธารา” เมื่อถูกถามแบบจับผิดคนที่ไม่บริสุทธิ์ใจเหมือนเดิมก็ทำท่าหงุดหงิดขึ้นมา“กูไม่ได้ว่าอะไรถ้ามึงจะสนใจเรื่องความปลอดภัยของเด็กแต่ที่กูเห็นมันเกินความจำเป็นไปหรือเปล่า ที่นี่ในบ้านไม่ใช่ข้างนอกที่ต้องให้คนไปยืนเฝ้าตลอดเวลาแบบนั้น ทำเหมือนเด็กมันเป็นนักโทษไปได้” ธาราพูดในสิ่งที่เขารู้สึก ไม่มีใครชอบให้มีคนยืนคุมตลอดเวลาหรอกแต่ที่พลอยใสไม่พูดเพราะเธอเกรงใจประมุขของบ้านชาร์วีหันมองหน้าธาราก่อนจะยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบโดยไม่พูดอะไรต่อ ธาราเองก็หัวเสียที่อีกฝ่ายเอาแต่เงียบไม่สะทกสะท้านกับคำเตือนของเขา“กูพอใจที่จะทำ และอีกอย่างไอ้พวกนั้นมันก็ไม่ได้ไปรบกวนอะไรเด็กนั่นด้วย แค่ยืนเฉย ๆ คิดซะว่าเป็นรูปปั้นประดับศาลาแล้วกัน” ชาร์วีพูดขึ้นหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบมาสักพัก ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมและเดินออกจากห้องไป“เธอว่าวันนี้เราจะเจอคุณวีไหมแก้มใส” ผ้าไหมพูดกับแก้มใสในขณะที่ทั้งคู่นัดกันมาดักรอเจ้าของบ้านอยู่มุมด้านหลังของตึกใหญ่ที่เชื่อมระหว่างตึกเล็ก หลังจากที่เห็นรูปชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในมือถือของพลอยใสเมื่อวันก่อนและสอบถามจึงไ

ตอนที่13 เพียงกระจกกั้น“ถ้าหมดธุระก็เชิญกลับไปได้แล้ว” ขณะที่ฉลามกำลังนั่งเคาะนิ้วบนโต๊ะอย่างคนอารมณ์ดีอยู่ ๆ ก็โดนเจ้าของบ้านไล่กลับแบบไม่ทันตั้งตัว“กลัวความลับรั่วไหลหรือไง พวกกูเป็นเพื่อนมึงนะไม่ใช่ศัตรูเผื่อมึงเข้าใจผิด” ฉลามสวนกลับทันควัน ทุกคนยังนั่งนิ่งไม่มีทีท่าจะลุกกลับออกไปสักคน“พวกขี้เสือก แค่พวกมึงก้าวขาเข้ามาในบ้านกูก็รู้แล้วว่าตั้งใจมาเสือกโดยเอางานบังหน้า” ชาร์วีด่าสวนกลับไม่ไว้หน้าแม้แต่คนเดียว“555 มึงยังฉลาดเหมือนเดิมนะไอ้ชาร์ ไอ้ฉลามอุตส่าห์คิดแผนตั้งนานมึงเสือกจับได้ซะงั้น ปะพวกเรากลับเถอะไม่สนุกแล้วว่ะ” อเล็กซ์หัวเราะร่าพร้อมตั้งท่าลุกขึ้น“อย่าลืมสั่งลาเด็กมันด้วยล่ะ จะไม่อยู่อีกหลายวันเดี๋ยวเด็กมันคิดถึง” ฉลามยังไม่วายหันกลับมาบอกกับชาร์วีที่ตอนนี้กำลังจ้องแผ่นหลังของเพื่อนทั้งสามคิ้วขมวดเข้าหากัน“นายจะรับกาแฟไหมครับ” ธาราถามขึ้นเมื่อตอนนี้ถึงเวลาอาหารว่างช่วงบ่ายของมาเฟียหนุ่ม“กลับจากดูไบให้สถาปนิกเข้ามาดูพื้นที่ด้านหลังติดกับบ้านใหญ่ว่าสามารถปลูกบ้านหลังเล็กอีกหลังได้ไหม” ชาร์วีไม่ตอบคำถามธาราแต่กลับสั่งงานออกมาและสร้างความแปลกใจให้บอดี้การ์ดหนุ่มอยู่ไม่น

ตอนที่15 ของขวัญชิ้นแรกเมื่อได้รับอนุญาตจากธาราพลอยใสก็เดินกลับไปบอกรุ่นพี่ว่าเธอจะสมัครเป็นตัวแทนคณะเพื่อเข้าร่วมประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย ทุกคนต่างยิ้มร่าอย่างมีความสุข“พวกพี่ขอบคุณพลอยใสมากนะ แล้วเจอกันสัปดาห์หน้าหลังกิจกรรมรับน้องเสร็จ”พลอยใสเดินออกมานั่งรอรถเมล์เพราะวันนี้กิจกรรมเลิกค่อนข้างเย็นจึงไม่โทรเรียกรถของที่บ้านฮาร์เปอร์มารับ ด้วยระยะทางจากมหาวิทยาลัยถึงบ้านฮาร์เปอร์นั้นไม่ได้ไกลกันมากนัก นั่งรถเมล์ต่อเดียวก็ถึงพลอยใสจึงเลือกที่จะเดินทางกลับเองในช่วงเย็น“พลอยใสกลับกับพวกเราไหมนี่ก็มืดแล้วนั่งรถเมล์กลับมันอันตราย” รถเก๋งสีขาวจอดตรงป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย และคนในรถตะโกนเรียกพลอยใสซึ่งเจ้าของรถนั้นคืออาทเพื่อนร่วมคณะที่เข้ามาทักเธอตอนทำกิจกรรมเมื่อตอนบ่าย“ไม่เป็นไรเราเกรงใจ บ้านเราอยู่คนละทางกับบ้านอาท เรานั่งรถเมล์กลับได้สบายมาก” พลอยใสปฏิเสธออกไปด้วยความเกรงใจ แต่เพื่อน ๆ บนรถก็เร้าหรือจนพลอยใสต้องยอมขึ้นรถกลับบ้านด้วย“ขับเพิ่มแค่ยี่สิบกิโลมันไม่ได้เสียเวลาพวกเราขนาดนั้นหรอก อีกอย่างเราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่เหรอ” มุกดาคือเพื่อนที่สนิทกับพลอยใสมากที่สุดเพราะเป็

ตอนที่17 ฟาดงวงฟาดงาเวลาผ่านไปจากชั่วโมงเป็นสองชั่วโมงจากสองชั่วโมงเป็นสามชั่วโมง ในขณะที่เพื่อนคนอื่นกลับออกไปรวมตัวที่จุดพักกางเต็นท์กันหมดแล้วขาดเพียงแค่พลอยใสที่ยังไม่ออกจากป่ามา“พี่เคน เอาไงดีพี่ผมว่าโทรหาพี่ธาราเถอะนี่มันก็หลายชั่วโมงแล้วนานกว่านี้เกรงว่าจะแย่ไปกันใหญ่” บอดี้การ์ดที่ถูกส่งมาดูแลพลอยใสพูดอย่างร้อนใจ“กูก็คิดแบบนั้น” เคนรีบโทรติดต่อไปยังธาราทันที“ว่าไง” ธารารับสายทันทีที่มีสายเรียกเข้าจากบอดี้การ์ดที่ส่งไปดูแลพลอยใส“พี่ธารา คุณพลอยใสหลงป่าครับ ตอนนี้เจ้าหน้าที่และคนของเราระดมค้นหาหลายชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่เจอ” น้ำเสียงร้อนรนของบอดี้การ์ดที่ดังมาจากโทรศัพท์ทำให้ธาราตัวเกร็งขึ้นมาทั่วแผ่นหลัง หลังจากวางสายเสร็จก็รีบรายงานให้ชาร์วีทราบทันที“นายครับคนของเราโทรมาแจ้งว่าพลอยใสหลงป่า ตอนนี้เจ้าหน้าที่และคนของเรากำลังระดมค้นหาแต่ยังไม่เจอครับ” ธารารายงานเสียงเครียด ชาร์วีโยนปากกาในมือที่กำลังเซ็นเอกสารทิ้งทันทีที่ธาราพูดจบพร้อมกับดีดร่างสูงของตัวเองออกจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ก่อนจะถามเสียงดังลั่นบ้าน“หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่”“สามชั่วโมงที่แล้วครับ”“เตรียมเฮลิคอปเตอร์บินไ

ตอนที่19 เจอหน้ากันครั้งแรกชาร์วีรีบสาวเท้าไปยังทิศทางที่คาดว่าเด็กสาวจะอยู่โดยลืมไปว่าเส้นทางที่กำลังเดินอยู่นั้นเต็มไปด้วยหญ้ารกทึบและกิ่งไม้ที่หักลงมาขวางทางเดิน รองเท้าหนังราคาแพงเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน เปื้อนโคลนเปื้อนฝุ่นที่เดินลุยมาตลอดทาง“นายครับเดินระวังด้วยครับ” เสียงเตือนจากธาราเมื่อทั้งหมดเดินเข้ามาใกล้จุดที่เห็นแสงไฟ“ทุกคนดับไฟด้วยครับ” เสียงสัญญาณเตือนจากเจ้าหน้าที่ป่าไม้ผู้ที่ชำนาญในการเดินป่าและการเผชิญหน้ากับพวกลักลอบขนสิ่งของผิดกฎหมายเข้ามาช่องทางธรรมชาติทุกคนใช้ความชำนาญเฉพาะตัวในการเดินเข้าหาจุดหมายไม่มีแม้เสียงฝีเท้าให้ได้ยินแม้จะเหยียบกิ่งไม้ การเคลื่อนตัวเข้าหาเป้าหมายที่เงียบที่สุดราวทหารที่ถูกฝึกมาอย่างดี“ธารากล้อง” ชาร์วียื่นมือไปขอกล้องจากธาราเมื่อเข้ามาถึงเป้าหมายในระยะใกล้ ด้วยความมืดเพราะไม่สามารถใช้แสงไฟได้จำต้องอาศัยมองผ่านกล้องส่องทางไกลระบบอินฟราเรดเพื่อที่จะได้มองเห็นเป้าหมายชัดเจน“ใช่เธอไหมครับ” ธาราเอ่ยถามเอาตอบคำตอบทันที“มองไม่เห็นเพราะมีต้นไม้บัง แต่คาดว่าน่าจะใช่เพราะเธอใส่เสื้อสีขาว” มีเพียงหัวไหล่บางที่โผล่พ้นโคนต้นไม้ออกมาให้ได้เห็น แต่ชา