LOGINShare
บทที่ 12 หุบปาก!
Last Updated:
2025-06-11 01:18:04ดูท่าทางเหมือนเขาจะเข้าใจผิดว่าอ๋องเยียนมาตามหาหลี่เฟิ่งเซียนและยังไม่รู้ว่านางหนีไปที่ใดแล้ว
จู่ๆชายที่ถูกเรียกนายท่านก็เดินไปที่เจ้าคนชั่วของหลี่เฟิ่งเซียน เขาเตะเจ้าคนชั่วไปทีหนึ่ง แต่เจ้าคนชั่วไม่แม้แต่จะลืมตามอง
“บอกมา นางเป็นใคร เจ้ารู้ใช่หรือไม่”
“...” ไร้เสียงตอบจากเจ้าคนชั่ว
หากไม่มีลมหายใจหนักๆเพราะแรงเตะเมื่อครู่ หลี่เฟิ่งเซียนอาจคิดว่าเขาตายแล้ว หลังจากนั้นเขายังถูกถามอีกหลายคำถาม แต่เขาไม่แม้แต่จะคิดสนใจ
“เจ้าสมควรตายที่สุดเจ้ารู้ตัวหรือไม่ เจ้าย่ำยีนาง ยังปล่อยนางหนีไปอีก ข้าไม่น่าไว้ชีวิตเจ้าจริงๆ หากเจ้ายังไม่พูดอีกว่านางเป็นใคร ข้าจะเก็บเจ้าไว้เลี้ยงหมูหรือ?” นายท่านรอให้เจ้าคนชั่วพูดอะไร แต่เขาไม่พูด
“เอาดาบมาให้ข้า ข้าจะฆ่ามัน” เขาสั่งลูกน้อง มีคนหนึ่งยื่นดาบไปให้เขา
หลี่เฟิ่งเซียนหัวใจตกไปที่เท้า หากนางยังรอจนไปหาท่านพ่อแล้วค่อยมาช่วยเขา เกรงว่านางจะได้แต่กระดูกของเขาแล้ว โชคดีที่นางร้อนใจรีบมาตามหาเขา
เจ้าคนชั่วน่าจะถูกทำร้ายมาหนัก เพราะหน้าตาของเขาบวมเป่ง มีรอยช้ำเต็มที่ของใบหน้า นายท่านคนนั้นยกดาบจะฟาดลงไป นางพุ่งตัวออกไปโดยที่จ้าวเหลียงไม่ทันตั้งตัว เขาห้ามนางไม่ทัน เห็นอีกทีหลี่เฟิ่งเซียนก็ถึงตัวของนายท่านและกระโดดถีบจนเขาล้มลง นางชักกระบี่ที่เอวจี้ไปที่คอของนายท่าน
“ใครกล้าเข้ามาข้าจะฆ่ามัน” หลี่เฟิ่งเซียนขู่
“อย่าไปกลัว พวกเรามีมากกว่า นางตัวคนเดียว” นายท่านรีบพูด
แต่ยังพูดไม่ทันขาดคำ จ้าวเหลียงและทหารอีกสามคนก็วิ่งมาล้อมหน้าล้อมหลังหลี่เฟิ่งเซียนไว้อย่างปกป้อง
“พวกเราก็ยังมากกว่าอยู่ดี อย่าไปกลัว” นายท่านที่ถูกนางใช้กระบี่จี้คออยู่ตะโกนออกไปอีกครั้ง
“เจ้าคงไม่โง่ขนาดคิดว่า ข้าที่สามารถฆ่าคนของหลงอี้ได้ จะถูกพวกเจ้าจัดการได้ง่ายดายปานนั้นกระมัง” หลี่เฟิ่งเซียนขู่
ใช่นางแค่ขู่จริงๆ จำนวนคนมากขนาดนี้ อย่างไรนางก็สู้ไม่ได้ ต่อให้มีพวกจ้าวเหลียงอยู่ด้วย ส่วนเรื่องฆ่าคนของหลงอี้ ให้ตายอย่างไร ชั่วชีวิตนี้นางจะไม่มีทางบอกใครว่า นางฆ่าเขาได้เพราะนางถ่มน้ำลายข่มขู่
นายท่านคนนั้น เมื่อรู้ว่านางรู้จักขันทีหลงอี้ เขายิ่งทำท่าหวาดกลัว เขาจะไม่ยอมถูกจับ เพราะถ้าเขาถูกจับจะต้องเกิดเรื่องใหญ่ เขาล้มอยู่บนพื้นใกล้กับกองไฟ ขณะที่หลี่เฟิ่งเซียนหันไปพูดข่มขู่คนอื่นๆ เขาเตะแรงๆไปที่กองไฟ บริเวณนั้นที่มีแต่ใบไม้แห้งเต็มไปหมด ไฟยิ่งลุกลามเร็ว
พวกลูกน้องที่ล้อมวงอยู่ต่างวิ่งหนีคนละทิศละทาง หลี่เฟิ่งเซียนไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกใครไม่รู้ถีบเข้าที่ข้อเท้า ทำให้นายท่านคนนั้นลุกขึ้นวิ่งหนีไปได้
“ไปตามจับเขา ไม่ต้องห่วงข้า” หลี่เฟิ่งเซียนตะโกนบอกจ้าวเหลียง จ้าวเหลียงจึงวิ่งตามเขาไป ทหารคนอื่นๆก็ต่อสู้กับลูกน้องของนายท่านปกป้องหลี่เฟิ่งเซียนไว้กลางวงล้อม
ไฟลามไปทุกทิศ หลี่เฟิ่งเซียนนางเจ็บข้อเท้าแต่ก็ยังต้องรีบลุกขึ้นไปช่วยเจ้าคนชั่วของนาง เพราะไฟลามไปใกล้ถึงตัวเขาแล้ว นางพยายามแกะเชือกที่มัดให้เขา แต่ยังเหลือตรงข้อมือมันเป็นโซ่เหล็ก นางทำอย่างไรก็แก้ไม่ได้
“เจ้า เหตุใดไม่หนีไป” เสียงของเจ้าคนชั่วแหบแห้ง เขาพยายามลืมตาที่บวมเป่งมองนาง
“ข้ามาช่วยเจ้า”
“เจ้าโง่เช่นนั้นเลยหรือ”
“หุบปาก!” นางตะคอกใส่เขา มือยังคงพยายามแก้โซ่ตรวน
นางก็ไม่รู้ว่าเหตุใดนางต้องช่วยเขา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องตาย เขาบอกเองว่าเขาเป็นโรคร้าย แต่นางไม่สามารถสลัดภาพของเจ้าคนชั่วออกจากหัวได้ ภาพเขาที่ยอมคลานเป็นสุนัขเห่าหอน เพียงเพื่อจะเอาซาลาเปาแข็งไม่กี่ลูกมาให้นางกิน ไม่รู้ว่าเขาต้องยอมทำเช่นนั้นกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเพียงเพื่อให้คนนิสัยไม่ดีเช่นนางได้กินและมีชีวิตอยู่ นางปล่อยให้เขาตายไม่ได้!
“ไฟลามมาถึงแล้ว เจ้ารีบหนีไปเถิด ข้าไม่เป็นไร” เสียงแหบแห้งบอกนางเสียงสั่นด้วยความเป็นห่วง
“หุบปาก!” นางตะคอกใส่เขา น้ำตาเริ่มไหลอย่างควบคุมไม่ได้ ครั้งเห็นน้ำตาของนางเขาตกใจไม่น้อย แต่ตาของเจ้าคนชั่วที่บวมจนจะปิดทำให้ไม่มีใครดูออกว่าเขารู้สึกอย่างไร
“ปล่อยข้า” เขาบอก นางยังดื้อดึงต่อไป ทหารนายหนึ่งวิ่งมาที่นางพยายามจะพาตัวนางออกไป
“คุณหนูใหญ่ ต้องไปแล้วขอรับ” ทหารคนนั้นเร่ง
“หุบปาก!” หลี่เฟิ่งเซียนหันมาด่านายทหาร นางยังคงไม่ยอม ยังคงพยายามช่วยเขาต่อไป
“แขนแห้งๆของเจ้าเหตุใดถึงได้ถูกมัดได้แน่นหนาเช่นนี้” หลี่เฟิ่งเซียนก่นด่าทั้งน้ำตา สองมือจับโซ่ดึงไปมาอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” เจ้าคนชั่วหัวเราะออกมาในยามคับขันเช่นนี้
“เจ้าเงียบไปเลย มีอันใดน่าหัวเราะ เจ้าจะตายอยู่แล้วยังจะหัวเราะได้อีก” หลี่เฟิ่งเซียนโมโห
“เจ้าถอยออกไป” เขาบอกนาง
“ข้าไม่ทิ้งเจ้า” นางยืนยัน
“เจ้าไม่ต้องทิ้ง ข้าจะดึงแขนออกมา เจ้าจะได้ช่วยข้าได้ แต่ถอยออกไปก่อน” เขาบอก นางจึงยอมปล่อย ขณะที่ไฟก็เริ่มลามไปที่เสาที่ตรึงเขาอยู่ เขาพยายามดึงแขนแต่ดึงไม่ออก
หลี่เฟิ่งเซียนจึงสั่งให้นายทหารช่วยอีกแรง แต่ก็ยังดึงไม่ได้ เมื่อเจ้าคนชั่วมองหน้าตาของนางที่กำลังด่านายทหารให้รีบช่วยเขาออกมา ช่างเป็นภาพอันงดงามที่สุดเท่าที่ชีวิตของเขาได้เคยพบเจอ ท่ามกลางความร้อนที่แผดเผาและเสียงก่นด่าของนาง ดูแล้วนางคงยอมตายในกองเพลิงพร้อมเขา ในที่สุดเขาตัดสินใจหักนิ้วมือของเขาเอง!
Latest chapter
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ บทที่ 23 เข้าใจผิด
แต่ที่ไหนได้ ยู่ยี่ยังต้องรับเคราะห์เดินทางไปเมืองหลวงกับคุณหนูใหญ่อีก ที่เมืองหลวงไม่มีคนรับใช้แล้วหรือ เหตุใดนางถึงต้องถูกบังคับเข้าเมืองหลวง แต่บ่นไปก็เท่านั้น ทั้งท่านเขยกับคุณหนูใหญ่ต่างทำหน้าเบื่อหน่ายหลับตาแสร้งหลับ ไม่มีผู้ใดสนใจความเจ็บช้ำของหยวนหยวนตลอดการเดินทางหลี่เฟิ่งเซียนมักจะแอบมองมู่เฉินคนชั่วของนางบ่อยครั้ง ตั้งแต่นางรู้ตัวว่าชอบเขา นางก็รู้สึกดีใจที่ก่อนหน้านั้นบังคับให้เขาดื่มน้ำแกงไก่ตุ๋นยาสมุนไพรทุกเช้า เพราะยามนี้ ไม่ว่ามองอย่างไรเขาก็ถือว่าเป็นคนงามผู้หนึ่ง ริมฝีปากบางอมชมพู จมูกคมเป็นสัน สองแก้มแม้จะยังไม่เต็มกรอบแต่ก็น่าจับเล่น สันกรามเด่นชัดชวนใจเต้น คิ้วคมยาวเรียวคล้ายรูปดาบ โดยเฉพาะนัยน์ตาคู่นั้น ยิ่งมองนางยิ่งหลงใหลแม้ตอนนี้ผมด้านหน้าที่นางตัดจะยังไม่ยาวเท่าผมส่วนอื่น แต่ก็เริ่มยาวมาถึงคางแล้ว นึกดูแล้วหลี่เฟิ่งเซียนก็แอบดีใจไม่น้อยที่ตอนนั้นนางใช้กระบี่ตัดผมของเขาไปหย่อมหนึ่ง อย่างน้อยก็ได้ตัดวาสนาสาวงามของเขาไปหลายพันเส้น ไม่เช่นนั้นนางอาจต้องมานั่งกลุ้มเรื่องที่เขางดงามจนใครก็ต้องการแย่งชิงแต่ในใจของลู่มู่เฉินกลับรู้สึกว่านางต้องไม่พอใจเขามากแน่ถึงไ
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ บทที่ 22 เช็ดน้ำลาย
“ข้าไม่เป็นไร มันหายแล้ว แต่มันไม่เหมือนเดิมแล้ว อย่างไรก็ยังต้องเป็นเช่นนี้เวลาอากาศหนาวมากๆ” เขาหลบตามองต่ำอธิบาย“เช่นนั้นเพราะหนาวหรือถึงได้เจ็บ” นางถาม ลู่มู่เฉินพยักหน้าหลี่เฟิ่งเซียนทำหน้าดุก่อนจะวิ่งไปที่เตียงดึงผ้าห่มมาห่อตัวเขาไว้“แล้วเจ้าหนีมานอนที่พื้นเพื่ออันใดกัน ต่อไปห้ามทำเช่นนี้อีก หากข้าเมาก็ต้องเรียกข้าให้เอาผ้าห่มให้เจ้า เข้าใจหรือไม่” นางดุลู่มู่เฉินพยักหน้ารับอีกครั้ง แต่ไม่กล้ามองนาง ไม่กล้าบอกนางว่ามือข้างนี้จะไม่หาย มันยังคงต้องเจ็บเช่นนี้ไปตลอดชีวิต แม้จะตัดทิ้งความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่มีอยู่จริงก็ยังเกิดขึ้น เวลานี้ก็ยังรู้สึกเจ็บมาก แต่อย่างไรก็ต้องทนต่อไป เขาไม่ต้องการให้นางไม่สบายใจแต่ห่มผ้าให้เขาแล้วนางก็ไม่ยอมไปไหน ยังคงนั่งมองเขา ทั้งยังกระเถิบมาใกล้ขึ้นจ้องมองเขาไม่วางตา ลู่มู่เฉินได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าเอ่ยคำพูด แต่แล้วนางก็ยกมือขึ้นมาเช็ดบางอย่างที่ข้างแก้ม“เจ้านอนน้ำลายไหลเปื้อนแก้มด้วย”“!!..” เขาตกใจรีบก้มหน้าไม่ยอมให้นางเช็ดคราบน้ำลาย“ชิ ทำเป็นเล่นตัว อย่างไรเจ้าก็แต่งกับข้าแล้ว เป็นหรือตายก็ต้องเป็นคนของข้า” หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกอารมณ์เสีย เมื
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ บทที่ 21 คืนเข้าหอ
เขาจึงยังไม่ได้พูดคุยกับนางให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำได้แต่คาดเดา เพราะเขาถามอ๋องเยียนก็แล้ว ท่านหมอก็ถามแล้ว แม้แต่แม่ทัพหลี่เขาก็พยายามถามแล้ว แต่ไม่มีผู้ใดตอบคำถามของเขา"ตาของเจ้างดงามมากจริงๆ ราวกับเก็บดวงดาวยามค่ำคืนไว้ทั้งท้องฟ้า" พูดแล้วนางก็ล้มใส่ตัวเขา หลับไปทั้งเช่นนั้น‘ความฝันที่เป็นได้เพียงความฝัน ห้ามคิดฝันเกินตัว มันต้องมีบางสิ่งทำให้ท่านแม่ทัพตัดสินใจเช่นนี้ นางต้องทำความผิดใดจนท่านแม่ทัพโกรธ จนต้องลงโทษนางให้แต่งกับคนอัปลักษณ์ใกล้ตายเช่นเขา’ ลู่มู่เฉินตักเตือนตัวเองเขามั่นใจว่างานแต่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนางชอบเขา หรือเพราะดันมีคนรู้เข้าว่าเขาชอบนาง เขารู้ว่าต้องมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น นางจึงถูกบังคับให้แต่งกับเขาเขารู้ว่านางพูดชมเขาโดยไม่มีสิ่งใดลึกซึ้ง เพราะนางเป็นคนเช่นนั้น ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม พูดสิ่งที่คิดออกมาตรงๆ เพียงแต่..ทุกครั้งที่นางพูดเช่นนี้ ในอกของเขายังคงสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ ในท้องปั่นป่วนคล้ายมีผีเสื้อนับพันกำลังโผบินลู่มู่เฉินแอบยิ้มน้อยๆ งานแต่งนี้อาจต้องจบลงสักวัน เขาย่อมรู้ดี แต่ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นงานแต่งของเขากับนาง หากนางยังตื่นอยู่ เขาก็จะปั้น
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ บทที่ 20 งานแต่ง
แม่ทัพหลี่หันหน้าแบบประหลาดมากมามองลูกสาว เขากะพริบตาไล่ความงุนงง สังเกตอาการของลูกสาวที่หน้าแดงกระวนกระวายทำสิ่งใดไม่ถูก จู่ๆเขาก็เข้าใจทุกอย่าง‘ข้าว่าแล้วเชียว เท่าที่จำได้ ไอ้หนุ่มนั่นเป็นคนเดียวที่ทำให้ลูกข้าเงียบได้ใช่หรือไม่ แต่มันดูแลลูกข้าได้แน่หรือ ถึงอย่างไรนางก็ดูจะชอบมันเข้าแล้วจริงๆ ข้าไม่เคยเห็นนางเป็นเช่นนี้เลย’ แม่ทัพหลี่คิด ยิ่งคิดยิ่งตกใจ นี่เขาไม่เคยสังเกตเลยจริงๆ สุดท้ายเขาไม่พูดสิ่งใดแต่เดินดุ่มๆ ออกไปจากห้องโถงทันทีปล่อยให้หลี่เฟิ่งเซียนและอ๋องเยียนมองตามอย่างงุนงง ก่อนที่นางจะคิดบางอย่างได้และตะโกนออกไป“ท่านพ่อ ห้ามฆ่าเขานะ!!” แล้วนางก็วิ่งตามแม่ทัพออกไป อ๋องเยียนค่อยๆพ่นลมออกมา รู้สึกโล่งอกที่คนถูกฆ่าไม่ใช่เขาลู่มู่เฉินกำลังช่วยเตรียมยาให้ทหารนายหนึ่ง ขาของเขาขาด ไม่ได้ทำแผลให้สะอาดแต่ต้น ยามนี้จึงทั้งบวมและเป็นหนอง“ลู่มู่เฉิน!!” แม่ทัพหลี่ตะโกนเรียกชื่อเขาแต่ไหล “หยุดนะท่านพ่อ ห้ามฆ่าเขาเด็ดขาด!” หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งตามหลังแม่ทัพหลี่มาติดๆ ตะโกนอย่างร้อนรนลู่มู่เฉินไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นางคงก่อเรื่องอีกแล้ว เขาถอนหายใจ ยื่นห่อยาให้ทหารอย่างใจเย็น ก
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ บทที่ 19 คำแนะนำของอ๋องเยียน
หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆหันกลับไป กะพริบตาปริบๆ ไม่อยากเชื่อว่าใครๆก็มองออก แต่นางไม่รู้ตัว นี่นางโง่เพียงนี้เชียวหรือ“เจ้าไม่ชอบเขา แล้วสั่งทำกล่องเข็มให้เขาทำไมหรือ” นางยังคาใจ“ท่านเป็นคนสัญญาว่าจะออกเงินสร้างสิ่งที่เขาอยากได้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ เขาบอกว่าอยากได้กล่องเข็มครบ 18 แบบ ข้าจึงไปสั่งร้านช่างในหมู่บ้านให้ ใช้เวลาหลายสิบวันกว่าจะเสร็จ วันก่อนช่างเอามาส่งแต่ข้าลืมบอกท่าน” ยู่ยี่อธิบายนางสัญญาไปเช่นนั้นจริงๆ นางรีบร้อนจะตามอ๋องเยียนไปขี่ม้าดูบึงใหญ่ จึงรับปากเขาไปส่งๆ จนนางก็ลืมไปแล้ว ดังนั้น ถือว่ากล่องเข็มนี้นางเป็นคนมอบให้เขา ไม่ใช่ยู่ยี่หัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนพองโต นางไม่ต้องแย่งชิงเขากับยู่ยี่ เขาไร้ญาติขาดมิตร ครอบครัวก็ไม่มี ขอเพียงนางรวบหัวรวบหาง เขาต้องเป็นของนางแน่ ถึงเขาจะน่าเกลียดมากไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยนัยน์ตาของเขางดงามมาก นางชอบนัยน์ตาของเขาที่ราวกับเก็บดวงดาวไว้ทั้งท้องฟ้ายามค่ำคืนคิดแล้วนางก็หยุดตัวเองไม่ได้ อยากจะไปหาเขาตอนนี้เสียเลย หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งไปหาลู่มู่เฉิน ไม่สนใจว่ายามนี้ดึกมากเพียงใด ยู่ยี่ห้ามอย่างไรนางก็ไม่ฟัง นางเอากล่องเข็มไปด้วย นางอยาก
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ บทที่ 18 รู้ตัวว่าชอบเขา
“แล้ว..เกิดอะไรขึ้น” แม่ทัพหลี่เบาเสียงลง กลัวจะทำให้ลูกสาวเสียงดังมากขึ้น“...ข้าก็ไม่รู้ เขาคงไม่อยากให้ข้าไปยุ่งกับเขา” นางตอบเบาลง“เหลวไหล ใครจะไม่อยากยุ่งกับลูกพ่อ” แม่ทัพหลี่รีบเอาใจ“มาๆ กินเยอะๆ เดี๋ยวพ่อไปถามให้ ถ้าเขาไม่ยอมพูด พ่อจะบังคับให้เขาพูดให้ได้” เขาหยิบอาหารใส่ถ้วยให้นาง เอาอกเอาใจลูกสาวเต็มที่“ไม่ต้อง ข้า..ข้าจะ ไปถามด้วยตัวเอง”หลี่เฟิ่งเซียนพอจะนึกบางอย่างได้ นางพาลู่มู่เฉินมาที่นี่ อ้างว่ามารักษาตัว แต่ไม่เคยถามว่าเขาอยากอยู่หรือไม่ ท่านพ่อของนางเป็นถึงแม่ทัพ หากเขาไม่เอ่ยปาก ผู้ใดจะกล้าออกไปจากที่นี่ บางทีลู่มู่เฉินอาจไม่อยากอยู่ที่นี่ เขาอาจรู้สึกไม่ต่างจากถูกคุมขังในกรงสุนัข เขาอาจอยากกลับไปหาครอบครัวสุดท้ายหลี่เฟิ่งเซียนตัดสินใจจะถามให้กระจ่าง นางตามหาเขาจนพบเขาอยู่ที่ห้องเก็บยา“ลู่มู่เฉิน ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า” หลี่เฟิ่งเซียนมาถึงก็ถามตรงๆ“..อืม” เขาหันมามองนางครู่หนึ่ง และหันไปยุ่งกับการตวงยาต่อไป“เจ้าอยากกลับบ้านของเจ้าหรือไม่”“ใครบ้างจะไม่อยากกลับบ้าน”เขาตอบตามจริง แต่นางรู้สึกบางอย่างในอกหนักอึ้ง“เจ้ามีบ้านหรือไม่ มีพ่อแม่ ภรรยา...หรือคนที่รอใ
You may also like
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ24.2K viewsหลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว
หิมะที่ปลิดปลิว10.2K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย421.0K viewsชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล520.7K viewsย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์
อิ่น เยว่3.6K viewsเล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน
ฉู่เฉียว968 viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.5K viewsหมอปีศาจพันหน้า
พิมพ์สีทอง4.4K views
