11 อยากลองเด็กดี

“อะไรนะครับ!”

“บอกว่าผมขอเด็กคนนี้ไง”

ตฤณตาค้างยิ่งเห็นสีหน้าเจ้านายดูพออกพอใจด้วยการยกนิ้วโป้งปาดริมฝีปากตัวเองขณะมองไปทางลิฟต์ตัวที่คิระลงไปก็ยิ่งหวั่นใจ เขาต้องรีบแก้ไขเผื่อเจ้านายจะเห็นใจไม่เห็นหลานของเขาเป็นของเล่นแบบคนอื่น

“ผมคงทำแบบนั้นไมได้”

“ทำไม ไม่ให้เหรอ” ภามม์ถามกลับ สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นไม่พอใจทันที

“ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนหรอกครับเจ้านาย” ตฤณแบ่งรับแบ่งสู้

ภามม์พยักหน้าครุ่นคิดก่อนเอ่ย “แต่ผมอยากได้เด็กคนนี้จริงๆ คุณควรไปปรึกษากับเมียดูนะว่ายังไง”

“โธ่! เจ้านายครับ เมียผมไม่ยอมหรอกครับ เกิดญาติฝ่ายพ่อเจ้าคิวติดต่อมาจะหาว่าทางเราดูแลลูกหลานเขาไม่ดี”

“แล้วทำยังไงจะติดต่อได้”

“คือ... เห็นทีจะยากครับ” ตฤณออกอาการกระอักกระอ่วน แต่แค่ภามม์กระแอมเสียงดุเขาก็หวาดกลัวลนลานรีบบอก “พ่อเจ้าคิวเป็นคนญี่ปุ่นที่มาท่องเที่ยวในไทยแล้วก็เจอกับแม่แก สองคนก็เลยเกิดสปาร์คกัน นายนั่นบอกว่าจะกลับมารับแม่เจ้าคิว แต่สุดท้ายก็หายไป...”

“อ๋อ... ก็เลยไม่รู้ว่าจะตามหาญาติฝ่ายพ่อได้ที่ไหนสินะ”

“ครับ พวกเราไม่เคยถาม”

“ดี... เด็กหนุ่มๆ ไม่มีเงิน ไม่มีพ่อแม่ แสดงว่าไม่มีห่วงอะไร งั้นผมจะรับผิดชอบเด็กคนน