All Chapters of เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 35 (ต่อ)“พี่พวกมันมาตามหานางใช่หรือไม่?”สตรีร่างอวบเดินออกมาจากห้องหนึ่งในกระท่อม ก่อนหน้านี้ผู้เป็นสามีบอกให้ตนเข้าไปแสร้งทำเป็นนอนหลับแล้วตัวเองก็ออกไปรับหน้า ซึ่งการที่เปิดไปเจอเหล่าชายชุดดำนั้นไม่ใช่เรื่องเกินคาดหมายนัก แต่ที่บอกว่าไม่เกินคาดนั้นไม่ใช่เขาทั้งสองคนรู้กันเองหรอกนะทว่าเป็นนังหนูที่ตนช่วยไว้ต่างหากที่คาดไว้!ก่อนฟ้าสว่างวันนี้ผู้เป็นสามีตื่นขึ้นมาและออกไปตักน้ำอย่างทุกที ส่วนฝ่ายภรรยาก็เดินเข้าไปดูสตรีที่พวกตนช่วยชีวิตไว้อย่างที่ทำมาทุกช่วงสองสามวันมานี้ แต่ที่ไม่เหมือนอย่างเคยคือในห้องนั้นไร้ซึ่งนังหนูนั่นแล้ว! ทั้งเสื้อผ้าและของที่เป็นของนางต่างก็ไม่อยู่ทิ้งไว้เพียงเศษผ้าที่มีตัวอักษรยึกยือเขียนทิ้งไว้เท่านั้น และดีที่ภรรยาของเขาแต่ก่อนเคยอยู่ในตระกูลพ่อค้าก่อนดั้นด้นมาแต่งงานกับนายพรานอย่างเขาจึงพออ่านออก โดยใจความนั้นเอ่ยเรื่องขอบคุณพวกเขาทั้งสองคนที่ช่วยชีวิตนางไว้และบอกว่าหากมีโอกาสจะต้องมาตอบแทนพวกเขา แล้วยังขอโทษพวกเขาที่โกหกเรื่องที่มาของตนและนางก็ไม่ได้เขียนบอกว่านางมาจากตระกูลใดกันแน่ แต่ได้กำชับกับพวกเขาว่าหากช่วงหลังจากนางออกมาแล้วมีคนมาถามหาให้ท

บทที่ 36 (2)“ชายหญิงไม่ควรใกล้กัน ทีนี้ปล่อยหม่อมฉันลงได้หรือยังเพคะ”น้ำเสียงและเเววตาที่เห็นได้เลือนลางเนื่องจากแสงในห้องนี้ไม่มากนั้นฉายแววจริงจัง…แต่นั่นไม่ทำให้ซือหมิงรู้สึกว่าทำอะไรผิดแต่อย่างใด“ข้ากำลังช่วยเจ้าให้ได้ดื่มน้ำ ข้าผิดหรือ? เจ้ากำลังป่วยอย่าพูดให้มากความเลย”พูดจบก็ก้าวเท้าต่อไปพาซูเมิ่งไปถึงโต้ะและรินน้ำชาให้เสร็จสรรพ ซึ่งซูเมิ่งก็รับมาอย่างปฏิเสธไม่ได้ นางอยากรีบดื่ม ๆให้จบ ๆไป และพอซือหมิงเห็นว่าร่างบางดื่มน้ำจนพอใจแล้วก็โน้มตัวลงช้อนซูเมิ่งขึ้นมาอีกครั้งและพาไปที่เตียง ไม่รับรู้ท่าทีต่อต้านของคนในอ้อมอกแต่อย่างใดจนนางหยุดขัดขืนไปเอง“จริง ๆหากพระองค์อยากช่วยให้หม่อมฉันดื่มน้ำก็พาหม่อมฉันมาทีเตียงแล้วนำน้ำมาให้หม่อมฉันก็ได้นะเพคะ ไม่เห็นจำเป็นต้องเปลืองแรงขนาดนั้น”ซูเมิ่งเอ่ยเสียงเรียบหลังจากที่ถูกวางลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว ใบหน้านางแฝงความไม่พอใจอย่างปิดไม่มิด“อ้อ นั่นสิ ข้าลืมคิดไป ไว้คราหลังแล้วกัน”“อ้อ ได้เลย แล้วแต่ความต้องการพระองค์เพคะ”…เหนื่อยกายไม่พอยังต้องมาเหนื่อยใจอีก คนป่วยอย่างซูเมิ่งที่เป็นหนี้บุญคุณคนตรงหน้าจึงได้แต่เก็บท่าทีไม่พอใจไว้ แล้วม

#####บทที่ 37ซูเมิ่งพักหนึ่งคืนแล้ววันรุ่งขึ้นก็กลับไปที่หมู่บ้านแห่งนั้นอีกครั้ง โดยครานี้พารถม้าของพวกนางไปถึงก็มีรถม้าหลายคันจอดอยู่ก่อนแล้ว เป็นคันของนายอำเภอถานนั่นเอง เมื่อวานถงฝูได้ทำการติดต่อนัดเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยใช้ฐานะของเจ้าของหอสรรพสิ่งซึ่งผู้คนต่างย่ำเกรงไม่แพ้ตำเเหน่งขุนนางในเมืองหลวงทีเดียว“คารวะนายท่านช่างอินขอรับ”นายอำเภอถานรีบรี่เข้ามายืนต่อหน้าบุรุษเจ้าของรถม้าคันหรูแทบจะทันที เป็นบุรุษชุดขาวสวมหน้ากากลงมาก่อนแล้วตามด้วยบุรุษชุดดำสวมหน้ากากดำพร้อมรังสีน่าเกรงขามกำจายรอบตัว“แล้วท่านนี้”สายตาของนายอำเภอถานและคนที่ติดตามมาจ้องมองไปที่ชายอีกคนที่สวมหน้ากากขาวยืนเคียงข้างช่างอิน ดูไม่เหมือนบ่าวรับใช้คนอื่นที่แม้สวมหน้ากากดำแต่ก็จะยืนเรียงอยู่ด้านหลัง และสีของหน้ากากนั้นขาวเด่นไม่เหมือนใครเสียด้วย“พาไปสิ”สิ้นคำร่างสูงของซือหมิงก็เดินออกไปไม่ว่าใครมองก็ต้องรู้ว่าเขาไม่คิดแม้จะตอบคำถามก่อนหน้าเลย นายอำเภอถานจึงได้เเต่ยิ้มจืดเจื่อนรีบเดินขึ้นหน้าไป“ไม่ทราบว่าพวกท่านต้องการไปดูที่ไหนบ้างหรือ? ข้าน้อยจะรีบพาไป”“พาไป…”ทั้งซูเมิ่งและซือหมิงเดินตามนายอำเภออไปดูที่สถ

#####บทที่ 38เช้าวันถัดมาซูเมิ่งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างเเรง พอได้น้ำเเกงสร่างเมาจึงพอคลายอาการปวดหัวบ้าง นางรับสำรับข้าวที่ห้องพักของตัวเองและได้ออกจากห้องก็ปาเข้าไปยามซื่อแล้ว ซึ่งเมื่อวานซูเมิ่งคุยกับหยางเหวิน เขาบอกว่าประมาณยามเช้า เขาจะมาตรวจคนป่วยที่โรงรักษาภายในหมู่บ้านอีกทีหนึ่งเป็นการเก็บผลหลังจากที่ทานตามเทียบยาที่เขาเพิ่งให้ชาวบ้านกินไป และซูเมิ่งก็บอกไว้ว่านางจะขอตามไปเก็บผลด้วย โดยเวลานัดคือประมาณยามอู่อีกหนึ่งชั่วยามเท่านั้น ด้วยไม่คิดว่าร่างกายของคุณหนูซูเมิ่งนางนี้จะคออ่อนยิ่งนัก เท่าที่ตนจำได้นางกินไปเพียงไม่กี่จอกเท่านั้นจากนั้นซูเมิ่งก็จำเรื่องอะไรไม่ได้อีกเลย นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนกลับมาถึงที่คฤหาสน์แห่งนี้ได้อย่างไร แต่หากเดาไม่ผิดก็คงเป็นซือหมิงที่พานางมานั่นเเหละ…เอ ตามจริงคือนางควรไปขอบพระคุณเขาที่ช่วยพานางกลับมานี่นา แต่นี่ก็เกือบถึงเวลาที่นัดกับหยางเหวินแล้ว หากนางออกไปก่อนแล้วกลับมาค่อยขอบคุณคงได้กระมัง“นางตื่นแล้วหรือ?”ซือหมิงเหลือบตาขึ้นมองถงฝูที่เปิดประตูเดินเข้ามาชั่ววาบหนึ่ง จากนั้นก็จดจ้องเขียนตัวอักษรลงบนรายงานตรงหน้าต่อ“ขอรับ คุณหนูซูเม

#####บทที่ 40ไป๋ซูเมิ่งรีบเร่งฝีเท้าเดินออกห่างจากห้องหนังสือของซือหมิง จวบจนปลายเท้าสัมผัสกับพื้นไม้ของรถม้าถึงได้รู้สึกตัวว่าตนเองเดินออกมาถึงหน้าประตูเรียบร้อยแล้ว ร่างบางในชุดสีขาวอมเทาจึงตัดสินก้าวขึ้นรถม้าไป เวลานี้นางอยากขอเวลาอยู่กับตัวเองสักหน่อยและหากเป็นไปได้ซูเมิ่งก็ยังไม่อยากเจอหน้าบุรุษที่ทำให้นางเสียอาการเลยในช่วงนี้ยังดีที่ซูเมิ่งหยิบหน้ากากใส่อกเสื้อมาด้วยจึงไม่ต้องเสียเวลากลับเข้าไปเอาของในคฤหาสน์“ท่านต้องการไปที่ไหนขอรับ?”คนขับรถม้าตะโกนถามซูเมิ่งที่นั่งอยู่ข้างในด้วยเสียงดังกว่าปรกติ เพราะก่อนหน้าเขาเอ่ยถามหลายครั้งแล้วและไร้ซึ่งเสียงตอบ“เอ่อ ไปโรงเตี๊ยมในตัวอำเภอแล้วกัน”สิ้นคำรถม้าคันงามก็เคลื่อนตัวไปตามจุดหมายจนกระทั่งจอดลง เพื่อให้เป็นการไม่เสียเที่ยวนางจึงคิดว่าจะกินอาหารที่นี่เสียเลย ระหว่างเดินตามเสี่ยวเอ้อไปยังโต๊ะว่างนางก็บังเอิญพบหยางเหวินที่เดินเข้ามาพอดี ทั้งสองถึงถือโอกาสนี้ไปนั่งที่โต๊ะเดียวกัน“มาครานี้ข้าขอเลี้ยงอาหารท่านบ้าง” ซูเมิ่งเอ่ยขึ้น น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแสดงถึงการบังคับบุรุษตรงหน้ากลาย ๆว่าห้ามปฏิเสธ“ได้สิ”หยางเหวินมองไปยังบุรุษสวม