บทที่ 29

#####บทที่ 29

 

 

การเดินทางตลอดทั้งวันสำหรับซูเมิ่งไม่ถือว่าลำบากมากนักติดก็แต่ความปวดก้นปวดตัวเพราะต้องนั่งในรถม้าตลอดนี่แหละ แต่ดีที่พอเข้ายามเซิน(15.00-16.59น.) ขบวนรถม้าก็มาถึงโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นสถานที่พักคืนนี้จึงทำให้มีเวลาพักนานขึ้นก่อนออกเดินทางอีกทีพรุ่งนี้เช้า

ไป๋ซูเมิ่งและคนในรถม้าคันนางเดินตามซือเจียนางกำนัลผู้ดูแลพวกนางไปยังห้องพัก อยู่ทางปีกขวาของโรงเตี๊ยมเรียงติดกันสามห้อง ส่วนห้องบ่าวแยกไปอีกส่วน 

“หากคุณหนูขาดเหลืออะไรก็ให้บ่าวมาบอกแก่ข้าได้เจ้าค่ะ พวกนางกำนัลพักอยู่ปีกซ้าย” 

ซือเจียเอ่ยพลางผายมือชี้ไปทางปีกซ้ายใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนหวาน “ส่วนเรื่องอาหารเย็นแล้วแต่คุณหนูแต่ละท่านเลยว่าจะสั่งให้เอาอาหารมาให้ที่ห้องหรือลงไปทานข้างล่าง อ้อ แล้วก็ด้านข้างโรงเตี๊ยมแห่งนี้มีสวนดอกไม้ และสระน้ำงามตาเจ้าค่ะ สามารถไปพักผ่อนระหว่างนี้ได้” 

 

นางกำนัลซือเจียอยู่กับพวกนางสักพักก็จากไป ซูเมิ่งเดินเข้าไปห้องชิดริมสุดติดกับห้องของซ่วนเชิง ถัดไปก็เป็นห้องของเจียงเหมย ด้วยความอ่อนเพลียซูเมิ่งคิดว่าจะพักผ่อนเสียหน่อยจึงอนุญาตให้ไป๋จื่อออกไปเที่ยวเล่นแถวนี้ได้พร้อมให้เงินไปใช้ด้วย เพราะซูเมิ่งสังเกตเห็นอาการตื่นเต้นของบ่าวตนมานานแล้ว ดูท่านางน่าจะอยากออกไปเปิดหูเปิดตามากกว่ามาอุดอู้เฝ้าตน พอไป๋จื่อได้ยินดังนั้นก็เผยสีหน้ายินดีออกอาการ เอ่ยขอบคุณคุณหนูตนหลายต่อหลายครั้งก็รีบผุดลุกออกไปทันที

 

“น้องเรียกพี่มาทำไมหรือ?” 

เสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับสายตากะล่อนของลี่หยี ชายหนุ่มเจ้าชู้ขึ้นชื่อคนหนึ่งของเมืองหลวง สายตาของชายหนุ่มมองไปที่สตรีผิวขาวผุดผาดในชุดสีเหลืองอ่อนขับผิว เขาไล่มองจากดวงหน้าลงไปจรดเท้าด้วยสายตาเจ้าชู้

“ข้าเรียกพี่มามิใช่ให้มามองหาด้วยสายตาเยี่ยงนี้นะ หากยังไม่หยุดมองหากฟ้องท่านพ่อของท่านแน่!”

พอชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ถอนหายในเฮือกใหญ่ เขาหัวเสียทุกครั้งที่สตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นญาติห่าง ๆตรงหน้าพูดถึงผู้เป็นบิดาที่คอยบ่นเขาทุกคราที่เจอหน้า เนื่องจากบิดาของลี่หยีเป็นสหายกับบิดาของจิ่นถิง หรือก็คือสตรีตรงหน้าทำให้เขาสนิทจนเหมือนเป็นพี่คนหนึ่งของนาง ทั้งที่จริงแล้วเขาอยากจะเป็นมากกว่านั้นแทบตายเนื่องด้วยน้องสาวในนามคนนี้ก็ถือว่าเป็นหญิงงามคนหนึ่งในเมืองหลวง แล้วคุณชายขึ้นชื่อ(เรื่องผู้หญิง)อย่างเขาก็ต้องอยากลองเป็นธรรมดา ถึงแม้ว่าทุกวันนี้เขาจะมีอนุมากมายแต่ก็ยังขาดสตรีที่คู่ควรเป็นฮูหยินนี่นา แต่แน่นอนว่าคุณชายเสเพลอย่าง เขาเสนาบดีต่งย่อมไม่เอาทำลูกเขยแน่นอนทำให้เขาได้แต่คิดในใจ

“แล้วไยน้องรักถึงได้เรียกพี่คนนี้มาเล่า ข้าก็นึกว่าคิดถึงเสียอีก”

ต่งจิ่นถิงลอบเหลือกตาขึ้น หน้านางแทบไม่อยากมองหน้าอย่าว่าแต่คิดถึงเลย จิ่นถิงก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนหันซ้ายขวามองรอบ ๆ บริเวณนี้เป็นมุมหนึ่งของทางเดินในสวนพักผ่อนที่ไม่ได้สวยงามนักทำให้ไม่ค่อยมีคนผ่านซึ่งเหมาะเป็นที่คุยเรื่องที่นางวางแผนไว้เป็นที่สุด

“ข้าได้ข่าวว่าช่วงนี้ท่านพ่อของท่านส่งเทียบเชิญไปหลายตระกูลเพื่อทาบทามหาฮูหยินให้ท่านใช่หรือไม่?”

ลี่หยีลี่ตามองคนตรงหน้า “แล้วอย่างไรหรือ? หรือเจ้าจะยอมมาเป็นฮูหยินให้ข้าแทน”

จิ่นถินมองรอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั่นนางก็ขนลุกซู่รีบเอ่ยแทบจะทันที “บ้าหรือ! คนไม่มีอนาคตอย่างท่านข้าไม่แลหรอก”

ยี่หลี่ยักไหล่เสมองไปทางอื่น เขาชินกับคำพูดคำจาร้ายกาจของนางเสียแล้ว และมันก็เป็นเรื่องจริง ด้วยความที่เขาวัน ๆเข้าแต่หอนางโลมหรือไม่ก็เหลาสุรา งานการก็ไม่ทำทำให้คนที่บิดาเขาไปทาบทามได้เป็นเพียงคุณหนูตระกูลเล็ก ๆเท่านั้น หน้าตาก็ไม่ถูกใจเขาสักคน แม้เขาจะไม่มีอนาคตแต่หน้าตาเขาเกลี้ยงเกลาหล่อเหลาก็ต้องได้ฮูหยินที่เหมาะสมกับความหล่อของเขาหน่อยสิ นั่นทำให้จนป่านนี้ตำแหน่งฮูหยินของเขายังว่างอยู่จนตอนนี้ทั้งที่เขาก็อายุปาไปจะเลขสองนำหน้าแล้วก็เถอะ

“งั้นน้องพี่พูดถึงเรื่องนี้ทำไมกัน?” 

น้ำเสียงติดจะแข็งขึ้น เขาเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วแต่ก็ยังไม่ไปไหน

“ข้ามีเรื่องให้ท่านช่วยนิดหน่อย แล้วก็รับรองว่าหากท่านช่วยข้าครานี้ปัญหาเรื่องการหาฮูหยินให้เหมาะสมและถูกใจท่านต้องแก้ได้แน่นอน” 

จิ่นถิงหยักยิ้มมุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์มองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าจึงเห็นว่า ทันทีที่ได้ยินนางพูดเยี่ยงนั้นแววตาเขาเปล่งประกายทันที เปลี่ยนจากท่าทางไม่พอใจก่อนหน้าหันมาตั้งใจฟังนางอย่างตั้งใจ

 

พอตะวันเริ่มตกดินไป๋จื่อที่กลับมาจากข้างนอกก็เข้ามาปลุกซูเมิ่ง นางเอาน้ำเข้ามาให้ล้างหน้า ระหว่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นหน้าประตู เป็นเสี่ยวเอ้อคนหนึ่งมาเคาะเรียก เขานำสิ่งหนึ่งมาให้ซูเมิ่งจากนั้นก็ขอตัวออกไป

“ของใครรึ?” 

ซูเมิ่งมองไปยังแผ่นกระดาษม้วนเล็กในมือของบ่าวของตน ไป๋จื่อเดินเข้ามาหาซูเมิ่งก่อนมอบให้ แต่ที่แปลกคือสีหน้าของสาวใช้จอมซนที่ดูเต็มไปด้วยความสงสัยปนกังวล

“เสี่ยวเอ้อบอกว่าเป็นคุณหนูจิ่งถิงส่งมาเจ้าค่ะ”

พอได้ยินชื่อเจ้าของแผ่นกระดาษนั้นคิ้วเรียวสวยก็ยกขึ้น นางรีบคลี่แผ่นกระดาษออกอ่านทันที

“คุณหนูจิ่นถิงนี่ หากบ่าวจำไม่ผิดคือคนที่หาเรื่องคุณหนูเมื่อเช้าใช่ไหมเจ้าคะ อยู่ดี ๆเหตุใดจึงส่งของมาให้คุณหนู แปลกนะเจ้าคะ”

ซูเมิ่งพยักหน้า หลังจากนางอ่านเนื้อความในแผ่นกระดาษจบก็นิ่งครุ่นคิดสักครู่ 

“นางเขียนมาขอโทษข้าน่ะที่พูดจาไม่ดีเมื่อเช้า แล้วยังบอกอยากขอโทษข้าต่อหน้าเลยนัดข้าไปพบคืนนี้”

พอไป๋จื่อได้ยินดังนั้นนางก็อ้าปากกว้างตาโต เขยิบเข้ามาเกาะเเขนซูเมิ่งอย่างเร็ว “คุณหนูอย่าไปนะเจ้าคะ! บ่าวว่าคุณหนูจิ่นถิงต้องคิดไม่ดีกับคุณหนูเป็นแน่เจ้าค่ะ อย่าไปนะเจ้าคะ”

ซูเมิ่งเองสะดุ้งกับท่าทีตื่นตูมของไป๋จื่อที่ดูเกินจริงแล้วยังท่าทางเป็นกังวลนั่นอีก “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคิดจะทำอะไรข้า?”

 

“ก็ตอนที่บ่าวออกไปเดินเล่นที่สวน บ่าวแอบเห็นคุณหนูจิ่นถิงทำท่าทีลับ ๆล่อ ๆคุยกับชายคนหนึ่งเจ้าค่ะ ตอนแรกบ่าวก็ไม่ได้จะสนใจอะไรแต่ระหว่างที่บ่าวจะเดินผ่านกลับได้ยินเหมือนนางเอ่ยถึงชื่อคุณหนูเจ้าค่ะ บ่าวจึงเข้าไปใกล้ขึ้นเพื่อแอบฟัง แต่เสียดายบ่าวก็ไม่ได้ยินอยู่ดี สักพักเขาทั้งสองก็ก็แยกย้ายกันบ่าวจึงกลับมาหาคุณหนูที่ห้องเจ้าค่ะ แล้วไม่คิดว่าคุณหนูจะได้รับจดหมายจากคุณหนูจิ่นถิง แม้บ่าวไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันแต่จากสีหน้าท่าทางของพวกเขา บ่าวมั่นใจแน่ว่าพวกเขาประสงค์ร้ายกับคุณหนู ฉะนั้นคุณหนูอย่าไปนะเจ้าคะ”

“อืม ข้าเข้าใจในความหวังดีของเจ้าแล้ว” 

พอได้ยินเจ้านายตนยอมรับฟังในสิ่งที่ตนพูดไป๋จื่อจึงคลายกังวลลง แต่ก็ต้องผวาอีกคราเมื่อได้ฟังประโยคต่อไปของผู้เป็นเจ้านาย 

“ตอนแรกข้าก็ว่าอย่างไรจะไม่ไปตามนัดนางแน่ แต่ตอนนี้มาคิดดูอีกทีช่วงกลางคืนข้าว่าง ๆไม่มีอะไรทำพอดี ข้าว่าไปหานางสักหน่อยคงไม่เสียหาย”

ซูเมิ่งมองไปที่ไป๋จื่อที่ทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก จนนางรู้สึกสงสาร …นางไม่แกล้งแล้วก็ได้

 

“เจ้าไม่รู้จักคุณหนูของเจ้าหรอกหรือ เขาอุตห์ส่าคิดอยากขอโทษข้า ข้านั้นเลยก็ต้องเตรียมของขวัญอะไรให้นางเป็นการตอบแทนเสียหน่อย คงต้องลำบากเจ้าแล้ว…” พูดจบซูเมิ่งก็สั่งให้ไป๋จื่อไปทำอะไรบางอย่าง

…คติของซูเมิ่งคือ ใครดีมานางดีตอบ แต่หากใครร้ายมานางก็ต้องเอาคืนให้อย่างสาสม และครั้งนี้ก็เช่นกัน

ซูเมิ่งสั่งให้ไป๋จื่อไปสืบมาว่าผู้ชายคนที่คุยอยู่กับจิ่นถิงคือใคร และได้รู้ว่าเขาก็คือคุณชายเสเพลขึ้นชื่อคนหนึ่งในเมืองหลวงนามว่า ลี่หยี เป็นคุณชายที่ขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิง และจากการที่เขาอยู่กับจิ่นถิงและวางเเผนเกี่ยวกับนางทำให้ซูเมิ่งพอจะเดาอะไรได้บ้าง นางจึงก้มลงเขียนบางอย่างลงไปในกระดาษแผ่นเล็กและให้ไป๋จื่อนำไปให้เป้าหมาย จากนั้นนางก็แค่คอยดู หากเป็นอย่างที่ตนคิดจริงคืนนี้คงได้มีเรื่องสนุก ๆเกิดขึ้นแน่

 

ลี่หยี่เเต่งกายเนียบกว่าทุกวันและเขาไม่ลืมพรมน้ำปรุงกลิ่นรัญจวนใจ กลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่สาว ๆในหอนางโลมต่างเอ่ยชมว่าช่วยปลุกเร้าอารมณ์ยิ่งซึ่งเขาซื้อมาจากพ่อค้าต่างแดน ชายหนุ่มย่างเท้าสบายเดินมารอตรงบริเวณหลังโขดหินใหญ่ตามแผนการของจิ่นถิง แม้ชายหนุ่มจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้เป็นน้องเพียงในนามถึงได้ส่งจดหมายมาเลื่อนเวลาให้เร็วกว่าเดิมสองเค่อแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เพราะสิ่งที่เขาสนใจเพียงหนึ่งเดียวคือว่าที่ฮูหยินผู้มีนามว่าไป๋ซูเมิ่ง คุณหนูตระกูลสูงส่งและใบหน้างดงามราวเทพเซียนต่างหาก แม้คราแรกที่ได้ยินแผนการนี้ออกจากปากผู้เป็นน้องเขาจะไม่เห็นด้วย แต่ก็อย่างที่จิ่นถิงบอกว่าถึงแม้ตระกูลไป๋จะสูงส่งเกินเขาเอื้อมถึงแต่หากถูกเขาพรากความบริสุทธิ์แล้วอย่างไรก็ต้องแต่งให้เขา ส่วนเรื่องการที่ตนจะถูกตระกูลไป๋หมายหัวก็ตัดไปได้เลย หากเขาได้เป็นสามีนางแล้วมีหรือตระกูลไป๋จะกล้ากำจัดเขาผู้เป็นสามี

ชายหนุ่มอำเพลงอารมณ์ดี พลางนึกถึงจดหมายที่จิ่นถิงให้คนมาส่งคราหลังแล้วหัวใจก็กระชุ่มกระชวย ในจดหมายนอกจากจะเอ่ยขอเลื่อนเวลาแล้ว ยังกล่าวถึงว่า คุณหนูซูเมิ่งคนนี้ฝีปากเก่งสามารถกล่าวพลิกสถานการณ์ได้เก่งยิ่ง ให้เขาอย่าได้ฟังคำที่นางเอ่ยอย่างไรก็ต้องทำตามแผนที่คุยกันไว้ เขาอ่านไปก็รู้สึกปริ่มเปรมเอ่ยขอบคุณผู้เป็นน้องในใจไปหลายครั้งและตัดสินใจว่าอย่างไรคืนนี้เข้าต้องไม่ทำให้ผู้เป็นน้องผิดหวังแน่!

ฟุบ สวบ!

ลี่หยี่จับจ้องไปยังทิศทางของเสียง บริเวณที่เขาอยู่เป็นจุดที่แสงส่องไม่ถึงแถมทั้งซ้ายและขวาก็เป็นพุ่มไม้ใหญ่ ทำให้คนที่เดินผ่านย่อมไม่เห็น แต่ต้นเสียงนั้นกำลังเดินเข้ามาตรงเขาไม่ผิดแน่ ดังนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากคนที่เขากำลังรออยู่ คิดได้ดังนั้นสองขาเเกร่งก็ย่องไปชิดก้อนหินด้านหน้ามากขึ้น พอเห็นเงาคนทอดมากะระยะให้พอดีแล้วก็กระโจนตะครุบตัวเจ้าของเงาทันที

“ว้าย…อุบ!” 

เสียงเล็กใสกรีดร้องด้วยความตกใจ ยังไม่ทันเอ่ยเต็มเสียงก็ถูกมือหนาของคนด้านหลังตนปิดปากเสียแล้ว สองมือตะเกียกตะกายพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดของคนด้านหลังจนทำให้ใบไม้ที่ถูกสั่นไหว แต่ก็สู้แรงบุรุษไม่ได้ สตรีผู้น่าสงสารพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีขืนตัวไว้ไม่ให้ตัวถูกพาตามเจ้าคนข้างหลังง่าย ๆ แต่ก็ยังถูกยกจนเท้าลอยจากพื้นถูกพาไปยังหลังโขดหินใหญ่ทึบแสง ซึ่งเป็นสถานที่ที่สตรีนางนี้คุ้นเคย! 

…ตรงนี้มันตรงที่นางวางแผนให้ลี่หยี่จัดการคู่อริอย่างซูเมิ่งนี่นา! งั้นคนที่อยู่ข้างหลังนางก็เป็น…

“พี่…แฮก นี่จิ่น…อุบ”

“ไม่ต้องพูดให้มากความไป ตอนนี้เรามามีความสุขกันเถอะที่รัก” 

ลี่อิ่งตวัดสตรีร่างบางในอ้อมกอดลงนอนกับพื้นก่อนที่เขาก็ขึ้นคร่อมนางไว้ แม้นี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาต้องทำเรื่องแบบนี้กับสตรีในที่ไร้แสงทั้งที่ไม่เห็นใบหน้า แต่ก็ไม่ทำให้รสรักของเขาจืดจางแน่นอน…