All Chapters of เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 40 (ต่อ)“ข้าคิดว่าเจ้าจะไปกับเขาแล้วเสียอีก”เสียงเรียบนิ่งแฝงความเยือกเย็นดังขึ้นหลังจากที่ประตูห้องหนังสือเปิดออก ซือหมิงยืนนิ่งค้างอยู่กลางประตู สองสายตามองตรงมายังซูเมิ่งในคราบหนุ่มน้อยนามช่างหลิน“คารวะท่านช่างอิน”ซูเมิ่งส่งยิ้มจืดเจื่อนไปให้บุรุษตรงหน้า ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นทำเอาเหงื่อเย็นไหลตามง่ามมือ…บรรยากาศรอบกายเขาตอนนี้ช่างต่างกับเมื่อเช้าลิบลับ เมื่อเช้านางยังคิดว่าตนถูกเกี้ยวพาอยู่เลย ทำไมครานี้สายตาเขาถึงมองนางราวจะฆ่านางเสียให้ตายเฮ้อ บุรุษผู้นี้ช่างเอาใจยากเสียกระไร อารมณ์เขาเปลี่ยนเร็วเสียยิ่งกว่าหญิงวัยทองอีก“ตามข้าเข้ามาก่อน”พูดจบร่างสูงของซือหมิงก็หมุนตัวหันหลังเดินนำเข้าสู่ห้องหนังสือไป ส่วนซูเมิ่งก็ต้องจำยอมเดินตาม จนกระทั่งคนเดินนำด้านหน้าหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือเขาจึงเริ่มเอ่ยอีกครั้ง“เจ้าอย่าได้ไว้ใจนายอำเภอถางมากนัก”พอซูเมิ่งได้ยินดังนั้นก็สลัดความสับสนก่อนหน้าทิ้งไป นางเร่งเดินไปยืนเบื้องหน้าซือหมิงและเอ่ยถาม“ท่านหมายความอย่างไร? นายอำเภอถางทำไมหรือ?”ซือหมิงจ้องสตรีตรงหน้านิ่ง ในใจรู้สึกหงุดหงิดคันยุบยิบในใจ เพราะยามเขาเห็นหน้านางแล้วก็น

#####บทที่ 42 “ข้าขอถามท่านเสียหน่อยเถิด อย่างท่านเป็นถึงเจ้าของหอโอสถอันแสนยิ่งใหญ่ เหตุใดถึงมารักษาผู้ป่วยที่นี่ได้หรือ?”หยางเหวินหยักยิ้มทันทีที่ได้ยินคำถามนั่น เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของบุรุษที่เตี้ยกว่าเขาหนึ่งช่วงหัวอย่างนึกเอ็นดูก่อนเอ่ยตอบ“ข้ามิอยากแต่งงานน่ะ ข้าเลยมาที่นี่”คำตอบแฝงความหนักใจทำเอาซูเมิ่งเลิกคิ้วสูง“อย่าบอกนะว่าท่านเป็นพวกชายตัดแขนเสื้อ ชอบบุรุษเพศอะไรประมาณนี้”น้ำเสียงหยอกเย้ากับท่าทีไม่เอาจริงของซูเมิ่งแสดงให้เห็นว่าที่นางพูดเพียงล้อเล่นเท่านั้น หยางเหวินจึงส่ายหน้าเบา ๆพลางเผยรอยยิ้มอบอุ่น“เปล่าหรอก พอดีช่วงนี้ข้าแอบไปได้ยินมาว่าท่านแม่ของข้าจะให้ข้าแต่งงานกับคน ๆนึงที่ข้ามิได้ชอบพอน่ะ ข้าเลยรีบชิ่งหนีมาก่อนเสียก่อน”ซูเมิ่งนึกย้อนไปช่วงที่นางยังเป็นบ่าวที่ตระกูลของหยางเหวิน พลันคิดถึงหน้าของแม่นางน้อยนามกุ้ยอินขึ้นมาได้…อย่าบอกนะว่าเขาหนีสตรีงามล้ำน้ำเสียงใสกระจ่างคนนั้นมา เขาช่างใจร้ายนัก เป็นนางมีแม่จับให้แต่งงานกับคนงดงามเช่นนั้นคงไม่เกี่ยงหรอก“มิคิดว่าคนอย่างท่านก็ชอบหนีปัญหาด้วย หากเป็นข้าก็คงเข้าไปคุยกับมารดาเสียตรง ๆ เพราะถึงอย่างไรสักวันท่าน

#####บทที่ 43หลังจากวันนั้นที่ได้รู้ว่าพิษที่ทำให้ชาวบ้านหมู่บ้านเทียนหลิวมีอาการท้องร่วงคือพิษที่อยู่ในน้ำ ซือหมิงก็จัดการส่งต่อเรื่องนี้ให้พี่ใหญ่ไป๋เหิงซานจัดการเรื่องต่อทันที ส่วนซูเมิ่งก็ได้เพียงรักษาตัวรอหมอพิษอยู่ที่คฤหาสน์ นางเจอหน้าเพียงบ่าวรับใช้สตรีและซือหมิงบ้างเป็นครั้งคราว เพราะดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะมีงานให้ทำเยอะมากซึ่งนั่นก็ดีต่อซูเมิ่งที่ไม่ต้องเจอใบหน้าหลากอารมณ์ของเขาและวันนี้ก็เป็นวันที่ซือหมิงตกลงกับซูเมิ่งไว้ว่าจะพานางกลับตระกูลไป๋รอหมอพิษอยู่ที่นั่นแทน ซึ่งซูเมิ่งก็เป็นกังวลความรู้สึกของคนในตระกูลเช่นกัน ไม่รู้ว่าบิดาและพี่ชายของนางทั้งสองจะเสียใจเพียงใดที่นางหายตัวไป จากการเดินทางแสนสะดวกสบายเพราะทั้งรถม้าถูกบุด้วยผ้านวมหนานุ่ม อีกทั้งเตาอุ่นในรถก็ทำงานได้ดียิ่งทำให้ตลอดการเดินทางตลอดหลายวันมานี้ซูเมิ่งสบายกายเป็นอันมากมีบ้างที่ปวดตัวเนื่องจากนั่ง ๆนอน ๆนานซือหมิงให้รถม้าคันงามหรูหราไปส่งซูเมิ่งถึงประตูจวนไป๋ ท่ามกลางความโศกเศร้าเสียใจทำให้ภายในจวนมีเรื่องยินดีอีกครั้ง เวลาเพียงไม่นานข่าวที่คุณหนูไป๋ซูเมิ่งที่หายสาบสูญไปกลับมาอย่างปลอดภัยก็แพร่กระจายทั่วเมื

#####บทที่ 44หลังจากวันที่ซูเมิ่งนัดพบกับซือหมิงและตกลงทำสัญญาแต่งงานกัน นางก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย อีกทั้งตอนนี้ทั้งท่านพ่อและท่านพี่ก็ยุ่งกันมาก ทั้งเรื่องที่พี่ใหญ่กลับมาพร้อมกับสามารถจับคนที่วางแผนวางยาพิษในน้ำดื่มใช้ของหมู่บ้านเทียนหลิวแล้วโยนความผิดมาให้ไป๋หย่งคัง ทำให้ท่านพ่อของนางพ้นผิดไปและหลังจากนั้นก็ได้รับการแต่งตั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่อย่างเดิมด้วยพิธีสมเกียรติอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ตระกูลไป๋วุ่นวายคือการที่มีหลากหลายตระกูลผลัดกันนำของกำนัลมามอบให้ไม่ขาดสายเพื่อแสดงความยินดีเรื่องที่จะได้เกี่ยวดองกับราชวงศ์ หรือก็คือมาขอเข้าพวกด้วยนั่นเองจากที่ก่อนหน้าตระกูลไป๋ตกต่ำน้อยตระกูลนักที่จะยื่นมือเข้าช่วยแต่พอสามารถพลิกสถานการณ์ได้ก็พากันมาเลียแข้งเลียขาไม่อายเทพเซียนกันจริงเชียวงานแต่งของนางกับชินหวังจะจัดขึ้นช่วงต้นเดือนหน้า หากนับจากวันนี้ก็เหลือราวหนึ่งเดือนเต็ม เรื่องการจัดเตรียมงานทุกส่วนฝ่ายชินหวังเป็นคนเตรียม มีเพียงเรื่องลำดับพิธีการ มารยาทต่าง ๆที่ควรอบรมเพื่อเข้าเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์และในส่วนของชุดเจ้าสาวที่นางต้องลองเท่านั้นซึ่งวันนี้คนของทางจวนของชินหวังจะมารับนางไปลอ

บทที่ 45 (2)พูดจบซือหมิงก็ยื่นหยกรูปร่างอย่างมังกรให้นาง นอกจากหยกเนื้อเย็นแล้วพอนางรับมายังเป็นเป็นนกหวีดอันแสนคุ้นเคยผูกร่วมกันอยู่ด้วย“ครานี้ให้เจ้าแล้วอย่าได้แต่ใช้เพื่อช่วยผู้อื่นแล้วปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอันตรายอีกเล่า และที่สำคัญเจ้าต้องพกไปทุกที่อย่าทำหล่นหายเป็นอันขาด ส่วนหยกนั่นแทนข้า เจ้าแสดงมันออกมาลูกน้องข้าจักเชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง”ซูเมิ่งไม่อิดออด นางรีบรับมาแล้วเก็บเข้าอกเสื้อทันใด ในใจรู้สึกปลื้มปริ่มและตื่นเต้นเป็นอันมาก ...นี่นางตอนนี้มีอำนาจเท่าชินหวังแล้วหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อแต่ถึงจะดีใจอย่างไรซูเมิ่งก็ต้องเก็บไว้ภายใน นางยิ้มรับไร้แววตาหรือท่าทีของอารมณ์ใดใด “ให้เสร็จท่านพี่ซือหมิงก็ไปได้แล้ว ข้าจะนอน”พูดพลางเอี้ยวตัวหลบทางเป็นเชิงไล่ให้เขามาทางไหนก็กลับไปทางนั้นอย่างอ้อม ๆ ซือหมิงแววตาหม่นหมองลงทันตาแต่ก็ยอมเดินกลับไปยังหน้าต่างบานที่ตนเข้ามา เขาปีนขึ้นไปอยู่บนขอบหน้าต่างแต่ไม่วายหันกลับมาเอ่ยเสียงเศร้าสลด“ข้าให้ของสำคัญเจ้ามิคิดให้รางวัลข้าหน่อยหรือ?”ซูเมิ่งชะงักตัวมองไปยังบุรุษร่างสูงที่ขาก้าวออกไปข้างหนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่ไปเสียที พอคิดบางอย่างได้ ริมฝีปา