บทที่ 35 (ต่อ)

บทที่ 35 (ต่อ)

“พี่พวกมันมาตามหานางใช่หรือไม่?”

สตรีร่างอวบเดินออกมาจากห้องหนึ่งในกระท่อม ก่อนหน้านี้ผู้เป็นสามีบอกให้ตนเข้าไปแสร้งทำเป็นนอนหลับแล้วตัวเองก็ออกไปรับหน้า ซึ่งการที่เปิดไปเจอเหล่าชายชุดดำนั้นไม่ใช่เรื่องเกินคาดหมายนัก แต่ที่บอกว่าไม่เกินคาดนั้นไม่ใช่เขาทั้งสองคนรู้กันเองหรอกนะทว่าเป็นนังหนูที่ตนช่วยไว้ต่างหากที่คาดไว้!

ก่อนฟ้าสว่างวันนี้ผู้เป็นสามีตื่นขึ้นมาและออกไปตักน้ำอย่างทุกที ส่วนฝ่ายภรรยาก็เดินเข้าไปดูสตรีที่พวกตนช่วยชีวิตไว้อย่างที่ทำมาทุกช่วงสองสามวันมานี้ แต่ที่ไม่เหมือนอย่างเคยคือในห้องนั้นไร้ซึ่งนังหนูนั่นแล้ว! ทั้งเสื้อผ้าและของที่เป็นของนางต่างก็ไม่อยู่ทิ้งไว้เพียงเศษผ้าที่มีตัวอักษรยึกยือเขียนทิ้งไว้เท่านั้น และดีที่ภรรยาของเขาแต่ก่อนเคยอยู่ในตระกูลพ่อค้าก่อนดั้นด้นมาแต่งงานกับนายพรานอย่างเขาจึงพออ่านออก 

โดยใจความนั้นเอ่ยเรื่องขอบคุณพวกเขาทั้งสองคนที่ช่วยชีวิตนางไว้และบอกว่าหากมีโอกาสจะต้องมาตอบแทนพวกเขา แล้วยังขอโทษพวกเขาที่โกหกเรื่องที่มาของตนและนางก็ไม่ได้เขียนบอกว่านางมาจากตระกูลใดกันแน่ แต่ได้กำชับกับพวกเขาว่าหากช่วงหลังจากนางออกมาแล้วมีคนมาถามหาให้ทำเหมือนกับว่านางไม่เคยอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัยของพวกเขา สุดท้ายก็กำชับว่าให้นายพรานเอาผ้ามาพันที่แขนไว้ทำทีเป็นบาดเจ็บเพื่อความปลอดภัยของพวกเขาอีกเช่นเดียวกัน แม้ว่านายพรานและภรรยาจะไม่รู้ว่านางแนะนำให้พวกเขาทำอย่างนั้นเพื่อเหตุใดแต่พวกเขาทั้งสองก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดทุกอย่าง และในเช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาเจอเหตุการณ์ที่มีคนแปลกหน้ามาเยี่ยมเยียนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 

พอพวกชายชุดดำไปพวกเขาจึงได้กลับมาหายใจคล่องอีกครั้ง หากไม่ได้คำแนะนำของสตรีนางนั้นพวกเขามีหวังทำอะไรไม่ถูก อีกใจก็อดเป็นห่วงนางมิได้แต่หากต้องเอาชีวิตของตนมาเสี่ยงอันตรายพวกเขาก็คงไม่ยอมหรอก

 

ซูเมิ่งเดินทางมาตลอดทั้งคืนนางพยายามไปตามทางที่เคยแอบถามกับนายพรานผู้ช่วยชีวิตไว้ เป็นทางไว้สำหรับขึ้นเขาไปยังตลาดในเมืองที่ใกล้ที่สุด โดยช่วงกลางคืนซูเมิ่งก็เร่งเดินตลอดเพิ่งหาที่พัก เพื่อในช่วงที่พระอาทิตย์ใกล้ตรงหัวจะได้พักผ่อน โดยหยิบแผ่นแป้งที่แข็งราวหินขึ้นมาละเลียดชิมทีละน้อย และดื่มน้ำที่พกมาและขึ้นไปนอนข้างบนต้นไม้ต้นหนึ่ง คิดว่าจะนอนพักเอาแรงและที่สำคัญคือแผลที่ไหล่ของนางเริ่มปวดอีกแล้ว ยาคงหมดฤทธิ์แล้วล่ะดังนั้นก่อนหลับซูเมิ่งจึงนำสมุนไพรที่บดแล้วขึ้นมาเปลี่ยนกับของเก่า แต่เนื่องจากแผลมันอยู่ด้านไหล่ค่อนไปทางด้านหลังนางจึงทำค่อนข้างลำบาก  พยายามโปะยาให้ตรงตำแหน่งเท่าที่ทำได้และรีบทำแผลแล้วเอาผ้าและยาที่เปลื้อนเลือดลงไปฝังใต้หลุมที่เพิ่งขุดไว้

ฟลุบ ปึก!

เปลือกตาเปิดขึ้นโดยพลันพลางเอี้ยวตัวหลบลูกธนูที่พุ่งมาจากด้านหลังทำให้ร่างบางตกลงสู่เบื้องล่าง พอสองขาเหยียบลงบนพื้นอย่างมั่นคงแล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นแต่ฉับพลันก็มีปลายดาบจ่อมาที่คอเรียว

“เจอสักทีนะคุณหนูซูเมิ่ง!”

เสียงหนาบวกกลิ่นกายราวปีศาจแผ่กำจายออกมา รอบกายซูเมิ่งมีเหล่าบุรุษชุดดำหลายสิบคนรายล้อมไร้ทางออก

“ขออภัยที่ต้องทำให้พวกเจ้าเหนื่อยแล้ว แย่เลยเนอะ กัดไม่ปล่อยเสียจริง”

พอได้ยินดังนั้นเจ้าของประโยคก่อนหน้าก็เกิดนัยน์ตามืดดำกว่าเดิม คำพูดนางนั้นเย้ยหยันในเรื่องที่เขาไม่ชอบใจอยู่แล้ว 

“หึ ทำเป็นปากดีไปเถอะ อีกไม่นานหัวเจ้าก็จะไม่ได้ตั้งอยู่บนบ่าแล้ว เพราะฉะนั้นข้าจะไม่ถือสาแล้วกัน”

สิ้นคำก่อนที่ฝ่ายเหล่านักฆ่าจะทันได้ลงมือ ซูเมิ่งก็คว้าเอาปิ่นปักผมตนออกมาจากแขนเสื้อกดปุ่มให้เข็มหลายสิบเล่มพุ่งเข้าโจมตีที่จุดตายของคนทันที ทำให้เหล่านักฆ่าในชั้นแรกที่ล้อมพากันล้มลงตายตาเหลือกอย่างไม่ทันรู้สึกตัว ก่อนที่ร่างบางจะโน้มตัวลงไปคว้าดาบเล่มหนึ่งจากศพหนึ่งขึ้นมาใช้มันรับการโจมตีกับนักฆ่าที่เหลือที่กรูเข้ามาโจมตีนาง

แม้ไหล่ซ้ายจะบาดเจ็บสาหัสแต่ข้างขวานั้นยังใช้การได้ดี ซูเมิ่งจึงใช้มือขวาจับดาบส่วนข้างซ้ายก็พยายามให้มีการขยับน้อยที่สุดแต่นั่นก็ยากยิ่ง ยิ่งต่อสู้นานเท่าไรแผลยิ่งปริออก ยาสมุนไพรที่เพิ่งเปลี่ยนก็ไม่สามารถระงับการปวดได้อีกต่อไปแล้ว ผ้าพันแผลชุ่มเลือดปรากฏขึ้นเด่นชัดทำให้หนึ่งในนักฆ่าสังเกตเห็นเข้า เขาส่งสัญญาณให้คนอื่นเปลี่ยนมาเน้นโจมตีเข้าทางด้านซ้ายของซูเมิ่งแทน จากที่พอป้องกันได้พอพวกมันล่วงรู้จุดอ่อนของซูเมิ่งทำให้ร่างบางหลบการโจมตีและป้องกันได้ยากขึ้น ฉับพลันตอนช่วงที่มือบางกำลังยกดาบขึ้นรับดาบของนักฆ่าคนหนึ่งที่ฟันเข้ามาทางด้านขวาก็มีนักฆ่าอีกคนทางด้านซ้ายจ้วงแทงเข้ามาอีกทางเช่นกัน 

เคร้ง! 

แต่ก่อนที่ดาบจะได้ลิ้มรสเลือดของสาววัยแรกแย้มพลันมีลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งกระแทกใบดาบทำให้ทิศทางของดาบเปลี่ยนไป!

ซูเมิ่งที่ยกดาบขึ้นรับคมดาบด้านขวาไว้อยู่นั้นพอนางได้ยินเสียงดังข้างกายก็รีบใช้ขวาถีบชายร่างกำยำเจ้าของคมดาบกระเด็นไป ก่อนหันมองที่มาเสียง รอบนอกไปไกลเกินครรลองสายตามีกลุ่มคนมาใหม่หลายสิบคนกรูเข้ามาจัดการกลุ่มนักฆ่าจนหนีแตกกระจายไปเพราะหากไม่หนีก็ต้องเป็นศพ และฝ่ายผู้มาใหม่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะตามไปพวกเขากลับมุ่งตรงมาหาหญิงสาวร่างบางหนึ่งเดียวกลางวง สายตาหลายสิบคู่จดจ้องไปที่ซูเมิ่งราวเห็นสิ่งแปลกประหลาด

เสื้อผ้าที่ซูเมิ่งใส่อยู่ตอนนี้ไม่ว่าจะเพ่งมองอย่างไรก็มองไม่ออกมาเดิมคือสีอะไร เพราะตอนนี้มันถูกย้อมไปด้วยสีเลือดที่ไม่รู้ว่าของใคร 

เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายที่ซูเมิ่งฮึดมาหมดไปทันที ขาเรียวทรุดลงกับพื้นยังดีที่แขนขวาที่กำดาบยังพอรู้หน้าที่ ดาบในมือปักลงในดินช่วยเป็นที่พึ่งพิงทำให้ซูเมิ่งไม่ดูหมดสภาพเกินไป ไหล่ที่ไหวอย่างแรงเพราะเเรงหอบยังไม่หยุดขยับ ส่วนไหล่ซ้ายตอนนี้ด้านชาไปหมดแล้ว สองสายตามองไปยังกลุ่มบุรุษที่มาใหม่ ตรงหน้ามีชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสีเรียบเดินเข้ามาใกล้ซูเมิ่งเรื่อย ๆจนมาหยุดที่เบื้องหน้านางห่างไม่เกินสองชุ่น

 

…อืม ไม่คุ้นหน้าแฮะ 

ซูเมิ่งเงยหน้ามองใบหน้าบุรุษที่มายืนแข็งทื่อตรงหน้าซูเมิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาผิวเข้มเล็กน้อยอย่างพอดี ริมฝีปากเหยียดตรงบางเฉียบและนัยน์ตาว่างเปล่า ไหนจะรังสีความเยือกเย็นที่แผ่ออกมารอบข้างนั่นอีก มันทำให้ซูเมิ่งนึกถึงใครบางคนที่มีลักษณะท่าทางคล้ายแบบนี้ขึ้นมา

…ชินหวัง

แต่ก็ชัดเจนว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ เพราะใบหน้าไม่เหมือนเลยสักส่วน

ว่าแต่เขาคือใครแล้วมาช่วยนางทำไม? 

แต่เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้ไยซูเมิ่งถึงรู้สึกว่าโลกที่นางยืนอยู่ถึงหมุนแรงกว่าเดิมเล่า แล้วไฉนทำไมชายหนุ่มรูปงามผู้มาช่วยนางถึงได้อยู่ดีดีก็มีหลายคนได้ แล้วยังภาพที่เริ่มเบลอ และสุดท้ายสติของซูเมิ่งก็ดับวูบลงพร้อมร่างบางที่เอนล้มลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก

 

เสียงทุ้มของชายหนุ่มหนึ่งและชราอีกหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลทำให้ร่างบอบบางของซูเมิ่งบนเตียงรู้สึกตัว เสียงขยับตัวเพียงเล็กน้อยทำให้คนที่กำลังคุยอยู่กับชายชรารีบกลับหันกลับมามองที่เตียงทันที และพอเห็นว่าคนบนเตียงลืมตาขึ้นมาแล้วร่างหนาก็รีบรี่มาที่ข้างเตียงแทบจะทันที

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” 

พอเห็นหน้าชายเจ้าของเสียงทำเอาซูเมิ่งต้องหลับตาลงอีกรอบและลืมตาขึ้นอีกที แต่คนตรงหน้าก็ยังคงเป็นเขา

…ชินหวัง???

“ขะ…น้ำ” 

สตรีที่น่าจะเป็นบ่าวรับใช้รีบยกถ้วยน้ำชาไปแต่เป็นเว่ยซือหมิงที่ฉกมาก่อน มือหนึ่งช่วยซูเมิ่งให้ลุกขึ้น อีกมือหนึ่งรับถ้วยน้ำมาถือไว้ และป้อนให้ดื่มอย่างไม่รีรอ

“แค่ก ๆ ขอบพระทัยเพคะ”

พอได้น้ำเข้าร่างกายซูเมิ่งจึงพูดได้เต็มเสียง ในหัวนางเริ่มหวนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนที่ตัวเองจะหมดสติไปและจำได้ว่าคนที่มาช่วยตัวเองคือบุรุษคนหนึ่งที่ใบหน้าไร้อารมณ์นี่นา ไม่ใช่คนตรงหน้าเสียหน่อย ซึ่งซือหมิงก็พอเดาออกจากสีหน้าซูเมิ่งที่ฉายความฉงนออกมาพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น

“เจ้ามีอะไรเอ่ยออกมาเถอะ หายข้องใจแล้วจะได้ทานอาหารและกินยา”

พอซูเมิ่งได้ยินดังนั้นก็เลื่อนสายตามองคนพูด และมองรอบตัวตนเอง

…นางอยู่ในห้องของที่ไหนสักแห่งที่ค่อนข้างหรูหรา ขนาดห้องก็ใหญ่กว่าห้องของนางที่จวนตระกูลไป๋มากโข แต่ที่แปลกประหลาดที่สุดคือท่าทีของบุรุษตรงหน้าต่างหาก ดวงตาที่มองมาที่นางนั้นแฝงความอบอุ่นต่างจากแต่ก่อนที่ดูลึกลับยากเข้าถึง ท่าทีก็ดูไม่ไว้เนื้อไว้ตัวอย่างแต่ก่อน

“หม่อมฉันมาอยู่ที่นี่ไหนเพคะ? แล้วพระองค์มาอยู่ที่นี่กับหม่อมฉันได้อย่างไร? แล้วผู้ชายคนที่หน้านิ่ง ๆหล่อ ๆคนที่ช่วยหม่อมฉันไว้ไปไหนแล้วล่ะเพคะ?” 

ที่ถามถึงชายคนที่ช่วยชีวิตนางไว้เพราะคิดว่าตนนั้นยังไม่ได้เอ่ยขอบคุณเลย ทว่าทางฝ่ายซือหมิงที่พอได้ยินสตรีตรงหน้าคนที่เขาอดหลับอดนอนตามหาและเฝ้าอาการทั้งคืนกลับเอ่ยถามถึงคนอื่นหน้าตาเฉย แถมคราแรกที่นางเห็นหน้าเขาก็ไม่ได้มีสีหน้าดีใจเลยก็รู้น้อยใจยิ่งนัก นัยน์ตาอบอุ่นตอนแรกจึงกลับไปเป็นแฝงความเยือกเย็นดังเคยและมองไปที่ซูเมิ่งอย่างดุดัน แต่ก็ยังยอมอ้าปากตอบ

“เจ้าอยู่ที่คฤหาสน์นอกเมืองของข้า ส่วนเรื่องที่ข้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไรนั้นไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องบอกเจ้าเสียหน่อย” 

พูดจบก็ผุดลุกขึ้นฉับพลันและก่อนหมุนตัวออกจากห้องไปก็ไม่ลืมหันมาเอ่ยกับซูเมิ่งก่อน

“เดี๋ยวข้าให้คนนำอาหารเข้ามาเจ้าทานแล้วก็กินยาด้วยล่ะ แล้วก็นอนพักผ่อนเสีย”

ปึง!

เสียงปะตูปิดอย่างแรงพร้อมกับคิ้วเรียวที่ขมวดเป็นปมยิ่งกว่าเดิม มองท่าทีของชินหวังที่เปลี่ยนไปเพียงชั่วพริบตา

…เอ เมื่อครู่เขาให้นางถาม นางก็ถามแล้วไง? นางทำอะไรผิดกันหนอ?

ถงฝูที่เฝ้าอยู่นอกห้องมาตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่รีบรี่เดินทางมาที่นี่เมื่อรู้ข่าวว่าหลิ่งซานเจอคุณหนูซูเมิ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นนายที่เดินออกมาพร้อมรัศมีความเย็นยะเยือก และก่อนที่ซือหมิงจะเดินผ่านถงฝูไปก็หยุดที่หน้าเขาเสียก่อน

“หลิ่งซานอยู่ที่ไหน?”

ถงฝูเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าด้านข้างของผู้เป็นนาย พลันร่างกายก็สั่นเทิ้ม

…น้ำเสียงแบบนี้ สีหน้าแบบนี้ เขาขอไว้อาลัยให้กับสหายหน้านิ่งนามว่าหลิ่งซานก่อนเลย

“พักผ่อนอยู่ที่ห้องพะยะค่ะ”

“อืม สบายเสียจริง เปลี่ยนมือภารกิจที่ให้หลิงซื่อไปทำให้หลิ่งซานเสีย หากไม่สำเร็จไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้า!”

สิ้นคำร่างหนาแผ่นหลังเหยีบดตรงก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้ถงฝูอ้าปากค้างกับท่าทีของเจ้านาย ก่อนเข้าไปในห้องชินหวังยังอารมณ์ดีอยู่เลยไฉนพอออกมากลับเป็นอย่างนี้ไปได้ และการที่หลิ่งซานพักผ่อนก็เป็นคำสั่งของชินหวังเองที่ให้รางวัลเขาเพราะตามหาคุณหนูซูเมิ่งเจอและช่วยนางจากอันตรายได้ทันเวลา ทว่าตอนนี้กลับลงโทษหลิ่งซานเสียอย่างนั้น

…เอ หรือว่าคุณหนูซูเมิ่งจะอาการป่วยหนักแล้วเจ้านายของเขาเลยเครียด

แม้จะยังไม่เข้าใจแต่ถงฝูก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย สองเท้ามุ่งเดินไปยังห้องของหลิ่งซานเพื่อเเจ้งข่าวร้ายทันที