บทที่ 44

#####บทที่ 44

 

 

หลังจากวันที่ซูเมิ่งนัดพบกับซือหมิงและตกลงทำสัญญาแต่งงานกัน นางก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย อีกทั้งตอนนี้ทั้งท่านพ่อและท่านพี่ก็ยุ่งกันมาก ทั้งเรื่องที่พี่ใหญ่กลับมาพร้อมกับสามารถจับคนที่วางแผนวางยาพิษในน้ำดื่มใช้ของหมู่บ้านเทียนหลิวแล้วโยนความผิดมาให้ไป๋หย่งคัง ทำให้ท่านพ่อของนางพ้นผิดไปและหลังจากนั้นก็ได้รับการแต่งตั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่อย่างเดิมด้วยพิธีสมเกียรติ

อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ตระกูลไป๋วุ่นวายคือการที่มีหลากหลายตระกูลผลัดกันนำของกำนัลมามอบให้ไม่ขาดสายเพื่อแสดงความยินดีเรื่องที่จะได้เกี่ยวดองกับราชวงศ์ หรือก็คือมาขอเข้าพวกด้วยนั่นเอง

จากที่ก่อนหน้าตระกูลไป๋ตกต่ำน้อยตระกูลนักที่จะยื่นมือเข้าช่วยแต่พอสามารถพลิกสถานการณ์ได้ก็พากันมาเลียแข้งเลียขาไม่อายเทพเซียนกันจริงเชียว

งานแต่งของนางกับชินหวังจะจัดขึ้นช่วงต้นเดือนหน้า หากนับจากวันนี้ก็เหลือราวหนึ่งเดือนเต็ม เรื่องการจัดเตรียมงานทุกส่วนฝ่ายชินหวังเป็นคนเตรียม มีเพียงเรื่องลำดับพิธีการ มารยาทต่าง ๆที่ควรอบรมเพื่อเข้าเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์และในส่วนของชุดเจ้าสาวที่นางต้องลองเท่านั้น

ซึ่งวันนี้คนของทางจวนของชินหวังจะมารับนางไปลองชุดและฝึกมารยาทที่จวนของเขาเอง เพียงรอเวลาที่นัดกันไว้เท่านั้น ซึ่งการไปที่จวนของเขาครานี้ถือว่าเป็นครั้งแรกเลยที่จะได้เห็นทีพักอาศัยของบุคคลที่ถือได้ว่าเป็นคนที่ติดความหรูหราตัวยง ไม่ว่าจะทั้งรถม้าของเขาหรือเรือที่นางเคยถูกเชิญให้ไปขึ้น รวมไปถึงเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่เขาใช้ดูไกล ๆก็รู้ได้ว่าต้องแพงมหาศาลเป็นแน่

พอรถม้าของจวนชินหวังมาถึงซูเมิ่ง เย่าถิง ไป๋จื่อ และถิงเย่ก็เดินขึ้นรถม้าไป ซึ่งใช้เวลาราวครึ่งชั่วยามเห็นจะได้ในการเดินทางจากจวนตระกูลไป๋ไปยังจวนของชิงหวังที่อยู่ค่อนไปสุดเมืองหลวง

“คุณหนูเจ้าคะ เมื่อเช้าบ่าวไปรับสำรับคุณหนูที่ห้องครัวเห็นบ่าวที่ออกไปข้างนอกจวนคุยกันใหญ่เลยเจ้าค่ะ ว่าคนข้างนอกต่างอิจฉาคุณหนูกันถ้วนหน้า”

ไป๋จื่อพูดไปก็ยิ้มไปสีหน้าดูรื่นเริงเสียจนซูเมิ่งที่เป็นเจ้านายต้องส่ายหน้าระอาก่อนเอ่ยปากต่อ

“อิจฉาข้าเรื่องอะไรล่ะ”

“ก็เรื่องที่คุณหนูมีขบวนสินสอดยาวขนทั้งวันก็ไม่สิ้นสุดที่ชินหวังมาขออย่างไรเจ้าค่ะ และยิ่งคนผู้นั้นคือชินหวังด้วยแล้วยิ่งพากันอิจฉากันใหญ่ คริคริ” 

พูดจบก็หันไปหัวเราะขบขันกับเย่าถิง ซึ่งบ่าวผู้เคยเรียบร้อยคนนี้ก็หัวเราะไปกับเขาด้วย มีเพียงถิงเย่ที่นิ่งสงบไม่สนใจใคร

“เรื่องแค่นี้เอง พวกเจ้าก็ดีใจกันไปได้ทำเหมือนอย่างกับว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดอย่างนั้นแล”

ให้นางเดาการแต่งงานขององค์ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันหรือแม้แต่ไม่จื่อองค์นี้สินสอดคงยาวไม่แพ้กันหรอก

“คุณหนูไยไม่แปลกเจ้าคะ เพียงขบวนสินสอดของชินหวังก็ยาวเกือบเท่าขององค์ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันแต่งกับฮองเฮาแล้วหนาเพคะ ไหนจะเรื่องที่คนต่างคาดเดาว่าชาตินี้ชินหวังอาจไม่มีชายาแต่อยู่ดีดีก็มาขอคุณหนูเสียงั้น ทั้งที่ก่อนหน้าชื่อเสียงคุณหนูค่อนข้างจะไม่ดีด้วยซ้ำ”

ไป๋จื่อรีบดึงกระโปรงซูเมิ่งอย่างอยากจะแย้งให้ตายตกกันไปข้างนึง จนซูเมิ่งเริ่มรู้สึกเสียหน้าขึ้นมาบ้าง

...ก็นางเพิ่งมาที่ยุคนี้นี่จะไปรู้ว่าสินสอดเท่าใดเรียกมากหรือน้อยได้อย่างไรกัน ชิ

“อ้อหรือ อย่างนั้นก็เรื่องของพวกเขาสิ แล้วพวกเขาไม่รู้หรือว่าที่ข้าหายตัวไปจริง ๆแล้วอยู่กับผู้ใด”

“ตอนนี้รู้แล้วเจ้าค่ะว่าเป็นชินหวัง ซึ่งล้มล้างข่าวลือไร้สาระก่อนหน้าไปหมดเลย และแต่ละคนที่เดาไปต่าง ๆนานาก่อนหน้าคงพากันตกใจหายหลังไปตาม ๆกันเป็นแน่เจ้าคะ บ่าวล่ะสะใจนัก”

พอได้ยินดังนั้นรอยยิ้มมุมปากก็หยักขึ้นบางเบาบนใบหน้าขาวนวลของซูเมิ่ง ...แม้นางจะไม่ได้สนใจข่าวลือมากเท่าใด แต่การมีข่าวดีดีก็ย่อมดีกว่าข่าวแย่อยู่แล้ว

ทั้งซูเมิ่งและไป๋จื่อคุยกันจนไม่รู้ว่ามาถึงที่หน้าจวนชินหวังตั้งแต่เมื่อใด พอรถม้าหยุดลง เป็นถิงเย่ที่นั่งอยู่นอกสุดลงก่อนจากนั้นบ่าวทั้งสองของนางถึงได้ลงและตามด้วยพยุงเจ้านายตัวเองลงด้วยท่าทางนุ่มนวลต่างจากกริยาก่อนหน้าบนรถม้าสิ้นเชิง ความแตกต่างนี้ชัดเจนจนถิงเย่ต้องเขยิบเข้ามาเอ่ยแก่ซูเมิ่งเสียงเบา

“คุณหนูมิต้องเกร็งอันใดเจ้าค่ะ ปฏิบัติตามเคยเลย ที่จวนแห่งนี้หาได้เคร่งอย่างในวังไม่”

สิ้นคำแผ่นหลังที่เหยียดตึงผิดปรกติของซูเมิ่งก็ผ่อนคลายลง จากนั้นก็ปล่อยมือที่วางบนมือของเย่าถิงจากการพยุงตนออกและเดินด้วยท่าทีมั่นคงดุจเดิมตามนางจวนเข้าไปทันที ฝ่ายถิงเย่พอดึงสติกลับมาจากอาการตกตะลึงกับท่าทีผ่อนคลายเกินพอดีของซูเมิ่งได้จึงรีบเข้าไปตามประกบพร้อมอธิบายสิ่งต่าง ๆให้เจ้าตนรู้ทันที

“เนื่องจากว่าฮ่องเต้ทรงประทานจวนแห่งนี้ให้แก่ชินหวังแล้ว และที่แห่งนี้ก็เป็นสถานที่นอกพระราชวัง องค์ชินหวังจึงต้องการให้ที่แห่งนี้มีทุกอย่างเยี่ยงจวนขุนนางปรกติเจ้าค่ะ มิต้องใช้คำราชาศัพท์เยี่ยงยามอยู่ในวัง และบ่าวรับใช้ทั้งชายและหญิงที่นี่จะเรียกชินหวังว่านายท่านทั้งหมดเจ้าค่ะ”

ซูเมิ่งพยักหน้าเข้าใจ พลันจิตใจค่อยรู้สึกโปล่งโล่งขึ้น ด้วยก่อนหน้านางนึกว่าพอแต่งงานกับเขาแล้วจะต้องใช้คำราชาศัพท์ไปตลอดเสียอีก

“และหากคุณหนูแต่งเข้ามาก็จะเรียกท่านว่านายหญิงเจ้าค่ะ”

ซูเมิ่งตกใจเล็กน้อยยามถูกเรียกว่านายหญิง ไม่รู้ทำไมนางถึงนึกถึงรอยยิ้มยอกเย้าของบุรุษเจ้าของจวนแห่งนี้ตอนที่เขาเห็นนางเสียอาการพอได้ยินคำนี้ครั้งแรกเสียทุกที

“แต่ตอนนี้ข้ายังมิแต่งกับเจ้านายเจ้าเสียหน่อยอย่าได้รีบเรียกข้านายหญิงเสียเลย ไว้แต่งแล้วค่อยเรียกก็ยังมิสาย”

ซูเมิ่งส่งยิ้มจืดเจื่อนไปให้

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“นายหญิงอยากไปเยี่ยมชนเรือนฝั่งตะวันออกก่อนหรือไม่เจ้าคะ”

ยังไม่สิ้นเสียงรับคำของถิงเย่ดี บ่าวที่นำพวกนางเดินเข้าจวนมาก่อนหน้าก็หันมาถามซูเมิ่งด้วยใบหน้าแย้มยิ้มอ่อนหวาน แต่หารู้ไม่ว่าคำเรียกนั่นทำเอาซูเมิ่งสะดุ้งอีกครา

“เฮ้อ เอาอย่างไรก็ได้ ว่าแต่เรือนตะวันออกนี่คือเรือนอันใดหรือ”

ซูเมิ่งส่ายหน้าเพื่อปลอบประโลมตนเอง นางคงทำได้เพียงจำต้องชินเสียแล้วล่ะ

“เป็นเรือนพักสำหรับนายหญิงเจ้าค่ะ”

พอได้ยินดังนั้นเท้าบางก็หยุดชะงักโดยพลัน “เจ้าหมายถึงสำหรับคนที่จะมาเป็นนายหญิงของนายท่านพวกเจ้าใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

“งั้นเอาไว้ข้าค่อยมาเยี่ยมชมดีกว่า ตอนนี้ข้าอยากฝึกมารยาทเสียแล้ว ไปเย่าถิง ไปไป๋จื่อ อ้อ เจ้ามานำทางสิ”

โอย ไยนางถึงยังไม่ชินเสียทีนะ อย่าลืมสิว่าตัวเองจะต้องมาเป็นนายหญิงที่นี่นะ ไยพอเจอเรื่องอะไรนางถึงได้แสดงอารมณ์ออกเป็นใบหน้าขึ้นสีเสียหมดอย่างนี้เล่า

 

คิดผิด! คิดผิด! คิดผิด!

นางคิดผิดที่บอกว่าอยากฝึกมารยาทแล้ว ตอนนี้นางอยู่กับนางกำนัลอาวุโสซึ่งทำหน้าที่อบรมมารยาทและขั้นตอนวิธีการของงานแต่งงานหรืองานอภิเษกสมรสสำหรับราชวงศ์ นั่งท่องวนไปร้อยรอบหากเป็นเรื่องที่นางสนใจดูผ่าน ๆไม่กี่รอบนางก็จำได้แล้ว แต่พอเป็นเรื่องน่าเบื่อพวกนี้ไม่ว่าซูเมิ่งจะพยายามจำกี่รอบก็ไม่สามารถท่องให้นางกำนัลที่มาคุมฟังได้สักที

“ให้นางพักก่อนเถอะ”

เสียงหนาที่แฝงไปด้วยอำนาจดังขึ้น พร้อมร่างสูงโปร่งในชุดสีรัตติกาลเงางามทั่วทั้งตัวลายเมฆาขลิบทองจะก้าวเท้าเข้ามายังห้องฝึกที่ซูเมิ่งนั่งหลังเหยียดตรงอยู่

ซูเมิ่งรีบหันกลับมองตามเสียงแทบจะทันที นางวางแผ่นอักษรปึกใหญ่ลงบนเก้าอี้ข้างตัว และลุกขึ้นเดินไปหาซือหมิง

“ข้าคิดถึงท่านมากเชียวละเพคะ ท่านพี่ซือหมิงเชิญนั่งลงก่อนเถิด”

พูดพลางถือวิสาสะใช้สองมือคว้าหมับเข้าที่ลำแขนหนาข้างหนึ่งและลากมานั่งบนเก้าอี้ที่ซูเมิ่งนั่งอยู่ก่อนหน้า พอเห็นว่าเจ้าคัมภีร์ที่ท่องเมื่อครู่เกะกะก็เขี่ยทิ้งอย่างมิไยดี

“ท่านคิดถึงข้ามากใช่หรือไม่ ต้องขออภัยท่านนางกำนัลเจี่ยงด้วยที่ท่านพี่ซือหมิงมาขัดจังหวะเพราะทนพิษคิดถึงข้าไม่ไหว”

ซูเมิ่งพูดจบก็หันไปทำตาปริบ ๆให้ซือหมิงที่นั่งลงอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็ยิ้มหวานส่งไปให้นางกำนัลเจี่ยงตามคำพูดนั่น

ฝ่ายนางกำนัลเจี่ยงจะขึ้นเสียงเอ่ยดุอย่างก่อนหน้าก็ไม่กล้าด้วยนางแอบขาสั่นตั้งแต่ผู้รั้งตำแหน่งชินหวังเข้ามาในห้องนี้แล้ว จึงได้แต่ยิ้มเจื่อนพร้อมส่ายหน้าอย่างไม่ถือสา

“เห็นท่านทั้งสองรักกันอย่างนี้หม่อมฉันก็สุขใจยิ่งเพคะ งั้นเอาเป็นว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ไว้คราหน้า...”

“เดินทางโดยสวัสดิภาพเจ้าค่ะ ท่านนางกำนัลเจี่ยง เย่าถิงเจ้าไปส่งนางหน่อยเถอะ”

ยังไม่ทันที่สตรีวัยกลางเจ้าของสายตาเจ้าระเบียบจะพูดจบประโยคซูเมิ่งก็เอ่ยแทรกทั้งยังเดินออกมาดุนหลังนางให้ออกจากห้องไปและปิดประตูมิดชิด

“ฟู่ว ค่อยโล่งอกหน่อย”

ซือหมิงที่ได้แต่ปิดปากนิ่งเงียบมองเพียงซูเมิ่งกระทำการทั้งหมดอย่างไม่คิดเอ่ยขัดแต่อย่างใด ใบหน้าชายหนุ่มไร้ความดุดันอย่างที่มักทำต่อหน้าคนอื่น

“มิอยากเรียนต่อหรือ” 

ซูเมิ่งหันกลับมาสบตาของซือหมิงอย่างคนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในห้องยังมีอีกคนอยู่ด้วย จากนั้นก็ส่งรอยยิ้มมิใคร่มีความสุขนักมาให้

“ใช่เพคะ”

...แต่นางก็เข้าใจอ่ะนะว่ากฎระเบียบต่าง ๆในราชวงศ์นั้นแสนจะเยอะแยะ หากไม่เรียนรู้ไว้ทำผิดขึ้นมาย่อมส่งผลเสียต่อทั้งนางและเขาด้วย และร้ายแรงที่สุดก็ส่งผลต่อราชวงศ์รัชสมัยนั้น ๆเลย 

“ไม่ชอบเจ้าก็ไม่ต้องเรียน”

ซูเมิ่งตื่นจากภวังค์โดยพลัน เมื่อครู่นางได้ยินไม่ผิดใช่ไหม

“หมายถึงแต่นี้หม่อมฉันไม่ต้องเรียนอีกแล้ว?”

และก็ได้รับการยืนยันจากซือหมิงทันทีสร้างรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของซูเมิ่ง และนางก็ไม่ลืมยอบเข่าขอบพระคุณอย่างงดงาม

“งั้นเอาเป็นว่าหม่อมฉันจะหนังสือพวกนี้ไปอ่านที่จวนแล้วกันเพคะ”

พูดจบก็เดินเข้ามายังเก้าอี้ที่ซือหมิงนั่งอยู่ซึ่งอยู่ใกล้กองคัมภีร์ที่ที่ซูเมิ่งต้องอ่านพอดี พอนางก้มหยิบเอามาไว้ที่อ้อมอกตัวเองก็ต้องหยุดโดยพลันเมื่อได้ยินคำเอ่ยของซือหมิง

“เจ้าคิดถึงข้าอย่างนั้นหรือ?”

สองสายตาสบกัน ฝ่ายหนึ่งต้องการคำตอบแต่อีกคนแฝงความงุนงง แต่พอซูเมิ่งนึกขึ้นได้ว่าคำพูดนั้นคงหมายถึงที่นางบอกแก่นางกำนัลเจี่ยงและใช้มันเป็นข้ออ้างจึงพยักหน้างึก ๆอย่างขอไปที

“ประมาณนั้นเพคะ แฮะ ๆ ส่วนเรื่องที่บอกว่าพระองค์คิดถึงหม่อมฉันนั้นอย่าได้เก็บไปใส่พระทัยเลย หม่อมฉันแค่คิดไปอย่างนะ...”

“ข้าก็คิดถึงเจ้าเช่นเดียวกัน”

ซูเมิ่งนิ่งค้างโดยพลัน ใบหน้าขาวนวลแดงปลั่งอย่างมิอาจห้ามได้ 

“เอ่อ งั้น ๆหม่อมฉันขอตัวกลับจวนก่อน ท่านพะ...พ่อคงเป็นห่วงแล้ว”

พูดจบก็หมุนตัวอย่างเร็วมุ่งไปที่ประตูทันที แต่ก็ถูกมือหนาของบุรุษด้านหลังจับรั้งไว้เสียก่อน

“พ่อเจ้าไม่ได้อยู่ที่จวนหรอก มากับข้าสิ ข้าจะพาไปหาท่านพ่อเจ้าเอง”

หลังจากนั้นซูเมิ่งก็ถูกพาไปยังอีกฝากหนึ่งของจวนของเขา พอมาถึงห้อง ๆหนึ่งก็พบท่านพ่อของนาง และพี่ชายคนโต นอกนั้นก็เห็นเป็นมือปราบฉิงอีอีกด้วย ส่วนบุรุษคนอื่นในห้องราวสามสี่ท่านนางไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“คารวะทุกท่านเจ้าค่ะ”

พอทุกคนมองไปยังเบื้องหลังชินหวังที่เดินเข้ามาตามกำหนดเวลานัดหมายพอดีก็มีสีหน้าตกใจ และเป็นไป๋หย่งคังที่ตั้งตนได้ก่อน

“แล้วไยเจ้าถึงได้มานี่ได้ กลับจวนไปก่อนเถอะอย่าได้รบกวนชินหวังเลย”

...อืมพิจารณาจากการที่พวกเขาต่างมารวมอยู่กันพร้อมหน้าแล้วและยิ่งท่านพ่อไล่ซูเมิ่งออกไปขนาดนี้แล้ว เดาว่าอาจมีนัดคุยเรื่องสำคัญยิ่งเป็นแน่

ว่าแต่เหตุใดชินหวังถึงได้พานางมาที่นี่กันล่ะ?

ซูเมิ่งไม่ได้รีบตอบรับคำไล่ของผู้เป็นพ่อแต่นางกลับรอให้คนที่จับแขนพานางมาที่นี่แสดงท่าทีออกมา เพราะนางไม่ใช่คนขอมาที่นี่เสียหน่อย

“นางจะเข้าร่วมประชุมครั้งนี้ด้วย หากทุกท่านพร้อมแล้วก็เริ่มเข้าเรื่องกันเถิด”

สิ้นเสียงถงฝูและลูกน้องของชินหวังก็ช่วยกันปิดประตูปิดหน้าต่างมิดชิด ส่วนซือหมิงจูงแขนซูเมิ่งไปนั่งยังเก้าอี้ข้างเก้าอี้สำหรับประธานการประชุมครั้งนี้ ไม่เพียงซูเมิ่งเท่านั้นที่ประหลาดใจ ทุกคนต่างมีสีหน้าฉายความฉงนออกมาเพียงแต่ไม่มีใครทัดทานเท่านั้น

ใครจะคิดเล่าว่าให้สตรีเข้ามาฟังเรื่องราวต่อไปนี้ด้วยจะเป็นการดีเล่า ยกเว้นก็แต่บุคคลผู้ไม่สามารถขัดได้อย่างชินหวังนั่นแหละ

พอไม่มีใครกล้าขัดเรื่องการที่ให้ซูเมิ่งอยู่ฟังด้วยการประชุมจึงเริ่มขึ้น โดยเป็นทางมือปราบฉิงอีที่รายงานถึงเรื่องการตรวจสอบที่เขาได้รับมอบหมายก่อน นั่นก็คือเรื่องการตรวจสอบชุมโจรที่ซูเมิ่งเป็นคนเจอเมื่อคราไปวัดจิ่นมี่ นางบอกเรื่องนี้แก่ชินหวังไปเมื่อครั้งเขาชวนนางไปล่องเรือชมดาวยามค่ำคืน ซึ่งทำให้รู้ได้ว่าเหตุการณ์ปล้นครานั้นอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลอบทำร้ายซูเมิ่งจริง แต่พลาดที่ช่วงที่เจ้าพวกโจรล้อมโบสถ์ขณะที่กำลังมีการสวดมนต์ข้ามวัดอยู่นั้นซูเมิ่งแอบออกไปพักข้างนอกพอดี โดยการที่พวกนั้นทำทีเป็นปล้นทรัพย์แทนนั้นก็เพื่อตบตา ทว่าหลังจากที่นางบอกรังโจรว่าเข้าทางไหนไปแล้วนั้น ทางมือปราบฉิงอีก็ไม่ได้บุกเข้าจับกุมทันที แต่ส่งคนไปสังเกตการณ์อยู่พักใหญ่จึงทำให้ล่วงรู้ความลับอันสำคัญมา 

“ท่านมือปราบกำลังจะบอกว่ากองกำลังโจรกลุ่มนี้อาจเป็นคนขององค์ฮองเฮาอย่างนั้นหรือ?”

ไป๋หย่งคังเอ่ยแทรกอย่างอดใจไม่อยู่ น้ำเสียงเขาแสดงถึงความรู้สึกคาดไม่ถึงเช่นเดียวกับบุรุษคนอื่นในห้องที่ได้ฟัง เพราะหากเป็นจริงดังพูดมิใช่หมายความว่าฝ่ายไท่จื่อสะสมกำลังพลลับหลังฝ่าบาทหรอกหรือ? ซึ่งนั่นถือว่าเป็นเรื่องผิดมหันต์ เพราะเป็นเรื่องที่ปฏิบัติกันมาตั้งแต่รัชสมัยก่อนอยู่แล้วเรื่องที่หากองค์ชายองค์ใดได้รับตำแหน่งไท่จื่อจะไม่สามารถมีกำลังทหารในมือได้ นั่นจึงเป็นสาเหตุให้แนวทางการสร้างอำนาจเพื่อความมั่นคงสำหรับไท่จื่อคือการแต่งงานกับหญิงที่มีตระกูลสูงส่งที่มีกำลังทหารอยู่เบื้องหลังแทน

“ไท่จื่ออาจไม่รู้เห็นด้วยขอรับ เพราะดูเหมือนจะเป็นเพียงคนของฮองเฮาเท่านั้นที่ติดต่อกับทางนั้น ส่วนองค์ไท่จื่อมีคนของฝ่าบาทเฝ้าระวังอย่างรัดกุมอยู่แล้วขอรับซึ่งฮองเฮาย่อมรู้ดี”

ซูเมิ่งนั่งฟังเงียบ ๆไม่แสดงความเห็นใด พวกเขาคุยจนกระทั่งถึงเรื่องของการไปตรวจสอบเหมืองแร่ซึ่งสำหรับซูเมิ่งเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องที่นางไม่เคยได้ยินมาก่อน และที่สำคัญไปกว่านั้นคือผู้ที่จะไปตรวจสอบเรื่องการทุจริตเหมืองแร่คือบุคคลที่อีกไม่ถึงเดือนนี้จะเป็นสามีนางนั่นเอง

ด้วยเรื่องการทุจริตเหมืองแร่ที่กล่าวถึงนี้คือเริ่มเกิดขึ้นในช่วงที่บิดาของซูเมิ่งถูกปลดออกจากตำแหน่งอยู่ ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้จากที่ท่านแม่ทัพหานอวดเบ่งศักดามากอยู่แล้วครานี้เขากลับมีอำนาจเพิ่มเข้าไปอีก เสนาบดีจ้าวได้ให้หลานชายตระกูลซ่งที่ดำรงตำแหน่งเป็นข้าราชการในกรมคลังเข้ามาดูแลเรื่องการจัดงบสำหรับใช้จ่ายในการขุดเหมืองแร่ที่เพิ่งค้นพบขึ้นใหม่ และยังรวมไปถึงการทำรายงานมูลค่าแร่ที่ขุดได้อีกด้วย และพวกนั้นใช้โอกาสช่อโกงเงินและบิดเบือนมูลค่าแร่ที่ขุดได้เข้าตนมากโข ด้วยอาจเป็นเพราะความไม่รอบครอบของหลานชายตระกูลซ่งหรือเป็นเพราะความไม่ไว้ใจที่ฝ่าบาทมีให้อยู่แล้วทำให้ฝ่ายชินหวังที่ถูกรับสั่งให้ตรวจสอบเรื่องนี้ระแคะระคายเข้า เป็นเหตุให้ชินหวังจำต้องเดินทางอย่างลับ ๆไปตรวจสอบยังแหล่งขุดเหมืองแร่และจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง