Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Bab 91 - Bab 100

ใครเล่าจะคาดคิดได้ว่า เจ้าง่อยผู้พิกลอัปลักษณ์ กลับมีอำนาจเพียงพอจะกำหนดชะตาชีวิตผู้คนมากมาย เพียงแค่ขยับริมฝีปากเอื้อนเอ่ยคำไม่กี่คำ?เหล่าจิตรกรผู้เคยสร้างสรรค์ผลงานอันเลื่องชื่อไปทั่วแผ่นดิน บัดนี้กลับถูกเหยียบย่ำจนตกต่ำชะตาพลิกผัน เพียงเพราะความพิโรธที่พลุ่งพล่านขึ้นในชั่ววูบของชายพิการผู้หนึ่งเท่านั้นแท้จริงแล้ว ตั้งแต่แรกเกิด ชีวิตของเขาไม่เคยมีสิ่งใดคู่ควรแก่การสรรเสริญ ร่างกายบิดเบี้ยว… จิตใจอาฆาต… วาจาติดขัดที่บิดเบี้ยวราวกับถูกสาป… ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนสะท้อนความอับเฉาไร้แสงสว่างในชะตากรรม อำนาจอันล้นฟ้าที่ทำให้เขาสามารถเหยียบย่ำผู้อื่นได้ มิใช่สิ่งที่สร้างสมมาด้วยฝีมือตน หากแต่เป็นเพียงเงา ของผู้เป็นบิดาที่ทอดทับลงมาและบิดาผู้นั้นก็คือ จ้าวเจี้ยนกั๋ว อัครเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชสำนักบุรุษผู้เป็นเสาหลักแผ่นดิน กุมทั้งอำนาจบุ๋นและบู๊ไว้ในกำมือ เพียงเอื้อนเอ่ยถ้อยคำก็สามารถสั่นสะเทือนทั่วท้องพระโรงได้นามของเขาเปรียบประหนึ่งขุนเขาตระหง่าน ค้ำจุนราชสกุลและคุ้มครองแผ่นดิน… แต่เกราะอันยิ่งใหญ่ที่ควรปกป้องบ้านเมืองนั้น กลับกลายเป็นกำแพงที่บังภัยให้กับเศษมนุษย์อัปลักษณ์ที่เรียกว่าบุ

หลานเยว่ก้าวเดินจากไปโดยไม่เหลียวแล ไม่แม้แต่จะเหลือเศษถ้อยคำเชื้อเชิญให้เขาก้าวเข้าสู่จวนของนาง ดวงตาของนางเย็นเยียบ ราวกับสายลมเหนือเหมันต์ที่ไร้ไออุ่น ความห่างเหินในแววตานั้นแทงลึกลงไปในหัวใจของชายพิการตรงหน้าจ้าวหย่งหยู เบิกตากว้างจนดวงตาแทบจะถลน ภาพฝันที่เขาเคยสร้างขึ้นเองว่านางคือสตรีผู้โอบอุ่นและเมตตาแตกสลายลงราวกับเศษกระจกถูกฟาดใส่พื้น หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบขยี้อย่างไร้ปรานีร่างของนางค่อย ๆ เลือนหายไปทีละก้าวทีละก้าว ทุกการจากไปคือมีดกรีดลึกเข้าไปในอก เขามีถ้อยคำมากมายพรั่งพรูในใจ อยากตะโกน อยากอ้อนวอน อยากให้โลกทั้งใบหยุดหมุนเพียงเพราะนางกำลังจะจากไป เสียงพร่าติดขัดจึงถูกเค้นออกจากลำคออย่างยากลำบาก ราวกับวิญญาณกำลังจะหลุดออกมา“เ…ดี่ยว… อย่า…เพิ่งไป…”ถ้อยคำแผ่วพร่าเหมือนเสียงคนใกล้สิ้นใจ แต่หลานเยว่หาได้หยุดไม่ นางยังคงก้าวต่อไปโดยไม่หันกลับมา ม่านตาของเขาพร่ามัว ความรักและความโหยหาที่กักเก็บไว้พลันพลิกกลับเป็นไฟแค้นที่ปะทุรุนแรง ความบิดเบี้ยวในใจถูกดันออกมาโดยสิ้นเชิง“นาง…แพศยา!! ข้า…บอกให้เจ้า…หยุดเดี๋ยวนี้!!!”เสียงคำรามขาดห้วงดังก้อง คล้ายสัตว์

ในขณะที่ ซูจิ่งหลง กำลังหัวหมุนกับการเตรียมงานวันเกิดให้หลานจิ่วอวิ๋น แต่แล้วกลับมีแขกที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมาปรากฏตัวที่ โรงประมูล ของตนเสียง เอี๊ยด…เอี๊ยด… ของล้อรถเข็นดังสะท้อนก้องไปทั่วห้องโถงอันโอ่อ่า ชายผู้มาปรากฏกายคือ จ้าวหย่งหยู เจ้าง่อยที่แม้ร่างกายอ่อนแอไม่สมประกอบ หากแต่กลับมิอาจบดบังกลิ่นอายอันบิดเบี้ยวและคุกรุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากใจอันดำมืดได้เลยรอบกายเขามีเหล่ายอดฝีมือเงียบงันรายล้อม แต่ละก้าวของล้อรถเข็นที่ขยับไปข้างหน้าราวกับมีเงาหมอกดำทอดคลุมบรรยากาศทั้งห้องจนหนักอึ้งซูจิ่งหลง เหลือบมองด้วยสายตาคม ก่อนจะเอ่ยคำสั่งเสียงเรียบ“พวกเจ้า…ออกไปก่อน”บ่าวรับใช้ธรรมดาที่ไม่มีพลังฝีมือ ต่างรีบก้มหน้าถอยออกไปอย่างไม่กล้าเอื้อนเอ่ยแม้คำเดียว เหลือเพียงคนคุ้มกันฝีมือสูงที่ยืนประจำตำแหน่ง คอยจับตามองความเคลื่อนไหวทุกเสี้ยววินาทีบรรยากาศเงียบงันกดทับ จนแม้แต่ลมหายใจก็ดูหนักหน่วง ซูจิ่งหลง จ้องมองไปยังร่างที่นั่งอยู่บนรถเข็น สีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่แววตาแฝงไปด้วยความระแวดระวัง น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสุภาพให้เกียรติ ทว่าหนักแน่นดุจหินผา“ข้า…คิดไม่ถึงเลย ว่าคุณชายจะให้เกียรติมาเ

ครั้งแรกที่ จ้าวหย่งหยู ถูกเข็นออกจากจวน ทุกย่างก้าวของล้อรถเข็นยังคงแผ่กลิ่นอายสง่างาม คุณชายผู้สูงศักดิ์ราวกับมีอำนาจอันมิอาจแตะต้อง แม้ร่างพิการไม่สมประกอบ แต่บารมีบิดาที่อยู่เบื้องหลังกลับทำให้ผู้คนต้องก้มหัวทว่า…เมื่อมันถูกเข็นกลับเข้ามาอีกครั้ง ภาพตรงหน้ากลับเปลี่ยนเป็นสิ่งที่น่าหดหู่ยิ่งนักไม่ต่างจากสุนัขบาดเจ็บไร้เจ้าของที่พยายามกระเสือกกระสนหาทางกลับบ้าน ใบหน้าถูกทุบจนแหลกยับ เลือดเกรอะกรังเปรอะเปื้อน ดวงตาเหลือกลอยเหมือนผู้สิ้นสติ ฟันหักหลุดหมดปาก เศษไม้แตกยังปักคาเต็มผิวหน้าและไรผม ทุกลมหายใจขาดห้วงราวกับจะดับสิ้นได้ทุกเมื่อจ้าวเจี้ยนกั๋ว อัครเสนาบดีผู้เกรียงไกร เมื่อเห็นสภาพนั้นกับตาตนเอง หัวใจอันเข้มแข็งที่ผ่านศึกมาไม่รู้กี่สมรภูมิกลับสั่นสะท้านราวจะถูกฉีกขาด เขาถลาเข้ามา คว้าร่างบุตรชายไว้ด้วยมือที่สั่นเทา เสียงที่เปล่งออกมาดังก้องสะท้อน ราวสัตว์ป่าที่กำลังคำรามด้วยความเจ็บปวด“ลูกพ่อ! ใคร…ใครมันบังอาจทำร้ายเจ้าเช่นนี้!”น้ำเสียงนั้นแตกพร่า เต็มไปด้วยความรักและโทสะประหนึ่งจะฉีกแผ่นดินให้ขาดสะบั้น ตั้งแต่หย่งหยูเกิดมา เขาไม่เคยแม้แต่จะเงื้อมือขึ้นตี ไม่เคยเอ่ยวาจาหยาบกั

แสงอาทิตย์ยามสนธยาค่อย ๆ ลาลับ เส้นขอบฟ้าแต่งแต้มด้วยสีส้มแดงผสานม่วงเข้ม กลืนกินความร้อนระอุของทะเลทรายไปจนหมดสิ้น อากาศที่เคยร้อนแรงกลับเย็นสบาย ราวกับแผ่นผืนทรายทั้งผืนกำลังหายใจโล่งอกหลังวันอันยาวนาน โคมไฟนับร้อยที่แขวนเรียงรายรอบกระโจมค่อย ๆ ส่องแสงสว่างระยิบระยับราวกับหมู่ดาวที่ถูกนำลงมาประดับกลางผืนทรายเสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็ก ๆ ดังผสานกับเสียงดนตรีเบา ๆ จากนักบรรเลงที่ถูกเชิญมา เสียงนั้นไม่ต่างจากทำนองแห่งความสุขที่กำลังขับกล่อมทั่วทั้งงาน หลานจิ่วอวิ๋น วิ่งเล่นอย่างร่าเริงไปพร้อมกับลูกหลานของบ่าวรับใช้ รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าเล็ก ๆ ทำให้ผู้คนรอบข้างพลอยหัวใจพองโตบางครา ซูจิ่งหลง ผู้ที่เคยเป็นดั่งภูผาเย็นชา กลับก้าวเข้ามาร่วมวง วิ่งไล่จับกับหลานชาย หรือโน้มตัวลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นหมุนกลางอากาศ เสียงหัวเราะดังสนั่นของเด็กชายทำให้ภาพลักษณ์ บุรุษผู้โหดเหี้ยมไร้หัวใจ พลันมลายหายไปจนสิ้นสิ้น ที่เหลือมีเพียงชายผู้หนึ่งที่มอบทั้งความรักและความอบอุ่นให้กับเด็กคนหนึ่งอย่างจริงใจสำหรับเขา…หากหัวใจได้รักแม่ของเด็กชายแล้ว ย่อมต้องรักเด็กชายคนนี้ไปด้วย ความรู้สึกที่ปกป้องและหวงแหนหลั่